ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 469

”เดี๋ยวค่อยคิดหาทางออก ลูกจะไปตรวจดูพวกเธอก่อน” เซียวเฉวียนรีบวิ่งเข้าไปตรวจดูลมหายใจของพวกเธอ โชคดีที่ยังหายใจอยู่ตามปกติ ตอนนี้ดูเหมือนว่าแค่สลบไปเฉยๆ

”เฮ้ ดูแปลกๆ !”

ปีศาจกวีลูบคาง เขาและเซียวเทียนไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน

เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นสิ่งมีตัวตนเข้ามาในทะเลบทกวีนี้

”เจ้าหนู เจ้าเข้ามาจากทางไหนล่ะ?”

”บ่อน้ำแห่งหนึ่งในจวนเซียว”

เซียวเฉวียนอุ้มองค์หญิงไปพักบนพื้นหญ้านุ่มๆ และเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง ปีศาจกวีได้ยินจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน "อีนางฉินซูโหรวอีกแล้ว!"

ปีศาจกวีกระหืดกระหอบ แต่เซียวเทียนดูเฉยๆ ไม่แสดงอะไรที่ผิดแผกไป

”โอ้ อย่าไปถือสาพ่อของเจ้าที่ดูเหมือนทองไม่รู้ร้อน อยู่ในทะเลบทกวีแห่งนี้ยิ่งนานวันมากขึ้นเท่าไร จิตใจจะยิ่งเสื่อมคลายมากขึ้นเท่านั้น”

มิน่า เซียวเฉวียนรู้สึกว่าอารมณ์ของอาจารย์เขาดีขึ้นมาก ที่แท้ไม่ใช่เพราะเขาปล่อยวางแล้ว แต่เป็นเพราะทะเลบทกวีนี้จรรโลงให้

“จวนเซียวเดิมทีเป็นคฤหาสน์ของตระกูลอี้ ต้องมีบางอย่างลึกลับเกี่ยวกับบ่อน้ำนี้” ปีศาจกวีนั่งลงบนพื้น ดูยังติดนิสัยบ้าบิ่นเช่นเคย “ไม่อย่างนั้น เจ้าและภรรยาเจ้าคงไม่สามารถตกถึงที่นี่ได้”

”ลองคิดสิดูว่าจะออกไปยังไง” เซียวเฉวียนถอนหายใจเบาๆ ไม่ว่าจะลึกลับขนาดไหน ก็ต้องเอาตัวรอดออกไปได้ก่อนถึงจะหาคำตอบได้

”เจ้าเด็กบ้า! ไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนกับพ่อและอาจารย์หรือ!” ปีศาจกวีเริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว "ดูท่าข้าตายแล้วเจ้ามีความสุขมากทีเดียว!"

”ใช่ มีความสุขมาก” เซียวเฉวียนย้อนกลับด้วยอารมณ์ “เพราะองค์หญิงกำลังตั้งครรภ์ เธออยู่นี่ยังไงก็ปล่อยไว้ไม่ได้”

"ตั้งครรภ์?" เวลานี้ ดวงตาของเซียวเทียนถึงกับสว่างขึ้นในที่สุด

”โอ้โฮ เซียวเทียน ตอนนี้เจ้าจะเป็นปู่แล้ว!” ปีศาจกวีหัวเราะเบาๆ “ข้าก็มีหลานศิษย์ตัวน้อยเหมือนกัน!”

ปีศาจกวียืนขึ้น "ถ้าอย่างนั้น ต้องออกไปให้ได้!"

”ใช่” เซียวเทียนพยักหน้าอย่างเงียบๆ

เซียวเฉวียนกลอกตาไปที่ปีศาจกวี "ถ้าไม่ใช่มีเด็กในท้องคนนี้ ท่านยังไม่อยากให้ศิษย์ออกไปงั้นเหรอ?"

”ถูกต้องแล้ว เจ้าเด็กน้อย ข้าจะสนใจไปทำไม!”

ปีศาจตะคอกเบาๆ ปากยังแข็งเหมือนเดิม

ขอบตาของเซียวเฉวียนแดงก่ำ เขาถามคำถามที่คาอยู่ในใจมาเป็นเวลานาน "อาจารย์ ท่านทราบว่าคนที่มีเหวินซิน (จิตใจแห่งการฝึกตน) นั้นมีได้เพียงคนเดียว ท่านจึงยอมให้เว่ยเชียนชิวฆ่าตาย เพื่อให้ศิษย์ได้มีชีวิตอยู่......ใช่ไหม”

ดวงตาของปีศาจกวีเป็นประกาย สีหน้าดูซึมเศร้าเล็กน้อย แต่เขากลับตะโกนว่า "ไร้สาระ! อะไรตายไม่ตาย! ที่สำคัญตอนนี้ต้องออกไปให้ได้!"

”ไป! เราไปหาทางออกด้วยกัน เจ้าบอกมาซิ ระยะนี้มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง!”

”ได้ครับอาจารย์”

ปีศาจกวีโบกมือและสร้างฝาครอบขึ้นมาเพื่อครอบป้องกันองค์หญิงและชิงกั่วที่หลับสนิทอยู่ "ที่นี่มีสถานที่อันตรายเช่นกัน ปล่อยให้พวกเธอวิ่งเพล่นพล่านไม่ได้"

ทะเลบทกวีไม่ได้มีเพียงทิวทัศน์อันงดงามที่อยู่ตรงหน้านี้เท่านั้น

มีทั้งบทกวีที่ดีและบทกวีที่ไม่ดี ทิวทัศน์ก็เลยมีที่งดงามกับที่ไม่งดงาม

เดินไปเพ่นพ่าน อาจถูกพลังงานกลืนกินและลวกจนผิวไหม้ก็ได้

”งั้นก็ปล่อยให้พวกเธออยู่ที่นี่แหละ”

เซียวเฉวียนเหลือบมองภรรยาที่สีหน้าซีดเซียว กำหมัดแน่นด้วยใจเป็นทุกข์ ไม่ต้องห่วง เราจะออกไปได้อย่างแน่นอน

ทั้งสามเริ่มออกดูไปรอบๆ เพื่อหาทางออก เซียวเฉวียนเดินข้างๆ เซียวเทียน เขามองไปที่อาจารย์ซึ่งส่งเสียงเอะอะว่อยวาย และบิดาผู้เงียบขรึมและสง่างาม ความรู้สึกอันละเอียดอ่อนของการถูกแยกออกจากโลกนี้ทำให้เขารู้สึกใจลอยเล็กน้อย

เขามองพวกเขาอยู่ตลอดเวลา ด้วยความรู้สึกผสมปนเปและไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

เซียวเทียนและปีศาจกวีแวบเดียวก็เดินทั่งทั้งทะเลกวีคุนหลุน แต่เซียวเฉวียนสามารถก้าวได้ทีละก้าวเท่านั้น

ดังนั้น ขณะที่เซียวเทียนและปีศาจกวีเที่ยววนไปรอบๆ พวกเขาก็เดินเป็นเพื่อนพร้อมกับเซียวเฉวียนช้าๆ ไปทีละก้าวก็ได้

ทั้งสามได้เดินผ่านแม่น้ำสายหนึ่งซึ่งเซียวเฉวียนรู้สึกแปลกๆ จึงก้าวลงไปในแม่น้ำที่ใสและสะอาด น้ำมีอุณหภูมิ ทั้งอุ่นทั้งเย็นเล็กน้อย ให้ความรู้สึกสบายมาก

มองไปทางไหนก็มีแต่ดอกไม้ มีดอกไม้นานาชนิด ดอกไม้ของทั้งสี่ฤดูกาล ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง และฤดูหนาว ที่นี่ไม่ได้แยกความแตกต่างระหว่างฤดูกาล เซียวเฉวียนมองจนตาแทบพร่ามัว

”หาทางออกไม่เจอ ให้ตายเถอะ!”

ปีศาจกวีลูบหัวอย่างหงุดหงิด แต่เซียวเทียนไม่รีบไม่ร้อน "หาดูไปเรื่อยๆ "

ปีศาจกวีเหลือบมองเขาแล้วถอนหายใจ "เฮ้ กลัวจริงๆ ว่าจะกลายเป็นอย่างนี้ อยู่ในนี้นานแล้ว อะไรๆ ก็เฉื่อยชาไปหมด"

เขาทุ่มตัวลงด้วยความเร็ว กระแทกเข้ากับร่างกายของปีศาจกวีอย่างจัง!

ภาพของปีศาจกวีปลิวไหวเพียงเล็กน้อย ในเมื่อไม่มีตัวตน เขาจะไม่ได้เจ็บปวดอะไร

"เจ้านาย"

ไป่ฉีร่วงลงมาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ เมื่อเห็นว่าเซียวเฉวียนอยู่ที่นี่จริงๆ เขาก็รีบลุกขึ้นอย่างดีใจ

เขาหันศีรษะไปเห็นปีศาจกวีก็ตกใจสะดุ้ง "เจ้า...เจ้านาย ฉันมีอาการประสาทหลอน คล้ายจะเห็นอาจารย์ของท่านเข้า"

"แล้วก็......"

ไป่ฉีเหลือบมองที่เซียวเทียนและขมวดคิ้ว เขาไม่รู้จักบุคคลนี้ แต่เขารู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก เจ้านายดูคล้ายกับเขานิดหน่อย

”มันไม่ใช่ภาพลวงตา นี่คือพ่อของข้าเอง”

พ่อ? มันไม่เด็กไปหน่อยหรือ ไป่ฉีงงๆ

เซียวเฉวียนอธิบายสั้นๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นในนี้ พอไป่ฉีได้ยิน เขาก็รีบกล่าวคำนับ "ไป่ฉีขอคำนับท่านเจ้านายและ อาจารย์ปีศาจกวี!"

”ขอบใจ” ปีศาจกวีหัวเราะเบาๆ รู้สึกเป็นกันเองมากเมื่อเห็นคนที่ยังมีชีวิตมาอยู่ที่นี่

ดูๆ แล้ว พวกเขาตกลงมาจากท้องฟ้าจริงๆ

หากคิดจะออกไป ก็ต้องตีทะลุท้องฟ้าเท่านั้น

แต่ถ้าท้องฟ้าถูกตีทะลุ ทะเลบทกวีคุนหลุนก็จะไม่ปรากฏอีก

หากไม่มีทะเลบทกวีคุนหลุน ความแข็งแกร่งของเซียวเฉวียนจะลดลงอย่างมากแน่นอน และจะไม่สามารถขับเคลื่อนผู้อารักขานับหมื่นคนได้อีกต่อไป

แม้แต่เซี่ยวเฟิงก็จะหายไป

โดยรวมแล้ว เซียวเฉวียนจะต้องประสบความสูญเสียอย่างหนัก

เซียวเฉวียนไม่ติดใจเรื่องพวกนี้ ถึงจะไม่มีทะเลบทกวีคุนหลุน เขาก็ยังมีความสามารถอื่นๆ ครองตัวได้

สิ่งที่เขาห่วงมากที่สุดคือ "อาจารย์ ท่านและพ่อก็จะหายตัวไปเมื่อถึงเวลานั้นใช่ไหม?"