ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 519

”พี่ชายข้าคือเซียวเฉวียน! คนที่ส่งหนูมาเมื่อกี้คือเหลียงไหวโหรว!”

เซียวจิงร้อนใจ เธอตะโกนเสียงดังใส่เกามามา "เจ้ากล้าทำแบบนี้กับข้าเพียงเพราะเขาเป็นคนของเว่ยเชียนชิวเหรอ?"

”นอกจากนี้ เจ้าเห็นไหม ข้าก็รู้จักเหลียงไหวโหรว นั่นยังพิสูจน์ไม่ได้หรือว่าที่ข้าพูดนั้นเรื่องจริง?”

”พี่ชายของข้าก็คือเซียวเฉวียน! เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสี่! กล้าแตะต้องข้าก็ลองดู?”

“โอหัง ! สาวน้อยอย่างเธอจะมาเรียกชื่อเว่ยเจียนกั๋วตรงๆ งี้ได้เหรอ?” เกามามาขมวดคิ้ว “พูดได้ เธออ้างว่า เซียวเฉวียนเป็นพี่ชายของเธอ เขาก็เป็นพี่ชายเธองั้นหรือ?”

“เชอะ ถึงแม้เซียวเฉวียนจะเป็นพี่ชายของเธอจริงๆ แล้วจะทำไม?”

“ใต้เท้าเหลียงอย่างเขาเป็นคนของเว่ยเจียนกั๋ว มีนักรบแท้จำนวนนับไม่ถ้วนอยู่ในสังกัดเว่ยเจียนกั๋ว” ริมฝีปากแดงๆ ของเกามามาพูดออกมาแต่ละคำมีแต่คำรังเกียจ “ถึงข้างตัวพี่ของเธอจะมีไป่ฉีอะไรนั่น ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

“เจ้าพูดอะไรพล่อยๆ ! พี่ชายของข้าแข็งแกร่งที่สุด! พี่ไป่ฉีก็เก่งกาจเช่นกัน! เจ้ารีบปล่อยข้าไปดีกว่า!”

เซียวจิงอารมณ์ฉุนเฉียว มือของเธอเจ็บปวดเพราะถูกรัด เธอมีน้ำตาคลอเบ้าด้วยความน้อยใจ แต่เธอก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา

พี่ชายเธอเคยบอกว่าไม่ว่าเธอจะเผชิญกับอันตรายอะไร เขาก็จะต้องปรากฏตัวอย่างแน่นอน

เธอเชื่อในพี่ชาย ที่เธอต้องทำตอนนี้คือถ่วงเวลาออกไป

”โอ้ ฮ่าๆ! นางน้อยนี่มั่นใจในตัวเองซะเหลือเกิน” เกามามาโบกพัดแล้วชี้ไปที่หลังคา “เธอรู้ไหมว่าศาลาหน่วนเซียงของข้านี้เป็นสถานที่อะไร?”

”อย่าว่าแต่เธอ ให้เธอยกมาทั้งกะจวนเซียว ก็ไม่อาจจะสะกิดที่นี่ได้แม้แต่นิดเดียว!”

เกามามาตะคอกอย่างเย็นชา "นอกจากนี้ ใต้เท้าเหลียงยังเป็นผู้ที่ส่งเธอมา เขาเป็นเขยปัจจุบันของจวนฉิน พ่อตาเขาเป็นแม่ทัพทหารม้าเทียบเท่าสามองคมนตรี แม่ยายเป็นเจ้าหญิงใหญ่ ภรรยาก็เป็นเจ้าหญิงเล็ก”

”เขามีอำนาจอิทธิพลและภูมิหลังดี” เกามามาหัวเราะคิกคัก “ถ้าเซียวเฉวียนเป็นพี่ชายของเธอจริง ถ้าข้าจำไม่ผิด เขาเป็นอดีตเขยแต่งเข้าตระกูลฉินใช่หรือเปล่า!”

เกามามาเน้นหนักคำว่า "อดีต" และ "แต่งเข้า" อย่างสุดๆ "แต่งเข้าบ้านเขาก็แย่เต็มทนอยู่แล้ว ต่อมาถูกเจ้าหญิงขอแยกทางอีก ผู้ชายที่ย่ำแย่ที่สุดในโลกคือพี่ชายของเธอนี่แหละ !"

“คนที่น่าขายหน้าคนอย่างนี้ เธอยังจะแหกปากร้อง กลัวว่าไม่มีคนรู้ว่าเขาเป็นพี่ชายของเธองั้น” เกามามาส่ายหัว “ถ้าข้าเป็นเธอ จะไม่มีวันพูดถึงเซียวเฉวียน เขาเป็นที่อัปยศอดสูของตระกูลเซียวแท้ๆ !”

เกามามาพูดฟังน่าเกลียดเอามากๆ เซียวชิงได้ยินพี่ชายถูกเหยียดหยามในลักษณะนี้ เธอโมโหโต้กลับ "หุบปากเลย! อย่ามาเยาะเย้ยบ้านเซียวข้า! พี่ชายข้าเป็นชายองอาจเด็ดเดี่ยวที่สุดในโลกนี้!"

“เขาองอาจเด็ดเดี่ยวที่ไหนกัน ข้าได้ยินมาว่าผลงานทางทหารของเขาได้มาเพราะโชคช่วยล้วนๆ ตอนที่สู้รบกันในเมืองไป๋ลู่ จู่ๆ ก็เกิดโคลนถล่ม ช่วยฝังชาวนักพเนจรไปมากมาย" เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เกามามาก็หัวเราะดังยิ่งขึ้น "ฮ่า ๆ พี่ชายของเธอก็เลยได้คุณงามความดีมา "

”มันแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง คุณงามความดีทางทหารของเขาเป็นเพียงการใช้ปาก เขาแค่เสนอกลยุทธ์ให้แม่ทัพฉินเซิ่ง และไปเจอกับโคลนถล่ม ก็แค่โชคช่วย” เกามามามองหน้าเซียวจิงที่โกรธแค้น ยิ้มๆ “สาวน้อย โชคของคนไม่อาจจะดีเสมอไป คนที่ไม่มีกำลังจริงๆ ใครๆ ก็รังแกได้”

"เจ้า......"

”อย่าว่าแต่เธอไม่ใช่น้องสาวของเซียวเฉวียน ถึงเธอจะใช่จริง ใต้เท้าเหลียงก็สั่งแล้วว่าต้องให้เธอรับแขกในวันนี้!”

เกามามาตะคอก "ใครก็ได้ พาเธอลงไปอาบน้ำ!"

"ค่ะ!"

สาวใช้สองคนเดินเข้ามา ทั้งลากทั้งฉุด เอาเซียวจิงลงไป

เกามามาบิดเอวหนาถึกของเธออย่างภาคภูมิใจแล้วลงไปชั้นล่างเพื่อต้อนรับแขกที่มาเยือน

ไม่น่าแปลกใจที่เกามามาจะเหิมเกริมขนาดนี้ ศาลาหน่วนเซียงอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่การก่อตั้งราชวงศ์ต้าเว่ย

ดูเผินๆ ที่นี่เป็นแหล่งบรรเทิง แต่จริงๆ แล้ว มันเป็นธุรกิจของเว่ยเชียนชิว

นักร้องนักระบำอยู่ในนี้ ล้วนแต่เป็นสายลับ

ในขณะที่ทำธุรกิจขายเนื้อ พวกเธอยังเก็บรวบรวมข้อมูลข่าวสาร เอาชนะเพศชาย ทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย

สถานที่นี้ได้รับการป้องกันอย่างแน่นหนา แขกทุกคนที่มาในศาลาหน่วนเซียงล้วนอยู่ในการควบคุมเฝ้าติดตาม

หากใครคิดจะมาก่อปัญหาที่นี่ มักจะเป็นลักษณะเดินเข้าไป แต่ถูกหามออกมา

แม่ฉินเอาเซียวจิงมาขายที่นี่เพราะนางแน่ใจว่าเซียวเฉวียนไม่สามารถช่วยเหลือเซียวจิงออกไปได้

มีนักรบแท้ฝีมือชั้นยอดยี่สิบคนเฝ้าประจำอยู่ที่นี่ ให้ไป่ฉีสามคนมา ก็ยังดูเหนื่อยเหมือนกัน

เดิมที แม่ฉินไม่ควรมีส่วนพัวพันกับอิทธิพลของเว่ยเชียนชิว แต่ขอให้ช่วยชีวิตลูกชายและลูกสาวของนางได้ นางทุ่มสุดหัวใจ ยอมเปิดปากอันสูงส่งของนาง เรียกตัวเหลียงไหวโหรวให้ไปลักพาตัวเซียวจิงมา

”น้องสาวของข้าอยู่ที่ไหน?”

เซียวเฉวียนถือดาบจิงหุนอยู่ในมือ ดวงตาของเขาเย็นชายิ่งนัก

“เจ้าหมายถึงอะไร” แม่ฉินมองซ้ายมองขวา เห็นว่าไป่ฉีไม่อยู่ นางก็ยืดตัวขึ้น "เจ้ามาท้าข้าเหรอ?"

”เซียวจิงอยู่ไหน?”

ครั้งนี้ น้ำเสียงของเซียวเฉวียนไม่เชิงถาม แต่แค่พูดซ้ำ

"เซียวเฉวียน! โปรดรักษากิริยามารยาทหน่อย ไม่เช่นนั้น..."

“ตั้งแต่ข้าแรกเข้าอยู่ในบ้านตระกูลฉิน” เซียวเฉวียนเลิกคิ้ว “ข้าเห็นแก่บุญคุณของฉินปาฟาง จึงอดทนต่อตระกูลฉินของเจ้า เพียงเพราะในวันที่ข้าเกิดมา ถ้าไม่มีฉินปาฟาง ก็ไม่มีข้า”

เซียวเฉวียนยกดาบจิงหุนในมือขึ้นและมองดูมันอย่างละเอียด

ความเยือกเย็นในดวงตาเขากับแสงของดาบจิงหุน เหมือนกันเปี๊ยบ ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเหน็บ ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลยสักนิดเดียว

น้ำเสียงของเซียวเฉวียนดูสบายๆ แต่หนักแน่น "แม้ข้ากับฉินซูโหรวจะแยกทางกัน ข้าก็คิดว่า ให้มันเริ่มต้นดีและจบลงด้วยดี"

"เนื่องจากที่แยกทางไป ข้ามีความสุขมาก และข้าก็ยังช่วยตระกูลฉินให้แคล้วคล้าดจากภัยพิบัติมาครั้งแล้วครั้งเล่า ปกป้องจวนฉินของเจ้า บุญคุณของฉินปาฟางนั้น ข้าได้ตอบแทนหมดสิ้นแล้ว"

“จากนี้ไป ต่างคนต่างอยู่ ต่างดูแลตัวเองให้ดี เป็นการดีที่สุด”

”ใครจะไปคิดว่าเธอจะฆ่าพี่น้องของข้าและทำร้ายภรรยาที่รักของข้า ข้าคำนึงถึงฉินซูโหรวกับข้ามีพันธะโลหิตร่วมกัน จึงไว้ชีวิตอย่างน่าสังเวชของเธอไปก่อน”

เมื่อได้ยินเซียวเฉวียนพูดถึงพันธะโลหิตของฉินซูโหรว เหลียงไหวโหรวก็กำหมัดแน่น จริงด้วย ฉินซูโหรวและเขาเคยร่วมสมสู่กันแล้วจริงๆ

“ใครจะรู้” เซียวเฉวียนเบนศีรษะเล็กน้อย "เจ้ามาบีบบังคับสุดโหดขนาดนี้"

แม่ฉินตกใจ ตะโกนด้วยความโมโห "เจ้ามาพูดเรื่องพวกนี้ หมายความว่าอะไร!"