ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 722

ไม่ไม่ไม่ มันไร้สาระเกินไป ฟ้าผ่าไปมั่วแน่ๆเลย

หากเว่ยอวี๋เป็นลูกชายของเว่ยเชียนชิวจริงๆ ทีนี้เว่ยอวี่ก็ตายแน่เลย

ขนาดพี่น้องกันแท้ๆยังมีความแค้นเข้าใจผิดกันเลย ลูกพี่ลูกน้องยิ่งไม่ต้องพูดถึง อีกอย่างฮ่องเต้กลัวเว่ยเชียนชิวมากๆและเกลียดเขาเข้ากระดูด เหตุผลที่ฮ่องเต้ทำดีและรักห่วงใยน้องชายแท้ๆอย่างเว่ยอวี๋ เพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือด

เหตุผลที่สองคือ เว่ยเชียนชิวเป็นคนไม่ได้เรื่อง และไม่ต้องกังวลเรื่องการยึดบัลลังก์ ดังนั้นฮ่องเต้จึงเต็มใจที่จะใกล้ชิดกับน้องชายคนนี้

เมื่อก่อนเซียวเฉวียนยังดูถูกเว่ยอวี๋ที่ไม่มีความรู้และความสามารถ ตอนนี้ดูเหมือนว่าความไร้เดียงสาและความเรียบง่ายของ เว่ยอวี๋อาจช่วยชีวิตเขาได้ แม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของเว่ยเชียนชิวก็ตาม ด้วยความสัมพันธ์ของฮ่องเต้มีต่อเขามาหลายปีนั้น อาจเป็นเพราะเว่ยอวี่ไม่มีภัยจึงปล่อยเขาไป

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ไทเฮาสามารถพูดออกมาได้ว่าหากจำเป็นจริงๆก็สามารถเสียสละเว่ออวี่ได้ เนื่องจากสายเลือดของเว่ยอยี่นั้นไม่บริสุทธิ์ หากมีใครรู้เข้าจริงๆเว่ยอวี่จะเป็นเหมือนระเบิดที่อาจเป็นอันตรายต่อเธอได้

เซียวเฉวียนเคยได้ยินเรื่องนินทาภายในของราชวงศ์

ว่ากันว่า ไทเฮาและอดีตฮ่องเต้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก หลังจากให้กำเนิดลูกคนแรกซึ่งก็คือฮ่องเต้ปัจจุบัน ทั้งคู่ก็รักกันมากขึ้น ต่อมาปีที่สองได้ให้กำเนินลูกคนที่สองก็คือเว่ยอวี่

อัตราการก้ำนินของราชวงศ์นั้นไม่สูงนัก ไทเฮามีลูกชายสองคน แน่นอนการมีลูกชายเท่ากับสร้างความมั่งคงให้กับตัวเองเพิ่มขึ้น

น่าเสียดายที่อดีตฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ตั้งแต่ยังเยาว์วัย

ในตอนนั้นเรื่องนินทาพวกนี้ฟังดูแล้วไม่มีปัญหาใดๆ เป็นเพียงเรื่องราวธรรมดาๆ

ตอนนี้รู้แล้วว่าไทเฮากับเว่ยเชียนชิวนั้นมีความสัมพันธ์กัน และเว่ยอวี่อาจเป็นลูกชายของเว่ยเชียนชิวก็เป็นไปได้ ดังนั้นเรื่องนินทานี้ก็น่าตื่นเต้นมาก

เมื่อก่อนไทเฮาทรงเพลิดเพลินกับพรของทุกคนนั้น เธอไม่เพียงแต่ได้รับการสูงศักดิ์ของนางสนมอีก แต่ยังมีความสัมพันธ์กับท่านอ๋องที่ทรงมีอำนาจที่สุดในราชวงศ์เว่ยอีกด้วย

เซียวเฉวียนสงสัยว่าการตายของอดีตฮ่องเต้นั้นไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่

อดีตผ่านไปนานแล้ว หากไม่มีหลักฐาน เซียวเฉวียนก็ไม่กล้าตัดสินว่าการเดาของเขาถูกต้องหรือไม่ ไม่ว่าอดีตจะเกิดอะไรขึ้น ณตอนนี้ไทเฮามีภัยคุกคามร้ายแรงต่อฮ่องเต้

ในฐานะราชครู เซียวเฉวียนต้องช่วยเหลือฮ่องเต้ผู้น่าสงสารก่อน

แต่เซียวเฉวียนยิ่งก็เป็นหว่งเว่ยอวี่มากขึ้น ชะตากรรมของเขาเลวร้ายยิ่งกว่าเซียวเฉวียนเสียอีก

ความโชคร้ายของเซียวเฉวียนนั้นอยู่อย่างเปิดเผย

ความโชคร้ายของเว่ยอวี่กำลังซุ่มซ่อนอยู่ในความมืด ไม่รู้ในอนาคตของเขาจะระเบิดเมื่อใด

บางทีอาจเป็นตอนนี้

หรือจะเป็นในอนาคตข้างหน้า

เว่ยอวี่จะมีชีวิตอยู่ด้วยความอกสั่นขวัญเเขวนในอนาคต

ท่ามกลางลมหนาว สายตาของเซียวเฉวียนคอยติดตามความคืบหน้าของกองทัพตระกูลฉิน

ด้วยอำนาจสถานะของเซี่ยวเฟิงอยู่แนวหน้าและนำกองทัพตระกูลฉินเพื่อค้นหาที่อยู่ของฮ่องเต้

ด้วยสายฟ้าของภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน ผ่าไปที่ชั้นหนาๆของประตูพระราชวังและองครักษ์ จากนั้นเซี่ยวเฟิงก็ตามไปและเปิดทาง!

มันสง่างามน่าเกรงขามและบ้าเลือด เสียงคำรามของมันทำให้องครักษ์ที่กำลังวิ่งเข้ามานั้นกระเด็นออกไปหมด ฉินเซิงผู้สวมชุดเกราะบนหลังม้าเดินตามหลังเซี่ยวเฟิง แสงเย็นของดาบในมือของเขาทำให้องครักษ์รักษาการณ์ในวังตัวสั่นกันหมด: "ใครก็ตามที่มาขัดขวางข้ากองทัพฉิน อย่าโทษดาบที่ไร้ความปรานี!ฆ่า!"

"ฆ่า!"

เสียงตะโกนของกองทัพตระกูลฉินนั้นแข็งแกร่งและทรงพลังมากอยู่ยงคงกระพัน

"ดูสิ นี่คือกองทัพตระกูลฉินแห่งราชวงศ์เว่ย มันน่าทึ่งจริงๆ" ใต้ชายคา ดวงตาของไทเฮาที่เย็นชาอย่างยิ่ง "กล้าที่จะบุกเข้ามาจริงๆ!"

ขันทีจูกงกงถูฝ่ามือเข้าหากันอย่างกังวลมาก: "ไทเฮา ฆ่าเซียวเฉวียนเถอะ ไม่สามารถใช้ตราประทับเหวินอิ้นฆ่ากองทัพตระกูลฉินใช่ไหม?"

"แน่นอนไม่ได้" ไทเฮาไม่ได้โง่ขนาดนั้น ในใจเธอ เธอได้เตรียมทางออกให้กับกองทัพตระกูลฉินไว้แล้ว ราชวงศ์เว่ยยังคงจำเป็นต้องใช้กองทัพตระกูลฉินอักเยอะ ดังนั้นจึงต้องเก็บมันไว้

หากครั้งนี้เซียวเฉวียนและฉินเซิงพ่ายแพ้ ไทเฮาก็จะกล่าวหาเซียวเฉวียนว่าทรยศ ส่วนกองทัพตระกูลฉิน พวกเขาเชื่อคำใส่ร้ายของเซียวเฉวียน และเข้าไปในพระราชวังเพื่อปกป้องฮ่องเต้

กองทัพตระกูลฉินไม่เพียงแต่ไม่มีโทษเท่านั้น แต่ยังสมความยกย่องอีก

เซียวเฉวียนช่างน่าสงสารและน่าสมเพชจริงๆ ไทเฮาหัวเราะเบาๆ:"แต่ลูกครอบครัวยากจนชะตากรรมก็เป็นแบบนี้ ไม่มีอำนาจและไม่มีกำลัง ดังนั้นพวกเขาจึงแบกไว้ทุกอย่าง"

"สวบ!"

ดวงตาไทฮาเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเธอก็ออกคำสั่ง ตราประทับเหวินอิ้นที่สีแดง สัญลักษณ์นั้นที่ชัดเจนก็ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว

เซียวเฉวียนกำหมัดไว้แน่นๆ รอยแดงระหว่างคิ้วมีสีแดงเข้มมาก มาเลย!

ทั้งนายและบ่าวมีความสุขอย่างมาก เสียงโหยหวนแห่งความเจ็บปวดของเซียวเฉวียน เป็นงานฉลองรื่นเริงของพวกเขานั่นเอง

ก่อนที่เซียวเฉวียนจะร้อนครั้งที่สองออกมา ก็มีเสียงร้องที่เบาลงมาราวกับโดนเท่น้ำเย็นใส่: "ข้าเคยบอกแล้ว หากพวกเจ้ายังกล้าทำร้ายพ่อข้าอีกครั้ง ข้าก็จะไม่เกรงใจอีก"

เสียงดังมาจากด้านหลัง ไทเฮาและขันทีจูกงกงหันหน้าทันที ขันทีจูกงกงสั่นไปทั้งตัว: "ไท ไทเฮา นางนางนางก็คือปีศาจตัวนั้น!"

ไทเฮาขมวดคิ้ว: “องครักษ์ตายกันหมดแล้วไง!กล้าให้นางเด็กบ้านี้แอบบุกเข้ามาในนี้!”

ทันทีที่ไทเฮาพูดจบ องครักษ์หลายสิบคนก็ตระหนักว่ามีคนบุกเข้ามาในวัง: "ไทเฮาโปรดยกโทษให้ด้วย! ที่ข้าน้อยมาล่าช้า!"

“แค่คนธรรมดา กล้ามารังแกพ่อของข้า” เสี่ยวเซียนชิวแค่ดีดนิ้วของเธอก็มีลมหนาวหมุนวนขึ้นมา มือเรียวและละเอียดอ่อนของเสี่ยวเซียนชิวชี้ไปที่จุดลวหนาวเย็น แล้วก็มีดาบปรากฏขึ้นมา!

“ออกมา!”เสี่ยวเซียนชิวแค่ยกมือขึ้น และดาบก็หมุนเป็นวงกลมอย่างรวดเร็ว!

“อื้ออื้ออื้ออื้ออื้อ !”

ก่อนที่องครักษ์ราชวงศ์จะลงมือ พวกเขาก็ล้มลงกับพื้นแล้วก็ตาย!

ไทเฮาตกใจ เป็นสัตว์ประหลาดจริงๆ!

"ซุว!"

ดาบนั้นชี้ไปที่ไทเฮา ดวงตาอันชาญฉลาดของเสี่ยวเซียนชิวเต็มไปด้วยความเย็นชา: "ตราประทับเหวินอิ้น เจ้าจะเก็บมันกลับไปหรือไม่?"

ไอ้เด็กคนนี้ปากดีจริงๆ!

น้ำเสียงที่ไร้มารยาทนี้ ทำให้ไทเฮาโกรธมาก: "ไม่เก็บ! เว้นแต่เซียวเฉวียนจะตายไป!"

“ข้าให้โอกาสเจ้าเก็บมันกลับเจ้าไม่เก็บ ก็อย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน” เสี่ยวเซียนชิวเลิกคิ้ว และท่าทางอวดเก่งของเขาเหมือนกับเซียวเฉวียนทุกประการ

ไทเฮายิ่งโกรธมากขึ้น: "แม่สาวน้อย!แม้แต่พ่อของเจ้าก็ยังสู้ข้าไม่ได้!อย่าชะล่าใจไปเลย! ยอมรับความผิดตอนนี้แล้วข้าจะเก็บศพเจ้าในสภาพสมบูรณ์แบบไว้!"

“เฮอ ช่างใจกว้างจริงๆ ยังมีเก็บศพในสภาพสมบูรณ์”สายตาของเสี่ยวเซียนชิวดูเย็นชา:“เจ้าจะฆ่าพ่อข้าด้วยก้อนหินชิ้นนี้เหรอ?”

“พวกเจ้าไม่คู่ควร!”

หลังจากที่พูดจบ เสี่ยวเซียนชิวแค่เคลื่อนไหว เสียงของดาบก็ "สวบ" ดังขึ้นมา ทะลุผ่านร่างของขันทีจูกงกงและพุ่งเข้าไปหาตราประทับเหวินอิ้น!