ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 635

จวนเซียว ฝนก็ตกลงมาจากท้องฟ้าก็ดับไฟ

เรือนที่เป็นไม้ถูกเผาเกรียมจนดำไปจนเห็นได้ชัดทุกที่ แต่โชคดีที่พายุลมฝนนี้มาทันเวลาพอดี เรือนมีความเสียหายบ้าง แต่ไม่ได้ร้ายแรงมาก

น้ำที่มากนั้นไหลเข้าบ่อน้ำที่ถูกปิดในสวน น้ำไหลท่วมทะลักเข้ามา บ่อน้ำทั้งบ่อเริ่มเปล่งประกายการเปลี่ยนแปลงใหม่

เฉิงตงทางทิศตะวันออกของเมือง ศาลาเจินอี้

ปัญญาชนนักกวีล้วนชอบมาดื่มชาเก๊กฮวยที่นี่ ปีก่อน วิธีชงชาเมื่อเซียวเฉวียนเคยมาที่นี่ถูกเถ้าแก่ที่ฉลาดเรียนรู้ไปแล้วจึงเผยแพร่ออกไป

ใช้วิธีการชงชาของเซียวเฉวียนแล้วชาที่ชงออกมา สดอร่อย รสชาติค้างอยู่ในคอยาวนาน มันช่วยเปิดต่อมรับรสของชาวต้าเว่ยชัดๆ

เถ้าแก่อาศัยชาใหม่นี้ดึงดูดทรัพย์มหาศาล แขกเหรื่อรวมตัว เดิมทีศาลาเจินอี้ก็พอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง ทุกวันนี้กลายเป็นที่เช็คอินสุดยอดของเหล่าปัญญาชนไปเสียแล้ว

เถ้าแก่ก็เป็นคนไม่ดีอยู่แล้ว ทุกครั้งที่ชงชาเสร็จก็จะยกมาเสิร์ฟเอง เลี่ยงถูกคนขโมยวิชา

เว่ยเป้ยแขกที่มาที่นี่บ่อย ที่นี่ห่างไกลจากจวนเจียนกั๋ว สามารถออกมาจากบ้านนั้นเพียงสักครู่เดียวเขาก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย

“อ๋องรอง”

เด็กรับใช้คนหนึ่งของจวนเจียนกั๋วเดินมาด้วยความเร่งรีบ รายงานเรื่องราวเซียวเฉวียนมาจวนเจียนกั๋ว

“ไป!”

เว่ยเป้ยสีหน้าตระหนก ทิ้งเงินสองเหลี่ยงแล้วรีบจากไป

จากเฉิงตงที่อยู่ทิศตะวันออกของเมืองมาถึงจวนเจียนกั๋วที่อยู่ใจกลางเมืองต้องใช้เวลาครึ่งชั่วยาม เว่ยเป้ยทะยานอย่างรวดเร็วมาตลอดทางด้วยจิตใจที่กระวนกระวาย

เซียวเฉวียนเป็นอะไรไป? ทำตัวไม่สะดุดตามานานขนาดนี้ อยู่ๆวันนี้ระเบิดแล้วรึ?

หรือว่าเขาเรียนวิชาถ้อยคำสำเร็จแล้ว?

เว่ยเป้ยงง แม้ว่าจะเรียนวิชาถ้อยคำสำเร็จ เซียวเฉวียนก็ไม่ใช่คู่มือของเว่ยเชียนชิว!

วันนี้เซียวเฉวียนบุ่มบ่ามเช่นนี้เป็นเพราะหลี่มู่ตายไปแล้ว เขาเสียใจจนเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?

คนบ้าก็ไม่ต้องทำเช่นนี้หรอกมั้ง!

พูดตามจริง เว่ยเป้ยไม่อยากให้เซียวเฉวียนตาย พวกเขาเป็นคนที่มาจากฮวาเซี่ย เว่ยเป้ยคิดว่าเป็นเพื่อนกับเซียวเฉวียนตั้งแต่แรกแล้ว ถึงยังไงที่ต้าเว่ยก็ไม่สนุกและเงียบเหงา แต่เขาก็ไม่กล้า

หากกล่าวว่าโชคของเซียวเฉวียนไม่ดีที่ข้ามเวลามาเป็นลูกของครอบครัวยากจน งั้นเว่ยเป้ยไม่อนาถยิ่งกว่าเหรอ?

เว่ยเป้ยข้ามเวลากลายเป็นลูกชายสุดรักของตัวร้าย คนมากมายในใต้หล้าไม่ต้อนรับเขา ไม่รู้มีคนไม่น้อยอยากฆ่าเขาให้ตาย เว่ยเป้ยที่กลัวจนใจเต้นรัวตลอดมา ความสุขสะใจอย่างเศรษฐีอะไรไม่รู้สึกสักนิด แต่กลับลิ้มลองความทุกข์ได้อย่างแท้จริง

ถึงยังไงพ่อของเขาทุกคนต่างอยากตะลุมบอน แต่ละคนอยากฆ่า เว่ยเป้ยที่เป็นลูกชายคนคนนี้ และก็ไม่ใช่ลูกชายของคนคนนี้เช่นกัน ช่างยากเย็นเกินไปจริงๆ

เว่ยเป้ยมาที่นี่ ไม่ทำเรื่องอะไรให้ต้าเว่ยมาก่อน ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่เขาลงมือ

เขาหวังว่าจะคุ้มครองเซียวเฉวียนได้

แต่ตอนที่เขากลับมาถึงจวนเจียนกั๋ว ชาวยุทธ์แท้และองครักษ์ล้มลงกองกับพื้น ร่างกายของพวกเขาล้วนมีรอยแผลจากดาบจิงหุนที่คมและรวดเร็ว

พวกเขาตายทั้งหมด ก่อนตายเกรงว่าจะยังขัดขืนรุนแรง เพราะกระดูกตรงมือและเท้าหักหมด คนที่ฆ่าพวกเขาเห็นการต่อต้านของพวกเขาแล้ว คาดว่าน่าจะโมโหมากจึงได้ฆ่า

ดูเหมือนว่า เซียวเฉวียนจะเข้าไปข้างในตั้งนานแล้ว

เว่ยเป้ยกลืนน้ำลายด้วยความตึงเครียด พูดเสียงทุ้มว่า “ไป พวกเขาก็เข้าไปกันเถอะ”

......

บ่อนพนันจวี้เป่า

ด้านนอกยังคงฝนตกหนัก ไฟของบ่อนพนันจวี้เป่าถูกรดน้ำจนดับไปแล้ว

ทุกคนต่างคิดว่าพวกนักพนันกลุ่มนี้จะหยุดมือแล้วสินะ ผลสุดท้ายด้านในกลับยิ่งคึกคักมากขึ้นกว่าเดิม

“มาๆๆๆ! แทงแล้วเอามือออก! ห้ามกลับคำนะ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! พวกเราก็ไปพนันกัน เซียวเฉวียนจะออกมาสภาพปางตายหรือออกมาสภาพสมบูรณ์ครบถ้วน!”

นักพนันทั้งหลายล้วนฝุ่นเต็มใบหน้า ไฟเมื่อสักครู่ยังสีหน้าไม่สู้ดี เมื่อกี้พวกเขายังร้องห่มร้องไห้แย่งชิงพื้นที่ ตบประตูกันอย่างบ้าคลั่งภายในเปลวไฟกันอยู่เลย ผลคือพายุฝนช่วยพวกเขาไว้

นี่สื่อถึงอะไร?

นี่สื่อว่าพวกเขาจะรวยแล้ว!

เซียวเฉวียนตอบกลับด้วยสายตาที่คมกริบ “คนของเจ้าเป็นคนฆ่า”

“โอ๋? ใครมันไม่รู้ความไปแตะต้องใต้เท้าหลี่กัน?” เว่ยเชียนชิวไม่รู้จริงๆว่า คนที่ส่งไปจุดไฟในวันนี้มีชาวยุทธแท้หลักร้อยคน เขาย่อมไม่ทราบว่าคนใดที่ทำสำเร็จ “รอพวกเขากลับมา ข้าจะถามให้แน่ชัด”

เขามองเซียวเฉวียนด้วยความสนุก “ใต้เท้าเซียว เจ้าคงจะไม่มาถามหาความยุติธรรมจากข้าหรอกสินะ?”

เว่ยเชียนชิวแค่นเสียงเหอะ หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ เซียวเฉวียนยังไร้เดียงสาไปหน่อยจริงๆ

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะเรียนวิชาถ้อยคำสำเร็จ จะสามารถชนะเขาได้เลยเหรอ? ไร้เดียงสา!

ความยุติธรรม? เซียวเฉวียนกะพริบตา เขาไม่เหมือนกับคนอื่น คนอื่นมีแต่จะคุกเข่าที่พื้น คำราม ร่ำไห้ ทวงถามความยุติธรรมจากเขาเท่านั้น

ส่วนเซียวเฉวียนไม่ต้องการความยุติธรรม

“ไม่ต้องการ? งั้นเจ้ามาทำอะไร? เจ้าลงมือฆ่าแกงหน้าประตูจวนเจียนกั๋วของข้า!” เว่ยเชียนชิวทนจนไม่อาจทน ตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นมา “เจ้าช่างกล้าดีนัก!”

“เจ้าเผาชิงหยวนข้า! นี่เป็นราคาที่เจ้าต้องชดใช้!”

เซียวเฉวียนตาต่อตา ฟันต่อฟัน ตะโกนดังอย่างดุร้าย

เขาไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนเว่ยเชียนชิว ความน่าเกรงขามกลับไม่ด้อยกว่าเลย

“ชดใช้? ข้ากระทำการใดไม่เคยต้องชดใช้อะไร! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เว่ยเชียนชิวถูกทำให้โมโหจนหัวเราะออกมา เซียวเฉวียนเป็นคนแรกที่ให้เขาชดใช้

แต่อีกะแค่องครักษ์และชาวยุทธแท้ตายไปเอง นับว่าต้องชดใช้อะไรกัน?

“งั้นก็ดี วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าลิ้มรสการชดใช้เอง” เซียวเฉวียนจ้องเขาเขม็งไม่รีบร้อนกระวนกระวาย

“ใช่รึ? อย่าว่าแต่ชดใช้เลย” เว่ยเชียนชิวหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม การหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแบบนี้ไม่สามารถเกิดขึ้นได้แม้จะผ่านการฝึกฝนมายี่สิบปีแล้วก็ตาม“ข้าเว่ยเชียนชิวกระทำการใด! ไม่เคยเสียใจภายหลัง!”

“ใช่รึ?”

เซียวเฉวียนจ้องเขาด้วยความจริงจัง เอายาลูกกลอนสีทองเรืองรองหนึ่งเม็ดออกมาแล้วโคจรกำลังภายในบังคับมันเข้าปากของหลี่มู่ด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ

“นี่คืออะไร? นี่คืออะไร!” เว่ยเชียนชิวเบิกตากว้าง ตะโกนด้วยอย่างรีบร้อน เบิกตาจ้องมองหลี่มู่ที่กินยาลูกกลอนเม็ดนั้น!