ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 470

”อุบ๊ะ! ข้าจะหายตัวไปได้ไง?” ปีศาจกวีตะคอก “อาจารย์เจ้า ก็ข้านี่แหละตายไปแล้ว ข้ายังหายตัวไปได้ไงอีก?”

"แค่ว่าทะเลบทกวีคุนหลุนนี้มีมาเป็นพันปีแล้ว ไม่ใช่จะทำทะลุได้ง่ายๆ "

ปีศาจกวีไม่สนใจเซียวเฉวียนจะกังวลใจยังไง เขายังคงดูร่าเริง "เฮ้ เจ้าเจอะฉินซูโหรวทีไร ดวงจู๋ทุกที ทำไมข้าถึงได้มีลูกศิษย์เฮงซวยอย่างเจ้าที่ชอบให้ผู้หญิงรังแก !”

“ศิษย์เอ๊ย ข้าว่านา จะให้ฉินซูโหรวมาถ่วงอยู่อย่างนี้ตลอดชีวิตไม่ได้ ต้องหาทางสลัดผู้หญิงคนนี้ทิ้งซะ!”

”ครับอาจารย์ ข้าทำแน่”

”ไม่มีอะไรดีกว่านี้อีกแล้ว! เจ้าก็ได้ตอบแทนบุญคุณของฉินปาฟางแล้ว ตอนนี้จวนฉินเขาก็ไม่แยแสการปกป้องของเจ้า เจ้าจะไปหาเหาใส่หัวทำไม?”

ปีศาจกวีปากพร่ำไปเรื่อย มีแต่วาจารังเกียจคนของตระกูลฉินเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น

เซียวเทียนฟังอยู่อย่างเงียบๆ รับรู้ว่าลูกชายต้องทนทุกข์ทรมานกับความคับข้องใจมากมาย ดูเหมือนเขาจะไม่ติดใจ สีหน้าก็ยังดูสงบนิ่งตามเคย

"ข้าจะบอก! พันธะเลือดระหว่างเจ้ากับฉินซูโหรวนั้นจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อเจ้าได้บรรลุถึงทะเลบทกวีคุนหลุน หากทำลายทะเลบทกวีคุนหลุนนี้ เจ้าก็ไม่ต้องถูกผูกมัดโดยฉินซูโหรวอีกเลย !"

“หญิงน้อยคนนี้จิตใจเหี้ยมโหดและเอาแต่ใจ อย่ามีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอดีที่สุด!”

"อุตส่าห์ได้แยกทางกันไปแล้ว จะไปถูกจวนฉินผูกมัดต่อไปอีกไม่ได้ เข้าใจหรือยัง!"

ปีศาจกวีขมวดคิ้ว ความกังวลที่มีต่อเซียวเฉวียนนั้นกระจ่างมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ไม่ได้ปิดๆ บังๆ แล้ว

เซียวเฉวียนรู้สึกซาบซึ้งในใจและกำลังจะแสดงความขอบคุณจากใจลูกศิษย์ แต่ปีศาจกวีไม่แม้แต่จะตอแยเขา

"ท้องฟ้า......"

ปีศาจกวีเอามือหนุนคาง แม้ทะเลบทกวีจะถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาจากบทกวี แต่ท้องฟ้านี้จะทำทะลุด้วยวิธีอะไร?

”มาช่วยกันคิดหาวิธีเร็ว!”

"เออ......"

ทั้งสามคนจึงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ต่างคนต่างหน้านิ้วคิ้วขมวด

“แม่ทัพเซียว ท่านมีวิธีอะไรบ้างไหม?”

ดวงตาของปีศาจกวีเต็มไปด้วยความคาดหวัง เซียวเทียนมาอยู่ที่นี่ยาวนานกว่า คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้มากกว่าเขามาก

เซียวเทียนน้อยครั้งที่จะแสดงอารมณ์ "ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน คงยุ่งยากมาก"

ผู้รู้หนังสือในต้าเว่ย ต่างปรารถนาทะเลกวีคุนหลุน เพราะทะเลกวีมีพลังที่น่าอัศจรรย์อย่างยิ่ง หากใครบรรลุถึงสถานแห่งนี้ เขาจะอยู่ยงคงกระพันในโลกนี้อย่างแน่นอน เรียกลมได้ลม เรียกฝนได้ฝน

เดิมทีเซียวเฉวียนก็คิดเหมือนเช่นนั้น แต่ตอนนี้มาเห็นพ่อเขาเป็นแบบนี้ และเห็นว่าที่นี่วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่าเหมือนเดิมอยู่อย่างนี้ เซียวเฉวียนชักไม่เห็นด้วยแล้ว

หากคุณร่ำรวยและมีอำนาจในชีวิตก่อนตาย ได้รับเกียรติยศและสถานะทุกรูปแบบ นั่นก็ถือเป็นชีวิตที่บริบูรณ์

แต่ว่า หากต้องเร่ร่อนไปในห้วงเวลาและอวกาศอันไม่มีที่สิ้นสุดของทะเลกวีหลังความตาย เกียรติยศในช่วงชีวิตก่อนตายยังมีความหมายอะไรอีก?

ถึงแม้เซียวเฉวียนจะไม่ได้บรรลุถึงทะเลบทกวี เขาก็ยังสามารถมีทุกสิ่งที่ต้องการ ทะเลบทกวีเป็นเพียงชิ้นส่วนประดับเท่านั้น

ทุกวันนี้ ทะเลบทกวีไม่แม้แต่จะเป็นสิ่งประดับ แต่เหมือนยื่นส่งน้ำแข็งซ้ำเติมมาให้ในแดนหิมะ

มันทำให้เซียวเฉวียนและฉินซูโหรวกลับมาผูกมัดแน่นหนายิ่งขึ้น ทำให้อารมณ์เสียมากยิ่งขึ้น

เซียวเฉวียนคิดหวังมากกว่าคนไหนๆ ให้ทำลายทะเลกวีคุนหลุนไป แต่เมื่อถึงเวลานั้น พ่อและอาจารย์ของเขาจะไม่หายไปจริงๆ หรือ?

เขาไม่ค่อยเชื่อคำพูดของปีศาจกวี ในเมื่ออาจารย์วัยชราคนนี้ไม่เคยพูดอะไรเอาจริงเอาจังเลยสักครั้ง

แม้ว่าเวลาอันไม่มีที่สิ้นสุดในนี้จะน่าเบื่อหน่าย แต่เขาก็ยังหวังว่าพ่อและอาจารย์ยังอยู่สบายดีตลอดไป ทั้งยังมีสติรับรู้ให้ดีเช่นกัน

หากเพราะเซียวเฉวียนต้องการออกไปและทำให้พวกเขาไม่คงอยู่ เซียวเฉวียนทำไม่ได้

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็เหมือนเซียวเฉวียนฆ่าพวกเขาตายซ้ำอีกรอบ

ถ้าสติรับรู้ไม่อยู่แล้ว พวกเขาก็ไม่อยู่แล้วจริงๆ ใช่ไหม

เมื่อคิดเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็เริ่มกระตือรือร้นน้อยลงที่จะหาทางออก "พ่อ ลูกมีคำถาม"

"ถามมาสิ" เซียวเทียนยิ้มเบาๆ อ่อนโยนอย่างยิ่ง

”ตอนที่ลูกสัมผัสทะเลบทกวีคุนหลุน ลูกอยู่ที่เมืองไป๋ลู่ ตอนนั้นผู้อารักขาคนหนึ่งมาบอกว่า กองทัพตระกูลเซียวทั้งหมดถูกกวาดล้างไปนั้น มีเงื่อนงำอื่นอยู่”

ทันใดนั้น ปีศาจกวีที่บ่นเอะอะอยู่ก็เงียบลง เหลือบมองที่เซียวเทียน และมองไปรอบ ๆ

”อาจารย์ ท่านก็รู้ด้วยเหรอ?”

เมื่อเซียวเฉวียนเห็นท่าทีเขาเช่นนี้ ก็รู้ว่าเขาปิดบังอะไรอยู่

”พ่อบังเกิดเกล้าของเจ้าอยู่ที่นี่ เจ้าก็ถามพ่อด้วยตัวเองสิ มาถามข้าทำไม?”

ปีศาจกวีกลอกตาไปที่เซียวเฉวียน และนั่งลงบนพื้นหญ้า เรื่องในอดีตนั้นขมขื่นจริง ไม่คิดว่าเซียวเฉวียนจะยังมารู้เรื่องนี้เข้า