ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 766

ฮือ……สวีซูผิงขาดก็แต่ร้องไห้โฮแล้ว เขามองฮ่องเต้ “ฝ่าบาทช่วยกระหม่อมด้วย! ฝ่าบาทช่วยกระหม่อมด้วย!”

ฮ่องเต้เห็นยาพิษในมือของเซียวเฉวียนกำลังจะสาดเทลงมา ก็ขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้ากำลังข่มขู่ตัวข้าอยู่รึ?”

“คำพูดของฝ่าบาทผิดไปแล้ว อาจารย์จะข่มขู่ฝ่าบาทได้อย่างไรกันล่ะ อาจารย์กำลังช่วยฝ่าบาทไม่ให้กลายเป็นกษัตริย์ผู้เผด็จการโหดเหี้ยม นี่มิใช่สิ่งที่ฝ่าบาทปรารถนาหรือ?”

สีหน้าของเซียวเฉวียนเย็นชาสุดขั้ว แต่ละคำแต่ละประโยคคล้ายจะล้อเล่น แต่มือกลับค่อยๆเอียงขึ้นเรื่อย ๆ พิษเชียนจีมีพิษร้ายแรงมาก ฉินปาฟางก็ตายภายใต้พิษนี้ หากสวีซูผิงเปื้อนไปเพียงเล็กน้อยละก็ต้องตายม่องเท่ง หมอวิเศษฮว่าถัวยังอยู่ก็ไร้หนทางรักษา

“หยุด!” ฮ่องเต้เห็นว่าเซียวเฉวียนเอาจริง ก็รีบตะคอกสั่งหยุดเขาทันที

ดวงตาเซียวเฉวียนมืดขึ้นมา “ฝ่าบาทห่วงใยใต้เท้าสวีเช่นนี้ เพราะเขาคือคนที่ท่านเชื่อถือ งั้นข้าหลวงหญิงและองครักษ์เหล่านั้น แม้สู้ใต้เท้าสวีไม่ได้แต่พวกเขาก็เป็นข้าบริพารของฝ่าบาทเช่นกัน หากฝ่าบาทไว้ชีวิตพวกเขาไป กระหม่อมก็จะไว้ชีวิตใต้เท้าสวี”

แขนของเซียวเฉวียนควบคุมความเอียงของขวดไว้ด้วยแรงเหลือเฟือ เกรงว่าหากไม่ระวังพิษจะทำลายสวีซูผิงจนตายได้ ใต้เท้าสวี ต้องขอโทษจริงๆ ใครให้เจ้าเป็นข้าบริพารคนเดียวที่อยู่ที่นี่ล่ะ เจ้าเป็นหมากให้ข้าชั่วคราวก่อนแล้วกัน

หากสวีซูผิงรู้ว่าเซียวเฉวียนคิดเช่นนี้ละก็จะต้องโกรธมากแน่ ข้าอยู่ที่นี่คนเดียวเสียที่ไหน ท่านอ๋องสิบหกเว่ยอวี๋ก็อยู่ด้วยมิใช่หรือ! เหอะ!

เป็นครั้งแรกที่ฮ่องเต้ถูกข้าบริพารคนหนึ่งข่มขู่

เซียวเฉวียนที่เอ่ยถึงนี้เป็นคนที่กินดีหมีหัวใจเสือคนหนึ่ง

ฮ่องเต้ผู้มีความคิดลึกซึ้ง ฉลาดร้ายเงียบ เซียวเฉวียนไม่มั่นใจว่าวิธีกระตุ้นนี้จะมีประโยชน์หรือไม่ ทว่าเพื่อชีวิตของคนนับหมื่น และเพื่อชื่อเสียงของฮ่องเต้ เขาก็จะต้องลองสู้เทหมดหน้าตัก

“เฮ้อ ฝ่าบาท มิต้องใช้สายตาเข้มงวดจริงจังเช่นนี้มาจ้องมองกระหม่อมหรอก” เซียวเฉวียนเห็นฮ่องเต้โมโหจนหน้าเริ่มแดงแล้ว เซียวเฉวียนก็แสร้งทำท่าทางไม่แยแสมากขึ้นกว่าเดิม “ถึงอย่างไรคนในตระกูลเซียวของกระหม่อมแทบจะตายหมดไร้ทายาทแล้ว วันนี้กระหม่อมล่วงเกินฝ่าบาทเช่นนี้ ก็ไม่คิดจะรอดกลับไป ดังนั้นกระหม่อมก็ต้องทุ่มหมดหน้าตัก”

“หากฝ่าบาทรู้สึกว่าข้าที่เป็นอาจารย์ทำตรงไหนมิถูกมิควร ก็ทรงใจกว้างอภัยให้หน่อย มิจำเป็นต้องโมโหไป ฝ่าบาทเป็นกษัตริย์เผด็จการโหดเหี้ยมขึ้นมา ข้าที่เป็นอาจารย์สังหารขุนนางผู้ภักดี พวกเราถึงจะนับว่าเป็นศิษย์อาจารย์ที่เหมาะสมคู่ควรกัน ใช่หรือไม่?”

เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นขุนนางผู้ภักดี……สวีซูผิงได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียนแล้วไม่รู้สึกขำเลยสักนิด น้ำตาไหลลงมาทันที!

เจ้ารู้ว่าข้าเป็นขุนนางจงรักภักดีเจ้าก็ยังรังแกข้าเช่นนี้!

สวีซูผิงกำลังมองปากขวดที่บรรจุพิษร้ายแรงเชียนจีด้วยอาการสั่นเทา ยาพิษนั้นเหมือนจะใกล้เทลงมาแล้ว แงแงแง เจ้าขยะเซียวเฉวียน! วันนี้หากข้าตายขึ้นมาจริงๆแล้วละก็ ข้าเป็นผีก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!

“หยุด! ราชครู! หยุดมือ!”

สภาพการตายที่อนาถในตอนนั้นของฉินปาฟางปรากฏขึ้นต่อหน้าของฮ่องเต้ ฮ่องเต้บีบหมัดแน่น ชาไปทั่วร่างกาย “ตัวข้าไม่สังหารข้าหลวงหญิงและองครักษ์แล้ว! ตัวข้าจะทำตามวาจาของราชครู และลดสถานะของพวกมันเป็นทาสรับใช้! ไม่สังหารแล้ว! เจ้าถือขวดยาตั้งตรงให้ข้า!”

“เยี่ยงนั้นฝ่าบาทออกพระราชโองการกระหม่อมถึงจะเชื่อ” มือของเซียวเฉวียนที่ถือขวดยาชาไปหมดแล้ว กลับยังคงยืนหยัดจนถึงขั้นตอนสุดท้าย

“เจ้า!” ฮ่องเต้ใบหน้าแดงและเขียวปัด โมโหจนพูดไม่ออกขึ้นมาทันที

เซียวเฉวียนคาดไว้ไม่ผิด ตามคาดฮ่องเต้แค่เกลี้ยกล่อมเขา รอจนเขาปล่อยขวดยา ฮ่องเต้ก็จะกลับคำ

มือของเซียวเฉวียนเอียงอีก ในที่สุดสวีซูผิงก็ร้องไห้ออกมาแล้ว “อ๊ะอ๊ะอ๊ะ! ฝ่าบาทช่วยกระหม่อมด้วย!”

“ใครก็ได้! ร่างราชโองการ! ร่างราชโองการ!” ฮ่องเต้เห็นดังนั้นก็รีบตะคอกใส่เซียวเฉวียน “ข้าร่างราชโองการ! ได้แล้วสินะ! ตัวอักษรขาวดำ!ไม่กลับคำแน่!”

“อือ งั้นรอฝ่าบาทเขียนพระราชโองการเสร็จค่อยว่ากัน”

เห็นว่าเซียวเฉวียนดื้อรั้นเช่นนี้ ฮ่องเต้ก็รีบร่างราชโองการ ยุ่งกับการเขียนพระราชโองการและประทับตรา

ท้ายที่สุดแล้วฮ่องเต้ก็เป็นคนที่มีเมตตาใจดีผู้หนึ่ง เซียวเฉวียนจ้องมองเขาปลง ถึงอย่างไรก็ประสบการเปลี่ยนแปลงในวัง ฮ่องเต้ยังทนมองดูผู้บริสุทธิ์เช่นสวีซูผิงรับเคราะห์ไปด้วยไม่ได้

พระราชโองการหนึ่งฉบับออกอย่างรวดเร็ว ขันทีนำพระราชโองการนี้เดินทางไปยังสถานที่ลึกของพระราชวังทันที “ฝ่าบาทมีราชโองการ! แม่ทัพฉินสนองรับพระราชโองการ!”

“ฝ่าบาทมีคำสั่ง ในพระราชวัง องครักษ์ต้องโทษและคนที่ทำงานในตำหนักทั้งหมดลดฐานะเป็นทาสรับใช้ เนรเทศไปยังรัฐไป๋ลู่ ห้ามมิให้กลับเมืองหลวงตลอดกาล!”