ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 723

เสี่ยวเซียนชิวพุ่งไปก็พุ่งไปสิ ยังสังหารขันทีจูกงกงไปด้วย

ร่างของขันทีจูกงกงล้มลงกับพื้น ไทเฮากำหมัดไว้แน่นๆ โกรธมากๆ บังอาจ เจ้าบังอาจมากเกินไปแล้ว!

เธอมีเครื่องประดับบนหัวที่งดงามและเสื้อผ้าที่เทอะทะ ทันทีที่เธอหันกลับมา ปิ่นปักผมบนตัวของเธอก็ส่งเสียงดังขึ้นมา เธอก็ตะโกนด้วยความโกรธ: "ปล่อย!"

"หึ่ง!"

ทันใดนั้นตราประทับเหวินอิ้นก็ใหญ่ขึ้น และพุ่งเข้าไปหาเซียวเฉวียนและลูกสาวของเขาอย่างบ้าคลั่ง!

เซียวเฉวียนหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวดมาก อันที่จริงความเจ็บปวดนั้นไม่สำคัญ แต่พลังดาบของกระบี่ฉุนจุนพุ่งทะลุร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่งและทำให้กล้ามเนื้อและเส้นลมปราณของเขาฉีดออก เขาไม่สามารถใช้กำลังของเขาได้!

ตราประทับเหวินอิ้นกำลังใกล้เข้ามา ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิมาบังไว้ข้างหน้าเซียวเฉวียน มันโอบรับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ไม่สามารถดูดซับแสงจากตราประทับเหวินอิ้นได้

เซียวเฉวียนมีอาการปวดหัวอย่างหนัก แต่พู่กันเฉียนคุนไม่อยู่ที่นั่น การทำสิ่งต่างๆเป็นเรื่องยากมาก!

เมื่อเซียวเฉวียนเคลิ้มๆอยู่นั้น เสี่ยวเซียนชิวก็ตะโกนว่า: "ท่านพ่อ! ข้ามาแล้ว!"

ไม่ เซียวเฉวียนจับหัว เขาเป็นลูกผู้ชายแม้ว่าเขาจะตายไปเขาก็ไม่ต้องการให้ไอ้เด็กน้อยมาช่วย เขาไม่อยากเสียหน้าในที่สาธารณะ?

เสี่ยวเซียนชิวคนนี้ไม่สามารถไร้จรรยาบรรณแบบนี้

“เด็กดี พ่อทำได้ เรื่องแค่นี้พ่อสามารถจัดการมันได้ ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาช่วย!” เซียวเฉวียนเจ็บปวดมาก ฝืนยิ้มอย่างมั่นใจ

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ ข้าไม่ได้มาช่วยท่าน!” เสี่ยวเซียนชิวรีบบินผ่านเซียวเฉวียนอย่างรวดเร็ว: “ข้ามาที่นี่เพื่อมาเอาหินก้อนนี้ต่างหัก!”

ก้อนหิน?

ก้อนหินมาจากไหน?

ที่นี่มีเพียงแต่ตราประทับเหวินอิ้นเท่านั้น เซียวเฉวียนไม่เข้าใจอย่างมาก

ทันใดนั้น การกระทำของเสี่ยวเซียนชิวทำให้เซียวเฉวียนหวาดกลัวมาก

มันทำให้ทุกคนที่เห็นมันหวาดกลัวเช่นกัน

ก้อนหินที่เสี่ยวเซียนชิวกล่าวถึงคือตราประทับเหวินอิ้น

เธอรีบวิ่งตรงเข้าไปยังตราประทับเหวินอิ้นที่ปล่อยแสงสีแดงอันดุเดือดออกมา และฟันด้วยดาบของเธอ!

ตราประทับเหวินอิ้นก็แตกเป็นชิ้นๆ!

แตกเป็นสองชิ้นแบ่งครึ่ง!

ไทเฮาตะลึงมาก!

เหล่าขุนนางทั้งหลายที่อยู่ด้านล่างต่างตกตะลึง!

ทันใดนั้นแสงสีแดงก็หายไปพร้อมกับอาการปวดหัวของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนก็ตกตะลึงเช่นกัน!

เสี่ยวเซียนชิวยิ้มอย่างภาคภูมิใจ พร้อมกับรูปลักษณ์ของใครบางคนที่ประสบความสำเร็จในแผนการทรยศของเขา ตราประทับเหวินอิ้นที่เท่าฝ่ามือกลายเป็นก้อนหินที่ไร้ประโยชน์สองก้อน และตกลงมาที่ด้านหน้าของเซียวเฉวียน

แม้ว่า เซียวเฉวียนจะไม่ชอบตราประทับเหวินอิ้นมากนัก แต่ตราประทับเหวินอิ้นนี้เป็นของฮ่องเต้ มันจะดีเหรอที่ทำให้มันแยกออกมาแบบนี้?

อีกอย่างที่ทำแบบนี้ต่อหน้าทุกคน มันจะดีเหรอ?

ครั้งก่อนเพื่อช่วยเหลือหยางซู ตราประทับมู่อวิ๋นก็ถูกเซี่ยวเฟิงกัดเป็นชิ้นๆ เหล่าขุนนางทั้งหลายก็อยากจะฆ่าเซียวเฉวียนแล้ว

ตอนนี้เสี่ยวเซียนชิวทำตราประทับเหวินอิ้นของฮ่องเต้ออกเป็นสองส่วนด้วยการฟาดดาบเพียงครั้งเดียว ดังนั้นเซียวเฉวียนจะไม่ถูกพวกนั้นฉีกเป็นชิ้นๆหรือ?

หากขาดแรงกดดันของตราประทับเหวินอิ้น กระบี่ฉุนจุนที่พลุ่งพล่านก็ดูเหมือนจะไม่มีวี่แววแล้ว จู่ๆก็เงียบลง

เส้นลมปราณที่ถูกตัดขาดของเซียวเฉวียนก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากที่สัมผัสกวีสมุทรคุนหลุน ทำลายกล้ามเนื้อและกระดูก เป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเซียวเฉวียนมาก

แต่ว่า ตราประทับเหวินอิ้นนั้นไม่ใช่เรื่องเล็ก

เซียวเฉวียนมองไปที่ตราประทับเหวินอิ้นที่ถูกผ่าเป็นออกเป็นสองส่วน และตกตะลึง เขารีบวิ่งไป รับไว้ตราประทับเหวินอิ้นที่แตกหักทันที

เสี่ยวเซียนชิว เป็นผ้าฝ้ายสีดำที่เป็นรูจริงๆ

เซียวเฉวียนถือตราประทับเหวินอิ้นที่หักออกเป็นสองส่วน อยากจะร้องไห้ แต่ฉันจะทำอะไรกับลูกสาวของฉันได้บ้าง มีตาตามใจเธอ

“เป็นเพราะลูกชายของเจ้ากำลังจะตายใช่ไหม?ฮูหยินเซียว นี่เป็นความผิดเจ้า เพื่อให้พวกเจ้าสองแม่ลูกได้ตายด้วยกัน ข้าต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนรู้ไหม ถึงจะสามารถเอาพวกเจ้าออกมากจากจวนเจียนกั๋วได้ ทำไมเจ้ายังต้องมาโกรธข้าอีก?”

ไทเฮาจ้องมองด้วยความโกรธ

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียว*หลับตาราวกับว่าเธอไม่ชอบเขาที่ส่งเสียงดังโวยวาย

“การกระทำเจ้าหมายความว่าอย่างไร? เจ้าว่าถ้าลุกเจ้าเห็นเจ้าอยู่ในมือของข้า มันจะช่วยฮ่องเต้หรือช่วยเจ้าดีนะ?”

ไทเฮาพยายามรักษารูปร่างลักษณะของเขาไว้ แต่ปิ่นปักผมบนหัวเขาเขาที่สั่นไหวนั้นได้ทรยศเขาที่กำลังโกรธเกรี้ยวและหัวใจที่ซับซ้อนมาก ฮูหยินผู้เฒ่าเซียว*ฟังเสียงกระดิ่งนั้น เขาก็หัวเราะเยาะ: "เพราะอะไร?"

“อะไรเพราะอะไร?”ไทเฮาโบกแขนเสื้อ เธอเกลียดทุกคนในตระกูลเซียวจริงๆที่ดูหยิ่งมาก เธอเกลียดไม่ว่าทั้งผู้ชายผู้หญิงและลูกๆของตระกูลเซียวมัก พวกเขาไม่มีวันยอมก้มหัวเลย!

เมื่อก่อนเซียวเทียนก็เป็นแบบนี้เช่นกัน!

ตอนนี้เซียวเฉวียนก็เป็นแบบนี้เช่นเดียวกัน!

แม้ว่าความตายจะใกล้เข้ามาก็ตาม เซียวเฉวียนก็มาที่พระราชวังแสดงท่าทางทีดุร้าย คนธรรมดาก็คงร้องขอความเมตตาแล้ว แต่แม่เซียวซึ้งกล้ามาถามว่าเพราะอะไร!

แม่เซียวที่กำลังสงสัยและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า: "เพราะอะไรพวกเจ้าถึงไม่ยอมปล่อยตระกูลเซียว?"

เว่ยเชียนชิวก็เป็นแบบนี้

ไทเฮาก็เช่นกัน

กองทัพตระกูลเซียวในตอนนั้นก็เป็นแบบนี้

เซียวเฉวียนในตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน

แม้แต่เซียวจิง พวกเขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป

สีหน้าของไทเฮาเริ่มดูไม่ดี: "ฮูหยินเซียว ไม่มีอะไรเพราะอะไรมากมายขนาดนั้นหรอก?เจ้าชั่งมีปัญหาเยอะจริงๆเลย!"

“หรือว่า ฉันรู้แล้วว่าเป็นเพราะอะไร”แม่เซียวกำปั้นของเธอไว้ หัวใจของเธอเงียบสงบเหมือนกับว่าจมลงไปในทะเลสาบตลอดไป: “เป็นเพราะจงรักภักดีเกินไปใช่ไหม?”

ใบหน้าของไทเฮาขยับเล็กน้อย และเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร