ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 45

กองทัพถือดาบไว้สูง ลูกหลานตระกูลขุนนางหยิบพัดขึ้นมาปิดตาด้วยความตกใจ

ซ่งเฉียนเวิ่นที่ลุกลี้ลุกลนตกใจกลัวจนทรุดตัวลงนั่งบนเท้าของเซียวเฉวียน โดยลืมไปเสียสนิทว่าเขาได้พูดเรื่องแย่ๆ เกี่ยวกับเซียวเฉวียนไปเมื่อครู่ "ท่านพี่เซียว! พูดอะไรสักอย่างสิ! ช่วยข้าด้วย! ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่ต่อสู้กับพี่อีกเด็ดขาด! จากนี้ไปข้าจะฟังพี่!"

เซียว? จงหลานจับมือของเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความงงงวยแสดงให้เห็นถึงความไม่เชื่อ เขาผงะ มองไปที่เซียวเฉวียน ใบหน้าของชายคนนี้มั่นคงและแน่วแน่ แม้ว่าเขาจะเป็นบัณฑิตแต่เขาก็มีรังสีที่แผ่ออกมาอย่างน่าเกรงขาม ความกล้าหาญอาจดูไม่เต็มร้อยแต่ก็เกือบ

ในเมืองหลวง มีคนไม่กี่คนที่มีแซ่เซียว และคนแซ่เซียวนั้นซื่อตรงและสง่างามมาก มีเพียงตระกูลเซียวตระกูลเดียวเท่านั้นที่สามารถสร้างบุคคลเช่นนี้ได้

นั่นคือตระกูลเซียวที่อาศัยอยู่ในเมืองหลวง

“ท่านพี่เซียว! ช่วยข้าด้วย! ช่วยข้าด้วย!”

ซ่งจือเป็นหนึ่งในเก้าขุนนางผู้ใหญ่ ตำแหน่งของเขาทำให้ลูกชายของเขาคนนี้กล้าร้องขออย่างไร้ยางอาย แต่ก็ทำให้ได้รู้จักกับเซียวผู้นี้...

ต้องเป็นคนจากจวนนายพลตระกูลเซียวในเมืองหลวงแน่นอน

คนนี้คือเซียวเฉวียน! ดวงตาของจงหลางเป็นประกาย เขาดึงดาบกลับทันทีและทำความเคารพ "จงกุ้ยเคารพเซียวผู้เป็นหนึ่ง!"

ในเวลานี้ ทหารในกองทัพอวี่หลินคนอื่นๆ ลงจากหลังม้าทันทีและทำความเคารพตามนายพล

เซียวเฉวียนทำความเคารพกลับและพูดอย่างเฉยเมยว่า "เซียวเป็นแค่คนธรรมดา ท่านไม่จำเป็นต้องสุภาพกับเซียวขนาดนี้"

จงกุ้ยมองไปที่ซ่งเฉียนเวิ่นอย่างเย็นชา ความกล้า! วันนี้ลูกหลานของตระกูลขุนนางในเมืองหลวงกล้าที่จะปฏิบัติต่อลูกหลานของนายพลเช่นนี้น่ะหรอ!

ซ่งเฉียนเวิ่นที่ตื่นตระหนกกอดต้นขาของเซียวเฉวียนแน่นยิ่งขึ้น "ท่านพี่เซียว ช่วยข้าด้วย! รถม้าดีๆ หรือว่าจะเป็นผู้หญิงสวยๆ ไม่ว่าท่านต้องการอะไร ตระกูลซ่งสามารถหาให้ท่านได้!"

ก่อนหน้าซ่งเฉียนเวิ่นหยิ่งผยองและตอนนี้เขาถ่อมตัว ราวกับพลิกฝ่ามือ แต่เขาแสวงหาความตายของตัวเองตั้งแต่ต้น และตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว!

เซีวเฉวียนขยับขาออกไปทำให้มือของซ่งเฉียนเวิ่นถูกโยนไปในอากาศ เซียวเฉวียนถอยหลัง ซ่งเฉียนเวิ่นก็รีบคุกเข่าลง!

เมื่อเห็นว่าเซียวเฉวียนไม่ยกโทษให้เขา จงกุ้ยซึ่งโกรธพวกตระกูลขุนนางอยู่แล้ว จึงยกดาบในมือขึ้นอีกครั้ง!

เขาเกรี้ยวกราด น้ำเสียงของเขาดุดันราวกับยมทูต

"ซ่งเฉียนเวิ่นในนามของฮ่องเต้ ขอย้ำถึงข้อห้ามของการเสียสละเพื่อชาติ! พลเรือนจากตระกูลขุนนางไม่ได้รับอนุญาตให้เปิดตลาดค้าขาย ต่อสู้ ฆ่า หรือนองเลือดในวันนี้! หากฝ่าฝืนกฎ จะถูกลงโทษ ตามกฎหมาย และวันนี้เจ้าละเมิดกฎหมายของประเทศและเพิกเฉยต่อกฎหมาย การกระทำนี้ไม่สามารถให้อภัยได้ กองทัพตระกูลเซียว วีรบุรุษห้าหมื่นนาย และตอนนี้เจ้าสมควรที่จะถูกตัดศีรษะบนถนน! เพื่อเป็นตัวอย่างแก่ผู้อื่น !เพื่อเตือนคนรุ่นหลัง!"

“ไม่!” ซ่งเฉียนเวิ่นส่ายหัว ไม่! เขายังมีอนาคตที่สดใส เซียวเฉวียนยังไม่ตาย เขาจะกลายเป็นวิญญาณใต้ดาบนี้ได้อย่างไร!

ใบหน้าที่เย่อหยิ่งของซ่งเฉียนเวิ่นซีดลง "ท่านพี่จู ช่วยด้วย!"

จูเหิงโบกพัดแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้เห็นใบหน้าอ้อนวอนของซ่งเฉียนเวิ่น เขาต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคนตระกูลซ่งคนนี้

ซ่งเฉียนเวิ่นหวาดกลัวและโกรธในเวลาเดียวกัน ซ่งจือที่ได้ยินข่าวรีบพาคนในตระกูลซ่งมาที่นี่ "นายพลจงหลาง! ช้าก่อน!

เซียวเฉวียนจ้องมองอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไรสักคำ อำนาจและความทรงพลังของคนเป็นพ่อ ควรตำหนิลูกเมื่อลูกทำผิด ไม่ใช่สิ่งที่เขากำลังจะทำต่อจากนี้

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ!” ซ่งเฉียนเวิ่นซึ่งกลัวจนฉี่จะราด ตะโกนด้วยความประหลาดใจพร้อมน้ำมูกและน้ำตานองหน้า

ในเวลานี้ ใบมีดสะบัดผ่านดวงตาของซ่งเฉียนเวิ่น ทำให้เขาหันศีรษะด้วยความตกใจ!

ดาบอวี่หลินที่เชิดขึ้นสูงราวกับมีดที่คมกริบสำหรับสับไม้ แต่มันไม่ได้หยุดลงเพราะการมาถึงของซ่งจือ!

รูม่านตาของซ่งเฉียนเวิ่นขยายออก และเขามองดูดาบที่ฟันลงมา คอของเขาขาด เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะกรีดร้อง เขาล้มลงไป!

“อ๊ะ!” ผู้คนพากันปิดตาด้วยความตกใจ!

จูเหิงผงะไปครู่หนึ่ง กองทัพอวี่หลินเอาจริง!

"ลูกชายของข้า!"