ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 782

เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาทำให้ใบหน้าของหมิงเจ๋อเต็มไปด้วยเลือดหมิงเจ๋อร้องไห้ออกมาและจ้องมองไปที่เซียวเฉวียนด้วยความไม่เชื่อ!

เกินไป! ทำเกินไปแล้ว! เซียวเฉวียนตัดแขนขวาออกไปจริงๆ!

หมิงเจ๋อจับแผลโดยสัญชาตญาณแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เลือดทุกหยดไหลลงพื้นผสมกับดิน

ความเจ็บปวดเกิดขึ้นกะทันหันและมันรุนแรงมาก เม็ดเหงื่อหนาแน่นบนหน้าผากของหมิงเจ๋อ เนื่องจากการเสียเลือดมากเกินไป ใบหน้าของเขาซีดราวกับกระดาษขาว หากความเจ็บปวดอันใหญ่หลวงไม่ไปกระตุ้นทุกโซนประสาท เขาคงจะหมดสติไปแล้ว!

หมิงเจ๋อกัดฟันและมองไปที่เซียวเฉวียน ดาบจิงหุนในมือของเซียวเฉวียนยังคงหลดเลือดของเขาอย่างต่อเนื่อง ความเกลียดชังในดวงตาของหมิงเจ๋อนั้นรุนแรงมากจนเหมือนกับดาบคมที่สามารถเจาะทะลุร่างกายของเซียวเฉวียน

“หมิงเจ๋อ เจ้าไม่รู้หรอว่าข้าเป็นราชครู และราชครูก็เหมือนกับพระราชบิดาของฮ่องเต้ ดังนั้นฝ่าบาทจะทรงเมตตาข้า! เซียวเฉวียนไม่จำเป็นต้องมองด้วยซ้ำ เขาก็รู้ว่าหมิงเจ๋อ คนวิกลจริตคนนี้กำลังโกรธเป็นอย่างมาก

แต่ยังไงซะ หมิงเจ๋อก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้!

เซียวเฉวียนลดสายตาลงและมองอย่างเย็นชาไปที่แขนขวาของหมิงเจ๋อซึ่งเต็มไปด้วยโคลน ใบมีดคมกริบ การตัดนั้นเรียบสวยงามมาก

เซียวเฉวียนชื่นชมด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง: "ก็...ไม่เลวเลย! ดาบจิงหุนก็ถือว่ายังดีอยู่!"

กระบี่แบบไหนกันที่มันอ่อนแอต่อหน้าดาบจิงหุน!

กระบี่ชีวินคือหยาดเหงื่อและความภาคภูมิใจของหมิงเจ๋อ! ในสายตาของเซียวเฉวียน เขากลายเป็นมือสมัครเล่นอย่างนั้นหรือ?

ความโกรธของหมิงเจ๋อสะสมจนถึงขีดสุด มันเอ่อล้นออกมาทั่วทุกอณูรูขุมขนในร่างกายแม้แต่สีเงินที่ปลิวไสวของเขา เขาเหมือนกับเป็นคนละคนในตอนนี้

ในเวลาเดียวกัน ความโกรธของเขายังทำให้พลังปราณชี่และเลือดพุ่งพรวดในร่างกาย ดังนั้นเลือดจึงไหลออกจากบาดแผลเร็วยิ่งขึ้น

หากเป็นเช่นนี้ต่อไปจะเหมือนกับการเชือดคอเป็ดคอไก่แล้วปล่อยให้ตายหรือไม่?

การตายแบบนี้น่าอนาจเป็นอย่างยิ่ง!

ไม่ได้!

หมิงเจ๋อต้องระงับความโกรธ ความอัปยศครั้งใหญ่นี้ เซียวเฉวียนจะต้องชดใช้เป็นร้อยเท่าพันเท่าในอนาคตอย่างแน่นอน!

สิ่งสำคัญคือต้องมีชีวิตรอด!

หมิงเจ๋อเห็นว่าการข่มขู่เซียวเฉวียนนั้นไม่มีประโยชน์ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนกลยุทธ์และพูดกับเซียวเฉวียนด้วยการประจบสอพลอ: "พี่เขย ทุกอย่างที่ข้าทำก่อนหน้านี้ ข้าต้องขอโทษท่านด้วย ปล่อยข้าไปเถอะ เมื่อข้ากลับไปที่ดินแดนตะวันตกข้าจะดูแลท่านเอง คิดซะว่านี้เป็นความปรารถณาดีที่ข้าจะส่งน้องข้ากลับไปหาท่านทุกเมื่อ เเละเพื่อให้ท่านกลับมารวมกันที่นี้อีกครั้ง”

หมิงเจ๋อผู้หยิงผยอง ตอนนี้กลับทำตัวเหมือนหมาจนตรอก!

องค์ชายแห่งดินแดนตะวันตกผู้สง่างาม เพื่อความอยู่รอด สามารถทำเรื่องไร้ยางอายได้ทุกสิ่ง ต้องเป็นองค์ชายวิกลจริตเช่นนี้ถึงทำได้!

มันเป็นเพียงสิ่งที่ย้อนแย้งกัน!

ไม่ต้องพูดถึงว่าหมิงเจ๋อเป็นองค์ชาย แม้ว่าเขาจะเป็นคนธรรมดา เขาคงจะหักกระดูกสันหลังแล้วเอาแทงคอ ทำไมถึงไม่ยอมตายอย่างเรียบง่ายและีศักดิ์ศรี?

"จุ๊จุ๊! วิธีที่เจ้าทำอยู่ตอนนี้ก็ไม่ต่างจากสุนัขที่กระดิกหางร้องขอความเมตตา!" ในเมื่อหมิงเจ่อได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาลงบนพื้น เซียวเฉวียนก็จะช่วยเขาทำให้มันเป็นฝุ่นผง เซียวเฉวียนต้องการรู้ว่าเขาขะหน้าด้านถึงเพียงไหน?

ดวงตาของหมิงเจ๋อเบิกกว้างเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่พูด อ่า! อา! อา!

เซียวเฉวียนเปรียบเทียบเขากับสุนัขที่กระดิกหางเพื่อขอความเมตตา? นี่เป็นการเหยียดหยามยิ่งนัก! อย่างไรก็ตามหมิงเจ๋อทำได้เพียงขอโทษและพูดด้วยรอยยิ้ม: "พี่เขยพูดถูก..."

ชัดเจนเลยว่า แม้ว่าตอนนี้เซียวเฉวียนจะบอกว่าเขาเป็นคนบ้า หมิงเจ๋อก็จะเห็นด้วยกับคำพูดของเขา

หมิงเจ่อเกลียดเซียวเฉวียนมากแต่ก็เก็บไว้ได้แค่ในใจ ภายนอกเขาต้องเรียกเวียวเฉวียนว่าพี่เขยด้วยความรัก เพื่อทำให้เซียวเฉวียนพึงพอใจ

“บ้าไปแล้ว! ตอนที่เจ้าจะฆ่าข้า เจ้าไม่เรียกข้าว่าพี่เขยด้วยซ้ำ!” เซียวเฉวียนมองหมิงเจ๋ออย่างเย็นชา ลมหายใจของผู้ชนะนั้นท่วมท้นจนหมิงเจ่อแทบจะหายใจไม่ออก หมิงเจ่อพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกปิดความกลัวที่เขามีต่อเซียวเฉวียน

หมิงเจ๋อไม่เคยเห็นคนที่เป็นเช่นนี้มาก่อน!