ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 767

ความเงียบอันน่าสะพรึงกลัวปกคลุมไปทั่วสวนหลวง เซียวเฉวียนเม้มริมฝีปากดื่มชา ทั่วร่างราวเขียนไว้ว่าข้าไม่เจริญตาเลย มาตีข้าสิ

เหงื่อเย็นหยดลงมาจากหน้าผากสวีซูผิง

เขาและเว่ยอวี๋ยืนหยัดอย่างมีสติ ไม่กล้าเข้าใกล้คนสองคนนี้อีก โดยเฉพาะเซียวเฉวียน ใครจะรู้ว่าเขาจะใช้กลอุบายอะไรทำให้เขาเป็นเครื่องมือในครั้งต่อไป

สวีซูผิงรู้ว่าเซียวเฉวียนไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำมัน ท้ายที่สุดหากเซียวเฉวียนอยากฆ่าเขาจริงๆ ทำไมต้องแกล้งถือขวดยาพิษ?

เพียงแค่ดาบจิงหุนของเซียวเฉวียนเคลื่อนไหว ศีรษะของสวีซูผิงก็จะร่วงหล่นภายในไม่กี่นาที ยังจะมีเวลาให้เซียวเฉวียนใช้โต้เถียงกับฝ่าบาทอีกหรือ?

เซียวเฉวียนประสบความสำเร็จอย่างง่ายดายเช่นนี้ และมุ่งสู่เป้าหมายอีกครั้ง มันทำให้ฮ่องเต้กริ้วมาก พระราชวังแห่งนี้เปลี่ยนไป ทุกคนรู้สึกว่าฮ่องเต้ค่อนข้างน่าสงสาร และระมัดระวังในการพูดคุยกับฮ่องเต้ โดยเฉพาะเหล่าสตรีสูงศักดิ์ในวังหลัง ทุกคนรู้สึกเสียใจกับฮ่องเต้จึงปรุงอาหารอร่อยมากมายเพื่อปลอบใจพระองค์

มีเพียงเซียวเฉวียน

มีเพียงเซียวเฉวียนเท่านั้นที่ถือว่าฮ่องเต้เป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง

ฮ่องเต้ที่แท้จริง

ไม่ใช่เด็กน้อยที่ต้องการความสะดวกสบาย

เขาไม่ได้ถือว่าฮ่องเต้เป็นชายหนุ่มที่ต้องอดทน

สำหรับเซียวเฉวียน เขาเป็นฮ่องเต้

เขาแค่ต้องสงบสติอารมณ์

แม้จะโกรธหรือรำคาญ แต่ก็ยังมีความหวาดกลัวมากมาย ไม่สามารถฆ่าใครก็ได้ตามที่ต้องการ พระองค์ทรงเป็นฮ่องเต้ ต้องรักษาชื่อเสียง ต้องรักและปกป้องประชาชน ปกป้องขุนนางที่ติดตามตนเอง

แม้ฮ่องเต้จะต้องเจ็บปวดเพราะมารดาผู้ให้กำเนิดในทุกวันนี้ แต่ในสายตาเซียวเฉวียน เขาซึ่งเป็นฮ่องเต้ไม่มีท่านสมบัติที่จะเสแสร้งและมีอารมณ์อ่อนไหว

นี่เป็นบทเรียนแรกที่เซียวเฉวียนสอนฮ่องเต้ ท่านโตแล้ว หากท่านไม่เข้มแข็ง ท่านก็จะเป็นเพียงเด็กที่ถูกคนอื่นบงการเท่านั้น

ความอดกลั้นเป็นบทเรียนแรกสำหรับผู้ใหญ่

เป็นเรื่องจริงที่ฮ่องเต้เป็นฮ่องเต้โดยกำเนิด แต่พระองค์ถูกพระมารดาและเว่ยเชียนชิวกดข่มมานานเกินไป พระองค์ยังไม่โตจริงๆ และไม่สามารถเติบโตได้

เซียวเฉวียนมีความรู้สึกผสมปนเปหลังจากรู้ว่าพระราชวังของฮ่องเต้เปลี่ยนไป แต่ในฐานะฮ่องเต้ อารมณ์อ่อนไหวสามารถมีได้เพียงนาทีเดียวเท่านั้น และตอนนี้อารมณ์ของฮ่องเต้ก็กินเวลาไปกว่าหกชั่วยามแล้ว

ใช้เวลานานกว่าหนึ่งนาที ศัตรูจะมีโอกาสใช้ประโยชน์จากมัน

เช่นเดียวกับเซียวเฉวียน เมื่อเขารู้ว่าเฉาสิงจือถูกฆ่าตาย ตระกูลเซียวถูกสังหารหมู่ และจิ่นเซ่อเสียชีวิต เขาทำได้เพียงกระชับฝ่ามือให้แน่น และปล่อยให้ดวงตาร้อนขึ้นเท่านั้น

นอกจากนั้นเขาไม่สามารถร้องไห้ได้

ยังไม่ถึงเวลาร้องไห้

ไม่ใช่เวลาที่จะโกรธหรือโมโห

ศัตรูก็เหมือนภูเขาที่ตั้งขวางหน้าภูเขา หากเซียวเฉวียนไม่สามารถข้ามแม่น้ำแห่งอารมณ์อันปั่นป่วนได้ เซียวเฉวียนก็ต้องตาย

การตื่นตัวและมีเหตุผลอยู่เสมอคือหนทางที่จะช่วยชีวิตฮ่องเต้ได้

ดังนั้นการปฏิบัติต่อฮ่องเต้ของเซียวเฉวียนเช่นนี้จึงเป็นการเตือนตนเองในตัว

“ขอโทษ”

ฮ่องเต้พูดด้วยแผ่วเบา เซียวเฉวียนเลิกคิ้วขึ้น ดี เด็กน้อยยังสามารถสอนได้

สวีซูผิงที่อยู่ด้านข้างตกใจจนฟันแทบหลุด อะ อะ อะไร? ฝ่าบาททรงขออภัยต่อเซียวเฉวียนหรือ? เอ่อ?

ภายใต้สถานการณ์ปกติ หากเป็นคนอื่น เซียวเฉวียนคงถูกตัดศีรษะ!

สวีซูผิงไม่ต้องการให้เซียวเฉวียนถูกตัดศีรษะ แต่วันนี้ฝ่าบาทผิดปกติเกินไป! เอ่อ น่ากลัวมาก! เซียวเฉวียนสามารถจัดการฝ่าบาทได้!

สวีซูผิงรีบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเว่ยอวี๋เพื่อป้องกันไม่ให้เซียวเฉวียน มีความคิดชั่วร้ายและทำให้ชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง

เขามองเซียวเฉวียนอย่างว่างเปล่า นี่เป็นครั้งแรกที่ฝ่าบาททรงขอขออภัย เซียวเฉวียนจะพูดอะไร?

หากเป็นสวีซูผิง เขาคงโบกมืออย่างรวดเร็ว และคุกเข่าลงในคราวเดียว พร้อมพูดอย่างราบรื่นว่า ฝ่าบาท กระหม่อมมิบังอาจน้อมรับพ่ะย่ะค่ะ

แน่นอนว่าสวีซูผิงรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ยินคำพูดเหล่านี้จากปากเซียวเฉวียน แต่เขาไม่คาดคิดว่าเซียวเฉวียนจะตอบสนองได้ถึงขนาดนี้

“เจ้าผิดตรงไหน?”