ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 512

แม่เซียวส่งสายตาให้เซียวเฉวียน ถึงอย่างไรแม่ฉินก็เป็นองค์หญิงใหญ่ เมื่อมาแล้วก็ควรจะมีเก้าอี้นั่งสักตัว

เซียวเฉวียนก็จะทำเป็นไม่เห็นนี่แหละ ที่นั่งรึ?

เซียวเฉวียนให้นางยืนอยู่บนพื้นของตระกูลเซียวได้ในตอนนี้ ถือว่าเซียวเฉวียนให้เกียรติแม่ของตน ไม่งั้นเซียวเฉวียนได้ไล่ตะเพิดนางผู้นี้ออกไปแล้ว

ช่วงไม่กี่วันมานี้สุขภาพแม่เซียวไม่ค่อยดี มักเจ็บและจุกที่หน้าอกบางครั้งบางคราว เซียวเฉวียนไม่อาจให้ท่านแม่ได้รับความตื่นตระหนกหรือตกใจใดๆอีก ดังนั้นจึงให้แม่ฉินที่หน้าหนาหน้าทนเข้ามาด้านใน

ชิงหลงออกไปอย่างกะทันหัน ไม่เห็นแม้แต่เงาหรือร่องรอย เดิมทีเซียวเฉวียนก็อารมณ์ไม่ดี ผลสุดท้ายแม่ฉินดันยกของขวัญล้ำค่ามายังจวนเซียวทุกวันอีก

จุดประสงค์ของแม่ฉิน เซียวเฉวียนรู้ดีทีเดียว แค่มาขอร้องให้เขาปล่อยฉินซูโหรวกับฉินเฟิงไปสักครั้ง

น่าขำ ในตอนที่เซียวเฉวียนอยู่ที่พระราชวังฉางหมิง ทำไมไม่เห็นไทเฮากับแม่ฉินปล่อยเขาไปสักครั้งล่ะ?

หากไม่ใช่เพราะไป๋ฉี่มาทันเวลาละก็ เซียวเฉวียนคงถูกทำให้บาดเจ็บจนกระดูกแตกร้าวทั่วร่างไปตั้งแต่เริ่มแรกแล้ว ไหนจะยังมีชีวิตมานั่งให้แม่ฉินอ้อนวอนอยู่ที่นี่กันล่ะ?

กระเพาะของเซียวเฉวียนสุดยอด กินข้าวไปสามชามหมดเกลี้ยง

พริกที่อาสือปลูกอย่างเอาใจใส่ดูแลเพิ่งจะเก็บเกี่ยวได้เต็มที่ กับข้าวในบ้านไม่มีรสเผ็ดเลย เซียวเฉวียนฟื้นตัวจากอาการป่วยหนักก็กินเสียเต็มคราบและชื่นใจมาก

กลิ่นหอมของพริกช่างเป็นเอกลักษณ์และน่าดึงดูด แม่ฉินเคยทานอาหารอันโอชะมากมาย แต่กลิ่นหอมแบบนี้นางยังไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน

เซียวเฉวียนกินไปนานแค่ไหน แม่ฉินก็ยืนอยู่ด้านข้างนานเท่านั้น นางได้แค่ขยับลูกกระเดือกกลืนน้ำลายลงคอ

กลืนน้ำลายไปแล้วแม่ฉินจึงได้สติ เกิดตกใจว่าใช้ไม่ได้เลยเรา! คาดไม่ถึงว่านางจะถูกอาหารทำเอาตะกละขึ้นมาเสียได้?

ต้องไม่ใช่อย่างแน่นอน! แม่ฉินต่อต้านตัวเองอยู่ในใจ นางเป็นถึงองค์หญิงแห่งต้าเว่ย จะถูกอาหารธรรมดาที่แสนธรรมดาจนทำให้เกิดความอยากอาหารได้อย่างไร?

แต่ว่า หอมเสียจริง……

ในยุคปัจจุบันผู้คนล้วนโหยหาอาหารเลิศรส ไม่สนฐานะร่ำรวยหรือมีจน ไม่แบ่งแยกศาสนาหรือปริญญา

อาหารที่ยกมาเสิร์ฟเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักสองคน ถึงอย่างไรในนิสัยลึกๆของผู้คนความอยากอาหารถือว่ามีมากและเข้าถึงผู้คนง่ายที่สุด

เซียวเฉวียนเหลือบตามอง เห็นว่าแม่ฉินแอบกลืนน้ำลายก็ยังคงใบหน้าสูงส่ง ดังนั้นคีบหมูสามชั้นทอดกรอบนอกนุ่มใน “เนื้อนี้ไม่เลวเลย ไม่ทราบว่าจวนจงเหรินจะมีเนื้อที่อร่อยแบบนี้หรือไม่ จิงเอ๋อร์เห็นด้วยหรือไม่?”

การเยาะเย้ยถากถางของเซียวเฉวียนทำให้เซียวจิงหัวเราะออกมาอย่างไร้เดียงสา นางตอบด้วยความซื่อ “ท่านพี่ จวนจงเหรินน่าจะไม่มี ได้ยินว่าอาหารที่นั่นแม้แต่หนูยังไม่กินเลย”

“โห อนาถไปหน่อยนะ” ไหนเลยเซียวเฉวียนจะไม่รู้ว่าจวนจงเหรินเป็นสถานที่แบบใด แต่เขาจงใจแทงใจดำแม่ฉิน เขาอยากกดนิสัยอวดดีและเอาแต่ใจของตระกูลฉินเสียให้ได้

แม่ฉินกำหมัดแน่นและกัดฟันกรอด!

ดีนัก!

ดีนัก!

ปัจจุบันเซียวเฉวียนมากความสามารถแล้วนี่ กล้าปฏิบัติต่อนางเยี่ยงนี้!

“หืม? องค์หญิงใหญ่ไม่มีความสุขแล้วหรือ?” เวลานี้เซียวเฉวียนทานอาหารเสร็จแล้ว สั่งคนมาเคลียร์โต๊ะอาหาร ถือโอกาสให้แม่และน้องสาวออกไปก่อน

ถึงอย่างไรอีกประเดี๋ยวคงเริ่มมีฉากดุเดือด เขากลัวว่าจะทำให้แม่และน้องสาวตกใจ

“วันนี้ท่านมาทำอะไร?”

เซียวเฉวียนยกคิ้วพร้อมมองนางด้วยความนิ่ง

เขาเตือนนาง อย่าลืมจุดประสงค์ที่มาวันนี้ แม้ว่าไม่มีความสุขก็ทำได้เพียงอดทนอดกลั้น

ใบหน้าแม่ฉินเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวแดง คล้ายกิ้งก่าอย่างไรอย่างนั้น น่าสนุกสุดๆ

เซียวเฉวียนกวาดตาซ้ายขวาพร้อมยกยิ้มมุมปาก

แม่ฉินชำเลืองเห็นเขา ทั้งๆที่เซียวเฉวียนกำลังยิ้ม แต่ในใจอดที่จะเสียวสันหลังขึ้นมาไม่ได้

ท่าทางบ้าคลั่งของไป๋ฉี่ที่พระราชวังยังสดๆอยู่ในความทรงจำของแม่ฉิน

ดาบจิงหุนที่กวัดแกว่งตรงหน้านาง คมดาบสะท้อนแสงเย็นเยียบ และสายตาเปี่ยมไปด้วยสังหารของไป๋ฉี่ทำเอาตอนที่นางนึกถึงขึ้นมามักจะรู้สึกหัวใจหดเกร็ง

เซียวเฉวียนใช้อนาคตของสองพี่น้องมาแลกสิ่งที่เท่าเทียมกัน ดิ้นรนผลประโยชน์สูงสุดและมอบแด่พี่น้องที่อยู่ปรโลกให้ตายตาหลับ

เซียวเฉวียนเอ่ยความต้องการของตนออกมาอย่างตรงไปตรงมา “อยากช่วยสองพี่น้องฉินเฟิงนั้นได้ ข้าต้องการใบผ่านแดนซินเจียง ฮูหยินไปนำมาให้ข้าสิ”

คนของต้าเว่ยจะไปซินเจียง จำเป็นต้องมีใบผ่านแดน

แต่อยากจะได้ใบผ่านแดนสักใบนั้นยากมาก

สมัยก่อนเดินทางลำบาก ทุกวันนี้เซียวเฉวียนแต่งงานกับองค์หญิงต้าถงแห่งซินเจียง และยังเป็นขุนนางคนสำคัญแห่งต้าเว่ย หากเดินทางไปซินเจียงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

ฐานะราชบุตรเขยแห่งซินเจียงของเขานี้ใช้ไม่ได้ หากเดินทางไปซินเจียงคงต้องถูกคนได้ทีขี่แพะไล่กล่าวว่าเขาคบคิดกับศัตรูทรยศชาติบ้านเมืองเป็นแน่

คบคิดกับศัตรูทรยศชาติบ้านเมือง ช่างเป็นเรื่องน่าขำสำหรับเซียวเฉวียนจริงๆ

ซินเจียงสำหรับคนโบราณแล้วถือเป็นแคว้นอื่น แต่ยุคปัจจุบันซินเจียงก็คือจังหวัดหนึ่งบนแผนที่ของฉบับฮว๋าเซี่ย เซียวเฉวียนไปที่นั่นก็เหมือนกับออกนอกจังหวัดเท่านั้น

คนโบราณช่างยุ่งยาก ออกนอกจังหวัดยังต้องใช้ใบผ่านแดน

ทว่าใบผ่านแดนจำเป็นต้องได้มาถึงมือ หากเซียวเฉวียนคิดแอบไปซินเจียงก็ไม่ใช่ไม่ได้ เพราะดินแดนต้าเว่ยและซินเจียงมักมีผู้ลี้ภัยไปๆมาๆ

แต่เขาไม่อยากถูกกลุ่มคนโบราณคร่ำครึกล่าวหาว่าคบคิดศัตรูทรยศบ้านเมืองหรอกนะ ดังนั้นเซียวเฉวียนจำเป็นต้องไปอย่างโจ่งแจ้งตรงไปตรงมา เพราะเขายังกลับมาอย่างโจ่งแจ้งตรงไปตรงมาเช่นกัน

เพราะเขาต้องไปซินเจียงด้วยตัวเองเพื่อหาสิ่งสองสิ่งแล้วนำกลับมายังต้าเว่ย

นั่นเป็นสิ่งที่สามารถเปลี่ยนแปลงต้าเว่ยได้อย่างสิ้นเชิงและเป็นสิ่งที่สามารถสั่นสะเทือนเว่ยเชียนชิวได้อย่างแท้จริง

มีเพียงปัญญาชนผู้มีความรู้และองครักษ์เป็นพันธมิตร ไม่เพียงพอที่จะสู้กับเว่ยเชียนชิว ตอนนั้นกองทัพตระกูลเซียวมีปัญญาชนและองครักษ์เพียงพอแต่สุดท้ายก็ถูกชาวยุทธ์แท้อย่างเว่ยเชียนชิวสังหาร

ถึงแม้ว่าต่งจัวและเถ๋าจี๋ตามหาหญ้าอสุราได้ กำจัดชาวยุทธ์แท้ไว้ แต่จำนวนหญ้าอสุราก็ไม่แน่ชัด เซียวเฉวียนไม่อาจนำความหวังในการโค่นเว่ยเชียนชิวฝากไว้กับหญ้าต้นหนึ่งทั้งหมด

เซียวเฉวียนต้องการสองสิ่งนี้มาก

“ข้า……ข้าทำไม่ได้” แม่ฉินที่หยิ่งทะนงมาโดยตลอด ได้ยินว่าสิ่งที่เซียวเฉวียนต้องการคือใบผ่านแดนซินเจียง ถึงกับผละถอยหลังหนึ่งก้าว