ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 47

เหวินฮั่นเป็นชายผู้สูงศักดิ์และสะอาดสะอ้าน แม้ว่าเขาจะเป็นอาจารย์ขององค์ฮ่องเต้ แต่เขาก็ทุ่มเทให้กับการสอนไม่ให้มีสิ่งอื่นใดมารบกวน เขาไม่ติดต่อกับขุนนางระดับสูงและไม่ได้ติดต่อกับพ่อค้าที่ร่ำรวย ทุกคนพูดถึงเขาด้วยความเคารพ

วันนี้ เหวินฮั่นมาเยี่ยมที่จวนเป็นการส่วนตัว ทำให้ตระกูลฉินตื่นตระหนก

ในเมืองหลวง ทุกคนต่างชื่นชมความสามารถอันโดดเด่นของเหวินฮั่นแต่เหวินฮั่นมีชื่อเสียงในด้านความมีเกียรติ จึงน่าเสียดายที่มีคนน้อยมากที่สามารถคบหากับเขาได้

แม่เฒ่าฉินนำกลุ่มลูกหลานมาทักทาย รินชาและน้ำด้วยความเคารพ

ฉินเฟิง เดิมทีเขาต้องการที่จะอยู่ภายใต้การอบรมของเหวินฮั่น แต่เขาไม่ประสบความสำเร็จ ดังนั้นเขาจึงเข้าเรียนในสถานศึกษาอื่น ฉินเฟิงชื่นชมอาจารย์ของฮ่องเต้และต้องการเห็นบารมีของอาจารย์ แต่เขาล้มเหลว

สถานศึกษาชิงหยวนให้ความสำคัญกับพรสวรรค์และความถนัดเป็นอย่างมาก และมีคนเพียงไม่กี่คนที่สามารถได้รับการสอนจากบทเรียน แต่เมื่อพวกเขาได้รับการสอน พวกเขาทั้งหมดก็พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด

ดังนั้น ลูกๆ ของตระกูลชนชั้นสูงในเมืองหลวง จึงไม่กล้าคาดหวังว่าจะสามารถได้รับการสั่งสอนภายใต้ความเมตตาของเหวินเจี้ยวหยู้ พวกเขาจะมีความสุขหากเหวินเจี้ยวหยู้สามารถให้คำแนะนำแก่เขาได้

เมื่อเหวินเจี้ยวหยู้มาถึงประตู ตระกูลฉินรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

แต่ตระกูลฉิน ไม่ได้คาดหวังว่าเหวินฮั่นจะตามเซียวเฉวียนมาด้านหลัง ผิวของแม่เฒ่าฉินเปลี่ยนสี ตอนที่ฉินหนานตื่นตระหนกมากเพราะเขาได้รับรายงานว่าเซียวเฉวียนทะเลาะกับนายน้อยตระกูลซ่ง ซึ่งเป็นเพราะการขโมยบทเรียน ปล่อยให้ฉินหนานปากกัดตีนถีบ แม่เฒ่าฉินเฉยเมยและไม่ได้ส่งใครไปช่วย

การที่เหวินเจี้ยวหยู้บุกมาถึงประตูในวันนี้ต้องเป็นเพราะการขโมยบทเรียน! ขโมยบทเรียนจนเหวินเจี้ยวหยู้จับได้ เป็นเรื่องจริงที่ดีจริงๆ มันจะไม่หายไป และสิ่งเลวร้ายจะแพร่กระจายออกไปหลายพันไมล์!

แม่เฒ่าฉินซึ่งเดิมมีความสุข จู่ๆ ก็รู้สึกว่าใบหน้าของนางซีดเผือด ใบหน้าของนางหม่นหมอง และมีความขยะแขยงและเยือกเย็นในดวงตาของนาง

ฉินเฟิงยิ่งเกลียดมากขึ้นไปอีก หวังว่าเขาจะถูกลงโทษในทันที! ไม่เป็นไรสำหรับเซียวเฉวียนที่อยู่ข้างนอก แต่ตอนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้น เขาวิ่งไปที่จวนฉิน พร้อมวิธีการที่ไร้เหตุผลในการกล่าวโทษผู้อื่น นี้คือสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำ!

เซียวเฉวียนยืนอยู่ด้านข้างอย่างเฉยเมย เขาขยะแขยงที่จะยืนอยู่บนพื้นของจวนฉิน เดิมทีเซียวเฉวียนต้องการกลับไปที่ตระกูลเซียว แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อคุยกับเหวินเจี้ยวหยู้ตลอดทางและพูดคุยกันอย่างออกรส ทันใดนั้นเหวินเจี้ยวหยู้พาเขามาที่จวนฉิน

ใช่...เขาเป็นลูกเขยของตระกูลฉิน แต่เหวินเจี้ยวหยู้ไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนไม่ได้อยู่ที่นี้ แต่เซียวเฉวียนไม่ได้ห้ามเหวินเจี้ยวหยู้ไม่ให้คนรับใช้ของตระกูลฉินแจ้งนาย เขาจึงเดินตามไปอย่างไม่เต็มใจนัก

หลังจาก จากไปหลายวัน คนพวกนี้ก็ไม่ชอบเขามากขึ้นเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะไป๋ฉี่ เซียวเฉวียนคงถูกซ่งเฉียนเวิ่นทุบตีจนตายตั้งแต่เช้าตรู่วันนี้ ดังนั้นตระกูลฉินจึงไม่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นสมาชิกในครอบครัว เซียวเฉวียนซึ่งไม่ถูกควบคุมอยู่แล้ว จึงไม่ได้สนใจว่าแม่เฒ่าฉินคิดอย่างไรกับตนเองเลย

เหน็ดเหนื่อยจากการยืน เขานั่งลงบนเก้าอี้และยกขาไขว้ขึ้น และนั่นเอง แม่เฒ่าฉินคนโบราณตะโกนว่า "เจ้า!"

นางกำลังจะดุ แต่เมื่อนางกลอกตาและหยุด นางอยากตะคอก แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเหวินเจี้ยวหยู้อยู่ที่นี้ นางคงโบยอันธพาลนี้ไปทั้งตัวแล้ว!

เหวินเจี้ยวหยู้จิบชาและไม่ได้ตำหนิอะไร ตระกูลฉินไม่พูดกับเซียวเฉวียน มีข่าวลือว่าตระกูลฉินไม่พอใจลูกเขยคนนี้มาก ดูเหมือนว่าถ้าจะจริง

“ท่านอาจารย์เหวิน” แม่เฒ่าฉินก้มศีรษะด้วยความเคารพและสุภาพเรียบร้อย “การมาเยือนของท่านทำให้จวนฉินเจริญรุ่งเรือง โปรดยกโทษให้ข้าหากการต้อนรับไม่ดีพอ”

"อ่า ไม่เป็นไร" เหวินเจี้ยวหยู้ไม่เคยชอบคำพูดที่สุภาพ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า จิบชาและวางถ้วยลง

แม่เฒ่าฉินกลอกตาไปที่เซียวเฉวียนและพูดด้วยรอยยิ้มแห้งๆ ว่า "ข้าไม่รู้ว่าทำไมท่านเหวินถึงมาตอนดึก แต่... เพื่อการศึกษาของเจ้าหรือเซียวเฉวียน?"

เมื่อถามคำถาม แม่เฒ่าฉินก็กัดฟันของนาง เซียวเฉวียนยากจนและตาไม่มีแวว ตระกูลฉินไม่เคยมีคนที่มีความรู้ความสามารถ มีความทะเยอทะยานต่ำเช่นเขามาก่อน!

ไม่ไกลนัก คนใช้บางคนในจวนฉิน แอบมองอย่างครุ่นคิด พร้อมกับพูดพล่อย พวกเขาทั้งหมดดูถูกเซียวเฉวียนผู้เป็นเขย

พวกที่เป็นทาสย่อมรู้ดีว่าการลักขโมยเป็นสิ่งที่น่าละอายยิ่งนัก!

วันนี้เขยนี้ต้องตาย!

"ใช่แล้ว ข้ามาในตอนนี้เพราะว่า..."