ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 714

เว่ยหยู้ เจ้าเด็กคนนี้ไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว ไทเฮาและคนอื่นๆ เคยชินกันนิสัยนี้ของเขาเป็นอย่างดี

แม้ว่าเว่ยหยู้จะอดกลั้นมากเพียงไหน ทุกคนก็เห็นว่าเขาอยากจะหัวเราะออกมาเต็มที

ไทเฮามองดูลูกชายของพระองค์เองอย่างสิ้นหวังและรู้สึกเสียพระทัยเป็นอย่างยิ่ง: “พอได้แล้ว เจ้ากลับไปเตรียมบทเรียนเสียเถอะ การสอนในสถานศึกษาชิงหยวนไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะเล่นไปวันๆได้ เมื่อเซียวเฉวียนตาย ตำแหน่งประมุขของชิงหยวนก็จะเป็นของเจ้า

“พะย่ะค่ะ ไทเฮา” เว่ยหยู้ตระหนักได้ว่าตนเองต้องสงบเสงียม จึงก้มศรีษะเพื่อคารวะจากนั้นถอยหลังและจากไป

แม้ว่าจะไม่มีใครพูด แต่ตัวเว่ยหยู้รู้ดีว่าตนเองกำลังสร้างปัญหาให้กับเซียวเฉวียน

ถ้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรก ก็คงไม่เพียงแค่จับมือของหยางอวี้หวนไว้ คงจะบังคับนางแต่งงานไปแล้ว

ด้วยฐานันดรของเว่ยหยู้ เป็นเรื่องง่ายที่จะได้หยางอวี้หวนมาครอบครองไม่ใช่หรือ?

เว่ยหยู้ส่ายหัวเพื่อสลัดความคิดนี้ออกไป เข้าไม่รู้จริงๆว่าควรทำอย่างไร หากเป็นเหล่าเซียว เขาจะทำอย่างไรกัน แต่ในตอนนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการทำให้ไทเฮาพึงพอพระทัยก่อน จากนั้นเขาและอี้กุยก็จะสืบหาตัวการที่แท้จริง ที่อยู่เบื้อหลังฉินซูโหรวตัวปลอม

แต่สำหรับความสัมพันธ์ของไทเฮาและเซียวเฉวียนในตอนนี้ เว่ยหยู้ช่วยอะไรพวกเขาไม่ได้เลย

เว่ยหยู้เดินออกจากตำหนักของไทเฮา หลังจากเสวย ก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องออกไปเดินเล่น

นี้ก็เป็นเวลานานแล้วที่เซียวเฉวียนต้องต่อสู้ ไม่ว่าจะถูกโจมตีหรือโจมตีคนอื่น เมื่อเทียบกับเว่ยหยู้ ชีวิตเขาช่างสุขขสยาบและไร้ซึ่งกังวล

เมื่อนึกถึงเว่ยเป้ย แม้ว่าเขาจะเป็นสมาชิกของราชวงศ์ แต่เขาเองต้องเผชิญหน้ากับเสด็จพ่อที่มีความรุนแรง ซึ่งทุกคนมองว่าเขาเป็นศัตรู เว่ยเป้ยใช้ชีวิตอย่างกังวลใจมาโดยตลอด

จึงมีเพียงเว่ยหยู้ที่สามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในฐานะองค์ชายผู้เกียจคร้านได้

แม้จะอยู่ในสถานะเดียวกันแต่กลับมีชีวิตที่แตกต่างกัน เติบโตมาด้วยกันแต่กลับไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เว่ยหยู้อยู่ในจุดที่สูงสุดทันทีโดยไม่ต้องพยายามอะไร

นอกจากนี้ ไทเฮาและฮ่องเต้ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรจากเขาสูงนัก และด้วยนิสัยไม่เอาไหน ไทเฮาและฮ่องเต้จึงไม่คิดที่จะฝากชีวิตไว้ ดังนั้นคำที่บอกว่าเขาเป็นองค์ชายที่ไร้เรื่องกังวลใจจึงไม่เกินจริง

ส่วนตัวเซียวเฉวียนนั้น ใช้ชีวิตอย่างพยายามมาโดยตลอด ต่อสู้อย่างเต็มที่

เพียงปลายนิ้วสัมผัส เว่ยหยู้ก็ได้ทุกสิ่งที่เซียวเฉวียนต้องการ

เว่ยหยู้เป็นคนทันสมัย เขาจึงไม่สนใจความแตกต่างเรื่องสถานะของเขากับเซียวเฉวียน ไม่สำคัญว่าเขาเป็นราชวงศ์หรือไม่ ตราบใดที่อยู่บนแผ่นดินเดียวกัน ก็ถือว่าเป็นครอบครอบเดียวกัน เขาและเซียวเฉวียนจึงเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน

เว่ยหยู้หยอกล้อกับนกยูงอยู่ในสวน: “มานี้มา มาเร็ว มากินนี้เร็ว”

“นี้นี้ เจ้าไม่ชอบเนื้อจากองค์ชายอย่างงั้นหรือ ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเจ้าดูสิ

เว่ยหยู้หัวเราะหัวไคร่กับข้ารับใช้ ทันใดนั้นก็มีสายลมหนาวที่เย็นยะเยือกพัดมากระทบผิวกายของเว่ยหยู้ เขาสะดุ้งและมองไปรอบๆ ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีเช่นนี้?

หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเหล่าเซียว?

“พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าจะเดินเล่นตามลำพัง หากพวกเจ้าไปด้วยจะทำใ้นกของข้าหวดกลัวเสียหมด!”

เว่ยหยู้โบกแขนเสื้อไล่ข้ารับใช้และเหล่าขันทีทั้งหมดออกไป ข้ารับใช้และขันทีโค้งคำนับและถอดออกไปทันที: “พะย่ะค่ะ หากพระองค์ต้องการสิ่งใด ให้รับสั่งเสียงดังได้เลยพะย่ะค่ะ”

"ไป ไป ไป"

สิ่งที่เว่ยหยู้ไม่ชอบมากที่สุดคือข้ารับใช้เหล่านี้ทำตัวเหมือนคนแก่ที่ใส่ใจลูกน้อย ไม่ปล่อยให้คาดสายตาหรือเกิดอันตรายใดๆ หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว เว่ยหยู้มองซ้ายทีขวาที: “ไป๋ฉี่ ออกมาได้!”

ตอนนี้เว่ยหยู้เก่งขึ้นมากแล้ว เขามั่นใจทีเดียวว่าไอเย็นยะเยือกที่เขาสัมผัสได้นั้นคือใคร

นักแสดงฝีมือดี ต่างก็มีสัมผัสนี้กันทั้งนั้น

เขาไขว้มือไปด้านหลังอย่างภาคภูมิใจ รอให้ไป๋ฉี่ออกมา

แต่คนที่ปรากฏตัวออกมาต่อหน้าเว่ยหยู้ กับเป็นชายชุดดำ คลุมหน้าด้วยผ้าสีดำ สายตาที่จ้องมานั้นเฉียบคมมาก