ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 765

“หรือเป็นเพราะว่าเจ้าไม่ได้เห็นคุณค่าของชีวิตใครต่อใครในต่าเว้ยนี้เลย ขนาดคนของเจ้าถูกฆ่าตาย เจ้าก็ดูไม่โกรธแค้นหรือต้องการฆ่าพวกมันเลย คงมีแต่ข้าเท่านั้นที่ปล่อยผ่านไปไม่ได้ เจ้าคิดว่าปล่อยพวกมันไปแล้วจะเป็นทางออกอย่างนั้นรึ?”

ทำไมตอนนี้ฮ่องเต้ถึงได้เป็นเช่นนี้?

มันดูไม่สมเหตุสมผลเลยไม่ใช่รึอย่างไร?

การพยายามปลอบใจพระองค์ไม่มีประโยชน์ใชหรือไม่?

นี้คือสิ่งที่ฮ่องเต้ตรัสออกมาอย่างนั้นรึ?

เซียวเฉวียนหายใจเข้าลึกๆ วางถ้วยชาในมือลงบนอย่างแรง และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา: “ฝ่าบาท พระองค์ทรงเรียกกระหม่อมว่าท่านราชครู และหากพระองค์นับถือกระหม่อมเป็นราชครูของพระองค์จริงๆ แล้วล่ะก็”

“เหตุใดราชครูของพระองค์ถึงผิดที่ต้องการให้พระองค์แก้ปัญหาตรงหน้าอย่างเย็นพระทัย?”

“วันนี้ตระกูลเซียวของกระหม่อมเจอวิกฤตครั้งใหญ่ ในฐานะผู้นำ ข้าควรร้องไห้ให้กับความจริงบนโลกโสมมอย่างนั้นหรือ?”

เซียวเฉวียนเผชิญหน้ากับมัน ไม่ว่าฮ่องเต้จะพูดอะไร เขาก็โต้ตอบกลับไป

หากเป็นคนอื่นคงคุกเข่าลงแล้วร้องขอความเมตตา แต่นี้เขาไม่ได้ทำอะไรผิด

สิ่งที่เซียวเฉวียนพูดทำให้สวีซูผิงสำลักด้วยความตกใจจนหน้าซีดทันที นี้…นี้…นี้…แม้ว่าเซียวเฉวียนจะเป็นราชครู แต่เขาที่เป็นถึงเสนาบดีของฝ่าบาท ยังไม่กล้าพูดกับฝ่าบาทเช่นนี้

มันเหมาะสมหรืออย่างไร? ยิ่งท่าทางของเขาด้วยแล้วยิ่งไม่เหมาะสม

เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้นิ่งเงียบไป เซียวเฉวียนยิ่งมีอารมณ์มากยิ่งขึ้น และไม่ได้เรียกพระองค์ว่าฝ่าบาทด้วยซ้ำ: “ข้าขอให้ท่านปล่อยเหล่าองครักษ์ ข้ารับใช้และขันทีพวกนี้ไป เห็นแก่สถานะฮ่องเต้ของท่าน ชื่อเสียงของท่าน ทำตามคำแนะนำของข้า ข้าอยากเห็นชื่อท่านถูกเขียนลงในหน้าประวัติศาสตร์ส่งต่อไปยังรุ่นลูกรุ่นหลาน”

“แทนที่จะจัดการกับคนไม่มีทางต่อสู้พวกนี้ ท่านเอาเวลาไปหาวิธีจัดการกับผนึกเทพสังหารไม่ดีกว่าหรืออย่างไร!”

เซียวเฉวียนพูดจนทำให้สวีซูผิงหน้าถอดสี จบแล้ว จบแล้ว ไม่มีใครในโลกใบนี้กล้าพูดกับฝ่าบาทเช่นนี้…

เซียวเฉวียนไม่ต้องการที่จะหุบปาก: “แทนที่จะฆ่าเหล้าข้าราชบริบารตาใสๆ ท่านคิดหาวิธีจัดการกับแม่ของท่านเสียเถอะ! คิดหาวิธีปิดปากนางเสีย ท่านไม่คิดว่านางส่งเสียงดังไปแล้วอย่างนั้นหรือ?

ดวงตาของฮ่องเต้แดงก่ำ เซียวเฉวียนตะคอกอย่างเย็นชา: “ท่านดูเอาแล้วกัน! การติดตามท่านจะทำให้ข้าโชคร้ายอย่างนั้นหรือ? ท่านคงไม่ต้องการเป็นฮ่องเต้ที่ดี ที่ทำให้ข้าราชบริพารของท่านได้รับผลประโยชน์ที่ดี! อะไร ท่านโกรธอย่างนั้นหรือ?”

“ข้าดูแล้วท่านก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไร!” เซียวเฉวียนพูดท่าทางโกรธจัด พูดตามตรง ฮ่องเต้เก่งทุกอย่าง พระองค์เป็นคนน่าเกรงขาม ฉลาด มีไหวพริบ และใจดี แต่พระองค์ถูกขังนานเกินไป ตอนนี้จึงเปลี่ยนไป “การเปลี่ยนแปลง ฮ่องเต้พระองค์ไหนไม่เจอบ้าง อยากฆ่าข้าราชบริพารเพียงเพราะโกรธอย่างนั้นหรือ?”

“ท่านพูดถูก ฮว๋าเซี่ยของข้าไม่มีฮ่องเต้พระองค์ใดทำเรื่องเช่นนี้!”

“ข้าไม่เชื่อ! ในฮว๋าเซี่ยมไม่มีกบฏเลยอย่างนั้นหรือ?”

ฮ่องเต้ฟุ้งซ่านด้วยคำพูดของเซียวเฉวียน ดวงตาของเซียวเฉวียนเป็นประการและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว: “มีอยู่ แต่ถ้าให้ยกตัวอย่างก็มีมากมาย!”

“ท่านอยากเป็นทรราชอย่างนั้นรึ? ถ้าท่านต้องการ ข้า เซียวเฉวียนจะทำหน้าที่ของข้า สั่งสอนให้ท่านเป็นทรราชที่โหดร้ายและเลวทรามที่สุดในต้าเว่ย”

เซียวเฉวียนหยิบดาบจิงหุนออกมา: “การข้าข้าราชบริพารจะมีประโยชน์อันใด? ”เซียวเฉวียนหยิบดาบจิงหุนออกมา: "การฆ่าทหารองครักษ์และสาวใช้จะมีประโยชน์อะไร ฆ่าใต้เท้าสวีซะด้วยสิ!"

......

......

......

“ข้ารู้สึกไม่ดีเลย…” สวีซูผิงที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ดึงกระดานหมากรุกด้วยความกลัว: “ฮ่องเต้ โปรดช่วยกระหม่อมด้วย”

"จุ๊ๆ นั่นไม่ได้ผลหรอก" เซียวเฉวียนเป่าลมไปที่ดาบจิงหุน: "ตอนนี้ข้ากำลังสอนการเป็นทรราชอยู่ หากปล่อยเจ้าไป มันก็ขัดกับคำสอนของข้าสิ”

“ฮือ…” สวีซูผิงแทบจะน้ำตาไหล นี่มันมากเกินไปแล้ว! ยิ่งไปกว่านั้นตัวเขาเองยังเป็นถึงหนึ่งในขุนนางอาวุโสทั้งเก้า แต่วันนี้เขากลับกลายเป็นเป้าหมายของเซียวเฉวียน: “ราชครู! ข้าไม่เคยทำให้เจ้าต้องขุ่นเคือง ไม่เคยแม้เเต่ต่อต้านเจ้า นี้มันมากเกินไปแล้วนะ!”

“ในโลกของทรราช ไม่มีคำว่ามากเกินไป” เซียวเฉวียนยกดาบขึ้นและฉีกยิ้มเล็กน้อย

“เจ้า เจ้า เจ้า” สวีซูผิงผู้น่าสงสารอดไม่ได้ที่จะพูด “ฝ่าบาทไม่ได้บอกว่าพระองค์อยากเป็นทรราช ดังนั้นเจ้าอย่ามายุ่งวุ่นวาย”

“หืม ไม่ได้พูดอย่างนั้นจริงหรือ? เซียวเฉวียนเหลือบมองฮ่องเต้ที่มีใบหน้าเหยเก และพูดขึ้นว่า: "เขาไม่ได้พูด แต่เขาทำมัน"

“ในฐานะราชครู” เซียวเฉวียนพูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด “หากข้าไม่ทำอะไรที่คู่ควรกับทรราชแล้ว ข้าจะมีคุณสมบัติเป็นราชครูได้อย่างไร”

จากนั้น เซียวเฉวียนได้หยิบขวดยาพิษในแขนเสื้อของตนออกมา: “ในฐานะที่เรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ข้าจะมอบท่านเลือกให้แก่เจ้า”

“เจ้าอยากจะใช้ยาพิษนี้ หรือจะให้ฆ่าใช้ดาบฆ่าเจ้าดี?”

“ใต้เท้าเซียว หยุดล้อเล่นได้แล้ว!” ใบหน้าของสวีซูผิงซีดเผือกเมื่อได้ยินทางเลือกเหล่านั้น

“ข้าไม่ได้ล้อเล่น” เซียวเฉวียนจ้องไปที่สวีซูผิงอย่างเย็นชา