ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 781

“เจ้า เจ้าสำนัก......”

ผู้ใต้บังคับบัญชาสะดุดล้ม ไม่มีกระบี่ชีวินแล้วพวกเขาจะต่อสู้ได้อย่างไร?

จะไม่พากันไปตายหมดนี้หรอกหรือ?

พวกเขาเป็นกังวล เซียวเฉวียนไม่ได้แม้แต่นำพู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งคุนหลุนออกมา เขาเอาชนะด้วยดาบจิงหุนเพียงเท่านั้น!

เช่นนี้…เช่นนี้ไม่ใช่ว่าเป็นการตบหน้ากันหรอกหรือ!

ไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนทำมันได้อย่างไร เจ้าสำนักเคยบอกว่ากระบี่ชีวินเป็นอาวุธที่ทรงพลังมากที่สุด และมันก็อยู่ในดินแดนตะวันตก

แต่ดาบจิงหุนกลับเอาชนะได้อย่างนั้นหรือ?

หมิงเจ๋อศึกษาวิชาดาบมาหลายปี ในการใช้อาวุธเขาถือว่ามีความสามารถมากเลยทีเดียว มีความสามารถมากกว่าอี้อู๋หลี่และเจี้ยนเหล่า ในตอนนั้นเขาสามารถคุยโวโอ้อวดได้ แต่ในตอนนี้ขายขี้หน้าเสียมากกว่า

เซียวเฉวียนใช้วิธีอื่นเอาชนะกระบี่ชีวินของหมิงเจ๋อได้อย่างง่ายดาย!

นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน? มันเหมือนกับคนที่พยายามทำงานหนักสายตัวแทบขาดมาตลอดหลายปี เพื่อสะสมรากฐานที่ดี และสุดท้ายมาเจอไอเด็กเมื่อวานซืนเอาชนะไปได้ง่ายๆ

หมิงเจ๋อไม่เพียงรู้สึกอับอาย แต่ยังรู้สึกว่าพระเจ้าไม่ยุติธรรมกับเขา!

เหตุใดจึงเป็นเซียวเฉวียนทุกที ที่ได้รับความโปรดปราน! มันต้องเป็นความผิดของดาบวิญญาณเป็นแน่!

อย่างไรก็ตาม ดาบวิญญาณซ่อนอยู่ภายในร่างของเซียวเฉวียน และไฟของเขาไม่มีผลกับดาบวิญญาณ พ่อลูกคู่นี้หัวหมอเสียจริง!

อย่าพูดถึงจรรยาบรรณในการต่อสู้!

ไม่เคารพเลยแม้แต่น้อย!

ยิ่งหมิงเจ๋อคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสี เมื่อเห็นว่าคนของเขาไม่เคลื่อนไหวก็ยิ่งโมโห จึงตะโกนไปอย่างเกรียวกราดว่า: “พวกเจ้ายืนทื้อกันอยู่ได้ โจมตีเข้าไป!”

ยอมตายดีกว่าขายขี้หน้า! หมิงเจ๋อไม่อาจปล่อยให้สิ่งที่วางแผนไว้มานานหลายปีต้องสูญเสียไปเช่นนี้ได้!

"เอามันมา"

เซียวเฉวียนยกดาบจิงหุนขึ้นด้วยมือทั้งสองข้าง: "ข้า เซียวเฉวียน จะทำให้เจ้าตายอย่างมีความสุขแน่นอน"

เซียวเฉวียนไม่เคยฆ่าผู้บริสุทธิ์

แต่ตระกูลเซียวได้สิ้นไปแล้ว ท่านแม่จากไปแล้ว และใครก็ตามที่มาจากจงหนานซานก็ถือเป็นฆาตกรทั้งสิ้น

คนของหมิงเจ๋อตัวสั่นด้วยความกลัว พวกเขาใช้กระบี่ชีวินมาโดยตลอด ตอนนี้กลับไม่มีแล้ว จะต่อสู้ได้อย่างไร?

มีกฎเกณฑ์ทั้งในราชวงศ์ต้าเว่ยและดินแดนตะวันตก ในระหว่างการสู้รบ หากคู่ต่อสู้ร้องขอความเมตตา ศัตรูจะต้องปล่อยเขาไป

หมิงเจ๋อนั้นเป็นคนเสียสติ แต่ลูกน้องตาดำๆของเขา เป็นคนปกติที่ไม่อยากตาย

ทุกคนคุกเข่าลงบนพื้นเสียงดัง "ปัก": "เรายอมรับความพ่ายแพ้! ไว้ชีวิตของเรา ไว้ชีวิตของเราด้วย!"

ดวงตาของสั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าของเขาแดงก่ำ: “ลุกขึ้น!ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!”

เซียวเฉวียนรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงร้องขอความเมตตา เซียวเฉวียนรู้กฎนี้ แม้แต่ในทุกวันนี้ก็มีหลักการไม่ฆ่าตัวประกัน

แต่นี้คือต้าเว่ย

ยุคโบราณ

โลกนั้นเป็นของเซียวเฉวียนในอนาคต

เซียวเฉวียนจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับกฎนี้

“ไม่รู้หรอกหรือว่าข้า เซียวเฉวียน เป็นคนที่โหดร้ายที่สุดในต้าเว่ย?” ดวงตาของเซียวเฉวียนเยาะเย้ยและเย็นชาอย่างยิ่ง: “เจ้าเล่นผิดคนแล้ว”

“ข้า เซียวเฉวียน มีกฎเพียงข้อเดียวเท่านั้น”

ดวงตาของเซียวเฉวียนกวาดไปทั่วใบหน้าของคนเหล่านี้ พวกเขาทั้งหวาดกลัว ทั้งตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง กฎของเซียวเฉวียนคืออะไร?

“ใครก็ตามที่ทำให้ข้าขุ่นเคือง” เซียวเฉวียนพูดอย่างเคร่งขรึม “ข้าจะล้างบางพวกมันให้ถึงโคตรถึงเหง้า”

ผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านี้ตัวสั่นไปทั้งตัวและใบหน้าของคนยี่สิบหรือสามสิบคนซีดเซียวไปพร้อมๆกัน เซียวเฉวียนยิ้มอย่างเย็นชา: "จงหนานซานไม่ควร ... ฆ่าผู้บริสุทธิ์โดยไม่เลือกเลยจริงๆ"

จากนั้นเซียวเฉวียนก็เดินไปรอบๆ คนพวกนั้นและใช้ดาบจิงหุนฟาดฟันด้วยความเร็วแรง

“อัก อึก อัก อ๊ากก!”

คนเหล่านี้ร้องครวญครางและล้มลงกับพื้น

เซียวเฉวียนทำตามคำพูด ปาดคอพวกเขา และมอบช่วงเวลาที่ดีให้แก่พวกเขา

บางคนต้องการวิ่งหนี แต่ก่อนที่พวกเขาจะวิ่งออกไป เซียวเฉวียนก็ประชิดตัวเขาเข้าแล้ว

แม้เซียวเฉวียนจะตัวสูง แต่เขาว่องไวเป็นอย่างมาก แม้แต่ชิงหลงที่อยู่ข้างๆ ยังตกตะลึงกับท่วงท่านั่น ไม่ได้เจอกันเพียงไม่นาน เซียวเฉวียนเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้เชียวหรือ

ดวงตาของชิงหลงขยับตามการเคลื่อนไหวของเซียวเฉวียน

ซ้ายและขวา

ขึ้นและลง

ตื่นตาตื่นใจราวกับว่าตรงหน้าคือมังกรร่ายรำ

เซียวเฉวียนเห็นความสั่นไหวภายใต้ท่าทางที่สงบของเขา

เขากำลังตื่นตระหนก

เขากลัว

จิตใจเขาสั่นไหว

"ดูเหมือนว่าจะจบลงแล้ว" เซียวเฉวียนดึงดาบจิงหุนออกมาจากร่างไร้วิญญาณของผู้ใต้บังคับบัญชาคนสุดท้าย เลือดนั้นไหลอาบไปทั่ว

กลิ่นคาวเลือดทำให้หมิงเจ๋อขมวดคิ้วด้วยท่าทางฉุนเฉียว

เซียวเฉวียนกลอกตาไปที่เขาและพูดอย่างเย็นชา: "ถึงตาข้าแล้วที่ต้องคืนความยุติธรรมต่อสวรรค์"

หมิงเจ๋อวางแผนต่อต้านเซียวเฉวียนมาหลายปีแล้ว แต่เพื่อเห็นแก่องค์หญิงต้าถง การให้เขาพักผ่อนถือเป็นการแสดงความเมตตาครั้งสุดท้ายของเซียวเฉวียน!

ดาบจิงหุนของเซียวเฉวียนบินไปหาหมิงเจ๋อราวกับสายฟ้า!

"ไม่!"

หมิงเจ๋อตกใจและถอยหนี!

“เซียวเฉวียน! ปล่อยข้าไป!”

อะไรกัน?

เซียวเฉวียนคิดว่าหูของเขาได้ยินผิดไป

หมิงเจ๋อหันหน้าหลบดาบจิงหุน: "ปล่อยข้าไป! ข้ารู้ว่าข้าผิด! เจ้าและข้าเป็นครอบครัวเดียวกัน! ทำไมเจ้าถึงทำกับข้าเช่นนี้!"

พูดออกมาง่ายอะไรเช่นนี้ เจ้าพึงฆ่าแม่ของข้า แต่ตอนนี้เจ้ามาบอกว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างนั้นหรือ

คนพวกนี้ไร้ยางอายเป็นอย่างมาก เซียวเฉวียนรู้สึกประหลาดใจจริงๆ

“ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจ้าวุ่นวายกับฉินซูโหรว เจ้ากับข้าได้เป็นศัตรูกันแล้ว” เซียวเฉวียนกัดฟัน: “อย่ายุ่งกับภรรยาของข้า เจ้าไม่คู่ควร!”

ดูคำพูดนั้นสิ! ไหนจะดาบจิงหุนอีก!

หมิงเจ๋อคำรามด้วยความโกรธ: "เจ้ากล้าดียังไง! เจ้าไม่ต้องการภรรยาและลูกของเจ้าแล้วอย่างนั้นหรือ! ข้าคือองค์ชายแห่งดินแดนตะวันตก! แม้แต่ฮ่องเต้แห่งต้าเว่ยก็ยังต้องเคารพข้า!"

"อ๊ากกก!"

ก่อนที่หมิงเจ๋อจะพ่นคำพูดไร้สาระจบ เขาก็กรีดร้องโหยหวนเสียงดังสนั่น!