ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 716

ไป๋ฉี่เหมิงเอ้า “ตาย” แล้ว ไม่รู้ว่าสถานการณ์ไหนที่ทำให้เหล่าบรรดาผู้อารักขา ทุกๆคนต่างพากันสิ้นหวัง ดวงตาแดง อยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ไม่กล้า

เป็นลูกผู้ชาย การร้องไห้เป็นสิ่งที่น่าอาย

จวนเซียวนอกจากเซียวเฉวียนแล้ว ไม่มีใครรู้สถานการณ์ที่แท้จริงในตอนนี้ของไป๋ฉี่และเหมิงเอ้า

ที่จริงแล้วเซียวเฉวียนส่งไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าไปที่เทือกเขาจงหนาน ให้พวกเขาไปดูชายลึกลับชุดดำคนนั้นว่ามาจากไหน ให้ไปดูว่าจะสามารถหาข้อมูลอะไรได้บ้าง

ผู้อารักขาคนแรกที่อยู่ข้างกายของเซียวเฉวียนถูกกำจัดไปแล้ว ไทเฮาทรงพอพระทัยมาก

ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่คนเดียวคือเสี่ยวเซียนชิวแล้ว

เรื่องตอนอยู่ที่หอเทียนหมิงเสี่ยวเซียนชิวบีบก้อนหินจนแหลกละเอียดเพื่อข่มขู่หยางซู แน่นอนว่าไม่อะไรสามารถหนีลอดผ่านสายตาของสายลับไปได้

ดังนั้นเสี่ยวเซียนชิวในฐานะของลูกสาวบุญธรรมของเซียวเฉวียน เหล่าชนชั้นสูงที่มีอำนาจทุกคนต่างรับรู้ ไทเฮาก็ต้องรู้อย่างแน่นอน

แต่เสี่ยวเซียนชิวเป็นใคร เป็นเพียงเจี้ยนหลิงอันหนึ่ง เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่เอาแต่ใจ มีพลังทำลายล้างมหาศาล

สิ่งที่เสี่ยวเซียนชิวชอบมากที่สุดก็คือนอนอยู่บนหลังคา มองดูดาวดูพระจันทร์ดูพระอาทิตย์ มีคนมาฆ่าเสี่ยวเซียนชิวคนแล้วคนเล่า ทั้งหมดเจ็ดแปดคนตายตกตามกันไปหมดแล้ว

ในทุกครั้งเสี่ยวเซียนชิวจะไว้ชีวิตคนหนึ่งคนเพื่อให้จัดการเก็บศพ ให้โอกาศได้แจ้งข่าวบอกความลับกับอีกฝ่าย

คนที่มียังมีชีวิตอยู่นั้นกลัวจนสั่นไปหมด ทำงานอยู่ภายใต้สายตาของเสี่ยวเซียนชิว เสี่ยเซียนชิวไม่หยุดปากแม้แต่น้อย กินนั่นกินนี่อยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไร

ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าตายไปแล้ว แค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวก็จัดการไม่ได้

ทำให้ไทเฮาและคนอื่นๆตกตะลึงเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามเสี่ยวเซียนชิวอยู่ที่จวนชวี ไม่ได้อยู่ที่จวนเซียว มิฉะนั้นก็สามารถส่งเว่ยอวี๋ไปใช้ความไว้วางใจของเซียวเฉวียน วางยาพิษให้เด็กสาวคนนี้ตาย

เสี่ยวเซียนชิวยากที่จะจัดการได้ ไทเฮาจึงตัดสินพระทัยไม่สนใจแล้ว เมื่อถึงเวลาค่อยจัดการทั้งสองคนพ่อลูกพร้อมกันทีเดียว ไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่อะไร

“ไทเฮา ใต้เท้าเฉาขอเข้าเฝ้าพระเจ้าคะ”

ขันทีจูเข้ามาแจ้ง เฉาสิงจือค่อยอยู่ด้านนอกมาตลอด ด้านนอกสายลมในฤดูใบไม้ร่วงกำลังพัดผ่าน เฉาสิงจือรู้สึกเย็นตัวสั่นไปหมด แต่ยังคงดึงดันจะเข้าเฝ้าไทเฮาให้ได้

ไทเฮาทรงรู้ว่าเฉาสิงจือมาเข้าเฝ้าด้วยเรื่องอะไร เขามาขอร้องแทนเซียวเฉวียน เฉาสิงจือมีฐานะเป็นหนึ่งในขุนนางผู้ใหญ่ทั้งเก้าตำแหน่ง เป็นขุนนางเก่าแก่ที่มีความสามารถ นิสัยใจคอของเขา ไทเฮารู้จักเป็นอย่างดี

“ไม่อนุญาติ ให้เขากลับไป！”

ตั้งแต่ที่ไทเฮาเข้ามาควบคุมว่าราชการบ้านเมือง กระทำการโดยการตัดสินใจแต่เพียงผู้เดียวไม่รับฟังความเห็นจากผู้อื่น โดยเฉพาะเรื่องของเซียวเฉวียน ไม่ยอมอ่อนข้อแม้แต่น้อย

เฉาสิงจือคาดเดาเอาไว้แล้ว เมื่อได้ยินไทเฮาไม่อนุญาติให้เข้าเฝ้า เขาก็คุกเข่าอยู่ด้านนอกตำหนัก：“ไทเฮา！ข่าวลือที่ประชาชนพูดกันไม่มีหลักฐาน โทษของเซียวเฉวียนไม่ถึงกับต้องตาย！ถึงแม้ว่าเขาจะดื้อรั้น แต่ก็เป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่ง ไทเฮา พระองค์ทรงปล่อยเขาไปเถิดพระเจ้าคะ！”

“และโปรดปล่อยเหล่าบรรดากลุ่มนักเรียน！ที่บ้านของพวกเขายังมีพ่อแม่ พี่น้อง พวกเขาเป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่ เป็นอนาคตที่สำคัญของต้าเว่ย！พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์！ถึงแม้ว่าพระองค์ต้องการจะฆ่าเซียวเฉวียน ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา！พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์！เป็นผู้บริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย！”

เฉาสิงจือเป็นเพียงคนเดียวที่กล้าพูดความจริง เป็นผู้บริสุทธิ์สี่คำนี้เขาพูดติดต่อกันสามครั้ง เป็นการใช้ความพยายามและพลังอย่างมาก

หลังจากที่ไทเฮากักบริเวณฮ่องเต้ มีปัญญาชนมากมายต้องตายไป เซียวเฉวียนก็อยู่ในสภาวะโกลาหลวุ่นวาย ใครๆก็คาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

มีเพียงเฉาสิงจือคนเดียวที่กล้าออกมาต่อสู้

“บังอาจ！” ไทเฮาทรงกริ้วมากเดินออกมานอกตำหนัก ใบหน้าที่สง่างามโกรธอย่างมาก：“เฉาเตี่ยนเค่อ！เจ้าไม่มีหลักฐาน！ทำไมถึงกล้ามาสงสัยข้า！”

“พระนาง หยุดเถิดพระเจ้าคะ！ในเมื่อฝ่าบาททรงเชื่อเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนจะต้องเป็นคนที่มีประโยชน์มากต่อต้าเว่ย ทำไมท่านถึงต้องต่อต้านเขา？”

เฉาสิงจือคุกเข่า ก้มลงคำนับ：“พระนางโปรดทรงปล่อยเขาเถิด！และก็ปล่อยเหล่าบรรดานักเรียนด้วยเถิดพระเจ้าคะ！”

“เมื่อวาน เซียวเฉวียนขัดราชโองการของข้า วันก็ยังไม่เข้ามาว่าราชกิจ ถ้าข้าปล่อยเขาไป ข้าจะอับอายเอาหน้าไปไว้ที่ไหน？”

เฉาสิงจือเงยหน้าขึ้น ส่ายหน้า ไม่ นี่เป็นเพียงข้ออ้างของผู้หญิง ：“พระนาง！เซียวเฉวียนยังเป็นราชครู ฝ่าบาททรงยกเลิกไม่ต้องให้เขาไม่ต้องเข้ามาว่าราชกิจ ทำไมพระองค์ถึงยึดติดกับสิ่งนี้ไม่ยอมปล่อย？”

“ข้าน้อยไม่เข้าใจ ทำไมพระองค์ต้องกักบริเวณฝ่าบาท？”

“ทำไมพระองค์จะต้องฆ่านักเรียนชิงหยวน？”

“และทำไมพระองค์ต้องฆ่าไป๋ฉี่และเหมิงเอ้า？”

“พูดไร้สาระ！” สายพระเนตรของไทเฮาเต็มไปด้วยพลังบารมี：“ฝ่าบาททรงประชวร！ต้องได้รับการผักผ่อน！จะพูดว่ากักบริเวณได้อย่างไร！ส่วนคนอื่นๆ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้า！”