ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 725

“เซี่ยวเฟิง! ถอยมา! กลับตำแหน่ง! กลับไปยังฝั่งกองทัพตระกูลฉินด้านโน้น!”

เซียวเฉวียนสั่งการ ถ้าเซี่ยวเฟิงกัดอีก คาดว่าปากคงแหลกกระจุย

เซี่ยวเฟิงคำรามอย่างโมโห ราวกับมาได้อย่างใจ และตอนนี้ก็ไปได้อย่างใจ แค่ก่อนไปหัวใหญ่โตของมันถอนหายใจผ่านไรฟัน

“เสี่ยวเซียนชิว!”

เซียวเฉวียนเอ่ยนามขึ้น เสี่ยวเซียนชิวไม่ได้กลับมา กระบี่ของนางกลับลอยลงมาจากท้องฟ้าได้ดั่งใจ แล้วมุ่งไปฟันผนึกตราประทับสีขาว

“ชิ้ว!”

กระบี่เล่มนั้นเกิดจากอากาศจนก่อรูปดุจฝันมายาฟองสบู่เงา แค่ลมพัดก็แตกซ่านไปแล้ว สลายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตาเดียว

เสี่ยวเซียนชิวที่อยู่ห่างออกไปรู้สึกได้จึงตกใจ “ท่านพ่อ! ข้าลองกลับไปดู!”

“ไม่ ไม่ต้องกลับมา! ไปช่วยท่านย่าเจ้าก่อน!”

“แต่ว่า……”

“ไม่มีแต่ว่า! ไปเร็ว!” เซียวเฉวียนขอร้องมากถึงเช่นนี้ เสี่ยวเซียนชิวก็ไม่อาจไม่เชื่อฟัง จึงทำได้เพียงมุ่งไปยังตำหนักที่แม่เซียวอยู่

ลานนอกตำหนัก เซียวเฉวียนตกใจกับผนึกตราประทับสีขาวนี้เข้าแล้ว คิดไม่ถึงว่าวิธีเกินความจริงของไทเฮาจะเจ๋ง

ถึงว่าทำไมฮ่องเต้ถึงออกมาไม่ได้

“วี้!”

ผนึกตราประทับสีขาวที่โดนเซี่ยวเฟิงและเสี่ยวเซียนชิวโจมตีได้ส่งเสียงร้องดังวี้ขึ้น

“อ๊าก!” ฮ่องเต้ร้องครางรุนแรงน่าเวทนา

เซียวเฉวียนตกใจ ผนึกนี้กลับชี้เป้าไปที่ฮ่องเต้?

ก่อนหน้านี้เซียวเฉวียนคิดว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรม มีผนึกจูเสินมุ่งเป้าองครักษ์ มีตราประทับเหวินอิ้นก็มุ่งเป้าปัญญาชน เขาไม่เคยคิดว่ายังมีผนึกตราประทับที่มุ่งเป้าใส่ฮ่องเต้ซึ่งเป็นผู้ที่อยู่จุดสูงสุด

ถึงว่า

ว่าทำไมเว่ยเชียนชิวถึงได้โอหังขนาดนั้น

สิ่งของที่เจ๋งสุดยอดสามารถอยู่ในมือของไทเฮา ย่อมเป็นเพราะเว่ยเชียนชิวอนุญาตเป็นแน่ ด้วยพลังของเว่ยเชียนชิว จะจัดการผู้หญิงอย่างไทเฮานี้เป็นเรื่องง่ายดาย เว่ยเชียนชิวอยากได้ผนึกตราประทับสีขาวนี้ ไม่สนว่าจะต้องขโมยหรือแย่งมา แค่เพียงเว่ยเชียนชิวเอ่ยปาก ไทเฮาก็รั้งไว้ไม่ได้

แต่เว่ยเชียนชิวไม่ได้ต้องการผนึกตราประทับสีขาวที่สามารถจับจุดอ่อนบีบบังคับฮ่องเต้ การที่เว่ยเชียนชิวจัดการฮ่องเต้มักเป็นเรื่องซับซ้อนและยาก ราวกับเกมในโลก นอกจากเพราะเว่ยเชียนชิวชอบเล่นชอบความสนุกเป็นทุนเดิม ดูเหมือนว่าเขากับไทเฮาคงมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่

บระเจ้า!

เซียวเฉวียนเพิ่งจะเห็นใจเว่ยอวี๋ไป ตอนนี้ก็อดเห็นใจฮ่องเต้อีกไม่ได้

ลูกที่เกิดในราชวงศ์นี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ แค่ประมาทเล็กน้อยก็กลายเป็นของเล่นของแม่กับลุงแท้ๆ อยากจะบีบเล่นยังไงก็ทำได้

ฮ่องเต้อยู่ในลานนี้หลายวันแล้ว ในทุกวันล้วนใช้ชีวิตท่ามกลางความสิ้นหวังถึงก้นบึ้งสินะ

ในใจของเซียวเฉวียนเกิดความรู้สึกถึงความรับผิดชอบในฐานะราชครูขึ้นมาเป็นครั้งแรก นักเรียนของตัวเองประสบความทุกข์ยากลำบากเช่นนี้ ขอแค่เขายังเป็นราชครูอยู่ละก็ เขาก็มีหน้าที่ปกป้องนักเรียนของตน

“ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ!”

เซียวเฉวียนเรียกภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ “ลุย!”

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิที่ลอยกลางอากาศได้ยิงสายฟ้าฟาดไปยังประตูพระราชวังโดยที่ไม่ขยับเขยื้อน ผ่านท้องฟ้าของพระราชวังไปมากกว่าครึ่งและมุ่งตรงฟาดสายฟ้าใส่ผนึกตราประทับสีขาว!

“ตู้ม!”

“วี้!”

เสียระเบิดสายฟ้าและเสียงดังของผนึกตราประทับสีขาวดังขึ้นกลางอากาศซับซ้อนไปหมด หูของเซียวเฉวียนใกล้จะหนวกแล้ว

เขาไม่ได้ถอยแม้แต่ก้าวเดียว เขาถอยไม่ได้!

เพราะมีชายผู้หนึ่งที่กำลังรอเขาอยู่ในลานนั้น!