ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 606

“ถ้าอย่างนั้นจ้าวอีโต้วล่ะ?”

เว่ยเชียนชิวรอบนี้โกรธขึ้นมานิดหน่อยแล้วจริงๆ แม่ทัพในกำมือค่อยๆ ถูกเซียวเฉวียนกำจัดไปเรื่อยๆ ตอนนี้ถึงกับมาเล่นงานที่ตัวจ้าวอีโต้วแล้ว!

“เขา เขากำลังเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

“เข้าเฝ้า? ยังจะไปเข้าเฝ้าอีกหรือ?” เว่ยเชียนชิวใช้เท้าข้างหนึ่งถีบสตรีงามที่เกาะแข้งขาเขาออกไป “จนปานนี้แล้วยังจะเข้าเฝ้าอะไรอีก? หา? หากว่าเข้าเฝ้าอีก พรุ่งนี้ข้าจะขุดหลุมฝังศพให้เขาเสีย!”

เว่ยเชียนชิวดึงเส้นผม ขบคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ “สุดท้ายแล้วเหตุใดเซียวเฉวียนถึงลงมือกับจ้าวอีโต้วล่ะ? เป็นเพราะการแย่งชิงในราชสำนักหรือว่าเพราะเหตุอื่น?”

เสียงของสายลับนั้นเบาจนไม่อาจจะเบาไปกว่านั้นได้ “คล้ายกับว่าไป๋ฉี่ต้องการให้คนแซ่จ้าวส่งใครออกมาพ่ะย่ะค่ะ”

ว่ากันตามตรงแล้ว ยามนี้เบื้องหน้าเว่ยเชียนชิวพลันบังเกิดภาพดำขึ้นมาทันที

เซียวเฉวียนเกิดปีหนูหรืออย่างไร?

เรื่องผู้แอบแฝงรายนี้ เขาซ่อนเอาไว้เนิ่นนานหลายปี ยากนักกว่าจะเพาะเลี้ยงออกมาได้ ใครก็ไม่เคยพบทั้งสิ้น แล้วเซียวเฉวียนหาเจอได้อย่างไร? นัยน์ตาสุนัขของเซียวเฉวียนคู่นั้น เหตุใดจึงมองออกหมดเลยล่ะ?

“เจี้ยนกั๋ว ยามนี้จะทำเช่นไร? ต้องไปช่วยคนตระกูลจ้าวหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

สายลับร้อนรนเล็กน้อย ยิ่งไป๋ฉี่ให้เวลาตระกูลจ้าวเพียงชั่วยามเดียว ไม่อาจจะรอจนกระทั่งจ้าวอีโต้วเลิกราชการมาได้

ผู้อารักขาตระกูลเซียวเก่งกล้ามากไป ต่อให้คนของกรมวังมาก็ไม่มีประโยชน์ หากว่าจะมีคนช่วยคนตระกูลจ้าวได้ ต้องเป็นจวนเจี้ยนกั๋วแน่นอน

สายลับรู้ว่าแต่ไหนแต่ไรมานั้นเว่ยเชียนชิวกับจ้าวอีโต้วสนิทสนมกลมเกลียว จ้าวอีโต้วที่ภักดีประดุจสุนัขตัวหนึ่งนั้นได้รับความไว้ใจลึกล้ำจากเว่ยเจี้ยนกั๋ว เว่ยเจี้ยนกั๋วต้องช่วยจวนจ้าวแน่นอน

ไม่คาดคิด เว่ยเชียนชิวกลับโบกมือ แล้วหันไปส่ายหน้ากับเขา “เซียวเฉวียนกล้ากระทำอาจหาญปานนี้ จะต้องมีแผนสำรองไว้จนครบครันแน่ จวนเจี้ยนกั๋วไม่อาจกระทำการบุ่มบ่าม กันมิให้ต้องติดร่างแหไปกับจ้าวอีโต้วด้วย”

สายลับตกตะลึง นี่คือจ้าวอีโต้วเลยนะ!

จ้าวอีโต้วที่ติดตามเว่ยเชียนชิวมานานปีปานนี้!

หากพูดว่าการตายของเหลียงไหวโหรวนั้นเว่ยเจี้ยนกั๋วไม่สนใจจะช่วยเหลือ นั่นก็เพราะว่าเหลียงไหวโหรวยังเยาว์เกินไป และก็เป็นแค่หน้าใหม่รายหนึ่ง ไม่คุ้มค่าแก่การที่เขาจะออกมือ เช่นนั้นจ้าวอีโต้ว...

สายลับก้มหน้า กันมิให้เว่ยเชียนชิวได้เห็นดวงตาอันตระหนกหวาดผวา

“พ่ะย่ะค่ะ เจี้ยนกั๋ว”

“คิดหาวิธีส่งจดหมายให้จ้าวอีโต้วสักฉบับ อย่างน้อยให้เขาได้รู้” เว่ยเชียนชิวเอ่ยเสียงเย็น เย็นชาจนสายลับยังตัวสั่น “พ่ะย่ะค่ะ”

“ไปเถอะ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

สายลับก้มหน้า เพียงเท่านี้งั้นหรือ?

เว่ยเชียนชิวอำนาจล้นฟ้า กระทั่งฮ่องเต้ยังสู้ไม่ได้ หากว่าเป็นผู้นี้ลงมือกับเจี้ยนกั๋ว ป่านนี้ศีรษะคงหลุดไปแล้ว ตอนนี้กลับไปลงโทษเซียวเฉวียนเนี่ยนะ?

หรือว่า เจี้ยนกั๋วยังจำเรื่องยาอายุวัฒนะของตระกูลเซียวอยู่อีก?

สายลับไม่กล้าถามมากความ เขาเพียงรีบผละออกไปเท่านั้น

ครั้นสายลับจากไป เดิมทีผู้ที่สงบนิ่งเยือกเย็นอย่างเว่ยเชียนชิวกลับระบายโทสะจนเขวี้ยงของบนโต๊ะลงพื้นไม่หยุด!

น่าโมโห!

โมโหที่สุด!

น่าโมโหไปแล้ว!

“เด็กๆ!”

ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งพลันปรากฏตัว พวกเขาก้มหัวรับคำสั่ง “กระหม่อมอยู่”

เว่ยเชียนชิวเอามือเท้าสะเอว ทรวงอกของเขากระเพื่อมขึ้นลง “เพิ่มกำลังคน ช่วยข้าสืบค้นทั่วจวนเซียว เอายาอายุวัฒนะมาให้ข้า!”

“ข้าให้เวลาพวกเจ้าสามวัน!”

“ข้าทนมันไม่ไหวแล้ว!” เว่ยเชียนชิวใช้หมัดกระแทกลงบนโต๊ะ “ข้าจะกำจัดมัน!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

จวนเซียว

นอกกลุ่มผู้อารักขา บ่าวรับใช้และข้าทาสในห้องใหญ่ห้องหนึ่งนั้น ไม่เห็นคนตระกูลเซียวเลยแม้แต่น้อย

ในเวลานี้ ขันทีหม่ากระซิบข้างหูของฮ่องเต้บางอย่าง สายตาพระองค์เป็นประกาย “ข้ารู้แล้ว”

เดิมที เว่ยเชียนชิวส่งขันทีนน้อยรายหนึ่งไปบอกเรื่องที่เกิดกับครอบครัวจ้าวอีโต้ว ผลสุดท้ายขันทีหม่าห้ามเอาไว้ได้

ตอนนี้จ้าวอีโต้วก็เหมือนกับแต่ก่อน เขายังคงทะเลาะถกเถียงสารพัดกับขุนนางในราชสำนักของฮ่องเต้ “ฝ่าบาท กระหม่อมไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของใต้เท้าท่านนี้!”

“ฝ่าบา กระหม่อมคิดว่าการตัดสินใจนี้บกพร่องไปหมด”

“ฝ่าบาท กระหม่อมมีความเห็น ขอฝ่าบาทโปรดรับฟังด้วย”

“ฝ่าบาท กระหม่อมไม่มีความสามารถ ขอถามเรื่องนี้ไม่มีวิธีการอื่นแล้วหรือไร?”

จ้าวอีโต้วนั้นก็ประหนึ่งแมลงวันตัวหนึ่ง หึ่งๆๆ

หึ่งๆๆ

ฮ่องเต้ทรงรำคาญพระทัยเป็นที่ยิ่ง

เพื่อประโยชน์ของพรรคพวกเว่ยเชียนชิวแล้ว หลายปีมานี้จ้าวอีโต้วทำเหมือนกันทุกวัน คล้ายไก่ชนก็ไม่ปาน เคี่ยวกรำนู่นนี่อย่างบ้าคลั่ง

เหล่าขุนนางทั้งหลายถูกเขาโต้จนไร้วาจาจะเอ่ย คนของฮ่องเต้จำนวนมากแม้จะใสสะอาด มีใจซื่อสัตย์ภักดี แต่ส่วนมากแล้วก็จะเป็นคนสัตย์ซื่อ ส่วนมากเป็นพวกที่ถูกโต้กลับทางวาจาได้ง่าย

เฮอะ เซียวเฉวียนทำตาเย็นชา เขาส่งสัญญาณลับให้ฉินหนานฉินเป่ย “ผู้ตรวจการจ้าวไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนั้น เหตุใดข้าถึงรู้สึกว่าท่านกำลังมานั่งแก้งานชาวบ้านอยู่ล่ะ?”

สีหน้าของเซียวเฉวียนเย้ยหยันเต็มประดา “ท่านไม่เห็นด้วยกับอะไรสักอย่าง เช่นนั้นท่านก็แสดงวิธีแก้ปัญหามาสักหน่อยเถอะ?”

เหล่าขุนนางตกตะลึงไป พระเจ้า เซียวเฉวียนครั้นหายป่วยแล้วก็โต้กลับทันที

จ้าวอีโต้วสูดลมหายใจลึกครั้งหนึ่ง เขาพลันเผยยิ้มเล็กน้อย “ใต้เท้าเซียว เรื่องนี้ถือเป็นหน้าที่ของขุนนางที่ปรึกษา ขอท่านอย่าได้นำความแค้นส่วนบุคคลมาเกี่ยวแล้วใส่อารมณ์มากมายเช่นนี้กับข้า”

“คำพูดนี้หมายถึง” เซียวเฉวียนจับจ้อง “ข้ากับท่านมีบุญคุณความแค้นส่วนตัวกันอย่างนั้นหรือ?”

“...”

จ้าวอีโต้วผงะไป