ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 717

ต้าเว่ย ศก 42 สิบวันก่อนสอบคัดเลือก

ทุกคนกล่าวว่าปีนี้ลูกหลานครอบครัวยากจนจะอยู่อย่างลำบาก ฤดูหนาวของพวกเขาจะยิ่งหนาว เพราะเฉาสิงจือเสียชีวิตแล้ว ในฐานะเจ้าหน้าที่ผู้ชื่นชอบบุคคลที่มีความสามารถมากที่สุดคนหนึ่งในเมืองหลวง เฉาสิงจือเสียชีวิตเพื่อเซียวเฉวียนทรชนคนหนึ่ง มันไม่คุ้มเลยจริงๆ

เซียวเฉวียนเป็นตัวซวย ผู้ก่อกวน เป็นคนน่ารังเกียจ เขามีชีวิตอยู่บนโลกนี้เพียงเพื่อสร้างปัญหาให้ผู้อื่น

คนดีตายเร็ว คนชั่วตายยาก คือที่เขาเปรียบเปรยคนลักษณะอย่างเซียวเฉวียนนี้

ชีวิตของเฉาสิงจือ ทุกคนล้วนโทษเซียวเฉวียนเป็นเหตุ เพราะถ้าเซียวเฉวียนไม่อยู่ในโลกนี้ เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

เซียวเฉวียนคิดว่าข้อคิดนี้ไร้สาระ ตามตรรกะของพวกเขา ควรตำหนิพวกคนดึกดำบรรพ์ที่สุด เช่น วานร ลิง และอุรังอุตัง ถ้าปราศจากวิวัฒนาการของพวกนั้น โลกนี้ หัวใจมนุษย์ที่น่ากลัวนี้ และกำเนิดของเซียวเฉวียน จะบังเกิดมาได้อย่างไร ?

หากคิดให้ย้อนไปกว่าก่อนนั้นอีก ต้องไปโทษเชื้อแบคทีเรียบางชนิดที่กลายพันธุ์และวิวัฒนาการ จึงทำให้เกิดวานรและลิง

เกี่ยวกับเรื่องนี้ เซียวเฉวียนไม่ได้รู้สึกผิดอย่างที่โลกคิด ในใจของเซียวเฉวียนเป็นความเสียดายที่ไม่รู้จบ ความเสียดายนี้ทรมานยิ่งกว่าความรู้สึกผิด

เฉาสิงจือเป็นคนดีและมีบุญคุณกับเซียวเฉวียนที่ได้พบและรู้จักกัน ป้ายชื่อการค้าของหอปี้เซิ่งนั้นเฉาสิงจือก็เป็นผู้จัดมาให้

การเสียชีวิตของเฉาสิงจือนั้นเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดโดยเซียวเฉวียน เขาให้อี้กุย เว่ยอวี๋ เซียนชิวน้อยและไป่ฉีเหมิงเอ้าอยู่ห่างจากเขา เซียวเฉวียนคิดว่า ถ้ายังมีคนที่ห่วงใยตัวเขา ก็คงมีหลี่มู่และเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ในกองอารักขา

แต่เฉาสิงจือ...ไม่อยู่ในขอบเขตการพิจารณาของเซียวเฉวียน ในเมื่อเฉาสิงจือจืดชืดกับเขาในช่วงหลังๆ นี้

เซียนชิวน้อยกล่าวว่าเฉาสิงจือเสียชีวิตเพื่อเซียวเฉวียน เพื่อองค์จักรพรรดิและเพื่อผู้รู้หนังสือที่ตายอย่างไม่เป็นธรรม

เซียวเฉวียนเคารพนับถือเฉาสิงจือ บนเส้นทางต่อสู้กับไทเฮา เขาเป็นคนแรกที่กล้าลุกขึ้นสู้

แต่ว่า หากเฉาสิงจือจะไว้วางใจเซียวเฉวียนอีกสักนิดก็ดีไม่น้อย ไว้ใจให้เขาช่วยเหลือองค์จักรพรรดิ และไว้ใจให้เขาจัดการเรื่องบีบบังคับของไทเฮา

น่าเสียดาย มหาราชครูและเจ้าของชิงหยวนอย่างเซียวเฉวียนคนนี้ เป็นคนนอกลู่เบาปัญญาในสายตาของผู้คนจำนวนมาก

ถึงแม้เซียวเฉวียนได้เรียนรู้การปราบด้วยคำพูดแล้ว

ถึงแม้เซียวเฉวียนได้คลี่คลายคดีคนปลอมของจ้าวอีโต้วแล้ว

ถึงแม้เซียวเฉวียนได้สร้างคุณูปการทางทหาร

สิ่งเหล่านี้ไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึงในสายตาของทุกคน ในสายตาของเฉาสิงจือก็เช่นกัน เซียวเฉวียนเป็นดอกแดนดิไลอันในต้าเว่ย ลอยไปลอยมา ส่ายไปส่ายมา ไม่มีใครเชื่อว่าดอกแดนดิไลอันดอกหนึ่งเช่นนี้ จะมีผืนแผ่นดินของตนเองได้

ถึงจะมีก็อยู่ได้ไม่นาน ท่ามกลางลมฤดูใบไม้ร่วง เซียวเฉวียนยืนอยู่บนทางที่ต้องผ่านไปยังประตูทิศตะวันตกของเมืองหลวง วันนี้ เขาสวมชุดสีเขียว บางพริ้ว ยืนสง่าท่ามกลางลมเย็นๆ ของฤดูใบไม้ร่วง เขากำลังรอด้วยดาบจิงหุนในอ้อมแขน

เขารอคอยอยู่ตลอด ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิด

ผู้คนที่เดินผ่านต่างหันมองไปด้านข้าง แต่ต่างก็เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น เพราะพวกเขาจำเซียวเฉวียนได้

จวนเซียวหมู่นี้ดวงไม่ดี แม้แต่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็ไม่กล้านินทาอีกต่อไป

เสื้อผ้าบางๆ ไม่สามารถปกปิดหน่วยก้านที่แข็งแรงของเซียวเฉวียนได้ ฤดูกาลนี้คนปกติจะต้องสวมเสื้อผ้าเพิ่มอีกสองชั้นเพื่อไม่ให้เป็นหวัด แต่เซียวเฉวียนไม่รู้สึกหนาวเลยแม้แต่น้อย พลังงานขั้วหยางของดาบฉุนจวินไหลเวียนอย่างอิสระในร่างกายเขา ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกหนาว เขายังรู้สึกร้อนหน่อยๆ อีกด้วย

”พ่อค่ะ หนูจะอยู่เป็นเพื่อน”

"อืม"

ร่างหนึ่งแวบมา ปรากฏขึ้นข้างๆ ตัวเซียวเฉวียน

ครั้งนี้เซียวเฉวียนไม่ได้ผลักไสเธอ จากเหตุการณ์ของเฉาสิงจือ ทำให้เซียวเฉวียนรับรู้ว่ามีบางคนที่เจ้าไม่สามารถรั้งไว้ได้ตามที่ต้องการ บางคนเจ้าจงใจขับไสไล่ส่งไปและทำเป็นไม่รู้จักคุ้นเคยกับพวกเขา ก็ยังไม่สามารถปกป้องพวกเขาได้

ยกเว้นตัวเราเองต้องแข็งแกร่งเท่านั้น ถึงจะสามารถปกป้องทุกสิ่งที่ต้องการปกป้องได้

มีเพียงความแข็งแกร่งเท่านั้น ถึงจะมีคุณสมบัติในการกำหนดกฎแห่งสันติภาพ

เซียวเฉวียนตัดสินใจทำลายตราประทับจูเสินโดยเลื่อนเวลาเร็วขึ้น

เขารอหลังสามเดือนไม่ไหวแล้ว

มือไม้ของไทเฮานั้นโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ กักขังองค์จักรพรรดิ เข่นฆ่าขุนนางจงรักภักดี สังหารพลเรือน แม้แต่ลูกในไส้อย่างเว่ยอวี๋ เธอก็ไม่ละเว้นที่จะเอาเข้ามาพัวพัน

ทำศึกครั้งนี้ อย่างที่เห็นๆ ต้องให้ตายไปข้างใดข้างหนึ่ง

เดิมทีเขาคิดว่าเวลาที่ดีที่สุดคือหลังเสร็จการสอบคัดเลือกขุนนางในอีก 3 เดือนข้างหน้า ซึ่งองค์จักรพรรดิตรัสว่าเป็นฤกษ์ดีตามปรากฏการณ์ธรรมชาติ เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด

แต่ต้าเว่ยสอนบทเรียนอย่างโหดร้ายแก่เซียวเฉวียนให้รู้ว่า ศัตรูจะไม่รอเรา