ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 657

ในคุกเทียนเหลา เสียงร้องคร่ำครวญของจ้าวอีโต้วดังขึ้น หากชวีฝานเป็นคนที่เขาห่วงใยมากที่สุดในชีวิต คนที่ถัดจากชวีฝานมาอย่างใกล้ชิดก็คือแม่ของเขาเอง

แม่ของเขาแตกต่างจากแม่คนอื่นๆ แม่ในบ้านอื่นล้วนหวังว่าลูกชายลูกสาวจะประสบความสำเร็จได้เป็นมังกรเป็นหงส์เหินฟ้า แต่แม่จ้าวเป็นคนจิตใจเปิดกว้าง ไม่ร้องขอให้ลูกต้องเจริญเฟื่องฟู เพียงขอให้ลูกปลอดภัยและสุขภาพดี

นางไม่เหมือนแม่คนอื่นๆ ที่บังคับให้ลูกท่องเรียนถึงค่ำคืนดึกดื่น ไม่ติดตามบังคับเคี่ยวเข็ญการเรียนของลูก ในคำพูดของแม่จ้าว ขอเพียงจ้าวอีโต้วพยายามทำตัวเองให้ดี ผลสำเร็จนั้นไม่สำคัญ

แม้ว่าจ้าวอีโต้วจะหาเงินได้มากมาย แต่นางก็ไม่เคยแสดงอำนาจบาตรใหญ่เพียงเพราะลูกชายมีเงิน แม่จ้าวอาศัยอยู่อย่างสันโดษมาตลอด แต่งตัวเรียบง่าย กินง่ายๆ นางไม่กินขนมราคาแพงที่จ้าวอีโต้วให้มา นางชอบกินขนมโก๋ธรรมดาๆ เท่านั้น ซึ่งเป็นขนมโก๋ที่ดีที่สุดที่ตระกูลจ้าวกินกันเมื่อครั้งตระกูลจ้าวยังยากจนอยู่

นั่นเป็นขนมที่จ้าวอีโต้วเกลียดชังที่สุด เพราะมันทำให้จ้าวอีโต้วนึกถึงว่าเขาเคยยากจน แต่แม่จ้าวยิ้มบอกว่า ขนมโก๋อร่อย ค่อยๆ ชิมถึงรู้รสชาติ เขาจึงปล่อยตามใจแม่เขาไป

แม่จ้าวเป็นแม่ที่ดี แต่จ้าวอีโต้วไม่ใช่ลูกที่ดี เขารู้สึกเป็นหนี้บุญคุณแม่มาโดยตลอดที่ไม่อาจให้แม่มีชีวิตที่มั่งคั่งอย่างแท้จริง เขาทำเงินได้มากมายจากการเป็นผู้ค้ามนุษย์ แต่เขาไม่อาจใช้เงินนั้นอย่างเปิดเผย ไม่เช่นนั้นราชสำนักจะจับพิลึกได้

ดังนั้น แม่จ้าวจึงไม่เคยมีความสุขสบายกับชีวิตในความเป็นจริง

เขาร่วมกับลูกหลานของผู้มีอำนาจคนอื่น ๆ เหยียบย่ำชวีฝานจนถึงแก่ความตาย แม่จ้าวก็ไม่รู้

มีข่าวลือมากมายในภายหลัง แม่จ้าวยังเคยสอบถามจ้าวอีโต้วว่าเขาได้ทำอะไรเสียหายให้กับชวีฝานหรือไม่

พอถูกคุณแม่ซักถาม จ้าวอีโต้วก็ลุกลี้ลุกลนมาก และแน่นอนก็ตอบปฏิเสธ

บวกกับรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูซื่อสัตย์ของจ้าวอีโต้ว แม่จ้าวก็เชื่อเขา

แต่ว่า แม่จ้าวเสียชีวิตแล้ว

ก่อนนางเสียชีวิต แม่จ้าวไม่รู้ความจริงเกี่ยวกับการตายของชวีฝาน แต่นางได้รู้กรณีของคนปลอมแล้ว

”เหมิงเอ้าบอกว่า ตอนที่กวนอูฆ่าแม่จ้าว นางไม่ได้ขัดขืนเลยแม้แต่นิด”

เซียวเฉวียนถอนหายใจเบา ๆ สมาชิกครอบครัวจ้าวคนอื่น ๆ ทั้งกรีดร้องและร้องไห้ แต่แม่จ้าวคนเดียวที่อยู่อย่างเงียบๆ และขอบตาของนางแดงก่ำ

พ่อจ้าวยังคงไม่ยอมรับ แต่แม่จ้าวยอมรับความเป็นจริง

"ข้า......ข้า......"

จ้าวอีโต้วเอามือปิดหน้าผาก ใช่ มีเพียงแก่นเลือดของคนทางสายเลือดจึงจะสามารถฟื้นสติของเขาได้ เขารู้คำตอบ แต่ก็ยังถามเซียวเฉวียน

เมื่อเขาได้รับคำตอบแล้ว จ้าวอีโต้วก็ตายใจ

เขาเดาว่าเป็นของแม่ แต่เขาไม่กล้าคิดเลยว่าหลังจากที่จ้าวอีโต้วตายไปแล้ว แม่ผู้ให้กำเนิดจะต้องทนทุกข์ทรมานตลอดไปเพื่อเขา

จ้าวอีโต้ว “ตุบ” คุกเข่าลง "เซียวเฉวียน ในวันที่ข้าตาย ถ้าเจ้าช่วยทำลายแก่นเลือดของแม่ข้า ข้าจะบอกทุกสิ่งที่เจ้าอยากรู้!"

ต้าเว่ยสร้างกฎนี้ไว้ เซียวเฉวียนไม่เข้าใจและไม่ชอบมานานแล้ว

หลังการตายของพ่อและอาจารย์ จิตสำนึกก็ถูกกักอยู่ในทะเลกวีคุนหลุนตลอดไป ไม่ใช่มนุษย์ เทพไม่ใช่ผีไม่เชิง ไร้อนาคต

เซียวเฉวียนไม่อาจรับรู้ว่าพวกเขารู้สึกลำบากหรือไม่ แต่เมื่อดูจากปฏิกิริยาของจ้าวอีโต้ว จิตสำนึกยังคงเหลืออยู่นั้นไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

“จิตสำนึกของแม่เจ้าเหลือรักษาไว้ ไม่ดีหรือ?” ตอนเซียวเฉวียนคิดถึงปัญหานี้ เขาคิดอย่างในยุคปัจจุบัน “ถ้านางไม่ถูกทารุณกรรม มันก็เทียบเท่ากับชีวิตนิรันดร์อีกแบบหนึ่ง”

"ชีวิตนิรันดร์อะไร!" จ้าวอีโต้วส่ายหัวอย่างแรง "จิตสำนึกถูกกักตัวเป็นการทรมานชั่วนิรันดร์! มันไม่ใช่ชีวิตนิรันดร์ มันเป็นการลงโทษ! มันคือการลงโทษ!"

“เซียวเฉวียน เจ้าดูดแก่นเลือดของชวีฝานแล้ว ถ้าเจ้าไม่สามารถชำระล้างมันได้ เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าจะต้องเผชิญกับอะไร?”

"ไม่มีใครบอกเจ้าใช่ไหมล่ะ" จ้าวอีโต้วเงยหน้าขึ้น "จะมีใครบอกเจ้าได้ยังไง? ถ้าบอกเจ้าแล้ว เจ้าจะกล้าดูดแก่นเลือดของคนอื่นตามใจได้ยังไง! เจ้าอาจไม่เต็มใจที่จะทำเลยก็ได้!"

จ้าวอีโต้วหัวเราะ ราวกับว่าเซียวเฉวียนเป็นคนโง่ถูกหลอกที่น่าสงสาร

ปรากฏว่า แก่นเลือดควบรวมร่างลมญาณของมนุษย์ ก็คือควบรวมชั่วชีวิตของมนุษย์

รักโลภโกรธหลงของตลอดชั่วชีวิตล้วนควบรวมอยู่ในแก่นเลือด และจิตสำนึกก็รวมอยู่ในนั้นโดยธรรมชาติ

ตอนจิตสำนึกถูกดึงออกมาใหม่ๆ มิติเวลาของมันจะแตกต่างไปจากมิติตามปกติ

ทำไมพ่อไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้? ทำไมอาจารย์ก็ไม่พูด?

หรือว่ามีความเร้นลับอย่างอื่นอีก?

เซียวเฉวียนกัดฟัน "ในเมื่อชวีฝานเจ็บปวดเช่นนี้ ทำไมชวีจงเทียนถึงยังจะเก็บแก่นเลือดของเธอไว้?"

“อาลัยอาวรณ์ไม่อย่ากให้เธอไป......จึงเก็บเอาไว้”

คำถามของเซียวเฉวียน ทำให้จ้าวอีโต้วไม่อาจเผชิญหน้า เขาก้มศีรษะลงแล้วพูดเรื่องอื่น "แก่นเลือดผู้ชายคือหยาง แก่นเลือดผู้หญิงคือหยิน ตอนนี้เจ้าได้เรียนรู้การปราบด้วยคำพูดแล้ว หยินและหยางมารวมกัน ฟ้าและคนผสานรวมเป็นหนึ่ง"

“เจ้ามีความสามารถจริงๆ ข้ายอมแพ้......” จ้าวอีโต้วมองดูเขา “ชวีฝานเป็นนักเขียนหญิงที่เก่งกาจ คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะดูดรับแก่นเลือดของเธอได้ แสดงว่าความสามารถทางบทกวีของเจ้าแข็งแกร่งจริงๆ......”

เพิ่งจะมายอมรับแพ้ จ้าวอีโต้วรู้สึกตลกสิ้นดี ในช่วงปีที่ผ่านมาเขาประเมินศัตรูของเขาต่ำเกินไป "แก่นเลือดของ ชวีฝานไม่ได้มีประโยชน์สำหรับเจ้าอีกแล้ว เพราะเจ้ากับแก่นเลือดของเธอได้รวมเป็นหนึ่งแล้ว เพียงแต่ว่าแก่นเลือดของเธอปะปนกับความขุ่นเคืองมากเกินไป ที่เจ้าต้องทำตอนนี้คือชำระล้างหยดแก่นเลือดนี้ให้บริสุทธิ์”

"มิฉะนั้น หากหยินแข็งแกร่งกว่าหยาง หยินและหยางจะไม่สมดุล เจ้าก็จะถูกแก่นเลือดอันทรงพลังกว่าเล่นงานจนตาย"

”ทำไมเจ้าถึงบอกข้าเรื่องนี้” เซียวเฉวียนมองอย่างเย็นชา ทำไมจ้าวอีโต้วถึงใจดีขนาดนี้?

”เพราะข้าเห็นเงาของเธอในดวงตาของเจ้า ข้าอยากให้เธอหายไป” ใบหน้าของจ้าวอีโต้ววันนี้ดูโชกโชนเป็นพิเศษ “ข้าอยากให้เธอไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป”

“แล้วก็ ข้าอยากจะขอร้องเจ้าปล่อยแม่ของข้าไปด้วย อย่าปล่อยให้ท่านตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า” จ้าวอีโต้วก้มหัวอย่างหนัก “อย่า... ปล่อยให้ท่านตายซ้ำแล้วซ้ำอีกเพราะผิดหวังในลูกชายอกตัญญูคนนี้......

"ได้ ข้ารับปากเจ้า"

เซียวเฉวียนก็รับปากง่ายๆ ง่ายจนจ้าวอีโต้วตกตะลึง "หลังจากที่เจ้ารับทัณฑ์แล้ว ข้าจะทำลายแก่นเลือดของแม่เจ้าเพื่อที่ท่านจะได้ไปสู่สุคติ"

“หวังว่าท่านเซียวจะรักษาคำพูด ในเมื่อท่านเซียวรับปากเรื่องนี้แล้ว ข้าจึงไม่อาจปิดบังอีก" จ้าวอีโต้วล้มหัวลงบนพื้นอย่างแรง และสละท่าทีอันขัดแคลงแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “แม่ทัพเซียวเทียนก่อนจะสิ้นลมหายใจ สิ่งที่มาขอร้องข้าคือ......”

"คือ......"