ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 634

เซียวเฉวียน!

เป็นเซียวเฉวียน!

เขามาแล้ว!

เขามาแล้ว!

ก้นของข่งซานนั่งแช่อยู่ในสายฝน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองลนลานเช่นนี้เพราะอะไร เขาเพียงแต่รู้ว่า จังหวะการเต้นของหัวใจนั้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว!

ไม่ ไม่ใช่เพราะหลี่มู่ที่เขาฆ่า! ไม่ใช่เขา!

หัวใจของข่งซานกำลังกรีดร้องเสียงดัง แต่ว่าคอหอยนั้นกลับเกร็งจนไม่อาจเอ่ยคำมาได้เลยสักนิด!

“ตึก”

“ตึก”

“ตึก”

ฝีเท้าของเซียวเฉวียนนิ่งเป็นอย่างมาก สีหน้าของเขาซีดขาว คล้ายกับคนป่วยที่เพิ่งจะหายดี ทว่านัยน์ตาทั้งสองข้างนั้นมีชีวิตชีวาอย่างมาก

เสียงฝนหนักขนาดนั้น ซ่าๆๆ เสียงฝีเท้าของเซียวเฉวียนคล้ายกับขยายใหญ่ขึ้นข้างหูของข่งซาน ข่งซานได้ยินชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไร ภายในใจเต้นประหวั่นลนลาน

เขาเห็นเซียวเฉวียนค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว ยิ่งเซียวเฉวียนเดินเข้ามาใกล้เท่าไหร่ สีแดงชาดกลางหว่างคิ้วของเซียวเฉวียนนั้นกลับยิ่งแดงมากขึ้น และยิ่งเห็นชัดส่องแสงเรืองรองดวงตามากขึ้นไปอีก

แล้วนั่นเป็นสีแดงแบบใดกัน?

ข่งซานมองอย่างตกตะลึง นั่นคือสีแดงของดอกเหมยกลางฤดูหนาว คล้ายกับหยาดเลือดที่อันสดใหม่ที่หยดลงมา สีสดเต็มไปด้วยประกายวาว

ผนึกนั้นตรากดลึกอยู่กลางหว่างคิ้วของเซียวเฉวียน รูปร่างอขงมันนั้นเรียบง่าย เป็นแนวตั้งอันเฉียบคมเส้นหนึ่ง คล้ายกับมีใครนำพู่กันไปป้ายหมึกแดงเอาไว้ จากนั้นก็ใช้แรงและความเร็วแต้มมันลงไปกลางหว่างคิ้วของเขา

ผนึกนี้ แม้ว่าจะดูไม่แตกต่างจากของไป๋ฉี่ แต่ครั้นมองอย่างละเอียดดูแล้ว ก็ยังมีข้อแตกต่างอยู่

ตราประทับตรงหว่างคิ้วของเซียวเฉวียนนี้ ดูปลายแหลมและเฉียบคมกว่า คล้ายกับประกายตาของเซียวเฉวียน เยือกเย็นเสียดกระดูก และดูคมปลาบผิดปรกติ

“ตึก”

“ตึก”

“ตึก”

เสียงฝีเท้านั้นชัดเจนประหนึ่งเสียงตกกระทบของน้ำ แต่ละเสียงเคาะเข้าสู่ศีรษะของข่งซาน ชาวยุทธ์แท้ที่ไม่หวาดกลัวการเผชิญหน้ากับหลี่มู่ ทันใดนั้นกลับรู้สึกหวาดผวาและขนลุกขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ

ความหวาดกลัวนี้มาจากสัญชาตญาณดั้งเดิมของตนเอง คล้ายกับสุนัขป่าตนหนึ่ง ตอนที่กำลังเจอกับนักล่าที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองหลายเท่านั้น ขนของเขาก็พลันตั้งขึ้นโดยไม่รู้ตัว

และนี่คือสัญชาตญาณดั้งเดิมของสัตว์ชนิดหนึ่ง

เป็นสัญชาตญาณที่ยอมสยบให้ผู้แข็งแกร่งกว่า

“ตึก”

เซียวเฉวียนที่ถือร่มเอาไว้นั้นหยุดฝีเท้าลง ก่อนจะหยุดอยู่ข้างข่งซาน

ข่งซานที่นั่งอยู่ในสายฝนนั้น พลันตื่นตัวขึ้น เขามองสายตาของเซียวเฉวียน ปากก็พึมพำพูด “ไม่ ไม่ใช่ ข้าไม่ได้ฆ่า”

“ข้าไม่ได้สังหารหลี่มู่”

เขาเอ่ยวาจาตะกุกตะกัก สั่นเทา ทว่าเซียวเฉวียนไม่เอ่ยคำพูดใดๆ สักนิด นัยน์ตาอันเย็นชานั้นจับจ้องเขาอย่างลึกซึ้ง มองสำรวจเขา ร่มน้ำมันในมือของเขาคันนั้นกันสายฝนเอาไว้ น้ำฝนทั้งหมดเทราดบนหัวของข่งซาน ทำให้ใบหน้าของเขายับย่นเหมือนคางคกตัวหนึ่งก็ไม่ปาน

พระเจ้า นี่เซียวเฉวียนตั้งใจทำสิ่งใด? ถือร่มไม่นิ่งหรือยังไง?

แต่ว่าข่งซานหรือจะกล้าถือสาเซียวเฉวียนในเรื่องเล็กแค่นี้ เขาใช้มือปาดน้ำฝนบนใบหน้า พลางเอ่ยตะกุกตะกัก ลิ้นพันกันว่า “ไม่ใช่ข้า! ไม่ใช่ข้าจริงๆ นะ!”

นัยน์ตาของเซียวเฉวียนดำมืดเกินไป เป็นนัยน์ตาเฉพาะของคนต้าเว่ย ถือว่าเมื่อเทียบกับคนต้าเว่ยจำนวนมากแล้วก็ยังถือว่าดำกว่าและสว่างกว่า เมื่อถูกนัยน์ตาคู่นี้จับจ้องเข้า สามจิตเจ็ดวิญญาณก็แทบจะหายไปครึ่งหนึ่ง

ข่งซานก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตากับเขา ท่วงท่านี้ยิ่งคล้ายดูวิงวอนกว่าเก่า เขามองรองเท้าของเซียวเฉวียนแล้วพลันอธิบายไม่หยุด แถมยังพูดเรื่องการต่อสู้ที่เพิ่งผ่านไปกับหลี่มู่ให้ฟังอีกรอบ เขามั่นใจว่าตอนที่เขาจากไป หลี่มู่ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ!

ตั้งแต่ต้นจนจบ เซียวเฉวียนไม่ได้เอ่ยสักประโยค

เขาเงียบงันและเย็นชา

เขาเหลือบนัยน์ตาขึ้นก่อนจะเดินไปยังจวนเจี้ยนกั๋ว

“ตึก”

“ตึก”

“ตึก”

ก็เป็นเช่นนี้ หลังจากที่เซียวเฉวียนจับจ้องข่งซานอย่างลึกซึ้งแล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจอีกฝ่ายอีก แต่กลับจากไปง่ายๆ

จากไปเช่นนี้น่ะหรือ?

ข่งซานลนลานจนเช็ดน้ำฝนบนหน้าผาก เหงื่อเย็นๆ ของเขากับน้ำฝนนั้นผสมอยู่ด้วยกัน เขาเหม่อมองเซียวเฉวียนเดินผ่านตัวเอง จากนั้นไป๋ฉี่ก็เดินผ่านตัวเขา อีกทั้งอ้อมศพของหลี่มู่เดินผ่านตัวเขาไป เขาเบิกตามองเซียวเฉวียนจากไปอย่างเย็นชาเช่นนนี้

ทั้งชีวิตนี้ของข่งซาน ไม่เคยลืมภาพฉากนี้ได้เลย

ในชีวิตนี้ ภพนี้ เขาไม่มีทางลืมได้แน่นอน

เขาไม่มีทางลืมได้ว่าตัวเองพ่ายแพ้อย่างหมดรูปในครั้งนี้!

อีกฝ่ายไม่ได้ลงมืออะไรกับเขาสักนิด และไม่ได้ขยับแม้กระทั่งนิ้วมือ กระทั่งเอ่ยวาจาสักประโยคก็ไม่มี ตัวเขาข่งซานก็พ่ายแพ้แล้ว!

ในเวลานี้ข่งซานหอบหายใจหยาบ เขาถูกบรรยากาศอันยิ่งใหญ่ของเซียวเฉวียนกดทับจนหายใจแทบไม่ออกแล้ว!