ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 633

ชาวยุทธ์แท้ทุกคนรูปร่างสูงใหญ่แข็งแรงกำยำ ร่างกายที่แข็งแรงนี้ มอบพลังหมัดที่แข็งแกร่งให้กับพวกเจ้า ความคิดที่ว่องไวรวดเร็ว การบินที่รวดเร็วว่องไว

รวมไปถึง ทำให้พวกเขาหัวเราะออกมาใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดร้ายน่ากลัว

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！” ชาวยุทธ์แท้หัวเราะจนนำลายพุ่งกระจายไปทั่ว：“แค่ประตูบานหนึ่งยังไม่สามารถเปิดได้ ยังจะกล้าพูดว่าตัวเองเป็นผู้อารักขาอันดับที่หนึ่ง ขุนนางใหญ่ระดับสี่？”

“ชิงหยวนเจียเป็นประชาชนทัวไป เป็นคนมีความรู้！” หลี่มู่โมโหอย่างมาก ชี้ดาบไปที่ศัตรู：“ทำไมถึงลงมือโหดร้ายเช่นนี้？”

“ทำไม？เพราะข้าข่งซานพอใจ！” ชาวยุทธ์แท้แบกรับดาบอันแหลมคมไว้：“ประตูนี้ เจ้าไม่มีทางเปิดได้ ยอมแพ้ซะเถอะ！วันนี้ข้าจะต้องเผาชิงหยวนให้ไหม้จนกลายเป็นขี้เถ้า！”

“เว่ยเจียนกั๋วยังพูดอีกว่า ถ้าใครเข้ามาขว้าง ก็ให้ข้าจัดการสั่งสอนได้เลย ข้าอยากจะประลองกับเจ้ามานานแล้ว”

ข่งซานยกดาบขึ้น ：“เข้ามาเลย เจ้ามันไม่ได้เรื่องแม้แต่นายท่านก็ปกป้องไว้ไม่ได้！”

เหวินฮั่นตายไปแล้ว ทุกคนรู้กันหมด

และทุกคนก็รู้ หลี่มู่เป็นผู้อารักขาของเหวินฮั่น เพียงแค่ไม่ต้องค่อยดูแลนายท่านอีกแล้ว

แต่เหล่าผู้อารักขา ไม่ว่าจะเป็นคนรับใช้ของคุนหลุนหรือเป็นชาวยุทธ์แท้ต่างรู้แค่เพียงเรื่องเดียว นายท่านของเจ้าตายแล้ว เจ้าก็เป็นแค่สิ่งของที่ไม่มีค่า

เปลวไฟทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ทำให้หลี่มู่รู้สึกร้อนร้น ตอนนี้และ คนๆนี้ก็แทงไปที่หัวใจที่เจ็บปวดของหลี่มู่ ！

“ย๊ากกกกกกก！ไท่อา！ออกมา！”

ชักดาบไท่อาออกมา มุ่งตรงไปที่ข่งซาน

“เสียงชัดดาบ！”

“ย๊าก！” ข่งซานยกดาบขึ้นมาป้องกันไว้ ทั้งสองคนเริ่มต่อสู้กันทำให้เกิดแสงประกายเมื่อดาบปะทะกัน

เหล่าบรรดาผู้อารักขาที่อยู่ด้านนอกประตู ถ้าหลี่มู่เปิดประตูยังไม่เปิดประตูให้

พวกเขาไม่กล้าปีนข้ามกำลังเข้าไปโดยพลการ

โบราณว่าไว้สิ่งของมีลักษณะเหมือนกับเจ้านาย ลักษณะนิสัยของผู้อารักขาของแต่ละตระกูล ที่จริงแล้วก็จะเป็นไปตามแบบเจ้านายของแต่ละคน

ตอนนี้ปัญญาชนต่างขี้ขลาด ทำตามกฏระเบียบอย่างเคร่งครัด กลัวว่าจะทำผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อย ก็จะได้รับโทษตามกฏหมาย โดยปกติพวกเขาก็ควบคุมเคร่งครัดต่อผู้อารักขาของพวกเขาอยู่แล้ว ไม่ยอมให้พวกเขาทำผิดกฏข้อไหนแม้แต่ข้อเดียว เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหายุ่งยากที่จะตามมาถึงตัวของตัวเอง

นี่ก็เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมเหล่าผู้อารักขาวิตกกังวลรออยู่แต่ด้านนอกเท่านั้น

ไม่เข้าไป ก็ตาย ไฟแผดเผารุนแรง ควันหนาแน่น คนข้างในคงทนได้อีกไม่นาน

เข้าไป ก็ตาย อยู่ที่นี่ มีเพียงแค่เซียวเฉวียนและไป๋ฉี่ ที่สามารถเข้าไปได้ตามที่ใจต้องการ และผู้อารักขาคนอื่นๆ ไม่สามารถเข้าใกล้ห้องหนังสือชิงหยวนได้แม้แต่เพียงก้าวเดียว มิฉะนั้นจะเป็นการทำให้สถานศักดิ์สิทธิ์สำหรับเรียนหนังสือแปดเปลื้อน เป็นโทษถึงตาย

พวกเขาอยู่ที่หน้าประตูเบียดกันไปมา หงุดหงิดวิตกกังวล

“หรือว่าพวกเราบินเข้าไปกันเถอะ！” มีผู้อารักขาบางคนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ “ประตูนี้ปิดอยู่ นายท่านของพวกเราจะต้องทนไม่ไหวแล้วแน่นอน！”

“ไม่ได้！ถ้าเข้าไปแล้วใครจะรับผิดชอบ？เจ้า？ข้า？”

“จริงด้วย ไม่เพียงแต่ตัวของพวกเราจะต้องถูกลงโทษ นายท่านก็จะถูกลงโทษไปด้วย！”

บรรดาผู้อารักขาหงุดหงิดวิตกกังวล โกรธโมโหกระทืบเท้า

“ให้ตายเถอะ！บ้าจริงๆเลย！ตอนนี้หลี่มู่ยังไม่อออกมา ขุนนางคนอื่นๆก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา！นี่มันหมายความว่ายังไงกัน！เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีใครจัดการได้เลยใช่ไหม！”

“ข้าได้ยินมาว่าเรื่องนี้เว่ยเจียนกั๋วเป็นคนทำ！ดังนั้นถึงไม่มีคนมา！”

“......”

เว่ยเจียนกั๋วสามคำนี้ ทุกคนพากันเงียบขึ้นมาพร้อมกันทั้งหมด มิน่าละ！มิน่าละ！

“ฟิ้ว！”

ลมพัดแรง ทันใดนั้นเมฆดำบนท้องฟ้ารวมตัวกัน

“ฝนตกแล้ว！”

เหล่าบรรดาผู้อารักขาเงยหน้าขึ้น ตกใจหน้าซีด เหมือนเห็นผี

น้ำฝนนี้ มาได้ทันเวลาพอดี！

“ครืนครืนครืน！”

“เสียงฟ้าร้องดัง！”

ฝนไม่เพียงแต่มาได้ทันเวลาเท่านั้น และยังตกอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่เป็นเมฆสีดำรวมตัวกันจนกระทั่งตกลงมาอย่างหนัก ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที

เหล่าบรรดาผู้อารักขาอ้างปากค้างตกตะลึงยังไม่ทันได้หุบปาก ฝนบนฝากฟ้า ดูเหมือนกับว่ามีคนตั้งใจสาดฝนลงมา มุ่งตรงมาที่เมืองหลวง！

“แฮ่กแฮ่กแฮ่ก！”

“แฮ่กแฮ่กแฮ่ก！”

ในห้องหนังสือชิงหยวน ข่งซานและหลี่มู่กำลังต่อสู้ฟาดฟันกันอย่างดุเดือด แลกเปลี่ยนกันไปมา เจ้าถอยข้าลุก

เมืองหลวงใหญ่โตอย่างนี้ ฝนสามารถแบ่งแยกตกไม่เหมือนกันได้？

อื้ม นี่เป็นพายุฝนที่ตกหนักมากๆ มีคนกำลังแอบหัวเราะฮ่าฮ่าฮ่าเสียงดัง ขำจนปวดท้องไปหมดแล้ว

ข่งซานรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ขอบเขตบริเวณของท้องฟ้าของจวนเจียนกั๋ว เมฆดำเป็นชั้นๆ น้ำฝนเหล่านั้นตกลงมาจากก้อนเมฆเหล่านั้น

แต่เพียงเมื่อข้ามผ่านจวนเจียนกั๋วไปแค่ก้าวเดียว ฝนเหล่านั้นก็ลดระดับเบาลงทันที

หน้าแปลก！นี้เป็นสิ่งที่พระเจ้าลงโทษจวนเจียนกั๋วอย่างนั้นใช่ไหม？ข่งซานรู้สึกกลัวก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ควันพวยพุ่ง วิ่งหนีไปแล้ว

ไปก่อนละไปก่อนละ ข่งซานเป็นลูกน้องของเฮยหลังที่เชื่อเรื่องโชคลางมากที่สุด เชื่อในฮวงจุ้ยฟ้าดินธรรมชาติ เว่ยเชียนชิวแย่โดนพระเจ้าจับจ้องมองแล้ว ข้าไม่โง่บุกเข้าไปเหรอ

ดังนั้น ข่งซานหนีไปแล้ว

เพียงแค่ชั่วขณะเดียวเท่านั้น ข่งซานตัดสินใจออกจากจวนเจียนกั๋ว

ในขณะที่เขากำลังวิ่งอยู่ มีน้ำกระเด็นใส่ ทางไกล้ข้างหน้า มีคนสองคนตัวสูงใหญ่กลางร่มเดินตรงเข้ามา

ทีละก้าว ทีละก้าว ดูมีพลังมั่นคง

พวกเขากางร่มกระดาษน้ำมันที่มีน้ำหนักมาก ฝนตกหนักอย่างนี้ ฝนตกกระทบลงบนผิวของร่ม เสียงที่ดังออกมาใสชัดเจน

เมื่อได้ฟังเสียงนี้ ก็รู้ได้ว่าร่มกระดาษน้ำมันนี้ไม่ใช่ร่มธรรมดา จะต้องเป็นคนมีเงินแน่นอน

ใครละ？ฝนตกหนักขนาดนี้ทำไมไม่อยู่ในบ้าน มาเดินไปมาอยู่บริเวณจวนเจียนกั๋ว？

ข่งซานจ้องมองดู คนสองคนที่อยู่ข้างหลังของคนที่กางร่ม ข้างหลังของคนพวกนั้นยังมีคนตามมาด้วยอีกสี่คน

คนสี่คนนั้นแบกเปลหามอยู่ มีคนนอนอยู่ด้านบน มีมีดปักอยู่ที่หน้าอกของคนๆนั้น ดูเหมือนว่าคนๆนั้นจะตายแล้ว

หลี่ หลี่มู่？

ข่งซานเบิกตาโต ตอนที่เขาออกมา หลี่มู่ยังปกติดีอยู่！ทำไมตอนนี้ตายแล้ว！

เขาเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจอย่างมาก สายตาของทั้งสองคนที่กางร่มอยู่ ดวงตาทั้งสองข้างสีแดงเข้มดูน่าเกรงขาม จับจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา

ข่งซานกลัวจนขาอ่อนแรง！ในที่สุดเขาก็สามารถมองเห็นคนที่มาได้อย่างชัดเจนแล้ว！

คือไป๋ฉี่！

และ....ยังมีเซียวเฉวียน