ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 64

เซียวเฉวียนระงับฝีเท้าที่กำลังมุ่งกลับบ้าน ยืนนิ่ง ลูกตากลิ้งไปหนึ่งรอบ จ้องมองไปที่ฉินซูโหรว ความเย็นชาในสายตาของเขาทำให้เธอสะดุ้ง

เมื่อก่อนเซียวเฉวียนดูเฉยๆ แต่วันนี้ทำไมถึงมีความรู้สึกเกลียดชัง?

เดิมทีฉินซูโหรวเป็นคนที่มีนิสัยใจคอดีบริสุทธิ์ อ่อนไหวและโปร่งใส ภายใต้ผ้าคลุมหน้า เธอผงะเล็กน้อย เป็นไปได้ไหมว่าเขารู้เรื่องที่จูเหิงมาพักรับประทานอาหารเย็นเมื่อวานนี้?

เธออดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก แต่พี่ชายของเธออยู่ที่นี่ ทำไมเธอต้องกลัวเซียวเฉวียนด้วย? พอคิดได้ เธอก็กลับแสดงท่าทางเฉยเมยและไม่พอใจมากขึ้น ในที่สาธารณะอย่างนี้ ถ้ามีใครมารับรู้ว่าคนๆ นี้เป็นสามีของเธอ เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

เธอยืดร่างให้ตรง ทั้งร่างกายของเธออบอวลด้วยบุคลิกประเสริฐเลิศล้ำ เธอไม่แม้แต่จะมองไปที่เซียวเฉวียน ราวกับว่าเธอไม่รู้จักเขา

พอนึกถึงมืออันสูงส่งทั้งขาวสะอาดและอ่อนโยนคู่นี้ของเธอ ลดตัวลงไปเพื่อตักซุปให้ไอ้จูเหิงนั่น ไฟโทสะของเซียวเฉวียนที่จางหายไปบ้างแล้วนั้นกลับลุกฮือขึ้นอีกครั้ง

เขาค่อยๆ เดินมาที่หน้าคนของตระกูลฉิน และทำความเคารพด้วยมือข้างเดียว "สวัสดีพี่ชาย ขอโทษด้วยมือข้างขวายกไม่สะดวก"

ฮึ ฉินเฟิงเห็นเขาทำท่าถ่มตัวถึงขนาดนี้ รู้สึกหมั่นไส้เล็กน้อย "หลังจากการสอบวันนี้ ตำแหน่งอย่างคุณนี้คงหมดความหมายแล้ว หากคุณยอมลดละความผยองเย่อหยิ่งให้เบาๆ ลงไปบ้าง ตระกูลฉินยังพอจะให้โอกาสคุณได้......"

”พี่ชายคิดว่าฉันจะต้องสอบตกงั้นหรือ?” เซียวเฉวียนพูดขัดจังหวะเขา จ้องมองตรงไปที่เขา “เซียวไม่คิดอย่างนั้นละซิ”

สายตาของฉินเฟิงตกอยู่ที่ดาบของไป่ฉี ของที่เขาฝันอยากได้เช้าได้เย็น ไหนมาตกอยู่ในมือของคนรับใช้แย่ๆ คนหนึ่ง เขารู้สึกเคืองเต็มทนที่เซียวเฉวียนให้ความสำคัญกับไป่ฉีที่เป็นเพียงคนรับใช้คนหนึ่ง ไม่พอใจที่เขาดูห่างเหินกับตระกูลฉินมากเกินไป

ในความคิดของฉินเฟิงนั้น เซียวเฉวียนซึ่งมีฐานะเป็นคนของตระกูลฉิน พอได้ดาบชั้นหนึ่งเล่มแรกมา เขาควรต้องอุทิศมันให้กับตระกูลฉิน!

ฉินเฟิงพูดอย่างเย็นชา "ในเมืองหลวง มีแต่เสือสิงห์กระทิงแรด อาศัยมือโดดเดี่ยวของคุณนี่ คุณคิดหรือจะได้มีวันไปเกิด"

สายตาของเขาจับจ้องไปที่มือขวาที่บาดเจ็บของเซียวเฉวียนอย่างดูหมิ่นดูแคลน ทุกคนคิดอย่างมั่นใจว่าเซียวเฉวียนจะต้องสอบตก ระยะนี้ให้มันอวดดีอวดเก่งไปก่อน ไว้ผลสอบประกาศออกมาแล้ว ถึงเวลานั้นมันคงหมดอาลัยตายอยาก หมดลมหายใจอย่างแน่นอน!

”พี่ชาย น่าจะภาวนาให้ฉันสอบได้จะดีกว่านา” เซียวเฉวียนพูดด้วยรอยยิ้มอย่างเอ้อระเหย “อย่างน้อย ฉันก็แต่งงานกับสาวใหญ่ตระกูลฉินแล้ว ในฐานะสามีของเธอ ฉันจะปล่อยให้เธอน้อยหน้าคนอื่นไม่ได้แน่ ถูกไหม ภรรยาสุดที่รัก?”

เซียวเฉวียนหันศีรษะไปด้านข้างเล็กน้อย ยกมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน ดวงตาแฝงด้วยความเย็นชาเล็กน้อย

จู่ๆ ฉินซูโหรวได้ยินมาเอ่ยถึงตัวเธอ ใบหน้าสวยงามของเธอเปลี่ยนเป็นสีทั้งเขียวและขาวทันที ผู้คนที่อยู่ข้างๆ หันศีรษะมาทันทีเมื่อได้ยินเขาเรียกภรรยาสุดที่รักของเขา

ฉินซูโหรวแต่งกายดูดีด้วยอาภรณ์หรูหรา รูปร่างเพรียวบาง เธอดูสะดุดตาอยู่แล้ว พวกเขายังคิดอยู่เลยว่านี่เป็นสาวน้อยของบ้านไหน ไม่คิดว่าเธอได้แต่งงานไปแล้วแถมยังเป็นภรรยาของเซียวเฉวียนอีก

เซียวเฉวียนแต่งตัวดีขึ้นมากกว่าแต่ก่อนแล้ว แต่ยังไม่หรูหราเท่าฉินซูโหรว ดูปั๊บก็รู้ว่าไม่ใช่มาจากตระกูลระดับเดียวกัน

ฉินซูโหรวมองซ้ายมองขวา สายตาของคนเหล่านั้นเหมือนเข็มมาทิ่งแทงที่ตัวของเธอ เซียวเฉวียนแค่เรียกเธอหนึ่งคำ ก็เหมือนนำความอัปยศมาให้เธอ

เธอตะโกนด้วยเสียงเบาๆ "เซียวเฉวียน มาเรียกฉันทำไม? ฉันจะน้อยหน้าไม่น้อยหน้าใคร เกี่ยวอะไรกับคุณ?"

"มันเกี่ยวข้องกับฉันแน่นอน" เซียวเฉวียนก้าวไปข้างหน้า มองไปที่มือของเธอ "ถ้าฉันทำงานหนักขึ้นอีกหน่อย คุณฉินผู้สูงศักดิ์คงไม่ต้องไปเสิร์ฟซุปให้คนอื่นแล้ว ถูกไหม"

หลังจากพูดจบ เซียวเฉวียนก็ส่งยิ้มให้ฉินซูโหรวจนเธอรู้สึกตะขิดตะขวงใจเป็นที่สุด

ผู้คนส่งเสียงอย่างโกลาหลและกระซิบว่า "ที่แท้สาวที่เขาเอ่ยถึงในวันนี้ เป็นบุตรสาวตระกูลฉินนี่เอง ชามซุปที่พวกเขาพูดถึงมีเรื่องราวเป็นอย่างนี้นี่เอง"

"ได้ยินมาว่าเธอเป็นลูกสาวของบ้านตระกูลฉินแท้ๆ แต่งงานแล้วด้วย ทำไมถึงมาเสิร์ฟซุปให้จูเหิงละ? "

"ใครจะรู้ เรื่องของตระกูลขุนนางนั้นพูดยาก บางทีตระกูลฉินอาจต้องการเหยียบเรือสองแคมก็ได้"

ฉินเฟิงโกรดจนลูกตาจะทะลักออกมาให้ได้ แค่ยังไม่ได้ชักดาบออกมาเท่านั้น "ปากโป้งไร้สาระอะไร! ไปให้พ้น ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!"