ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 721

กบฏวัง ในประวัติศาสตร์ของฮว๋าเซี่ย ส่วนใหญ่มักเป็นเรื่องการนองเลือด

เดิมทีเซียวเฉวียนคิดว่า ไทเฮาอาจเพียงแค่ไม่ชอบขี้หน้าเขา จึงได้กดขี่เขาสารพัด

แต่ว่าไทเฮาได้สังหารเฉาสิงจือ คิดจะเชือดไก่ให้ลิงดู การกระทํานี้จึงแสดงให้เห็นถึงความปรารถนาของนางที่มีต่อราชวงศ์

กักขังฮ่องเต้ชั่วคราว และบอกว่าเพื่อกำจัดเซียวเฉวียนที่เป็นขุนนางเลวหลอกลวงเบื้องสูง ในความเป็นจริง ทุกสิ่งที่ไทเฮากระทำได้เกินขอบเขตไปมากแล้ว

ทุกการกระทำของนาง ต่างเป็นปฏิปักษ์ต่อฮ่องเต้

ฮ่องเต้ต้องการปกป้องคุ้มครองปัญญาชนผู้มีความสามารถ นางกลับสังหาร

เฉาสิงจือ ขุนนางผู้ภักดีของฮ่องเต้ นางก็สังหาร เสี่ยวเซียนชิวบอกว่า ขันทีหม่าทาสผู้ซื่อสัตย์ก็ถูกสังหารด้วยคมดาบ

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เรื่องที่บีบบังคับให้เว่ยอวี๋ฆ่าคน เซียวเฉวียนไม่พอใจเป็นอย่างมาก หัวใจแห่งการสังหารของผู้หญิงคนนี้ช่างเดือดดาลเหลือเกิน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่นางผิดต่อข้อห้ามสำคัญของต้าเว่ยในการสร้างกระบี่ชีวัน สิ่งนี้ทำให้เซียวเฉวียนตระหนักได้ว่า ผู้หญิงคนนี้อันตรายเหลือเกิน

เซียวเฉวียนมีเหตุผลที่จะแคลงใจ ที่ฮ่องเต้ไร้อิสระจนถึงตอนนี้

เซียวเฉวียนอาศัยสัญชาตญาณอันเฉียบแหลมของเขาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ เพื่อนิยามเหตุการณ์นี้ว่าเป็นกบฏวัง ไม่ใช่แม่ลูกที่จะฆ่าแกงกันเอง

กบฏวัง กล่าวคือรัฐประหารภายในพระราชสำนัก มักจะหมายถึงการต่อสู้ภายในกลุ่มผู้ปกครองเพื่อแย่งชิงพระราชอำนาจ ซึ่งสิ้นสุดลงด้วยพระราชอำนาจและอยู่บนพื้นฐานของการปกครองของมนุษย์

กบฏวังที่เลื่องชื่อในประวัติศาสตร์ฮว๋าเซี่ยก็มีสงครามแปดก๊กของฮั่นตะวันตก เหตุการณ์ประตูเสวียนอู่เหมินของหลี่ซื่อหมิน เป็นต้น

ไทเฮาปลุกระดมกบฏวัง ในประวัติศาสตร์ฮว๋าเซี่ยก็มีเช่นกัน ใกล้เคียงที่สุดก็คือซูสีไทเฮา

ในราชวงศ์ กษัตริย์กับขุนนางต้องมาก่อน จากนั้นจึงเป็นพ่อกับลูก ฮ่องเต้และไทเฮาก็ไม่มีข้อยกเว้น

คำว่ากบฏวัง ทำให้เหล่าขุนนางแต่ละคนอ้าปากค้าง

อย่างไรเสียเรื่องนี้ก็กระทันเกินไป ก่อนหน้านี้พวกเขายังอยู่ในสภาพคนรอเผือก สีหน้ามึนงง ตอนนี้เซียวเฉวียนกลับมาบอกพวกเขาว่า นี่คือกบฏวัง?

ชะตาของต้าเว่ย เปลี่ยนแปลงได้ง่ายเช่นนี้เลยหรือ?

“ตอนนี้ฝ่าบาทเป็นอย่างไรบ้าง?” เหล่าขุนนางกลืนน้ำลายอย่างประหม่า มองเซียวเฉวียนตาละห้อย ท่าทางอวดดีเมื่อครู่หายวับไปกับตา ขุนนางที่บอกว่าจะเข้าไปอยู่กับฝ่าบาทยิ่งไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว กลัวจนขี้หดตดหาย

“ไม่อาจจะบอกเล่าได้” เซียวเฉวียนตอบทีละคำ “ฝ่าบาทถือไพ่เหนือกว่า ใต้เท้าทุกท่านอย่าวุ่นวายก็เป็นพอ”

ฮ่องเต้เป็นอย่างไร?

ฮ่องเต้อยู่ดีหรือไม่?

ศักดิ์ศรีของจักรพรรดิถูกกดลงบนพื้นมานานแล้ว จักรพรรดิผู้หนึ่งที่ได้สูญเสียเกียรติยศศักดิ์ศรี เป็นทุกข์กว่าการที่เขาต้องตาย

ครั้งนี้ท่าทีของเหล่าขุนนางเปลี่ยนไปในทันที ขุนนางที่อยู่ฝ่ายเว่ยเชียนชิวเสแสร้งทำเป็นห่วงใยฮ่องเต้ ยืนอยู่สุดของอีกด้าน อย่างไรพวกเขาก็เพียงแค่มาชมความสนุกเท่านั้น พวกเขาไม่คิดที่จะเข้าไปทำอะไรโง่ ๆ แน่

และขุนนางของฮ่องเต้ที่ขี้ขลาดตาขาว โดยเฉพาะขุนนางระดับห้าคนนั้นเมื่อครู่ ยิ่งกว่าหดไหล่เสียอีก และไปยืนอยู่ด้านข้าง

เป็นเช่นนี้ก็ดีที่สุดแล้ว ดีที่ปัญญาชนไก่อ่อนเหล่านี้ยืนรออีกฝั่งหนึ่ง เซียวเฉวียนก็เชื่อว่า ฮ่องเต้ไม่ต้องการให้ขุนนางมากมายเห็นสภาพของตัวเองที่ถูกจองจำ

“เซียวเฉวียน! หากท่านไม่รับปากว่าฝ่าบาททรงสบายดี กล้าให้ฝ่าบาทบาดเจ็บละก็...” ขุนนางระดับห้าผู้นั้นเริ่มจุดประทัดที่ปากอีกครั้ง เซียวเฉวียนหันหน้ามา พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่สายตาลุกเป็นไฟ “อวดดี! หุบปากเสีย! ข้าเซียวเฉวียนมีฐานะเป็นราชครู ฝ่าบาทเป็นลูกศิษย์ของข้า ข้าจักต้องคุ้มครองฝ่าบาทสุดกำลังของข้า! เจ้าเป็นกระไรกัน! มีหน้าที่อะไรมาโหวกเหวกโวยวายที่นี่?”

รอยประทับกลางหน้าผากของเซียวเฉวียน สีแดงเข้มขึ้นเรื่อย ๆ ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ ใบหน้าของเซียวเฉวียนแทบไม่มีสีหน้าใด ๆ เลยแม้แต่น้อย

มีเพียงความเย็นชา

ความหยิ่งยโส

ความหนักแน่น

เซียวเฉวียนเหมือนไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นอาวุธสงครามชิ้นหนึ่งที่เข้าสู่การต่อสู้แล้ว

ขุนนางระดับห้าหดไหล่ลง ไม่กล้าเอ่ยเสียงออกมาแม้แต่คำเดียว ทว่าสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยอม ราชครูไม่มีความสามารถตามที่เล่าลือ เซียวเฉวียนมีอะไรดีให้น่าภูมิใจ

เมื่อจัดการกลุ่มคนที่พูดพล่ามน่ารำคาญกลุ่มนี้ได้แล้ว เซียวเฉวียนก็ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระแม้แต่คำเดียว เขาหายตัววับ และบินไปยังพระราชวัง

สายฟ้าที่ทำให้ผู้คนต้องหวาดกลัวนั้นหลบทางให้เซียวเฉวียนโดยอัตโนมัติ ทันทีที่เซียวเฉวียนเข้าไป สายฟ้าที่สาดแสงถี่ยิบก็ผ่าต่อไปเรื่อย ๆ

เซียวเฉวียนเกลี้ยกล่อมไม่ให้เหล่าขุนนางก่อความวุ่นวาย ถือป็นการให้เกียรติพวกเขา และเป็นเพราะไม่อยากฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ

สายฟ้าของภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิมาจากเกาะจูเสิน หากผ่าโดนคนเข้าจริง ๆ ผู้คนกลุ่มนั้นจักต้องสลายเป็นเถ้าถ่านหายวับไปกับตา

ณ พระราชวัง