ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 650

ผู้แอบแฝงคือเซียวจิงตัวปลอม และไม่มีชื่อแซ่

ครั้งนี้ คดีของจ้าวอีโต้ว ผู้แอบแฝงทั้งหมดถูกคุมตัวในฐานะพยานและคนผิด ผู้มีอํานาจเหล่านั้นเกลียดผู้แอบแฝงเสียจนต้องกัดฟันด้วยความเคียดแค้น มีเพียงแม่นางผู้นี้ที่เซียวเฉวียนคุ้มครองไว้ได้

นี่ก็เป็นหนึ่งในเงื่อนไขที่เซียวเฉวียนยอมเป็นราชครูทว่าเซียวเฉวียนแอบขอเงื่อนไขนี้ต่อฝ่าบาทอย่างลับ ๆ

ฮ่องเต้รับปากเขาด้วยการแหกกฎ การจะปล่อยตัวผู้กระทำผิดออกมา สำหรับฮ่องเต้แล้วกลับไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร

เซียวเฉวียนคุ้มครองนาง มีเหตุผลด้วยกันสามข้อ

ข้อแรก ท่ามกลางผู้แอบแฝงทั้งหมด หลักฐานที่แม่นางคนนี้ระบุออกมา มีความละเอียดและครบถ้วนที่สุด ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างมากในการเอาผิดจ้าวอีโต้ว ถือว่านางทำความดีทดแทนความผิดของตน

ข้อสอง นางไม่เคยทำเรื่องไม่ดีในจวนเซียว แม้นางจะเคยลังเลยใจอยู่บ้าง ทว่านางก็ไม่เคยหักหลังเซียวเฉวียนมาก่อนเลย

ข้อสาม นางเป็นคนที่นิสัยไม่แย่ อีกทั้งยังฉลาดปราดเปรียว อ่อนโยนและเห็นอกเห็นใจผู้อื่น เซียวเฉวียนชอบแม่นางผู้ฉลาดทันคนผู้นี้มากทีเดียว

ตอนนี้ใบหน้าของเซียวจิงได้เลือนหายไปจากแม่นางผู้นี้แล้ว เปลี่ยนกลับมาเป็นใบหน้าและทรงผมเดิมของนาง

ใบหน้าของนางคล้ายกับเซียวจิงอยู่มากก็จริง ทว่าไม่ได้เหมือนมากขนาดนี้ ดวงตาของนางเล็กกว่า กลมกว่า และนางมีรูปร่างที่สูงกว่า

แม้ไม่ได้งดงามจนร่ำลือกันทั่วทั้งเมืองอย่างมั่วสี่ และหยางอวี้หวน ทว่าก็เป็นสาวงามคนหนึ่ง

“คารวะท่าน...ใต้เท้าเซียว” นางคุกเข่าและคลานลงกับพื้น

เซียวเฉวียนกลับพูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา “ในเมื่อเจ้าเป็นน้องสาวของข้ามานานแล้ว เหตุใดจึงเรียกข้าว่าใต้เท้าเซียว ข้าเซียวเฉวียนรับเจ้าเป็นน้องบุญธรรมได้หรือไม่? จากนี้เจ้าก็คือคุณหนูสามแห่งจวนเซียว”

“เจ้าไม่มีชื่อ ข้าจะตั้งชื่อให้แก่เจ้า เจ้าชื่อว่าเซียวจิ่นเซ่อ เป็นอย่างไรเล่า?”

จิ่นเซ่อ?

นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่สดใสเอ่อล้นด้วยน้ำตาแห่งความละอายใจ “ข้ารู้ว่าท่านคือผู้ที่ช่วยข้าไว้... เพียงแต่ว่าเพราะเหตุใด?”

“ทั้งที่ท่านรู้เต็มอกว่าข้าหลอกท่าน แต่เหตุใดท่านยังยอม...”

“คำถามข้อนี้ ข้าเคยตอบเจ้าแล้ว” เซียวเฉวียนยิ้มบาง ๆ “เจ้าเคยถามท่านพี่มิใช่หรือ หากเจ้าไม่ใช่จิงเอ๋อร์ ท่านพี่จะยังชอบเจ้าอยู่หรือไม่?”

นางตะลึงงัน

ถูกต้อง นางเคยถาม

คำตอบของเซียวเฉวียนคือ : ใช่

“ข้ารู้อยู่นานแล้วว่าเจ้าเป็นตัวปลอม ตั้งแต่ตอนที่จับกุมเหลียงไหวโหรวได้”

คำพูดของเซียวเฉวียนทำให้เธอตระหนักรู้ทันใด ที่แท้ก็รู้อยู่นานแล้ว

“จิ่นเซ่อ แท้จริงคือกวีบทหนึ่ง” เซียวเฉวียนมองนางอย่างสบาย ๆ พลางท่องบทกวีออกมา “เหตุไฉนสายพิณจึงมีห้าสิบสาย เสาหนึ่งสายหมายให้ระลึกถึงวัยเยาว์ จวงโจวเป็นเพียงผีเสื้อที่ถวิลหาอิสระ หวังที่จะฝากความชังกับนกกาเหว่า”

“นี่เป็นบทกวีเกี่ยวกับการกลับใจ แต่ความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้นคือการเตือนให้ระลึกถึงช่วงเวลาที่ดีและสิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้น”

เซียวเฉวียนมองนางอย่างจริงจัง “ท่านพี่ก็หวังว่าในขณะที่เจ้ากลับใจ เจ้าจะระลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเจ้าและไม่เสียใจในอนาคต”

น้ำตาใสหยดลงที่พื้น นางคำนับลงที่พื้นอย่างแรง “จิ่นเซ่อ ขอบคุณท่านพี่ที่ให้โอกาสข้า!”

“ดี!” เซียวเฉวียนชอบที่ความฉลาดของนางที่พลิกเปลี่ยนได้ตามสถานการณ์ “ผู้ใดก็ได้ นำชื่อของเซียวจิ่นเซ่อบันทึกเข้าในรายชื่อของตระกูล รายงานต่อบรรพบุรุษและวิญญาณ ประกาศให้ทั่วใต้หล้ารู้ว่านางเป็นลูกสาวแห่งตระกูลเซียวของข้า!”

“ขอรับ!”

เสียงของไป๋ฉี่และคนอื่น ๆ ดังกังวานอย่างมาก “ข้าน้อยคารวะคุณหนูสาม!”

เซียวจิ่นเซ่อรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แม้ปกติจะเข้ากับพวกเขาได้ ทว่านั่นเป็นตัวตนของเซียวจิง ตอนนี้คือร่างกายที่แท้จริงของนาง จึงรู้สึกไม่คุ้นชินอยู่บ้าง “จิ่นเซ่อขอคารวะพี่ใหญ่ทั้งหลาย”

“เกรงใจแล้ว” ไป๋ฉี่พยักหน้าเบา ๆ “คุณหนูสาม เชิญนั่งขอรับ”

“เหตุใดนายท่านจึงให้ความสำคัญกับคุณหนูสามเช่นนี้? และยังให้นางเข้าตระกูลด้วย?”

เจ้าเก้าและคนอื่น ๆ ต่างพากันสงสัย และพูดกันจอแจ

ผู้อื่นไม่รู้ แต่เหมิงเอ้ารู้ดี เพราะว่าจิ่นเซ่อรู้เรื่องพันธะโลหิตของนายท่านกับฉินซูโหรว!