ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 537

"คุณชาย!"

ที่ลานบ้านตระกูลหยาง หยางชูกระโดดลงไปในบ่อน้ำโบราณ

หยางอวี้ฮวนตกใจ ทําไม? ทําไมคุณชายถึงทําเช่นนี้? นางร้องไห้และนอนตะโกนอยู่ที่ปาก

เซียวเฉวียนและเย่าเหล่าหันหลังกลับตกใจที่เห็นฉากนี้ หยางอวี้ฮวนรีบวิ่งไปหาเซียวเฉวียน "ใต้เท้าเซียว! โปรดช่วยคุณชายของข้าอีกครั้ง!"

"พู่กันเฉียนคุน! จงมา!"

เซียวเฉวียนรีบมาที่บ่อน้ำอย่างรวดเร็วและเรียกพู่กันเฉียนคุน

พู่กันสองด้ามตกลงมาจากท้องฟ้าและพุ่งตรงลงไปในบ่อน้ำดึงหยางชูขึ้นมา

เย่าเหล่าที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วแน่น เพื่อช่วยหยางชูผู้นี้ เซียวเฉวียนอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรงของมือที่หักและต้องทําลายผนึกมู่อวิ๋น ถ้าเขาไม่ได้มาพร้อมกับเซี่ยวเฟิง มือของเซียวเฉวียนก็คงจะหักไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อช่วยเขาหยางอวี้ฮวนเต็มใจที่จะสละความบริสุทธิ์ให้สัญญากับร่างกายของนาง แต่นางโชคดีที่ได้พบกับคนที่เป็นสุภาพบุรุษอย่างเซียวเฉวียน

หากเป็นคนน่ารังเกียจเหล่านั้นที่ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ แม่นางหยางคงไม่สามารถรักษาความบริสุทธิ์ของนางไว้ได้

ด้วยเหตุนี้คนสองคนนี้ซึ่งช่วยเขาอย่างเต็มที่ แต่เขากลับหันหลังกลับและฆ่าตัวตาย

แม้ว่าจะมีเทวดาแต่ก็ไม่สามารถช่วยผีอายุสั้นที่ต้องการตายได้

เย่าเหล่าเป็นหมอ คอยดูถูกคนที่ไม่รักชีวิตอยู่เสมอ ในโลกที่วุ่นวายนี้ มีกี่คนที่พยายามอย่างดีที่สุดที่จะมีชีวิตที่ดี แต่สวรรค์ไม่ยุติธรรม คนเหล่านี้ประสบอุบัติเหตุ หรือเต็มไปด้วยโรคร้าย และพวกเขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ตามที่ต้องการ

เย่าเหล่าอายุมากแล้ว เขาได้เห็นการเกิด ความเจ็บป่วยและความตายมากขึ้น ทั้งยังคุ้นเคยกับมัน เมื่อเผชิญหน้ากับคนอย่างหยางชู เขาไม่ต้องการจัดการกับมันจริงๆ

เขากับเซี่ยวเฟิงยืนอยู่ห่างๆ หลังจากที่เซียวเฉวียนดึงหยางชูขึ้น เขาก็กดหน้าอกของหยางชูอีกครั้งและช่วยหายใจอีกครั้ง หลังจากช่วงเวลาสั้นๆที่วุ่นวาย หยางชูสำลักน้ำไปชั่วขณะและในที่สุดก็ได้สติ

"เฮือก..."

เซียวเฉวียนโล่งใจที่เห็นเขาลืมตา แขนของเขาเจ็บมาก เขาลูบแขนและนั่งบนพื้น

"คุณชายหยาง ข้าจะเช็ดผมของท่าน..."

หยางอวี้ฮวนกําลังจะก้าวไปข้างหน้า หยางชูตะโกนเสียงดัง ซึ่งทำให้เซียวเฉวียนตัวสั่น "อย่าเข้ามา!"

หยางอวี้ฮวนตกใจมากจนใบหน้าของเธอสั่นและน้ำใสๆไหลออกมาภายใต้ดวงตาที่ชัดเจนของนาง "คุณชาย ท่านเป็นอะไร? อย่าทําให้อวี้ฮวนตกใจได้หรือไม่..."

หยางชูกัดฟันและขจัดความสงสารที่พุ่งพล่านในใจของเขา เขาหันและจ้องมองไปที่เซียวเฉวียน "ทําไมท่านต้องช่วยข้า!"

เฮ้ นี่คิดอะไรอยู่

"งั้นบอกข้าสิ ทําไมข้าถึงช่วยท่านไม่ได้"

เซียวเฉวียนมองไปที่ใบหน้าอ่อนเยาว์ของชายหนุ่ม การฆ่าตัวตายมีเพียงสองเหตุผล หนึ่งคือเขาคิดไม่ตกและอีกเหตุผลหนึ่งคือเขาคิดถึงเรื่องนี้

"หยางชู ทุกคนบนโลกล้วนต้องตาย ถ้าท่านอยากตาย ข้าจะไม่ห้าม นี่คือทางเลือกของท่าน" เซียวเฉวียนจ้องมองเขา "แต่การมีชีวิตอยู่เป็นการทดลองและเผชิญความเจ็บปวดนับพัน"

"สวรรค์และโลกถูกสร้างขึ้น และการมาเยือนโลกนี้ถือเป็นโอกาสเดียวของท่านที่ในช่วงสิบล้านปีที่ผ่านมาและสิบล้านปีข้างหน้า"

"ถ้าท่านจะยอมแพ้เช่นนี้ ก็ตามใจ" เซียวเฉวียนตบน้ำบนเสื้อผ้าของเขา "อย่างไรก็ตามถ้าท่านตาย ท่านก็จะกลายเป็นแค่มดตัวหนึ่งในโลกล้านปีนี้"

หยางชูตกตะลึง เขาคิดว่าเซียวเฉวียนปลอบโยนเขา แต่เขาไม่รู้ว่าคําพูดของเซียวเฉวียนนั้นโหดเหี้ยมและตรงไปตรงมา

"เมื่อใดก็ตามที่มีคนตาย โลกก็ยังเคลื่อนไหวต่อ" เซียวเฉวียนจ้องมองเขาอย่างลึกซึ้ง "หลังจากที่ท่านตาย เรื่องราวของท่านก็เป็นเพียงหัวข้อให้คนพูดถึง เสียใจและคร่ำครวญในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น"

"แต่ในเวลาไม่ถึงสิบวัน ใช่ ไม่ถึงสิบวัน พวกคนเหล่านั้นจะลืมท่าน เพราะท่านเป็นเพียงหัวข้อการสนทนาหลังจากดื่มชา"

หลังจากนั้น หยางชูก็ตกตะลึง คำพูดของเซียวเฉวียนก็เจาะหัวใจของเขาอย่างสมบูรณ์

เขามองไปที่เซียวเฉวียนอย่างว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าเซียวเฉวียนเพิ่งเจอเขาเป็นครั้งแรก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมองทะลุความคิดภายในใจของเขาได้อย่างรวดเร็ว

ทุกประโยคตรงประเด็น

ทุกประโยคกินใจ

ไม่ใช่ว่าเซียวเฉวียนรู้จักหยางชู แต่ในฐานะผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์ เขายังคงมีงานวิจัยเกี่ยวกับลักษณะทางจิตวิทยาและรูปแบบพฤติกรรมของคนโบราณ แม้ว่าจะไม่ลึกแต่ก็เพียงพอแล้ว

คนโบราณมีการปฏิบัติของการตายด้วยเจตจํานงที่ชัดเจน โดยตายเพื่อพิสูจน์ความจริงใจ ตายเพื่อเตือนใจ ตายเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์

ต้องการแสดงออกถึงความทะเยอทะยานด้วยความตาย

ต้องการตักเตือนฮ่องเต้ด้วยความตาย

ต้องการแสดงความภักดีต่อสามีด้วยความตาย

กล่าวง่ายๆคือคนโบราณหลายคนไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างจริงจัง

ในสมัยโบราณสิ่งนี้เรียกว่าการเสียสละชีวิตเพื่อความชอบธรรม สละชีวิตตนเองเพื่อเตือนโลก

ในฮวาเซี่ยยังมีคนที่ตั้งใจจะตาย แต่สถานการณ์แตกต่างจากสมัยก่อนมาก

เซียวเทียนตายแล้ว กองทัพตระกูลเซียวห้าหมื่นคนก็ตายแล้ว ท่านอาจารย์เหวินฮั่นก็ตายแล้ว ปีศาจกวีก็ตายแล้ว อี้อู๋หลี่ก็ตายแล้ว ฉินปาฟางก็ตายเช่นกัน แต่ท้องฟ้าของต้าเว่ยก็ยังมืดดำขนาดนี้และเมื่อเขายื่นฝ่ามือออกมาก็มองไม่เห็นห้านิ้วอย่างชัดเจน

ในบรรดาคนเหล่านี้ สถานะ ตัวตนและความสามารถของพวกเขาไม่ด้อยไปกว่าหยางชูเด็กหนุ่มผู้ไม่เคยออกมาจากกระท่อมมุงจากด้วยซ้ำ

แต่แม้ว่าพวกเขาจะตาย จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้?

เซียวเฉวียนมองไปที่หยางชู สายตาของเขาโกรธเล็กน้อย "ปัญญาชนผู้หนึ่งรู้ที่จะแก้ปัญหาด้วยความตายเท่านั้น ต่อให้อ่านหนังสือมากมายก็ไร้ประโยชน์"

"ข้า..."

มันยากที่จะโน้มน้าวผีที่ต้องการตาย เซียวเฉวียนเข้าใจความจริงข้อนี้ดี

แต่เขาไม่ต้องการให้หยางชูตาย

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสงสารหยางชู

เพราะหยางชูเหมือนเซียวติ้งในเมื่อก่อน เขาเป็นคนธรรมดาที่ทํางานหนักเพื่อที่จะมีที่ยืนในโลกนี้

เซียวเฉวียนสามารถเข้าใจความสิ้นหวังของปัญญาชนเหล่านี้ได้

เพราะความสิ้นหวังนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีที่สิ้นสุด

วันนี้เขาช่วยหยางชูสองครั้ง แต่ครั้งต่อไปเซียวเฉวียนอาจไม่สามารถช่วยเขาได้ทันเวลา

นี่คือเส้นทางชีวิตของมนุษย์

เซียวเฉวียนกลัวว่าเขาจะฆ่าตัวตายอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงไม่หยุดเขา แต่กลับดาบจิงหุนออกมา "ในเมื่อท่านอยากตาย ฆ่าจะสงเคราะห์ท่านเอง"

ห๋า! เย่าเหล่าและหยางอวี้ฮวนตกตะลึง

"แต่ท่านจะตายโดยกระโดดลงบ่อน้ำอย่างหดหู่แบบนี้ไม่ได้ เจ้าต้องตายอย่างเข้มแข็งสมเกียรติ์"

"ท่านคิดว่าอย่างไร" เซียวเฉวียนเลิกคิ้ว

ข้าไม่คิดว่ามันดี

เดิมทีหยางชูทีได้ฟังเซียวเฉวียนพูดก็เริ่มไม่อยากตายแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าเซียวเฉวียนจะเปลี่ยนมาทำเช่นนี้

หยางชูมองไปที่ดาบจิงหุนที่ส่องแสงและตกใจ