ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 46

ซ่งจือกอดลูกชายที่ไร้ชีวิต หลับตา ส่ายหัวคร่ำครวญ ชั่วช้า ชั่วช้า! เขาเป็นขุนนางที่สง่างาม แต่เขาไม่สามารถปกป้องลูกจากการทำผิดนี้ได้!

เซียวเฉวียนเป็นเพียงคนตัวเล็ก ๆ ที่สามารถทำให้เกิดหายนะได้ หากเขากลายเป็นขุนนางในราชสำนักในอนาคต เกรงว่าตระกูลเซียวอาจทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้!

ครอบครัวซ่งคร่ำครวญด้วยความเกลียดชัง สายตาของทุกคนเป็นเหมือนมีดคมที่พยายามตัดเนื้อของเซียวเฉวียนออกทีละชิ้น

"ท่านจง เซียวมีคำขอที่ปรารถนา"

“เซียวผู้เป็นหนึ่ง กรุณาพูดออกมาเถิด”

ก่อนจากไป เซียวเฉวียนทักทายจงกุ้ยและขอให้จงกุ้ยไว้ชีวิตซวี่ต๋า เรื่องนี้เกิดจากซ่งเฉียนเวิ่น และภารกิจในการปกป้องจะต้องสำเร็จ ซึ่งไม่ควรมีความผิด

จงกุ้ยอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาก่ออาชญากรรมแบบเดียวกับเจ้านายของเขา ซ่งเฉียนเวิ่นตายแล้ว ดังนั้นซวี่ต๋าควรพลีชีพเพื่อเจ้านาย

เหวินเจี้ยวหยู้พูดด้วยเสียงทุ้มว่า "ท่านจงเห็นแก่หน้าข้า ท่านเองไม่ต้องการกองกำลังหรือ"

จงกุ้ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แม้แต่ฝ่าบาทก็ฟังคำพูดของเหวินเจี้ยวหยู้และเนื่องจากเซียวเฉวียนเป็นลูกหลานของตระกูลเซียว คำขอจึงเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเซียวเฉวียน

“เซียวผู้เป็นหนึ่ง ไม่ต้องกังวล บุคคลนี้จะถูกส่งกลับไปยังกองทัพ และข้าจะไว้ชีวิตเขา”

"ขอบคุณ ท่านจง นี่คืออาวุธของซวี่ต๋า โปรดคืนให้เขาด้วย" เซียวเฉวียนยื่นง้าวเล่มใหญ่ให้จงกุ้ยและดวงตาของจงกุ้ยก็เปล่งประกาย

เซียวเฉวียนมีอำนาจในการเอามันไป แต่เขาต้องการคืนให้ซวี่ต๋าในฐานะองครักษ์ที่ต่ำต้อย!

ทุกคนบอกว่าลูกเขยของตระกูลฉินมีชีวิตที่แย่มาก แต่ถึงกระนั้น...แม้แต่ชุดแต่งงานของเขาก็ยังขายได้!

ง้าวมีมูลค่าหนึ่งพันตำลึง แต่เขากลับทิ้งของที่มีค่าซึ่งมีมูลค่ามหาศาลเช่นนี้! เมื่อเห็นความประหลาดใจในดวงตาของเขา เซียวเฉวียนยิ้มและพูดว่า "เขาเป็นนักรบ เซียวเคารพเขา สุภาพบุรุษจะไม่ถือเอาสิ่งที่คนอื่นชอบ"

ง้าวนั้นหนักเกินไป และนอกจากความงดงามแล้ว มันไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากนักในการต่อสู้จริง อาวุธของไป๋ฉี่นั้นประณีตและเบา หากเขาเหวี่ยงมีดขนาดใหญ่ไปรอบๆ ทุกวัน อาจจะเปรียบเหมือนแทงด้วยดาบคมๆ ได้สิบครั้ง

จงกุ้ยไม่รู้ถึงความรังเกียจของเซียวเฉวียน เขารู้สึกเพียงว่าลูกหลานของตระกูลเซียวทำให้นึกถึงเหล่าบรรพบุรุษจริงๆ และพวกเขาสมควรได้รับชื่อเสียงในฐานะสุภาพบุรุษ! ดังนั้นเขาจึงหยิบง้าวและทำความเคารพอย่างสุดซึ้ง

ซวี่ต๋าที่ล้มลงบนพื้นลืมตาขึ้นเล็กน้อย เฝ้าดูเซียวเฉวียนจากไปราวกับสายลมหนาวภายใต้แสงจันทร์ ซวี่ต๋าแอบกำหมัดแน่น...

พระราชวังฉางอาน

เฉาซิงจือและหยางเล่อกำลังรออยู่

คำถามสำหรับการสอบในปีนี้จะถูกกำหนดโดยฮ่องเต้

หลังจากเลือกหัวข้อมาเกือบสองเดือน ในที่สุดหัวข้อของวันนี้ก็ได้รับการยืนยัน จะไม่พูดถึงการคัดลายมือที่ฝ่าบาททรงตั้งขึ้น เพราะสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้มีความแตกต่างในแต่ละปี แต่โจทย์เลขนั้นแตกต่างไป

ถ้าพระองค์ไม่ได้ออกโจทย์เลขด้วยพระองค์เองก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อทรงตั้งคำถามเอง คำถามนั้นจะต้องซับซ้อนและลึกซึ้งมาก

ผู้เข้าสอบปีนี้คงจะบ่นแล้วบ่นอีก

ห้องโถงสว่างไสว ขันทีหม่ารีบเข้าไปกระซิบข้างหูองค์ฮ่องเต้ว่า "ฝ่าบาท วันนี้มีการนองเลือดในเมืองหลวง"

องค์ฮ่องเต้เลิกคิ้ว และรีบสยบความประหลาดใจอย่างรวดเร็ว เขาเงยหน้าขึ้นและสั่งว่า "หยางอ้ายชิง เจ้ากลับไปก่อน อีกสี่วันค่อยกลับมาใหม่ ช่วงนี้คำถามสำหรับการสอบจะถูกเก็บกันเผยแพร่ หลังจากนั้นข้าจะไปห้องสอบ อ้ายชิง เจ้าไม่ต้องมาอยู่กับข้าทุกวันหรอก"

“พะยะคะ ฝ่าบาท” หยางเล่อเหลือบมองเฉาซิงจือที่อยู่ข้างหลัง สะบัดแขนเสื้อเล็กน้อย และออกจากห้องโถงฉางอาน

เขายืนอยู่นอกห้องโถง มองย้อนกลับไปที่พระองค์และเฉาซิงจือในห้องโถง เจตจำนงศักดิ์สิทธิ์เป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ในสมัยโบราณ ช่วงนี้ฝ่าบาททรงสนทนากับเฉาซิงจือทุกคืน เป็นไปได้ไหมว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น? หรือพระองค์กำลังวางแผนอะไรอยู่?

โอรสสวรรค์ของประเทศที่ยิ่งใหญ่และเป็นพ่อของคนนับพัน ทุกการกระทำ ทุกความคิด สามารถส่งผลกระทบต่อผู้คน และสามารถเขย่าภูเขาและแม่น้ำได้