ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 725

“เซี่ยวเฟิง! ถอยมา! กลับตำแหน่ง! กลับไปยังฝั่งกองทัพตระกูลฉินด้านโน้น!”

เซียวเฉวียนสั่งการ ถ้าเซี่ยวเฟิงกัดอีก คาดว่าปากคงแหลกกระจุย

เซี่ยวเฟิงคำรามอย่างโมโห ราวกับมาได้อย่างใจ และตอนนี้ก็ไปได้อย่างใจ แค่ก่อนไปหัวใหญ่โตของมันถอนหายใจผ่านไรฟัน

“เสี่ยวเซียนชิว!”

เซียวเฉวียนเอ่ยนามขึ้น เสี่ยวเซียนชิวไม่ได้กลับมา กระบี่ของนางกลับลอยลงมาจากท้องฟ้าได้ดั่งใจ แล้วมุ่งไปฟันผนึกตราประทับสีขาว

“ชิ้ว!”

กระบี่เล่มนั้นเกิดจากอากาศจนก่อรูปดุจฝันมายาฟองสบู่เงา แค่ลมพัดก็แตกซ่านไปแล้ว สลายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตาเดียว

เสี่ยวเซียนชิวที่อยู่ห่างออกไปรู้สึกได้จึงตกใจ “ท่านพ่อ! ข้าลองกลับไปดู!”

“ไม่ ไม่ต้องกลับมา! ไปช่วยท่านย่าเจ้าก่อน!”

“แต่ว่า……”

“ไม่มีแต่ว่า! ไปเร็ว!” เซียวเฉวียนขอร้องมากถึงเช่นนี้ เสี่ยวเซียนชิวก็ไม่อาจไม่เชื่อฟัง จึงทำได้เพียงมุ่งไปยังตำหนักที่แม่เซียวอยู่

ลานนอกตำหนัก เซียวเฉวียนตกใจกับผนึกตราประทับสีขาวนี้เข้าแล้ว คิดไม่ถึงว่าวิธีเกินความจริงของไทเฮาจะเจ๋ง

ถึงว่าทำไมฮ่องเต้ถึงออกมาไม่ได้

“วี้!”

ผนึกตราประทับสีขาวที่โดนเซี่ยวเฟิงและเสี่ยวเซียนชิวโจมตีได้ส่งเสียงร้องดังวี้ขึ้น

“อ๊าก!” ฮ่องเต้ร้องครางรุนแรงน่าเวทนา

เซียวเฉวียนตกใจ ผนึกนี้กลับชี้เป้าไปที่ฮ่องเต้?

ก่อนหน้านี้เซียวเฉวียนคิดว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรม มีผนึกจูเสินมุ่งเป้าองครักษ์ มีตราประทับเหวินอิ้นก็มุ่งเป้าปัญญาชน เขาไม่เคยคิดว่ายังมีผนึกตราประทับที่มุ่งเป้าใส่ฮ่องเต้ซึ่งเป็นผู้ที่อยู่จุดสูงสุด

ถึงว่า

ว่าทำไมเว่ยเชียนชิวถึงได้โอหังขนาดนั้น

สิ่งของที่เจ๋งสุดยอดสามารถอยู่ในมือของไทเฮา ย่อมเป็นเพราะเว่ยเชียนชิวอนุญาตเป็นแน่ ด้วยพลังของเว่ยเชียนชิว จะจัดการผู้หญิงอย่างไทเฮานี้เป็นเรื่องง่ายดาย เว่ยเชียนชิวอยากได้ผนึกตราประทับสีขาวนี้ ไม่สนว่าจะต้องขโมยหรือแย่งมา แค่เพียงเว่ยเชียนชิวเอ่ยปาก ไทเฮาก็รั้งไว้ไม่ได้

แต่เว่ยเชียนชิวไม่ได้ต้องการผนึกตราประทับสีขาวที่สามารถจับจุดอ่อนบีบบังคับฮ่องเต้ การที่เว่ยเชียนชิวจัดการฮ่องเต้มักเป็นเรื่องซับซ้อนและยาก ราวกับเกมในโลก นอกจากเพราะเว่ยเชียนชิวชอบเล่นชอบความสนุกเป็นทุนเดิม ดูเหมือนว่าเขากับไทเฮาคงมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่

บระเจ้า!

เซียวเฉวียนเพิ่งจะเห็นใจเว่ยอวี๋ไป ตอนนี้ก็อดเห็นใจฮ่องเต้อีกไม่ได้

ลูกที่เกิดในราชวงศ์นี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ แค่ประมาทเล็กน้อยก็กลายเป็นของเล่นของแม่กับลุงแท้ๆ อยากจะบีบเล่นยังไงก็ทำได้

ฮ่องเต้อยู่ในลานนี้หลายวันแล้ว ในทุกวันล้วนใช้ชีวิตท่ามกลางความสิ้นหวังถึงก้นบึ้งสินะ

ในใจของเซียวเฉวียนเกิดความรู้สึกถึงความรับผิดชอบในฐานะราชครูขึ้นมาเป็นครั้งแรก นักเรียนของตัวเองประสบความทุกข์ยากลำบากเช่นนี้ ขอแค่เขายังเป็นราชครูอยู่ละก็ เขาก็มีหน้าที่ปกป้องนักเรียนของตน

“ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ!”

เซียวเฉวียนเรียกภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ “ลุย!”

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิที่ลอยกลางอากาศได้ยิงสายฟ้าฟาดไปยังประตูพระราชวังโดยที่ไม่ขยับเขยื้อน ผ่านท้องฟ้าของพระราชวังไปมากกว่าครึ่งและมุ่งตรงฟาดสายฟ้าใส่ผนึกตราประทับสีขาว!

“ตู้ม!”

“วี้!”

เสียระเบิดสายฟ้าและเสียงดังของผนึกตราประทับสีขาวดังขึ้นกลางอากาศซับซ้อนไปหมด หูของเซียวเฉวียนใกล้จะหนวกแล้ว

เขาไม่ได้ถอยแม้แต่ก้าวเดียว เขาถอยไม่ได้!

เพราะมีชายผู้หนึ่งที่กำลังรอเขาอยู่ในลานนั้น!

เพื่อปกปิด องค์หญิงจึงไม่อาจกลับมาอาศัยที่พระราชวังได้ ทำได้เพียงอาศัยอยู่นอกพระราชวัง

เดิมทีองค์หญิงเลือกพระราชวังแห่งหนึ่งที่ใกล้กับเมืองหลวง ที่นั่นงดงามและอบอุ่น เป็นสถานที่ดีที่หนึ่งที่จะไป

ที่นั่นแม้จะไกลจากพระราชวังไปสักหน่อย กลับไม่ไกลขนาดนั้น คนในครอบครัวอยากจะดูแลองค์หญิงละก็เป็นเรื่องสะดวก ทั้งยังอำพรางสายตาผู้คนได้

แต่องค์หญิงดันเลือกเมืองเล็กๆที่ห่างจากเมืองหลวงของซินเจียงมากนัก ที่นี่ไกลจากเมืองหลวง แต่ใกล้กับต้าเว่ย ขี่ม้าเพียง 5 วันก็ไปถึงเขตแดนของต้าเว่ยได้แล้ว

ความเพ้อฝันและผ่านเรื่องลำบากด้วยใจขององค์หญิง ทำให้บิดามารดาและพี่ๆโกรธแต่ก็เอ็นดูจนไม่อาจเอาชนะความดื้อรั้นขององค์หญิงได้ บวกกับนางกำลังตั้งครรภ์ คนในครอบครัวก็ได้แต่ตามใจนาง ให้นางได้เลือกลงหลักปักฐานที่เมืองเล็กห่างไกลจากเมืองหลวงนี้

คนในครอบครัวจะโกรธก็โกรธไป แต่ก็จัดเตรียมทุกอย่างไว้เป็นอย่างดี องค์หญิงต้องอาการอะไรก็ได้ทั้งหมด นอกจากสถานที่อาศัยที่ไม่ใหญ่เท่าพระราชวัง นอกนั้นล้วนไม่ขาดอะไรทั้งสิ้น

ว่าตามหลักแล้วเงื่อนไขดีขนาดนี้ องค์หญิงควรจะอ้วนขึ้นสักหน่อยสิ

แต่องค์หญิงกลับผอมขึ้นเรื่อย ๆ ท้องก็เต้นทุกวัน ใบหน้ากลับผอมลงมากขึ้น

แต่ละวันนางเอาแต่เงยหน้ามองไปยังประตู เหล่าสาวใช้ล้วนรู้ว่านางกำลังรอใคร

แต่คนนั้นไม่เคยมาปรากฏตัวเลย

องค์หญิงซีดเซียวขึ้น เวลาว่างก็จะถือพู่กันแปลกประหลาดสองด้ามและพูดเสียงเบาราวกระซิบแค่นั้น

วันนี้องค์หญิงนั่งอยู่ที่ประตูด้วยจิตใจที่ไม่สงบมากกว่าเดิม นางนั่งเอามือเล่นพู่กันสองด้ามนั้นไม่หยุดอยู่ที่หน้าประตู

“ตะ”

พู่กันสองด้ามชนกันกะทันหัน

องค์หญิงต้าถงอึ้งรีบกุมพู่กันสองด้ามนี้แล้วหันหน้ามาพูด “ข้าหิวแล้ว พวกเจ้าไปเตรียมขนมบัวลอยมาให้ข้าหน่อย”

“เจ้าค่ะ ฮูหยิน”

สาวใช้ดีใจขึ้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่องค์หญิงพูดขึ้นมาเองว่าอยากกินอะไร พวกนางจึงรีบถอยออกไปเตรียมด้วยความรวดเร็วยินดี

หลังจากที่สาวใช้ถอยออกไปหมดแล้ว องค์หญิงจึงกล่าวขึ้น “พู่กันเฉียนคุน เจ้ามีบางอย่างจะพูดหรือ?”