ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 573

ไม่ผิด นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ นี่ล่ะ กำลังเหยียดหยามบ้านจ้าว

เซียวเฉวียนเลิกคิ้ว "ไม่รู้ว่าทำไมคุณชายจ้าวถึงจะโมโหขนาดนี้? ตระกูลจ้าวมาชอบน้องสาวของข้า เหนียมๆ อายๆ ไม่ยอมรับ ต้องมาสร้างข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่ว เซียวเฉวียนที่มาในวันนี้ ก็เพื่อที่จะให้คนรักกันได้แต่งงานกัน มาสร้างบุญกุศลกัน"

คำพูดของเซียวเฉวียนฟังดูเป็นเรื่องตลก แต่ท่าทางของเขาจริงจังอย่างยิ่ง แต่ละคำแต่ละอักษร ฟังได้ชัดเจน

จ้าวซิ่นเหลือบมองเซียวเฉวียนอย่างตั้งใจถึงได้มีสติ "เจ้าหายดีแล้วเหรอ? เจ้าไม่โง่แล้วเหรอ?" ฮะ?”

เจ้า ๆ ๆ เซียวเฉวียนหรี่ตาลงเล็กน้อย "คุณชายจ้าว ข้าเป็นเจ้าของชิงหยวน เจ้าเป็นศิษย์ของชิงหยวน พูดกับข้าเรียก เจ้า ๆ ๆ ไม่เสียมารยาทไปหน่อยเหรอ?”

ข้าราชฯ ระดับสูงกว่าบี้ระดับล่างให้ตายได้ มิหนำซ้ำ เซียวเฉวียนยังเป็นเจ้าของแท้ๆ ของชิงหยวน จ้างซิ่นถูกสวนมาเช่นนี้ ความยโสโอหังของเขาซึ่งเดิมสูงสามศอกก็ลดลงในทันที

แต่เขาพลิกตัวอย่างรวดเร็วและพ่นน้ำลายออกมาอย่างดุร้าย "ผู้มาเยือนเป็นแขก! นี่คือบ้านตระกูลจ้าว! เมื่อเจ้าเข้ามาในประตูบ้านจ้าว เจ้าควรทำหน้าที่ของผู้เป็นแขกให้ดี! เจ้าเคยเป็นเขยแต่งเข้าบ้านหญิงเป็นเวลานาน เจ้าไม่รู้แม้กระทั่งมารยาทขั้นพื้นฐานเหรอ?”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หากเซียวเฉวียนได้ยินคำว่า "แต่งเข้า" นี้ เขาคงรู้สึกไม่สบอารมณ์ เพราะสองคำนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกดูถูกและเหยียดหยาม

แต่วันนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน แต่งเข้าสองคำนี้ทำให้เซียวเฉวียนมีความสุขมาก "คุณชายจ้าว แขกอะไรเจ้าบ้านอะไร แต่งเข้าหรือแต่งออกไม่สนใจ รอให้พี่ใหญ่ของเจ้ามาเป็นเขยในบ้านเซียว พวกเราก็เสมอกันแล้วไม่ใช่หรือ จะต้องมาแยกอะไรกันอีกล่ะ?”

“ใครจะไปเสมอกับเจ้า! อย่ามาเอ่ยปากสามหาว ทำให้ข้าเสื่อมเสีย!”

จ้าวหลานโกรธมากจนใบหน้าที่หล่อเหลาบอบบางเปลี่ยนเป็นสีแดงลามถึงคอ เข้ารับราชการในราชสำนักมาเสียนาน แต่ผิวหน้าบางขนาดนี้ เซียวเฉวียนส่ายหัว อย่างที่ว่า แค่พอไหวที่มาคู่ควรกับน้องสาวของเขา

เซียวเฉวียนขี้เกียจฟังพี่น้องสองคนนี้พร่ำเรื่องไร้สาระ ในเมื่อมาเพื่อขอแต่งงาน เขาวันนี้ไม่เพียงแต่จะมาหาจ้าวหลานคนเดียว "ไม่ทราบคุณนายจ้าวอยู่ที่ไหน?"

"เจ้าจะหาแม่ข้าทำอะไร?" จ้าวหลานโกรธมากจนจะกัดใครสักคนแล้ว แต่ไป่ฉีนั้นแข็งแกร่งและสูงใหญ่เกินไป หากเขากัดลงไป ฟันต้องหักหมดแน่

“คุณชายจ้าว การแต่งงานเป็นคำสั่งของพ่อแม่คำพูดของแม่สื่อ” เซียวเฉียนยิ้มด้วยความกรุณา "ข้าหาคุณนายจ้าวก็เพื่อที่จะหารือเรื่องฤกษ์ยามและวันที่ให้เจ้าแต่งเข้าบ้านจวนเซียวของข้าไง"

“ข้าเห็นว่าเจ้ารีบร้อนจะแต่งงานกับน้องสาวของข้า จะปล่อยให้เจ้ารอนานได้อย่างไรเล่า เซียวเฉวียนหัวเราะ ก้าวเท้าขึ้น และเข้าไปในบ้านจวนจ้าวโดยไม่รอให้คนมาเชิญ

"ออกมา! เจ้าออกมานะ!"

จ้าวหลานใกล้จะบ้าเข้าไปแล้ว จ้าวซิ่นยิ่งอยากจะโจนไปซ้อมเซียวเฉวียนอีกด้วย! แต่เขาเคลื่อนไหวไม่ได้!

จ้าวซิ่นต้องการยกขาขึ้น แต่พบว่ามันหนักซะเหลือเกิน ราวกับว่ามันถูกมัดติดไว้กับก้อนหินยักษ์สองก้อน จ้าวซิ่นหันกลับมาและจ้องมองไปที่ไป่ฉี "เจ้านี่เอง! เจ้าทำให้ข้าขยับตัวไม่ได้ใช่ไหม? ปล่อย! ปล่อย!"

ถ้าจ้าวหลานจะรู้สึกอับอาย นั่นเป็นเพราะเซียวเฉวียนบังคับให้เขาแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง

แต่ที่จ้าวซิ่นรู้สึกอับอายนั้น มาจากเซียวเฉวียนไม่คิดจะแยแสเขา และผู้อารักขาคนหนึ่งของเซียวเฉวียน แค่ยืนอยู่ที่นั่นเฉยๆ ก็ทำให้เขาขยับร่างกายไม่ได้!

จ้าวซิ่นจิตใต้สำนึกคิดอยากจะเรียกผู้อารักขาของเขา แต่เขาใจฝ่อไปเสียก่อน

เพราะแม้พี่ใหญ่จะถูกไป่ฉีกักตัวไว้ แต่พี่ใหญ่ก็ไม่ได้เรียกผู้อารักขา

ด้วยพรสวรรค์ของพี่ใหญ่ที่สอบได้เป็นจ้วงหยวน ยังไม่กล้าเรียกผู้อารักขา แล้วจ้าวซิ่นที่ไม่เคยได้ผ่านการสอบคัดเลือกเลย จะกล้าทำให้ตัวเองอับอายขายหน้าเหรอ?

พวกเขาได้ยินมานานแล้วว่าไป่ฉีสู่กันด้วยหนึ่งต่อสามร้อยในพระราชวัง

น่ากลัวขนาดไหน!

ถึงพวกเขาจะเรียกอารักขาออกมาในวันนี้ ก็คงจะพ่ายแพ้ให้กับไป่ฉี ถึงตอนนั้น ทุกคนในเมืองหลวงไม่เพียงแต่หัวเราะเยาะพวกเขาที่แต่งงานเข้าบ้านฝ่ายหญิงอย่างเดียว แต่ยังเยาะพวกเขาว่าฝีมือสู้เขาไม่ได้ด้วย!

ดังนั้น พี่น้องสองคนตระกูลจ้าว เพื่อรักษาหน้าอันสุดท้ายที่ไร้สาระ ทำได้แต่ยอมรับชะตากรรมที่ถูกไป่ฉีกักเอาไว้ ไม่กล้าที่จะขัดขืนซึ่งหน้า

ชาวบ้านที่มุงดูต่างกระซิบ ก็แค่หัวเราะเยาะสองพี่น้องตระกูลจ้าวว่าไร้น้ำยา

“มองอะไรอยู่! ออกไปจากที่นี่นะทุกคน!”

"ท่าน......"

จ้าวซิ่นแทบจะร้องไห้ สวีซูผิงเป็นเจ้าหน้าที่ที่ถนัดเรื่องซุบซิบนินทาและรอบรู้มากที่สุดในราชสำนัก เขาเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็หมายความว่าผู้มีอำนาจในเมืองหลวงทุกคนก็จะรับรู้เรื่องนี้เช่นกัน!

จ้าวซิ่นไม่กล้าตะโกนใส่เขา สวีซูผิงมีตำแหน่งเป็นถึงหนึ่งในเก้ารัฐมนตรี เขาก็เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง จวนจ้าว ต้องให้เกียรติแก่เขาบ้าง

ดังนั้นจ้าวซิ่นจึงหงุดหงิดมากและไม่อาจพูดอะไรได้อีก ได้แต่ฟังเสียงของสวีซูผิงแคะเมล็ดแตงโมอย่างมีความสุขอย่างเงียบๆ

ฝีมือสู้เขาไม่ได้

ได้แต่ถูกเขากดขี่

สวีซูผิงส่งสายตาดูถูกเล็กน้อย หากบทกวีของสองคนนี้เก่งขึ้นกว่านี้หน่อย ทำไมต้องโดนไป่ฉีกดขี่บังคับตายเดี้ยงถึงขนาดนี้เล่า?

บทกวีของเซียวเฉวียนนั้นแข็งแกร่งมาก พี่น้องสองคนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะต่อต้าน ในเมื่อไม่มีปัญญา ยังกล้าไปรังแกเซียวจิงได้อย่างไร?

เป็นหนี้เขา ก็ต้องชดใช้เขาอยู่ดี!

กรอด!

สวีซูผิงแคะเมล็ดแตงโมอย่างมีความสุข ท่านเซียว สู้ๆ !

ที่โต๊ะอาหารในจวนจ้าว

เซียวเฉวียนเอาเท้าเหยียบบนเก้าอี้ เบนศีรษะไปเล็กน้อย มองไปที่มารดาของจ้าวหลาน "ท่านคิดว่ายังไงบ้าง?"

ริมฝีปากของคุณนายจ้าวสั่นเทา "เจ้า... เจ้าทำเกินไปแล้ว... จะมารังแกแม่ม่ายลูกกำพร้าอย่างพวกเราเหรอ?"