ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 726

ตั้งแต่พู่กันเฉียนคุนมาอยู่กับองค์หญิงต้าถง เนื่องจากองค์หญิงอยู่ในสถานะที่ปลอดภัยมาตลอด พู่กันเฉียนคุนจึงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ วันนี้เป็นครั้งแรกที่พู่กันเฉียนคุนมีการเคลื่อนไหว

“พริ้วพริ้ว”

พู่กันทั้งสองมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย องค์หญิงรีบหยิบกระดาษออกมา เห็นเพียงแค่พู่กันเฉียนคุนขยับเคลื่อนไหวอยู่บนกระดาษ เขียนคำลงบนกระดาษ ：ต้าเว่ยเกิดความวุ่นวาย นายท่านของข้าต้องการข้า

คำแปดคำนี้มีความทรงพลังแข็งแกร่ง สะบัดปากกาเขียนได้อย่างราบรื่น เห็นองค์หญิงตกใจกลัว：“สามีข้าเป็นอย่างไร？เขายังสบายดีไหม？บาดเจ็บหรือไม่？”

“ดี”

พู่กันเฉียนคุนมีการเคลื่อนไหวเขียนเพียงแค่คำเดียว รูปแบบการสื่อสารของผู้อารักขาครบถ้วน ไม่ต้องพูดอะไรมาก

“งั้นเจ้าก็รีบกลับไป ไม่ต้องสนใจข้า ข้าอยู่ที่นี่ปลอดภัยมาก”

ในตอนนั้นทันทีที่พู่กันเฉียนคุนปรากฏขึ้น องค์หญิงก็รู้ว่าเซียวเฉวียนทำเพื่อปกป้องให้เธอปลอดภัย ถึงได้ส่งอาวุธที่สำคัญนี้มาปกป้องนาง นางรู้สึกประทับใจมาก

ตอนอยู่ที่ซินเจียง ทุกๆคนปกป้องดูแลนาง ไม่จำเป็นต้องใช้อาวุธวิเศษอย่างพู่กันเฉียนคุน เซียวเฉวียนไม่เคยคิดถึงตัวเองเลย ส่งพู่กันเฉียนคุนนี้มา นี่ยิ่งทำให้องค์หญิงรู้สึกหมดหวังต่อเซียวเฉวียนมากยิ่งขึ้นไปอีก

นางเชื่อว่า เซียวเฉวียนเป็นคนหนึ่งที่สามารถฝากชีวิตไว้ได้

นางจะไปรู้อะไร ภายในพู่กันเฉียนคุนตอนนี้มีโจโฉอยู่ เขามาที่ซินเจียง อย่างแรกคือเพื่อปกป้ององค์หญิง อย่างที่สองคือรักษาชีวิตเอาไว้ รักษาชีวิตของตัวเขาเองไว้ และชีวิตของเซียวเฉวียนด้วย

องค์หญิงที่ไม่รู้ถึงความหมายอีกนัยหนึ่ง เห็นว่าเซียวเฉวียนต้องการ แน่นอนว่าก็ยินยอมให้พู่กันเฉียนคุนจากไป

แต่ว่าพู่กันเฉียนคุนได้รับคำสั่งจากเซียวเฉวียนให้มาอยู่ที่ซินเจียง เซียวเฉวียนยังไม่ได้เรียกกลับไป จึงยังไม่กล้าที่จะกลับไป

นายท่านบอกว่า เขาจะมารับกลับไปเอง แต่พู่กันเฉียนคุนกับองค์หญิงเป็นเหมือนกัน รอค่อยเขาทุกวัน ก็ยังไม่มา

วันนี้พู่กันเฉียนคุนรับรู้ได้ว่านายท่านกำลังมีอันตราย ก็ทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว และหวังว่าจะได้กลับไปต้าเว่ย เพื่อช่วยเซียวเฉวียน

พู่กันเฉียนคุนรู้ว่าตัวเองเป็นสิ่งของประเภทเดียวกันกับกระบี่ชีวัน เป็นสิ่งต้องห้ามของต้าเว่ย แต่พู่กันเฉียนคุนคิดว่า เพียงแค่ตัวเองไม่พูดออกมา ใครจะรู้ละ？

ก็ไม่รู้ว่านายท่านจะโกรธจนทำร้ายตัวเขาจนตายหรือไม่......

องค์หญิงเห็นเขาลังเล พู่กันทั้งสองด้ามขยับเคลื่อนไหวขึ้นลงซ้ายขวา เหมือนกับว่ามีบางอย่างยากที่จะทนเก็บไว้ได้ องค์หญิงยิ้มอย่างอ่อนโยน：“เจ้ากลัวสามีของข้าจะลงโทษเจ้า ถึงไม่กล้ากลับไปใช่ไหม？”

พู่กันเฉียนคุนเคลื่อนไหว เขียนเครื่องหมายถูกตัวใหญ่ลงบนกระดาษ

พอเห็นแล้วดูเหมือนว่าจะเลียนแบบนิสัยของเซียวเฉวียนมา ตอนที่เซียวเฉวียนอ่านหนังสือ เมื่อเห็นอะไรที่สวยหรือคิดว่าสิ่งใดถูกต้อง ก็จะทำเขียนเครื่องหมายถูกตัวใหญ่ลงไป

“เอาอย่างนี้ ข้าจะเขียนจดหมายฉบับหนึ่ง ให้เจ้าเอากลับไป เมื่อถึงตอนนั้น เจ้าก็บอกว่าข้าต้องการให้เจ้ากลับไป บอกว่าข้าคิดถึงสามีมาก สั่งให้เจ้าเอาจดหมายมาให้ แบบนี้ เจ้าก็จะไม่โดนตำหนิแล้ว”

พู่กันเฉียนคุนดีใจอย่างมากเขียนเครื่องหมายถูกลงบนกระดาษหลายตัว แบบนี้ดีแบบนี้ดี อย่างนี้นายท่านเห็นแก่องค์หญิง ก็จะไม่ตีเข้าจนตายแล้ว อย่างน้อยก็รอดตายแล้ว

โจโฉก่อนที่จะตายเป็นผู้อารักขา หลังจากตายไปเป็นสิ่งที่น่าตกตะลึงของโลกกลายเป็นพู่กันเฉียนคุน ทุกการเคลื่อนไหวมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน

ตอนนี้มาขอร้องที่จะกลับไป และยังทำท่าทางลังเลใจ หลอกให้องค์หญิงเขียนจดหมาย เหมือนกับนิสัยของโจโฉจริงๆ

ครู่ต่อมา องค์หญิงก็เขียนจดหมายเสร็จเรียบร้อย วางไว้บนโต๊ะ

พู่กันเฉียนคุนเคลื่อนไหว ถ้อยคําบนกระดาษสีขาวเรืองแสงเป็นสีแดง หลังจากนั้นตัวอักษรในกระดาษก็หายไป กลายเป็นประกายระยิบระยับสีแดง เข้าไปอยู่ภายในของพู่กันเฉียนคุน

เมื่อถึงตอนนั้นพู่กันเฉียนคุนอยู่ต่อหน้าเซียวเฉวียน เพียงแค่เคลื่อนไหว เนื้อหาของจดหมายที่องค์หญิงเขียนก็จะถูกเรียกคืนลงบนแผ่นกระดาษอีกแผ่นหนึ่ง

“ไปเถอะ เดินทางปลอดภัย หลีกเลี่ยงกลุ่มคน อย่าให้คนอื่นจับได้”

พู่กันเฉียนคุนทั้งสองด้ามเคลื่อนไหว เป็นการแสดงว่ารับรู้

“ดีจริงๆ”

“อ๊า！”

ลานในพระราชวัง เสียงร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดของฮ่องเต้ดังขึ้น เจ็บ ！เจ็บมาก！

“ฝ่าบาท！ฝ่าบาท！” มั่วสี่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผล กอดฮ่องเต้เอาไว้ ทรงมีอาการกระตุกไปทั่วร่างกาย ร่างกายของพระองค์สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังดึงพระองค์อยู่！

นั่นผนึกตราประทับสีขาวยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เซียวเฉวียนโจมตี ผนึกตราประทับสีขาวจะใหญ่ขึ้นหนึ่งเท่า！ฮ่องเต้ก็จะเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น！

ที่ผ่านมาฮ่องเต้ทรงพิถีพิถันในเส้นผมของพระองค์มาก มาวันนี้เส้นผมหลุดรุ่ยกระจัดกระจาย ลำคอเห็นเป็นเส้นเลือดสีเขียวนูนขึ้นเนื่องจากอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรง！

สามารถมองเห็นความเจ็บปวดได้ชัดเจน ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆจากร่างกายของฮ่องเต้ ต่อเนื่องเพิ่มไปเรื่อยๆ โหมกระหน่ำเข้ามา！

แต่ฮ่องเต้ไม่เคยยอมท้อถอยแม้แต่น้อย กัดฟัน：“ราชครู........ไม่ต้องสนใจข้า！ไม่ต้องหยุด！”

ในเมื่อเริ่มแล้ว ก็ห้ามหยุด！

“ฝ่าบาท！พระองค์จะต้องตาย！” มั่วสี่โอบกอดพระองค์ไว้ ตะโกนเสียงดัง：“พี่เซียว！หยุดเถอะ！ฝ่าบาททรงทนต่อไปไม่ไหวแล้ว！”

ลานด้านนอกพระราชวัง เซียวเฉวียนที่เหงื่อออกไปทั่วร่างกาย หายใจเหนื่อยหอบ เมื่อครู่เขาพูดบทกวีออกไปมากมาย ลมพายุฟ้าร้องฟ้าผ่ามีครบ โจมตีอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่ได้ผลแม้แต่น้อย

ผนึกตราประทับสีขาวนี้ดื้อดึงมาก ช่างน่ารำคาญจริงๆ！

ทำไม？

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้？

นี่มันอะไรกัน？