ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 464

“ท่านคิดจะทำสิ่งใด?”

เมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของแรงอาฆาต ชิงกั่วรีบหันกลับมา และทันทีที่หันกลับมานั้น ก็เห็นฉินซูโหรวเดินเข้ามาใกล้ ชิงกั่วรีบเข้าไปปกป้ององค์หญิงต้าถงในทันใด “ท่านช่วยอยู่ห่างจากองค์หญิงหน่อย!”

มีบ่อน้ำเก่าแก่อยู่ข้าง ๆ พวกนาง ในบ่อยังคงมีน้ำอยู่ ฉินซูโหรวเหลือบมองดูระยะห่าง และจ้ององค์หญิงต้าถงอย่างเยือกเย็น “ท่านแย่งทุกสิ่งไปจากข้า”

“ท่านหญิง ท่านพูดสิ่งใดกัน?” องค์หญิงขมวดคิ้ว

ชิงกั่วพูดขึ้นเสียงดัง “องค์หญิง! อย่าพูดมากกับนางนักเลยเจ้าค่ะ! คนตระกูลฉินใจไม้ไส้ระกำ ไม่รู้ว่านางคิดจะทำสิ่งใดอีกเจ้าค่ะ!”

“ฉินซูโหรว ข้าจะบอกให้ท่านรู้ไว้นะ องค์หญิงของพวกเราทรงพระครรภ์อยู่ ในครรภ์ของพระนางคือสิ่งล้ำค่าของตระกูลเซียว! หากท่านคิดทำสิ่งใดไม่ซื่อ คุณชายของพวกเราไม่ปล่อยท่านไว้แน่!”

คำพูดของชิงกั่วแทงใจฉินซูโหรว “เจ้าคนใช้ชั้นต่ำ! หลบไป! เจ้าไม่มีสิทธิ์มีปากมีเสียงที่นี่!”

ชิงกั่วเห็นท่าไม่ดี “องค์หญิง พวกเราไปกันเถอะเจ้าค่ะ!”

“ได้สิ” องค์หญิงเลิกคิ้วและลูบที่หน้าท้องอย่างตื่นตกใจ พลางกัดฟันกรอด ออกไปก่อนคงจะดีกว่า

องค์หญิงพร้อมด้วยชิงกั่วทำทีจะเดินออกไปจากสวนดอกไม้ คาดไม่ถึงว่าฉินซูโหรวจะตะโกนเรียกผู้อารักขา “หงอวี้!”

“เพคะ!”

ทันทีที่หงอวี้ผู้สวยหยาดเยิ้มปรากฏตัวขึ้น ก็มีแรงอาฆาตเกิดขึ้นจนชิงกั่วตกใจกลัว “เจ้า เจ้าเป็นใครกัน!”

องค์หญิงใช้ชีวิตในเมืองหลวงมานาน นางพบเจอผู้อารักขาไม่น้อย นางสังเกตได้ว่าศักยภาพของหงอวี้มีดีกว่าผู้อารักขาทั่ว ๆ ไป

“นี่คือผู้อารักขาของข้า” เมื่อเห็นองค์หญิงตกใจอย่างที่สุด ฉินซูโหรวจึงยิ้มออกมาอย่างยโสโอหัง พร้อมกับออกคำสั่ง “จับตัวพวกนางโยนเข้าไปในบ่อ”

“เพคะ”

“อ๋อ ช้าก่อน” ฉินซูโหรวเรียกขึ้นอีกครั้ง และพูดกับองค์หญิงอย่างอิ่มเอิบใจ “ข้าเห็นว่าท่านตกใจมากเช่นนี้ คงไม่เข้าใจว่าเหตุใดหงอวี้จึงเก่งกาจกว่าผู้อารักขาคนอื่น ๆ”

“เพราะว่า ข้าเป็นผู้หญิงคนแรกที่มีความสัมพันธ์ทางกายกับเซียวเฉวียน มีพันธะโลหิตต่อกัน ดังนั้น...”

“แล้วอย่างไรเล่า ท่านคิดว่าข้าจะรู้สึกอะไรงั้นหรือ? สามีของข้าไม่ได้ชอบท่านเสียหน่อย” เดิมทีองค์หญิงไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องในอดีตของเซียวเฉวียนและฉินซูโหรว คำพูดเหล่านี้ของฉินซูโหรว ราวกับกำลังดูหมิ่นตัวของนางเอง

เมื่อเห็นว่าองค์หญิงไม่สะทกสะท้าน ฉินซูโหรวจึงโกรธมากขึ้น “ข้าอยากกำจัดท่านมานานแล้ว ตอนนี้ท่านบีบให้ข้าต้องทำ! หงอวี้ จัดการ!”

“ชิงกั่ว เจ้ารีบหนีไป!” องค์หญิงเป็นหญิงมีครรภ์จึงวิ่งได้ไม่ว่องไวนัก แต่ชิงกั่วเป็นผู้บริสุทธิ์ จึงไม่อาจดึงนางเข้ามาเดือดร้อนด้วย

ชิงกั่วก็เป็นผู้คุ้มกันขององค์หญิง นางส่ายหัวพร้อมกับตะโกนขอความช่วยเหลือ “ใครก็ได้! ใครก็ได้! รีบมาช่วยองค์หญิงที!”

“ฉินซูโหรวจะฆ่าองค์หญิง!”

แต่ก็ไม่มีผู้ใดมาเลย

สวนดอกไม้ค่อนข้างใหญ่ โดยปกติแล้วจะไม่มีผู้ใดมายังที่แห่งนี้

แม้ว่าชิงกั่วจะตะโกนจนคอแตก เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดผ่านมาเลย

ชิงกั่ววิตกเล็กน้อย พลางพูดขึ้นอย่างกราดเกรี้ยว “ฉินซูโหรว! ท่านไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่หรือไม่! คุณชายของพวกเรารักองค์หญิงอย่างที่สุด! แม้ท่านจะทำผิดร้ายแรงเพียงใด หากกลับเนื้อกลับตัวก็ย่อมจะรอด!”

“ท่านไม่กลัวว่าคุณชายของพวกเราจะแก้แค้นท่านหรืออย่างไร!”

“เหอะ ท่านหญิงอย่างข้าจะกลัวไปไย? ตราบใดที่ยังมีพันธะโลหิต เซียวเฉวียนไม่มีทางฆ่าข้าอย่างแน่นอน”

ชิงกั่วร้องตะโกนเช่นนี้ ทำให้ฉินซูโหรวหมดความอดทนอย่างมาก “หงอวี้ ห้ามให้ใครหนีไปได้แม้แต่คนเดียว!”

หงอวี้หายตัวแวบ องค์หญิงพร้อมด้วยชิงกั่วยังไม่ทันวิ่งถึงสามก้าว หงอวี้ก็ตามมาเสียได้

“ตูม”

“ตูม”

ทั้งสองถูกหงอวี้จับโยนลงบ่อน้ำ!

ฉินซูโหรวยืนอยู่ริมบ่อ มองทั้งสองที่ตกลงไปดังโครม หยาดน้ำสาดกระเซ็นไปทุกที่

สุดท้าย ในบ่อน้ำก็ไร้ซึ่งความเคลื่อนไหว

ฉินซูโหรวหัวเราะออกมาอย่างภูมิใจ “ดี ดูสิว่าเจ้าจะเถียงกับข้าอย่างไร เซียวเฉวียน”

“ถึงตอนนั้นให้บอกกับคนพวกนั้นว่า ทั้งสองคนพลัดตกลงน้ำจนสิ้นใจตาย”

ฉินซูโหรวคิดเหตุผลไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว หงอวี้พยักหน้าโดยไม่เอ่ยคำใด

“นายหญิง พวกนาง...ไม่ได้ลอยขึ้นมา”

“จริงขอรับ องค์หญิงดีมากจริง ๆ”

สองแม่ลูกคุยกันด้วยความยิ้มแย้มเสียจนหน้าบานเป็นกระด้ง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนจากด้านนอก “องค์หญิง! องค์หญิง!”

“องค์หญิง ท่านอยู่ที่ใด?”

ทันทีที่เซียวเฉวียนได้ยินก็รีบพุ่งตัวออกไป “เกิดเหตุใดขึ้น?”

“คุณชาย!” อวิ๋นกั่วเช็ดน้ำตา “องค์หญิงหายไปเพคะ! วันนี้นางและชิงกั่วบอกว่าจะไปเดินเล่นในสวน แต่ยังไม่กลับมาเสียที!”

“ชิงกั่วเล่า อยู่ที่ใด?”

“ชิงกั่วก็หายไปเพคะ! บ่าวตามหาทั่วจวนแล้ว แต่ก็ยังไม่พบ!” อวิ๋นกั่วเช็ดน้ำตา “พวกคนรับใช้ก็ไม่เห็นองค์หญิงออกไปนะเพคะ!”

“โฮ่ง ๆ ๆ!”

ขณะนั้นเอง สุนัขสีเหลืองตัวน้อยในบ้านก็วิ่งพุ่งเข้ามา เห่าไปทางเซียวเฉวียนอย่างบ้าคลั่ง!

“ตามมันไป!”

เซียวเฉวียนเห็นว่าสุนัขตัวน้อยตื่นตระหนกชอบกล ก็รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาในใจ “ช้าก่อน อวิ๋นกั่ว เจ้าคอยเฝ้าท่านฮูหยินอยู่ที่นี่ ข้าจะไปตามหาเอง!”

“พู่กันจินหลุนเฉียนคุน!”

เซียวเฉวียนเรียกพู่กันเฉียนคุน พู่กันเฉียนคุนโฉบลงมาจากกลางอากาศ ปรากฏตัวด้านหน้าเซียวเฉวียนในทันที

“เฝ้าท่านแม่ข้าไว้! หากใครคิดจะทำร้ายนาง ฆ่าได้เลย!”

พู่กันเฉียนคุนส่องแสงสีแดง ลอยตัวอยู่ในบ้านของแม่เซียว

“ไป๋ฉี่! เหมิงเอ้า!”

สิ้นเสียงคำสั่งของเซียวเฉวียน พวกเขาที่อยู่ระหว่างทางไปส่งของให้ท่านพี่ทั้งสองขององค์หญิงนั้น ก็รีบย้อนกลับไปในทันใด และปรากฏตัวต่อหน้าเซียวเฉวียนหลังจากนั้นเพียงวินาทีเดียว

“ขอรับ นายท่าน”

“มีคนทำเรื่องไม่ดีในจวนเซียว! ไปตามหา! และจับตัวไว้!”

“ขอรับ!”