ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 781

“เจ้า เจ้าสำนัก......”

ผู้ใต้บังคับบัญชาสะดุดล้ม ไม่มีกระบี่ชีวินแล้วพวกเขาจะต่อสู้ได้อย่างไร?

จะไม่พากันไปตายหมดนี้หรอกหรือ?

พวกเขาเป็นกังวล เซียวเฉวียนไม่ได้แม้แต่นำพู่กันเฉียนคุนและภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งคุนหลุนออกมา เขาเอาชนะด้วยดาบจิงหุนเพียงเท่านั้น!

เช่นนี้…เช่นนี้ไม่ใช่ว่าเป็นการตบหน้ากันหรอกหรือ!

ไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนทำมันได้อย่างไร เจ้าสำนักเคยบอกว่ากระบี่ชีวินเป็นอาวุธที่ทรงพลังมากที่สุด และมันก็อยู่ในดินแดนตะวันตก

แต่ดาบจิงหุนกลับเอาชนะได้อย่างนั้นหรือ?

หมิงเจ๋อศึกษาวิชาดาบมาหลายปี ในการใช้อาวุธเขาถือว่ามีความสามารถมากเลยทีเดียว มีความสามารถมากกว่าอี้อู๋หลี่และเจี้ยนเหล่า ในตอนนั้นเขาสามารถคุยโวโอ้อวดได้ แต่ในตอนนี้ขายขี้หน้าเสียมากกว่า

เซียวเฉวียนใช้วิธีอื่นเอาชนะกระบี่ชีวินของหมิงเจ๋อได้อย่างง่ายดาย!

นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน? มันเหมือนกับคนที่พยายามทำงานหนักสายตัวแทบขาดมาตลอดหลายปี เพื่อสะสมรากฐานที่ดี และสุดท้ายมาเจอไอเด็กเมื่อวานซืนเอาชนะไปได้ง่ายๆ

หมิงเจ๋อไม่เพียงรู้สึกอับอาย แต่ยังรู้สึกว่าพระเจ้าไม่ยุติธรรมกับเขา!

เหตุใดจึงเป็นเซียวเฉวียนทุกที ที่ได้รับความโปรดปราน! มันต้องเป็นความผิดของดาบวิญญาณเป็นแน่!

อย่างไรก็ตาม ดาบวิญญาณซ่อนอยู่ภายในร่างของเซียวเฉวียน และไฟของเขาไม่มีผลกับดาบวิญญาณ พ่อลูกคู่นี้หัวหมอเสียจริง!

อย่าพูดถึงจรรยาบรรณในการต่อสู้!

ไม่เคารพเลยแม้แต่น้อย!

ยิ่งหมิงเจ๋อคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสี เมื่อเห็นว่าคนของเขาไม่เคลื่อนไหวก็ยิ่งโมโห จึงตะโกนไปอย่างเกรียวกราดว่า: “พวกเจ้ายืนทื้อกันอยู่ได้ โจมตีเข้าไป!”

ยอมตายดีกว่าขายขี้หน้า! หมิงเจ๋อไม่อาจปล่อยให้สิ่งที่วางแผนไว้มานานหลายปีต้องสูญเสียไปเช่นนี้ได้!

"เอามันมา"

เซียวเฉวียนยกดาบจิงหุนขึ้นด้วยมือทั้งสองข้าง: "ข้า เซียวเฉวียน จะทำให้เจ้าตายอย่างมีความสุขแน่นอน"

เซียวเฉวียนไม่เคยฆ่าผู้บริสุทธิ์

แต่ตระกูลเซียวได้สิ้นไปแล้ว ท่านแม่จากไปแล้ว และใครก็ตามที่มาจากจงหนานซานก็ถือเป็นฆาตกรทั้งสิ้น

คนของหมิงเจ๋อตัวสั่นด้วยความกลัว พวกเขาใช้กระบี่ชีวินมาโดยตลอด ตอนนี้กลับไม่มีแล้ว จะต่อสู้ได้อย่างไร?

มีกฎเกณฑ์ทั้งในราชวงศ์ต้าเว่ยและดินแดนตะวันตก ในระหว่างการสู้รบ หากคู่ต่อสู้ร้องขอความเมตตา ศัตรูจะต้องปล่อยเขาไป

หมิงเจ๋อนั้นเป็นคนเสียสติ แต่ลูกน้องตาดำๆของเขา เป็นคนปกติที่ไม่อยากตาย

ทุกคนคุกเข่าลงบนพื้นเสียงดัง "ปัก": "เรายอมรับความพ่ายแพ้! ไว้ชีวิตของเรา ไว้ชีวิตของเราด้วย!"

ดวงตาของสั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าของเขาแดงก่ำ: “ลุกขึ้น!ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!”

เซียวเฉวียนรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงร้องขอความเมตตา เซียวเฉวียนรู้กฎนี้ แม้แต่ในทุกวันนี้ก็มีหลักการไม่ฆ่าตัวประกัน

แต่นี้คือต้าเว่ย

ยุคโบราณ

โลกนั้นเป็นของเซียวเฉวียนในอนาคต

เซียวเฉวียนจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับกฎนี้

“ไม่รู้หรอกหรือว่าข้า เซียวเฉวียน เป็นคนที่โหดร้ายที่สุดในต้าเว่ย?” ดวงตาของเซียวเฉวียนเยาะเย้ยและเย็นชาอย่างยิ่ง: “เจ้าเล่นผิดคนแล้ว”

“ข้า เซียวเฉวียน มีกฎเพียงข้อเดียวเท่านั้น”

ดวงตาของเซียวเฉวียนกวาดไปทั่วใบหน้าของคนเหล่านี้ พวกเขาทั้งหวาดกลัว ทั้งตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง กฎของเซียวเฉวียนคืออะไร?

“ใครก็ตามที่ทำให้ข้าขุ่นเคือง” เซียวเฉวียนพูดอย่างเคร่งขรึม “ข้าจะล้างบางพวกมันให้ถึงโคตรถึงเหง้า”

ผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านี้ตัวสั่นไปทั้งตัวและใบหน้าของคนยี่สิบหรือสามสิบคนซีดเซียวไปพร้อมๆกัน เซียวเฉวียนยิ้มอย่างเย็นชา: "จงหนานซานไม่ควร ... ฆ่าผู้บริสุทธิ์โดยไม่เลือกเลยจริงๆ"

จากนั้นเซียวเฉวียนก็เดินไปรอบๆ คนพวกนั้นและใช้ดาบจิงหุนฟาดฟันด้วยความเร็วแรง

“อัก อึก อัก อ๊ากก!”

คนเหล่านี้ร้องครวญครางและล้มลงกับพื้น

เซียวเฉวียนทำตามคำพูด ปาดคอพวกเขา และมอบช่วงเวลาที่ดีให้แก่พวกเขา

บางคนต้องการวิ่งหนี แต่ก่อนที่พวกเขาจะวิ่งออกไป เซียวเฉวียนก็ประชิดตัวเขาเข้าแล้ว

แม้เซียวเฉวียนจะตัวสูง แต่เขาว่องไวเป็นอย่างมาก แม้แต่ชิงหลงที่อยู่ข้างๆ ยังตกตะลึงกับท่วงท่านั่น ไม่ได้เจอกันเพียงไม่นาน เซียวเฉวียนเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้เชียวหรือ

ดวงตาของชิงหลงขยับตามการเคลื่อนไหวของเซียวเฉวียน

ซ้ายและขวา

ขึ้นและลง

ตื่นตาตื่นใจราวกับว่าตรงหน้าคือมังกรร่ายรำ