ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 764

ฮ่องเต้มองไปที่กระดานหมากรุกดวงตาเป็นประกาย: "เหล่าขุนนางพูดกับข้าว่า เราต้องเอาพู่กันเฉียนคุนมาไว้ในมือ ถึงจะจัดการนางได้”

ในเมื่อไทเฮาก่อการรัฐประหารในวัง ตามกฎหมายถือเป็นการก่อกบฏ และวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะจัดการกำเรื่องนี้คือการถอดตำแหน่งไทเฮา และมอบเหล้าพิษให้

แต่ไทเฮาทรงมีพู่กันจินหลุนเฉียนคุนอยู่ในมือ เพื่อใช้มันข่มขู่ฮ่องเต้ เหล่าขุนนางปรารถนาพู่กันเฉียนคุนมาเป็นเวลานาน ไม่นานไทเฮาจะถูกลงโทษ พู่กันก็จะต้องตกมาอยู่ในมือ หากไม่เป็นเช่นนั้นพู่กันเฉียนคุนอายุเป็นพันปีก็จะสูญเปล่าไปด้วย

พู่กันเฉียนคุนเป็นอาวุธของเซียวเฉวียน ดังนั้นฮ่องเต่จึงรอให้เซียวเฉวียนมา

เพียงแค่รอ ไม่ได้มีคำสังเรียกตัว

เนื่องจากฮ่องเต้ไม่รู้ว่าตอนนี้เซียวเฉวียนอยู่ที่ไหน สังหารเว่ยเปาและพรรคพวกสำเร็จหรือไม่ พระองค์จึงทำได้แค่เพียงรอ

ฮ่องเต้ไม่ได้รอเพียงลำพัง แต่ยังพาสวีซูผิงและเว่ยหยู้มารอด้วยกัน

สวีซูผิงและเว่ยหยู้คิดว่าฮ่องเต้เก็บพวกเขาไว้ที่นี้เพราะว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น แต่จริงๆแล้ว หน้าที่หลักของพวกเขาคือรอคอยไปพร้อมกับฮ่องเต้

ในวัง สองคนนี้เป็นคนที่ได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้

ไทเฮาเริ่มทำการรัฐประหารในวัง ขุนนาง องครักษ์และเหล่าข้ารับใช้ก็ปฏิบัติตามคำสั่งของไทเฮา แม้ฮ่องเต้ต้องการให้องครักษ์ส่งสารให้ เจ้าพวกนั้นก็ยังปฏิเสธ

ฮ่องเต้จึงได้ตระหนักว่า ขณะนี้พระราชวังแห่งนี้ไม่ใช่ของพระองค์อีกต่อไป หากแต่เป็นของไทเฮา

ดังนั้น หลังจากที่ฮ่องเต้ขึ้นว่าการและได้อธิบายเรื่องราวทั้งหมด พระองค์จึงมีรับสั่งต่อกองทัพตระกูลฉินให้สังหารข้ารับใช้และขันทีทั้งหมด รวมถึงเหล่าองครักษ์ด้วย

คนเหล่านี้ถูกพาไปยังลานประหารที่ชานเมือง หลังจากประหาร ศพทั้งหมดจะถูกย้ายไปยังหลุมศพที่อยู่ติดกัน

คนพวกนี้ส่วนใหญ่อยู่ในช่วงวัยรุ่น ถือว่ายยังเด็กมาก แต่กลับถูกโชคชะตากำหนดให้ตาย

นี่คือเหตุผลที่สวีซูผิงและเว่ยหยู้รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก พระที่นั่งของฮ่องเต้ที่พวกเขาอยู่เงียบสงบเป็นปกติ แต่ด้านนอกนั้น เสียงร้องขอความเมตตาดังยิ่งกว่าห่าฝนใหญ่

ในประวัติศาสตร์ ฝ่ายที่ล้มเหลวในการรัฐประหาร ย่อมประสบเคราะห์กรรมเสมอ ผู้ชนะเป็นกษัตริย์ ผู้แพ้เป็นกบฏ

หากฮ่องเต้ล้มเหลวในวันนี้ หากฮ่องเต้ยังถูกขังต่อไป เฉาซิงจือคงไม่ใช่ผู้เดียวที่จะเสียชีวิต

เซียวเฉวียนจะเป็นรายต่อไป

ต่อมาจะเป็นคนของฮ่องเต้

สุดท้ายคือเหล่าประชาชน

สิ่งแรกที่ฮ่องเต้จะทำคือการกวาดล้างกบฏ จะมีฮ่องเต้พระองค์ไหนบ้างที่สามารถทนอยู่ในวังกับคนที่ไม่หวังดีกับตน แม้อีกฝ่ายจะเป็นพระราชมารดาของตนก็ตาม

แต่......

ในทางกลับกัน หากเหล่าข้าราชบริพารไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของไทเฮา พวกเขาก็จะต้องตายเช่นกัน

ในวังแห่งนี้ คนต่ำต้อยไม่มีทางเลือกมากนัก ซ้ายก็ตาย ขวาก็ตายอยู่ดี

เซียวเฉวียนผู้มีหูที่เฉียบแหลม ได้ยินเสียงร้องของผู้คนมาแต่ไกล

ฮ่องเต้มองดูกระดานหมากรุกต่อไปเงียบๆ อย่างไม่แยแส พระองค์ได้ยินทุกอย่าง เซียวเฉวียนก็รับรู้

“ฝ่าบาท ปล่อยพวกเขาไปเถิด”

เซียวเฉวียนพูดเบา ๆ : "ไม่จำเป็นต้องฆ่าพวกเขา แค่ลงโทษพวกเขาก็เพียงพอแล้ว"

“เจ้าอยากจะช่วยเหลือพวกเขาอย่างนั้นรึ?”

ฮ่องเต้ศีรษะแล้วหยิบถ้วยชาขึ้น: "ทำไม"

“ฝ่าบาท พระองค์จะฆ่าผู้บริสุทธิ์อย่างไม่เลือกหน้าไม่ได้”

คำพูดของเซียวเฉวียนทำให้สวีซูผิงสำลักน้ำลาย และไออยู่หลายครั้ง: “แค๊ก แค๊ก แค๊ก! ฝ่าบาท กระหม่อมขอประทานอภัย กระหม่อมหยาบคายยิ่งนัก”

ก่อนที่สวีซูผิงจะพูดจบ เซียวเฉวียนก็พูดขึ้นมาก่อน: “ในบ้านเกิดของกระหม่อม นี้ถือเป็นพฤติกรรมของทรราช และผู้คนจะวิพากษ์วิจารณ์การกระทำนี้”

ทรราช!

ทรราช?

ไทเฮาทรงขังพระองค์ไว้ เซียวเฉวีนเข้าใจฮ่องเต้เป็นอย่างดี ไทเฮาทรงสังหารข้ารับใช้มากมาย สังหารเฉาซิงจือ สังหารขันทีหม่า และในที่สุดไทเฮาก็สร้างผนึกตราประทับสีขาวเพื่อให้ฮ่องเต้ยอมสยบแทบเท้า

หากเป็นในยุคปัจจุบัน บุคคลที่มีอำนาจกุมโลกทั้งใบไว้ในมือ จู่ๆ ก็สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปต่อหน้าต่อตา ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเฝ้าดู ไม่ช้าเขาจะมีอาการทางจิตและกลายเป็นบ้าในที่สุด

และสิ่งที่ทำให้ใจสลายมากที่สุดคือคนที่ทำเรื่องทั้งหมดเป็นแม่ของเขาเอง

สิ่งนี้ทำให้ฮ่องเต้ยอมรับไม่ได้

ยอมรับไม่ได้เป็นอย่างยิ่ง

ไทเฮาทรงทำลายความพยายามของฮ่องเต้อย่างไร้ความปราณีมาตลอดหลายปี นางฆ่าคนชองเขา ฆ่าหัวใจเขาในฐานะลูกชาย

สำหรับฮ่องเต้ สิ่งเหล่านี้คือรากฐานของฮ่องเต้

ดังนั้น การที่เซียวเฉวียนเข้ามาในวัง หน้าที่แรกเพื่อทำหน้าที่เป็นราชครู หน้าที่ที่สองเพื่อจัดการกับไทเฮา เขาต้องเป็นคนนำพระราชปณิธานชองฮ่องเต้ไปในเส้นทางที่ถูกต้อง

ทันทีที่เซียวเฉวียนเข้าวัง เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ขอความเมตตา มีเพียงฮ่องเต้ที่ดูจะเงียบสงบเป็นพิเศษ

เซียวเฉวียนรับรู้ได้ทันทีว่าฮ่องเต้มีความผิดปกติ เป็นความเจ็บป่วยทางจิต และมันไม่เป็นที่กล่าวถึงในสมัยโบราณ แต่เซียวเฉวียนรู้เกี่ยวกับมัน

ฮ่องเต้ต้องการใครสักคนที่จะพาพระองค์ออกไป

“ฝ่าบาท ปล่อยพวกเขาไป ได้หรือไม่กระหม่อม?”

ฝ่ามือของเซียวเฉวียนชุ่มไปด้วยเหงื่อ ภายนอกเขาดูผ่อนคลาย แต่อันที่จริงเขาเป็นกังวลอย่างมาก เพราะตอนนี้ฮ่องเต้ไม่ใช่ฮ่องเต้ที่เคยรู้จักอีกต่อไป

“ท่านราชครู คนของท่านก็ถูกสังหาร ท่านยังสามารถปลอบใจข้าได้ ตัวท่านไม่เสียใจอย่างนั้นหรือ ท่านราชครู ท่านไม่เสียใจที่ใต้เท้าเฉาตายหรืออย่างไร?”

“เพราะเหตุนั้นถึงขอให้ข้าปล่อยให้คนพวกนี้มีชีวิตอย่างนั้นใช่หรือไม่”

ฮ่องเต้มองดูเซียวเฉวียนด้วยความพินิจพิเคราะห์ คำถาม ความโกรธ และสับสน: “คนฮว๋าเซี่ยมีความเห็นอกเห็นใจมากเช่นนี้เลยหรือ?”