ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 42

เซียวเฉวียนเปล่งเสียงด้วยความโกรธ และไป๋ฉี่ซึ่งรออยู่ในมุมมืดตลอดเวลาก็ออกมาอย่างรวดเร็ว

ไม่ว่าร่างจะไปที่ใด กลิ่นอายแห่งการฆาตกรรมก็อบอวนอยู่ในอากาศและกลายเป็นลมเย็นยะเยือก ซึ่งทำให้จูเหิงและใบหน้าของคนอื่นๆ เจ็บแปล๊บ!

เมื่อเห็นสถานการณ์เลวร้าย คนทั่วไปก็หลบด้วยความตื่นตระหนก!

“อา!” ง้าวของซวี่ต๋าเป็นอาวุธหนัก เขาเหวี่ยงง้าวและฟันไปที่เซียวเฉวียนด้วยดวงตาสีแดง!

เซียวเฉวียนขมวดคิ้วและหยุดนิ่ง!

เมื่อง้าวอยู่ห่างจากเขาเพียงครึ่งกำปั้น ไป๋ฉี่ส่งเสียงดังและเข้าหาซวี่ต๋าหยุดง้าวด้วยมือขวาของเขา และชกท้องของซวี่ต๋าด้วยกำปั้นในมือซ้าย!

"อึก!" ซวี่ต๋าถอยหลังไปสองก้าว และกระอักเลือดออกมาเต็มปาก!

จูเหิงและซ่งเฉียนเวิ่นตกตะลึง แต่ซวี่ต๋าก็ทรงตัวได้อย่างรวดเร็ว เขายืนห่างจากไป๋ฉี่ห้าก้าวโดยไม่มีร่องรอยของความเจ็บปวดบนใบหน้าของเขา

เซียวเฉวียนเท่านั้นที่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงพูดว่าทาสคุนหลุนเกิดมาเพื่อเป็นนักรบ

พวกเขาจะไม่ถอยแม้แต่น้อยในการต่อสู้ นับประสาอะไรกับการแสดงความอ่อนแอให้เห็น

ซวี่ต๋ามีง้าวและไป๋ฉี่ซึ่งมือเปล่าแต่มือเปล่าก็ไม่สะดุ้งเลยแม้แต่น้อย เขาก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว และทรายบนพื้นก็ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดพร้อมกับย่างก้าวที่มั่นคงของเขา

ง้าวเป็นมีดด้ามยาวชนิดหนึ่งที่มีการแกะสลักอย่างวิจิตรมากมายบนตัวใบมีดหรือที่จับ เนื่องจากมีน้ำหนักค่อนข้างมาก จึงต้องใช้พลังมากในการฟัน ตำนานเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นที่คุ้นเคยในยุคปัจจุบัน กล่าวว่า เหล้าอุ่นสังหารฮว่าสยง ฆ่างันเหลียงและฆ่านายพลหกคน

ดวงตาของไป๋ฉี่เย็นชาราวกับแสงจันทร์ ซวี่ต๋าก็ส่งเสียงดังในเวลาเดียวกัน ง้าวฟันลงมาราวกับต้องการเปิดท้องฟ้าและแผ่นดิน!

ใบมีดหนักราวกับค้อน ถูกทุ่มลงมาด้วยความแข็งแกร่งภายใต้รังสีแห่งการสังหาร!

"บูม!"

ไป๋ฉี่รวดเร็ว ใบมีดไม่ได้ตกใส่เขา แต่ด้ามมีดกระแทกไหล่ของไป๋ฉี่อย่างแรง!

"ก๊อบ!" เซียวเฉวียนสามารถได้ยินแม้กระทั่งเสียงกระดูกไหล่ของเขาแตก!

เซียวเฉวียนตกใจมาก ไม่มีอาวุธ ไม่ว่า ถึงไป๋ฉี่จะเร็วแค่ไหน เขาก็ไม่คู่ควรกับซวี่ต๋า!

ซ่งเฉียนเวิ่น ผู้ซึ่งหนักใจมาตลอด ตอนนี้เริ่มมีความสุขแล้ว! พรสวรรค์ขององครักษ์ชั้นยอดที่น่าสงสารจะเทียบกับซวี่ต๋าที่มีอาวุธครบมือได้อย่างไร!

เมื่อซ่งเฉียนเวิ่นคิดว่าไป๋ฉี่ควรคุกเข่าลงบนพื้นและร้องขอความเมตตา ไป๋ฉี่ไม่ได้พูดอะไร ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาก้าวขาอย่างรวดเร็วโดยใช้มือที่ไม่ได้รับบาดเจ็บหยิบง้าว!

ไป๋ฉี่กระโดดสูงหนึ่งเมตร!

วาดแขนลงมา!

ตัดไปที่แขนของซวี่ต๋า!

ไม่มีใครเห็นว่าไป๋ฉี่ทำได้อย่างไร!

แม้แต่เซียวเฉวียนก็ไม่เห็นกระบวนท่าของไป๋ฉี่อย่างชัดเจน!

ทุกคนตกใจเมื่อเห็นไป๋ฉี่ยกง้าวขนาดใหญ่ขึ้นด้วยมือข้างเดียว และเฉือนมือขวาของซวี่ต๋าอย่างดุเดือด เนื้อชิ้นใหญ่ถูกตัดออก และเส้นลมปราณของแขนก็ขาดเช่นกัน!

"พรึบ!" เลือดที่กระเซ็นออกมาถูกใบหน้าของซ่งเฉียนเวิ่น!

“อ๊าาาาา!” เนื่องจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ในที่สุดซวี่ต๋าก็ร้องครวญคราง! เส้นเลือดปูดและร่างกายของเขามีเหงื่อออกมาก เขามองไปที่ไป๋ฉี่ด้วยความไม่เชื่อ เขาเป็นเพียงทาสคุนหลุน ทำไมทักษะและพลังการต่อสู้ของเขาถึงทรงพลังมากเพียงนี้?

"ตูม!" ไป๋ฉี่ร่อนลงบนพื้น และด้ามง้าวก็กระแทกพื้นอย่างแรง มือนั้นห้อยลงมาเหมือนหุ่นเชิดที่ด้ายขาด เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฝูงชนอย่างเย็นชาราวกับแสงจันทร์ด้วยดวงตาสีขาว การมองอย่างอาชญากรในดวงตานั้นแข็งแกร่งมาก

ดูเหมือนเขาไม่ได้ยินเสียงคร่ำครวญของซวี่ต๋าเขาจ้องมองที่ซ่งเฉียนเวิ่นและคนอื่นๆ ทั้งหมดที่เขารู้ก็คือไม่ว่าเมื่อไหร่ ที่ไหน และเกิดอะไรขึ้น การปกป้องเจ้านายคือภารกิจเดียวของเขา!

ในเวลานี้ ซ่งเฉียนเวิ่นที่ตกใจ ขยับพัดของเขาทันที ไป๋ฉี่กำง้าวไว้อยู่ในมือ เขาเหมือนยืนอยู่ในหมอกเย็น ดูเหมือนหมาป่าเฝ้าเสือ เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า แต่คนของเขาราวกับนายพลที่ต่อสู้กับคนนับพันของกองทหาร เขาสามารถกลืนภูเขาและแม่น้ำด้วยความเย่อหยิ่ง!

ซ่งเฉียนเวิ่นตกใจมาก มือของเขาแข็งค้างกลางอากาศ หัวใจสั่นด้วยความกลัว!

จูเหิงหน้าซีดด้วยความตกใจ และลูก ๆ ของตระกูลขุนนางอื่น ๆ ก็หวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม!

ครู่หนึ่งไม่มีใครกล้าขยับ!

เมื่อเห็นว่าอันตรายหายไป ไป๋ฉี่หันกลับมา ลดศีรษะลงและพูดว่า "นายท่านไป๋ฉี่มาแล้ว"