ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 43

ซ่งเฉียนเวิ่นหยิบมีดสั้นคมๆ ออกมาจากเสื้อ ก่อนหน้านี้เขายังเป็นนายน้อยเอาแต่ใจ แต่ตอนนี้เขาดูดุร้าย

เขาเกิดมาสูงศักดิ์และห่างไกลจากคำว่ายากลำบาก ใครๆ ก็ยกย่องว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษและผู้คนในเมืองหลวงยกย่องบทกวีของเขาเป็นครั้งคราว

เซียวเฉวียนไม่ได้สนใจมากนัก! เขาไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แสดงจุดยืนและปกปิดความสามารถที่มึ!

ผู้คนในเมืองหลวงพูดถึงบทกวี "ปีนขึ้นสูง" ของเซียวเฉวียนและสนใจแต่เรื่องของเซียวเฉวียน แม้แต่ข่าวโคมลอยเล็กๆน้อยหรือแม้แต่ชุดแต่งงานของเขาก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนในเมืองหลวง!

ไม่มีใครพูดถึงลูก ๆ ของตระกูลขุนนางอื่น ๆ และพวกเขาไม่ได้พูดถึงซ่งเฉียนเวิ่นเช่นกัน

ไม่ว่าจะไปที่ไหน ทุกที่คือเซียวเฉวียน เซียวเฉวียน เซียวเฉวียน!

ลูกเขยของตระกูลฉินได้รับความสนใจจากกลุ่มคนธรรมดาแค่บางคนเท่านั้น แต่เหตุใดเซียวเฉวียนจึงหยิ่งยโสถึงขนาดที่เขาไม่แม้แต่มองซ่งเฉียนเวิ่นและคนอื่น ๆ !

เซียวเฉวียนรู้สึกผิดจริงๆ ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ว่าซ่งเฉียนเวิ่นเป็นใคร เขาเป็นลูกจากตระกูลที่ยากจนและเขาไม่เคยติดต่อกับลูก ๆ จากตระกูลชนชั้นสูง เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าหลังจากเป็นอันดับหนึ่งในการสอบปีที่แล้ว เขาจะได้ร่วมฉลองกับคนอื่นๆ

แต่ในนั้นไม่มีเขา!

มีคนพูดว่าซ่งจือคิดมาก แต่ซ่งเฉียนเวิ่นคิดมากยิ่งมาก

ก่อนที่เขาจะทำอะไรกับเซียวเฉวียน เขากล่าวหาเซียวเฉวียนอย่างโกรธเกรี้ยว! ซ่งเฉียนเวิ่นเป็นคนที่เชื่อมั่นในกฎหมาย ในเมื่อเขากำลังจะตาย เขาก็จะให้เซียวเฉวียนตายอย่างน่าอนาถเช่นกัน!

เซียวเฉวียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขากอดอกและพูดอย่างใจเย็นว่า "เจ้าโกรธข้ามากเพราะเจ้าไม่ได้มาร่วมฉลองอย่างนั้นหรือ?"

"ข้าเกลียดท่าทางสงบเสงี่ยมของเจ้าที่สุด! ข้า..."

เซียวเฉวียนโบกมือของเขาและขัดจังหวะเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ซ่งเฉียนเวิ่น ไม่สำคัญหรอกว่าเจ้าจะเกลียดข้าหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่วันนี้เจ้าทำร้ายข้า และข้าจะชำระหนี้กับเจ้าเดี๋ยวนี้! "

ซ่งเฉียนเวิ่นผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะ! คนที่เสียเปรียบตอนนี้คือเจ้า...เซียวเฉวียน!

เจ้าควรจะเป็นคนที่คุกเข่าลงและร้องขอความเมตตา!

แต่เซียวเฉวียนจะมาต่อสู้กับเขาเพราะทาสจริงหรือ?

ซ่งเฉียนเวิ่นตะโกน "งั้นเจ้าก็สมควรได้รับมันเช่นกัน! ความตายน่ะ!"

เกิดและเติบโตในเมืองหลวง ลูกชายของตระกูลชนชั้นสูงถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าเขาจะไม่เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ทั้งสิบแปดแขนง แต่เขาก็สามารถรับมือได้ มีดสั้นของซ่งเฉียนเวิ่นเองก็ดูไม่ธรรมดา

การฆ่าเซียวเฉวียนนั้นง่ายและรวดเร็วพอๆ กับฆ่าไก่!

ไป๋ฉี่ยืนอยู่ข้างหลังเซียวเฉวียนจ้องมองซ่งเฉียนเวิ่นด้วยสายตาเย็นชา แต่ยังจำคำของนายท่านได้ เขาอยากจะจัดการแทนแต่ก็ทำไม่ได้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรังสีสังหาร!

ในเวลานี้ ความสนใจของทุกคนอยู่ที่ซ่งเฉียนเวิ่น มีเพียงจูเหิงเท่านั้นที่สังเกตเห็นไป๋ฉี่

รังสีสังหารของทาสคุนหลุนคนนี้รุนแรงและทรงพลังที่สุดในบรรดาทาสที่จูเหิงเคยเห็น!

เลวร้าย! จูเหิงไม่สงสัยเลย ถ้าไป๋ฉี่มีอาวุธติดตัว เขาอาจจะอยู่ยงคงกระพันในหมู่ทาสคุนหลุนในเมืองหลวง!

ณ เวลานี้ ซ่งเฉียนเวิ่นเต็มไปด้วยความโกรธ ความกล้าหาญที่โง่เขลา เซียวเฉวียนจ้องมองไปที่มีดที่กำลังจะมาถึง "ซ่งเฉียนเวิ่น วันนี้วันที่ 17 ตุลาคม เจ้าจำได้ไหมว่าวันนี้เป็นวันอะไร"

ด้วยคำพูดของเซียวเฉวียน ลูกหลานของตระกูลขุนนางก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง และผงะไปชั่วขณะ!

17 ตุลา! วันหายนะแห่งชาติของต้าเว่ย!

เมื่อ 15 ปีที่แล้ว ในวันที่ 17 ตุลาคม เมื่อต้าเว่ยกำลังปราบกบฏฮั่น ต้าเว่ยได้รับชัยชนะ แต่กองทัพของต้าเว่ย 50,000 นายเสียชีวิตอย่างน่าอนาถที่ชายแดน คนทั้งแคว้นโศกเศร้าและทุกคนก็ร้องไห้ด้วยกัน

ในตอนนั้นทุกครัวเรือนจะนุ่งขาวห่มขาวและเผาเงินกระดาษเพื่อรำลึกถึงวิญญาณวีรชน 50,000 ดวง

วันที่ 17 ตุลาคมของทุกปี เมืองนี้จะไม่ได้รับอนุญาตให้มีการค้าขาย กินเนื้อ ต่อสู้ หรือเห็นเลือด

สิบห้าปีผ่านไป ความโศกเศร้าลดน้อยลงไปมาก

คนหนุ่มสาวจำนวนมากไม่มีความผูกพันธ์เกี่ยวกับวันนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกหลานของตระกูลชนชั้นสูงที่เติบโตมาในจวนที่สง่างาม พวกเขาจะไม่สนใจเรื่องนี้เลย

เลือด

เลือดสาดไปทั่ว

เลือดของซวี่ต๋า