ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 783

เมื่อมองเช่นนี้แล้ว ศักยภาพของเซียวเฉวียนแตกต่างจากนักปราชญ์อยู่มาก!

กล่าวได้ว่า หากเซียวเฉวียนสู้กับนักปราชญ์ขึ้นมา เซียวเฉวียนยังไม่ทันได้เห็นขนของนักปราชญ์ชัดเจน ก็คงต้องรายงานตัวกับยมบาลเสียแล้ว

สู้บ้ากระไรกัน! ล้างแค้นบ้าบอกระไร!

เซียวเฉวียนวุ่นวายใจไม่หยุด เซียวเฉวียนอยู่ที่ต้าเว่ยนานขนาดนั้น เป็นครั้งแรกที่เขาอยากพัฒนาศักยภาพและความแข็งแกร่งของตัวเองเป็นอย่างมาก!

ทำลายผนึกจูเสินเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้! และต้องทำในทันทีรอช้าไม่ได้!

เซียวเฉวียนหันตัวกลับมา ถามชิงหลงด้วยสีหน้าที่ไม่ดีมากนัก “ชิงหลง เจ้าเห็นรูปร่างของนักปราชญ์หรือไม่?”

เซียวเฉวียนรู้ว่า ชิงหลงอยู่ข้างเขามาเสมอ

ชิงหลงส่ายหน้า “ไม่เห็นขอรับ”

คำตอบของชิงหลงเป็นไปตามที่เซียวเฉวียนคาดการณ์ไว้! เซียวเฉวียนตัดสินตามประสบการณ์การดูละครหลายปีในฮว๋าเซี่ย นักปราชญ์ผู้นี้ต้องเป็นผู้ที่คุณธรรมและบารมีสูงส่งแห่งเทือกเขาคุนหลุนอย่างแน่นอน และเป็นคนที่ชิงหลงคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

เหตุผลที่นักปราชญ์ไม่ลงมือต่อลูกน้องของเซียวเฉวียน เป็นเพราะว่าชิงหลงอยู่ข้างกายเซียวเฉวียน หากนักปราชญ์ลงมือต่อสู้ กระบวนท่าการต่อสู้ของนักปราชญ์ไม่อาจเล็ดลอดสายตาของชิงหลงไปได้แน่ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ไม่เพียงแต่ตัวตนของนักปราชญ์จะถูกเปิดเผยเท่านั้น ชิงหลงก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อป้องกันไม่ให้นักปราชญ์ฆ่าเซียวเฉวียน

เมื่อถึงเวลานั้น ก่อนที่เซียวเฉวียนจะตาย ตัวตนของนักปราชญ์ก็จะถูกเซียวเฉวียนป่าวประกาศออกไปจนรู้กันทั่ว ภาพลวงตาของเทือกเขาคุนหลุนที่ไม่เคยต่อกลอนกับโลกภายนอก ก็จะไม่ทำให้ผู้คนภายนอกต้องสับสนมึนงงอีกต่อไป!

อย่างไรเสีย เมื่อมีชิงหลงอยู่ด้วย นักปราชญ์ไม่มีทางทำร้ายเซียวเฉวียนได้!

เหนือฟ้ายังมีฟ้าจริง ๆ!

ทว่านักปราชญ์ผู้นี้ช่างน่าแปลกเสียจริง หากเขาเป็นชาวคุนหลุน ตอนนี้เซียวเฉวียนก็นับว่าเป็นของล้ำค่าของชาวคุนหลุน นักปราชญ์ผู้นี้กลับคิดจะฆ่าเขางั้นหรือ?

แต่ว่า เซียวเฉวียนไม่อยากสนใจเรื่องปวดประสาทนี่ นักปราชญ์ต้องการฆ่าเขา เช่นนั้นนักปราชญ์และชิงหลงจักต้องไม่ใช่พวกเดียวกัน ไม่สนเขาล่ะ เวลาไม่คอยท่าแล้ว เซียวเฉวียนต้องนำร่างของแม่เซียวกลับไปประดิษฐานยังจวนเซียวที่เสื่อมโทรม และนำชิงหลงรุดหน้าไปรับฮ่องเต้ เพื่อไปยังเกาะจูเสิน

ผนึกจูเสินบนเกาะจูเสินเป็นมือปราบชาวคุนหลุน ชิงหลงไม่อาจเข้าใกล้ได้ และทำได้เพียงโยนตัวฮ่องเต้และเซียวเฉวียนทิ้งไว้บนเกาะจากระยะทางไกล ๆ

ชิงหลงก็ช่างมีความสามารถจริง ๆ ระยะทางห่างไกลเช่นนี้ยังโยนคนเข้าไปได้ หากกระโจนเข้าไปกินอึ เส้นผมก็ไม่ยุ่งเหยิงเลยแม้แต่น้อย ฮ่องเต้และเซียวเฉวียนทั้งสองถูกโยนเข้าไปเป็นเส้นโค้ง เซียวเฉวียนอยู่ด้านหน้า ฮ่องเต้อยู่ด้านหลัง ราวกับมนุษย์ที่บินบนฟากฟ้า และยืนอยู่บนพื้นอย่างมั่นคง

นับตั้งแต่หนึ่งปีก่อน เซียวเฉวียนพาสิบแปดอรหันต์ออกจากเกาะจูเสิน บนเกาะจูเสินจึงไม่มีใครอาศัยอยู่อีกเลย

ตลอดจนภายหลัง เซียวเฉวียนได้ช่วยเสิ่นฉี หนึ่งในสิบแปดอรหันต์แก้แค้น เซียวเฉวียนนำตัวผู้ร้ายอย่างฉินหลังเนรเทศมายังเกาะจูเสิน ที่นี่จึงมีมนุษย์อาศัยอยู่เพียงคนเดียว

เวลาผ่านไปนานเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็ไม่รู้ว่าฉินหลังยังคงมีชีวิตอยู่หรือไม่ เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ

“ฮัดชิ้ว!” เสียงของฉินหลังที่จามติดต่อกันสองที ดังมาจากพุ่มไม้ที่อยู่ไกล ๆ ดวงตาสีดำทะมึนคู่หนึ่งมองดูคนสองคนที่เพิ่งมาถึงเกาะด้วยความระมัดระวัง เนื่องจากระยะทางค่อนข้างไกล ฉินหลังจึงมองเห็นไม่ค่อยชัด

รอจนเซียวเฉวียนและฮ่องเต้ขยับเข้ามาใกล้ฉินหลังมากขึ้น ฉินหลังมองเห็นเซียวเฉวียนเป็นคนแรก ในใจของฉินหลังผุดดีใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก! ทำดีย่อมได้ดี! เซียวเฉวียนเจ้าจอมก่อเรื่อง เกรงว่าจะจงใจหาเรื่องอะไรอีก จึงถูกเนรเทศมายังเกาะจูเสินอีกครั้งสิท่า!

สวรรค์มีตาจริง ๆ! ฉินหลังหยิบท่อนไม้ที่หนาเท่าข้อมือขึ้นมา และอ้อมไปที่ตําแหน่งด้านข้างของเซียวเฉวียน พร้อมกับกระโจนเข้าหาเซียวเฉวียนอย่างอาฆาต!

ท่อนไม้ท่อนนี้เป็นอาวุธเพียงอย่างเดียวที่ฉินหลังมีอยู่บนเกาะ ท่อนไม้เกลี้ยงเกลาไปหมด ทำให้รู้ได้ว่า ชีวิตบนเกาะของฉินหลังไม่ได้สุขสบายมากนัก

ดังนั้น ฉินหลังจึงเคียดแค้นเซียวเฉวียนมากจริง ๆ

เซียวเฉวียนหูไวตาไว เขารู้อยู่นานแล้วว่าฉินหลังแอบอยู่ในพุ่มไม้ และรู้ว่าฉินหลังกำลังจะพุ่งเข้าหาเขาด้วยความดุร้ายและเดือดดาล

ในขณะที่ฉินหลังห่างจากเซียวเฉวียนเพียงแค่ก้าวเดียว เขาชูท่อนไม้สูงขึ้น เตรียมจะฟาดลงบนศีรษะของเซียวเฉวียน ทันใดนั้นเซียวเฉวียนก็ดึงตัวฮ่องเต้มาขวางไว้ข้างหน้า

ขณะนั้นเองฉินหลังจึงเห็นชัดว่าผู้ที่มากับเซียวเฉวียนก็คือฮ่องเต้! แต่ก็สายไปเสียแล้ว ฉินหลังยั้งมือไว้ไม่ทัน ท่อนไม้เคาะลงบนศีรษะของฮ่องเต้

เซียวเฉวียนไม่ดูเสียยังดีกว่า เมื่อมองดูเขาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะต้องขมวดคิ้ว!

ตอนนี้ฉินหลังไม่ต่างจากคนบ้านป่าเมืองเถื่อนเลย ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าขาดวิ่นเป็นริ้ว ๆ และมีรอยแผลเต็มตัวไปหมด

ความสามารถในการเอาชีวิตรอดเช่นนี้ของฉินหลัง ช่างเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ที่ยังรอดชีวิตมาได้!

เป็นปัญญาชนเหมือนกัน ปัญญาชนท่ามกลางสิบแปดอรหันต์ ระยะเวลาที่ถูกเนรเทศบนเกาะจูเสิน ยังยาวนานกว่าฉินหลังเสียอีก แต่ไม่มีผู้ใดมีสภาพแย่เท่าฉินหลังถึงเพียงนี้เลย

ฉินหลังก็ไม่ได้สนใจการเย้ยหยันของเซียวเฉวียน การเอาตัวรอดบนเกาะจูเสินได้ถือว่าดีมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องห่วงภาพลักษณ์กระไรเลย

“ฝ่าบาท... ราชครู...” ฉินหลังมองไปยังฮ่องเต้อย่างนึกกลัว และเอ่ยถามเซียวเฉวียนเสียงอ่อน เขาอยากรู้จากปากของเซียวเฉวียนว่าอาการบาดเจ็บของฮ่องเต้สาหัสหรือไม่ “ราชครู ฝ่าบาท ปะ เป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”

ฉินหลังพบเจอกับสัตว์ป่าหลายหลายชนิดบนเกาะในทุก ๆ วันและหวาดกลัวกับทุกสิ่ง ท่าทีที่แสดงออกมาอ่อนแอเสียยิ่งกว่าตอนอยู่ในเมืองหลวงมากโข ถึงขนาดที่พูดจาไม่คล่องแคล่วฉะฉาน ไร้ซึ่งความสูงสักดิ์ไปเสียหมด

“หลบไปทางนั้นเลย ถูกเจ้าฟาดจะยังดีอยู่งั้นรึ?” เซียวเฉวียนท่าทีไม่ดีนัก และไม่ได้สงสารฉินหลังแม้เพียงนิด

คนที่น่าเวทนา อาจเป็นคนที่กำลังชดใช้กรรมของตัวเองก็เป็นได้!

หากมีใจเวทนาต่อคนเช่นนี้ และจักได้รับความนับถือจากผู้คนได้อย่างไร? จักนำความบริสุทธิ์มาสู่โลกได้อย่างไร!

เซียวเฉวียนเก็บความรู้สึกสงสารนั้นไว้ และนั่งขัดสมาธิอยู่ด้านหลังฮ่องเต้ เซียวเฉวียนกระตุ้นกำลังภายในเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของฮ่องเต้

ฉินหลังมองเซียวเฉวียนอย่างกระตือรือร้น หลังจากนั้นไม่นาน เซียวเฉวียนก็ค่อย ๆ เก็บกำลังภายในกลับมา พร้อมกับกระโดดลงจากก้อนหิน บาดแผลของฝ่าบาทไม่สาหัสนัก เมื่อกำลังภายในกระจายเข้าไป รอยฟกช้ำก็จะหายไปทั้งหมด

“ฝ่าบาท ดูนั่น ผนึกจูเสินพะยะค่ะ!”

เซียวเฉวียนชี้ ผนึกจูเสินรู้ว่ามีคนนอกเข้ามา จึงเริ่มปรากฏชัด