ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 468
พู่กันเฉียนคุนมาตามเสียงเรียก พร้อมกับมีเสียง “สวบ ๆ ๆ” บนพื้นที่ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิที่ว่างเปล่า มีภาพฉินซูโหรวผลักองค์หญิงตกบ่อน้ำเมื่อครู่นี้
“สวบ ๆ”
“สวบ ๆ ๆ”
สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ปรากฏต่อหน้าทุกคนราวกับหนังสือนิทานภาพ และยังสามารถเปลี่ยนหน้าไปเองได้โดยอัตโนมัติ
สีหน้าฉินซูโหรวซีดลงเรื่อย ๆ เซียวเฉวียนเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง องค์หญิงถูกโยนลงไปในบ่อน้ำจริง ๆ!
ไม่ได้การ!
หากมีชีวิตอยู่ก็ต้องหาให้พบ!
หากสิ้นใจแล้วก็ต้องหาร่างให้เจอ!
เซียวเฉวียนกระโจนทะยานลงไปในบ่อน้ำ
“นายท่าน!”
“ลูก!”
“ท่านพี่!”
ทุกคนต่างตื่นตกใจและเกาะที่ขอบบ่อด้วยความกลัวจนหน้าถอดสี ฉินซูโหรวเห็นเซียวเฉวียนกระโดดลงไปอย่างไม่คิดชีวิต นางส่ายหัวอย่างตื่นตระหนกตกใจอย่างที่สุด เซียวเฉวียนรักผู้หญิงคนนั้นได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ?
ถึงขนาดที่กระโดดลงไปโดยไม่หันกลับมา!
“นายท่าน!”
ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าทำทีจะกระโดดลงไปพร้อมกันทั้งคู่ ไป๋ฉี่กลับดึงตัวเหมิงเอ้าไว้ “จวนเซียวต้องมีคนคอยดูแล! ข้าจะไปเอง! เจ้าอยู่ที่นี่คอยคุ้มครองฮูหยินและคุณหนู!”
“จำไว้ให้มั่น อย่าให้มีสิ่งใดเกิดขึ้นอีก!”
เหมิงเอ้าน้ำตาไหล ร้องสะอื้นเสียงต่ำ “ได้... เจ้าต้องช่วยนายท่านกลับมาให้ได้!”
“อื้ม!”
ไป๋ฉี่กระโจนลงไปในบ่อสุดตัว
ชิงหลงยินอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้างุนงง การกระทำที่ว่องไวของเซียวเฉวียน ชิงหลงยังไม่ทันได้ขวางไว้ เขาก็กระโดดลงไปเสียแล้ว
ความจริงการตามหาองค์หญิงไม่ใช่เรื่องยาก ชาวคุนหลุนมีวิธีการค้นหาสิ่งของและผู้คนที่ไม่เหมือนใคร
หากเซียวเฉวียนอยู่ข้าง ๆ จักต้องด่ากราดอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง : ให้ตายเถอะ! เหตุใดไม่รีบพูด! เหตุใดไม่รีบพูด! บ้าเอ้ย! บ้าเอ้ย!
“ใต้เท้าเซียว... นี่ไม่ใช่ความผิดของข้าจริงหรือไม่...” ชิงหลงพึมพำออกมาอย่างน้อยอกน้อยใจ เซียวเฉวียนเป็นผู้ที่สัมผัสกวีสมุทร เขาไม่มีทางตอบสนองได้รวดเร็วเหมือนอย่างเซียวเฉวียน
น้ำในบ่อนิ่งลง เหมิงเอ้าที่อยู่ด้านข้างเป็นกังวลเสียจนเริ่มมีน้ำตา แม่เซียวและเซียวจิงร้องไห้หนักขึ้น
“เอาละ เลิกร้องไห้ได้แล้ว ปกป้องจวนเซียวไว้คือสิ่งสำคัญที่สุด”
ชิงหลงพูดกับเหมิงเอ้าเสียงทุ้ม ตอนนี้ฉินซูโหรวยังไม่เป็นอะไร ซึ่งหมายความว่าเซียวเฉวียนยังคงปลอดภัยอยู่
“จริงสิ”
เหมิงเอ้าที่เชื่องช้าก็รีบเช็ดนำ้ตาในทันที
ในขณะที่ทุกคนต่างจ้องไปในบ่อด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล คนใช้คนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนพร้อมกับยื่นจดหมายเชิญให้ “จวนจ้าวส่งจดหมายเชิญมาขอรับ บอกว่าเชิญคุณชายของเราไปร่วมงานศพของจ้าวจินไหล”
“ร่วมงานบ้าอะไร!” เหมิงเอ้าตอบกลับด้วยความโมโห “นายท่านยุ่งอยู่! ไปไหนก็ไป!”
“ขอรับ ๆ ๆ!”
...
“บุ๋ง ๆ”
“บุ๋ง ๆ”
เซียวเฉวียนกระโดดลงไปในน้ำและไม่ช้าก็เกิดการสับสันทิศทาง
ในน้ำมืดเกินไปจนไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดเลย
เซียวเฉวียนที่กำลังว่ายขึ้นไปเพื่อสูดอากาศหายใจ จู่ ๆ ก็มีบางสิ่งดึงเขาไว้และดึงเขาไปยังใต้สุดของบ่อ
ความรู้สึกไร้น้ำหนักที่แปลกประหลาดล้อมรอบเขา คล้ายกับน้ำไหลดังซู่ซ่า และเขาก็ตกลงมาจากที่สูงในฉับพลัน
ราวกับว่าจู่ ๆ เขาก็หลุดไปจากบ่อน้ำและเข้าสู่ท้องฟ้าในอีกมิติหนึ่ง
เขาร่วงลงมาเรื่อย ๆ จากบนฟากฟ้า และตกมาอยู่ในสถานที่ที่รู้สึกคุ้นเคยแต่ก็แปลกตา
นั่นคือสถานที่ที่เขาฝันถึง
“โอ้ย ๆ ๆ ๆ ๆ!”
“ตุบ!”
เซียวเฉวียนล้มลงกับพื้นอย่างแรง แต่กลับไม่มีอาการเจ็บปวดแม้แต่น้อย พื้นดินอ่อนนุ่มราวกับสายไหม
ให้ตายสิ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...
ไหนบอกรักลูกน้องหนักหนา เด็กมันอยากจะเข้าไปเป็นสนมก็จะปล่อยให้เข้าไปงั้นเหรอ ตัวเอกเรื่องนี้มันยังไง พิมพ์ด่านะ แต่ก็อ่าน 55555...