ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 734

ที่หอคุนหวู ต้าเว่ย

ดวงตาที่หนักอึ้งของฉินซูโหรวลืมขึ้น สาวใช้คนหนึ่งส่งเสียงดีใจ "นางตื่นแล้ว หนูจะไปบอกคุณชาย!"

สาวใช้วิ่งและรีบไปที่สวนดอกไม้เพื่อแจ้งอี้กุยทราบ "คุณชาย นางหนูนั่นตื่นแล้ว!"

”ระวังหน่อย วิ่งเร็วขนาดนี้ทำไม อย่ามาโดนหญ้าอสุราของลุงปู่เขานะ” อี้กุยปกป้องกระถางต้นพริกสุดที่รักอย่างระมัดระวัง เกรงว่าสาวใช้จะมาโดนโดยไม่ได้ตั้งใจ

“คุณชาย นางหนูตื่นแล้ว ท่านไม่ดีใจหรือ?” เมื่อเห็นอี้กุยสีหน้าเฉยๆ สาวใช้ก็ถามอยากรู้

ดีใจ?

จะดีใจได้ไง?

ตอนนี้มีเรื่องเกิดขึ้นในวัง ฉินซูโหรวฟื้นขึ้นมาในเวลานี้ หากเธอรู้เข้า เธอจะต้องเข้าไปมีส่วนร่วมแน่นอน

“ข้าจะไม่ไปเจอเธอดีกว่า บอกให้เธอพักรักษาตัวดีๆ และก็อย่าให้เธอออกไปข้างนอกเด็ดขาด ได้ยินไหม? ”

"ค่ะ"

อี้กุยไม่กล้าไปเจอฉินซูโหรว ไม่เช่นนั้นเธอคงจะต้องถามว่าเซียวเฉวียนอยู่ที่ไหนตอนนี้ อี้กุยจะต้องตอบหรือว่า ลุงปู่ของข้ากำลังดวลเป็นดวลตายกับคุณยายของเจ้าและ พ่อของเจ้าก็ร่วมอยู่ในนั้นด้วย

ก่อนที่อี้กุยจะสั่งการจบฝั่งนี้ เขาก็ได้ยินคนจากอีกฝั่งร้องขึ้นว่า "คุณหนู! คุณหนู! เธอจะไปไหน?"

อี้กุยสะดุ้งและเร่งก้าวไปยังลานบ้านที่ฉินซูโหรวอยู่ ที่นั่นเห็นแต่สาวใช้ที่กำลังเร่งไล่ตามตัวออกไป

ปรากฏว่าฉินซูโหรวได้ยินสาวใช้คุยกันว่า วันนี้มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในพระราชวัง เธอก็เรียกผู้อารักขาของเธอแล้วออกจากหอคุนหวูทันที

”ใครให้พวกเจ้าพูดมากเกินไป! ไปรับการลงโทษซะ!”

อี้กุยโกรธจัด และสาวใช้พยักหน้าด้วยตาสีแดง "ค่ะ......"

อี้กุยร้อนใจมากเตรียมจะไล่ตามเธอออกไป แต่ถูกเจ้าของร้านของหอคุนหวูห้ามไว้ "คุณชาย! นี่เป็นเรื่องในวัง ท่านไปก็ไม่มีประโยชน์ ! ปล่อยเธอไป ท่านห้ามเธอไม่อยู่หรอก!”

เหมือนฝนจะตกฟ้าจะร้อง ฉินซูโหรวเกิดเป็นลูกสาวของแม่ทัพตระกูลฉิน และเป็นทั้งเจ้าหญิง เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นในพระราชวัง เธอไม่ไปสิแปลก

ถึงอี้กุยจะหยุดเธอได้ ก็หยุดเธอได้เพียงชั่วครั้ง หยุดเธอเป็นครั้งที่สองไม่ได้แน่!

”นอกจากนี้ ท่านเซียวไม่ได้ขอให้ท่านต้องดูแลหญ้าอสุราหรือ คุณชาย ถ้าท่านไล่ตามออกไป ใครจะเป็นผู้เฝ้าดูล่ะ? ”

เจ้าของร้านเห็นว่าอี้กุยยังจะไล่ตามออกไป จึงยกเอาคำเตือนมากมายของเซียวเฉวียนออกมา ในเวลานี้ มีเพียงคำพูดของเซียวเฉวียนเท่านั้นที่ใช้การได้ดีที่สุด

อี้กุยขมวดคิ้วแน่น เมื่อนึกถึงท่าทางของลุงปู่ที่ให้ความสำคัญกับหญ้าอสุรา เขาก็ถอนหายใจลึก ๆ ทำได้แต่อุ้มกระถางที่มีต้นพริกปลูกอยู่นั้นในอ้อมแขน "ถ้างั้น ขอให้เธอปลอดภัยตลอดรอดฝั่งละกัน"

เขาก้มศีรษะลงและมองดูกิ่งใบของต้นพริก ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าหญ้าอสุราดูคุ้นตา แต่จำไม่ได้ว่าเขาเคยเห็นมันที่ไหนมาก่อน

บางทีอาจจำผิดก็ได้

อี้กุยเกาหัวพลางมองพริกด้วยความงุนงง ไม่นะ ไม่น่าใช่ ทำไมสิ่งนี้กับที่เขาเคยกินที่บ้านลุงปู่ อะไรน้า? ที่องค์หญิงต้าถงมอบให้ลุงปู่อ่ะ......

ในขณะที่อี้กุยเกือบจะรู้ว่าเซียวเฉวียนหลอกเขา เสียงกรีดร้องดังขึ้นและสลับความคิดของเขา "อา! คนมานี่! คนมานี่เร็ว ๆ !"

สาวใช้คนหนึ่งออกจากหอคุนหวูกำลังจะไปซื้อกับข้าว เธอเห็นชายเปื้อนเลือดคนหนึ่งล้มอยู่บนพื้นตรงประตูด้านข้าง

บนประตูเต็มไปด้วยรอยฝ่ามือสีแดงสด ล้วนเป็นรอยมือของคนที่เคาะประตูเมื่อสักครู่นี้

แต่ชายคนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส มีแรงน้อย เสียงเคาะประตูเบา จึงไม่มีใครได้ยินเขาในหอคุนหวู จนกระทั่งสาวใช้ที่กำลังจะไปซื้อกับข้าวออกมาจึงเห็นชายเปื้อนเลือดคนนี้

ดูจากเสื้อผ้าแล้วเขาเป็นผู้ชาย เขาดูไม่มีแรงหายใจ ล้มลงกับพื้นเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลของดาบ

อี้กุยรีบเข้ามาดูและจำชายที่ล้มอยู่บนพื้นได้ทันที เขาตื่นตระหนก “โย่วควน! เป็นโย่วควน!”

”คนมานี่! เร็ว ๆ ๆ ! หามเขาเข้าไปเร็ว!”

หอคุนหวูมีหน้าที่รับผิดชอบต้องกำจัดดาบชีวัน แต่......

เป็นครั้งแรกที่อี้กุยโทษตัวเองไร้ความสามารถ เขากัดฟัน "รีบหาให้เจอว่าใครเป็นผู้สร้างดาบชีวัน!"

“ขอรับ ผู้น้อยไปเดี๋ยวนี้!”

เจ้าของร้านตกใจจนเหงื่อเย็นออกเต็มตัว เร่งรีบสั่งการให้สายลับทั้งหมดจากหอคุนหวูไปที่จวนเซียวเพื่อค้นหาเบาะแสเกี่ยวกับคนเหล่านั้น

ป่าต้นไผ่แห่งหนึ่งที่ชานเมืองของเมืองหลวง

คนกลุ่มหนึ่งกำลังก่อไฟย่างไก่ฟ้าและกระต่าย พวกเขาทั้งหมดเป็นชาย รูปร่างสูงใหญ่ดูบึกบึน อายุยังวัยรุ่นอยู่

แต่ละคนด้านหลังมีดาบเล่มหนึ่ง เยือกเย็นและสง่างาม

ไฟลุกดังป๊อกแป๊ก กลุ่มวัยรุ่นนี้ดูมีความสุขมาก แบ่งปันไก่ฟ้าและกระต่ายที่ย่างแล้ว

“ยังคิดว่าคนในจวนเซียวจะแข็งแกร่งระดับไหน ผู้อารักขาเอย เจี้ยนเหล่าอะไรเอย ที่แท้ก็มีอยู่แค่นี้เอง ฮ่าๆ !”

“นั่นสิ ยังบอกอีกว่านายของพวกเขาเป็นอาจารย์ของจักรพรรดิ ข้าว่าเจ้าหน้าที่ระดับสามในต้าเว่ยยังสู้ผู้เฒ่าคนหนึ่งที่ภูเขาจงหนานซานของเราไม่ได้!”

”ฮ่า ๆ ๆ !” พวกวัยรุ่นหัวเราะเสียงดัง “แต่เมืองหลวงของพวกเขาเจริญรุ่งเรืองจริงๆ ไม่เหมือนเขาจงหนานซานของเรา ซึ่งไม่มีอะไรนอกจากภูเขา”

”เฮ้ อะไรของเขาของเรา” ชายหนุ่มรูปหล่อเป็นพิเศษยิ้มกล่าว “เจ้านายไม่ได้บอกแล้วหรือ อย่าว่าแต่ต้าเว่ยนี้ สักวันหนึ่งโลกใบนี้ก็จะเป็นของเรา ! ”

"ถูกต้อง ๆ ๆ ครั้งนี้เราใช้จวนเซียวเป็นตัวอย่าง สั่งสอนเซียวเฉวียนอะไรคนนั้นซักหน่อย"

” รีบๆ กินเถอะ แล้วพักผ่อนสักพัก เราต้องไปที่เมืองมู่อวี๋นต่อ!” ชายหนุ่มรูปหล่อเตือน “อย่าให้พลาดเวลา ไม่เช่นนั้น เจ้านายโกรธขึ้นมาละก็......”

พวกวัยรุ่นเหมือนจะนึกถึงเรื่องน่ากลัวอะไรขึ้น ต่างสูดลมหายใจเย็นยะเยือกพร้อมกัน "เอาล่ะ! กินให้เสร็จเดี๋ยวนี้! แล้วไปกันเลย!"