ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 785

สาบาน? สาบานกระไรกัน? ชิงหลงไม่นึกว่าเซียวเฉวียนจักให้เขาสาบาน ชิงหลงจึงอึ้งไปครู่หนึ่ง

คนโบราณให้ความสำคัญกับคำสาบาน จึงไม่อาจกล่าวคำสาบานอย่างเลื่อนลอยได้ ยิ่งไปกว่านั้นชิงหลงยังเป็นถึงคุณชายแห่งคุนหลุน หนึ่งวาจาหนักดุจโถทองเก้าชั้น หนึ่งวาจามีค่าดั่งทองคำพันชั่ง!

“ข้าต้องการให้เจ้ากล่าวคำสาบานในนามของคุนหลุน : ทันทีที่ทำลายผนึกสำเร็จ กองทัพของคุนหลุนจะไม่รุกล้ำเข้าไปในต้าเว่ยแม้เพียงครึ่งก้าว!” เสียงของเซียวเฉวียนเยือกเย็นอย่างมาก “หากเจ้าไม่สาบาน ข้าก็จะไม่ทำลายผนึกจูเสิน!”

แม้เซียวเฉวียนจะรีบร้อนในการทำลายผนึกจูเสิน แต่เขารู้ว่าเมื่อผนึกจูเสินถูกทำลาย บนโลกใบนี้ก็อาจจะไม่มีอาวุธใดที่สามารถบีบบังคับชาวคุนหลุนได้อีก

และชาวคุนหลุนก็เป็นนักรบและวีรบุรุษโดยกำเนิด เมื่อชาวคุนหลุนไม่มีสิ่งที่ต้องพะวงแล้ว ความโกรธแค้นที่พวกเขาสะสมมานับพันปีก็จะปะทุในที่สุด และเมื่อชาวคุนหลุนเริ่มก่อสงคราม จักไม่มีประเทศใดที่เป็นปฏิปักษ์ต่อพวกเขาได้!

เซียวเฉวียนเป็นชาวต้าเว่ย เซียวเฉวียนก็ไม่ยอมที่จะเป็นโจรขายชาติ!

คำสาบานนี้... ทำให้ชิงหลงลำบากใจมาก ทั่วใต้หล้านี้ต้าเว่ยมีอาณาเขตกว้างใหญ่และมีทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ที่สุด แน่นอนว่าชิงหลงอยากได้เนื้อชิ้นใหญ่อย่างต้าเว่ย!

ทว่าหากไม่รับปากเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนก็จะไม่ยอมลงมือ เมื่อผนึกจูเสินไม่ถูกทำลาย ชิงหลงก็ไม่ได้ประโยชน์อันใดเลย...

“อย่างไรเล่า เจ้าจะรับปากหรือไม่!” เซียวเฉวียนไม่มีความอดทนมากพอที่จะพูดจู้จี้กับชิงหลง หากเสียเวลาไปนาทีเดียว เสี่ยวเซียนชิวก็จะอันตรายมากขึ้นทุกนาที ทำหรือว่าไม่ทำเป็นคำตอบเดียวของเรื่องนี้ ชิงหลงต้องรีบให้คำตอบแก่เซียวเฉวียน!

“ได้! ข้ารับปากเจ้า!” ชิงหลงนำกริชออกมากลางอากาศ พลางเฉือนไปที่นิ้วชี้ และมีเลือดไหลออกมา

เลือดที่นิ้วชี้ของชิงหลงเหมือนกับถูกดึงดูดโดยพลังแม่เหล็กของท้องฟ้า มันเขียนลงบนอากาศด้วยตัวเอง “ข้าคือชิงหลง องค์ชายแห่งคุนหลุน ข้าขอสาบานในนามของคุนหลุน! นับตั้งแต่วันนี้กองทัพคุนหลุนจักไม่เข้าไปในต้าเว่ยแม้เพียงครึ่งเดียว! หากผิดต่อคำสาบาน คุนหลุนจักต้องพบแต่ความวิบัติสืบไป!”

ทุกตัวอักษรแดงฉานและทรงพลัง!

ชิงหลงกล่าวคำสาบานเสร็จ ก็ลูบที่แผลบนนิ้วชี้เบา ๆ บาดแผลก็หายในทันที

จากนั้นชิงหลงก็โบกมือ คําสาบานเมื่อครู่ก็กลายเป็นประกาศนับหมื่นร้อยพันฉบับ พลางกระจายไปทั่วทุกมุมโลก!

การกระทำของชิงหลง ถือเป็นการประกาศต่อทั่วทั้งโลก! และให้ผู้คนบนเทือกเขาคุนหลุนตายใจที่จะเข้ารุกรานต้าเว่ย!

เทือกเขาคุนหลุนมีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดซึ่งสืบทอดมาจากบรรพบุรุษหลายชั่วอายุคน เมื่อทายาทคุนหลุนสาบานในนามของคุนหลุนแล้ว คุนหลุนจะต้องปฏิบัติตามคําสาบานนี้อย่างเคร่งครัด มิเช่นนั้นจะนำหายนะมาสู่คุนหลุนได้!

คนโบราณเชื่อเรื่องผีและเทพ ยึดมั่นในสัญญา กฎที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้นั้น คนรุ่นหลังพึงปฏิบัติตามโดยไม่มีเงื่อนไข และไม่เคยมีผู้ใดกล้าตั้งคําถาม!

“ใต้เท้าเซียว เช่นนี้ท่านพึงพอใจแล้วใช่หรือไม่?” ชิงหลงรอคำตอบจากเซียวเฉวียน

“ตกลง!” เซียวเฉวียนพูดมาสองคำจากที่ไกล ๆ และเริ่มลงมือจัดการทำลายผนึกจูเสิน

...

...

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้ากำลังเดินอยู่บนพื้นหิมะขาวโพลนอย่างอ่อนล้า โดยลากรอยเท้ายาวสี่สายไว้ข้างหลังพวกเขา

ที่นี่คือที่ใด?

ทุกอย่างดูแปลกตาไปเสียหมด?

ไป๋ฉี่หรี่ตามองรอบด้าน หิมะสะท้อนแสงอย่างรวดเร็วจนเกือบทำให้ดวงตาของพวกเขาพร่ามัว

ยิ่งเดินไปข้างหน้า ก็ยิ่งเหมือนมีอะไรดูดลมปราณของเขาไว้ พวกเขาทั้งคู่รู้สึกเปลืองแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ยังไม่ต้องพูดถึงลมหายใจที่หนักอึ้ง แม้แต่ขาก็หนักขึ้นเช่นกัน

หากนายท่านอยู่ที่นี่ก็คงดี

ไป๋ฉี่ไม่ใช่คนที่คอยพึ่งพิงคนอื่น ทว่าตอนนี้เซียวเฉวียนเป็นเหมือนเสาหลักทางจิตวิญญาณของพวกเขา ทำให้ไป๋ฉี่ต้องกัดฟันสู้และอดทนต่อไป

“ไป๋ฉี่ ฟู่... ฟู่…” เหมิงเอ้ารู้สึกว่าไม่อาจก้าวเท้าออกไปได้ เขาโน้มเอวลง เอามือสองข้างวางไว้บนเข่า และผ่อนลมหายใจหนัก “เดินไม่ไหวแล้ว เวียนหัวไปหมดแล้ว พวกเราจะต้องตายตรงนี้ใช่หรือไม่?”

ไป๋ฉี่ดีเสียกว่าเหมิงเอ้าอยู่นิดหน่อย ไป๋ฉี่พูดเสียงหนัก “ไม่หรอก พวกเราต้องออกไปให้ได้”

เหมิงเอ้าสีหน้าอึ้งทึ้ง สถานที่บ้าบอแห่งนี้ช่างแปลกหูแปลกตา และไม่เคยได้ยินหรือได้เห็นมาก่อนในชีวิต “นายท่านจะรู้หรือไม่ว่าพวกเรามีอันตราย จะมาช่วยพวกเราหรือไม่?”

เดิมทีเหมิงเอ้าอยากจะพูดคุยเพื่อคลายความเหนื่อยล้า ให้สมองปลอดโปร่ง นึกไม่ถึงว่ายิ่งพูดก็ยิ่งเวียนหัว เขาล้มวูบลงบนพื้นหิมะด้วยความไม่ได้สติ

“เหมิงเอ้า! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง!” ไป๋ฉี่ที่กำลังเข้าไปพยุงเขา จู่ ๆ ก็ล้มวูบลงไปบนพื้น

ดาบจิงหุนเล่มนั้นของเซียวเฉวียนแทงเข้าไปที่ช่องท้องของไป๋ฉี่! ไป๋ฉี่กรีดร้องดังอ้าก “นายท่าน! นาย...”

เพราะเหตุใด?

ไป๋ฉี่กุมเลือดที่ไหลดิ่งลงมา เลือดยังร้อนอยู่ นี่เป็นความจริง ไม่เหมือนเป็นภาพลวงตา

ความเจ็บปวดก็เป็นความจริง ไม่จอมปลอมเลยแม้แต่นิดเดียว

ไป๋ฉี่มีความศรัทธาต่อเซียวเฉวียนอย่างแรงกล้า ดังนั้นในตอนที่เซียวเฉวียนลงมือ ไป๋ฉี่ไม่แม้แต่จะถอยหนี

“นายท่าน...” ไป๋ฉี่มองเซียวเฉวียนด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า “นี่ข้าเอง... ข้าคือไป๋ฉี่!”

“ไป๋ฉี่งั้นรึ?” เซียวเฉวียนกลอกลูกตาดำสนิทไปมา ราวกับไร้ซึ่งชีวิตชีวา “เห็นแก่ความสัมพันธ์ของเจ้านายและลูกน้อง ข้าจะมอบความสุขให้แก่พวกเจ้า!”

เซียวเฉวียนดึงดาบจิงหุนออกมาจากร่างของไป๋ฉี่ และพูดอย่างอำมหิตว่า “ไป๋ฉี่! ตระกูลเซียวถูกฆ่า! จิ่นเซ่อตายอย่างน่าเวทนา! เป็นเพราะเจ้าและเหมิงเอ้าไม่คุ้มกันจวนเซียวให้ดี! พวกเจ้าสมควรตาย!”

“เป็นความผิดของข้า! เป็นความผิดของข้า!”

น้ำตาหนึ่งหยดไหลออกมาจากดวงตาของไป๋ฉี่ น้ำตาไหลลงพื้นเป็นน้ำแข็ง “เป็นเพราะข้าไม่ได้ปกป้องคุณหนูสามและจวนเซียวให้ดี นายท่าน... ข้า...”

“แน่นอนว่าเป็นความผิดของเจ้า!” เซียวเฉวียนจ้องไป๋ฉี่อย่างโกรธแค้น พลางชูดาบจิงหุนในมือขึ้น “นี่คือสิ่งที่พวกเจ้าสมควรได้รับ!”

ไป๋ฉี่มองดวงตาที่โกรธแค้นคู่นั้นของเซียวเฉวียน นายท่านโกรธจึงฆ่าพวกเขางั้นหรือ?

เป็นการกล่าวโทษที่พวกเขาดูแลจวนไม่ดีงั้นหรือ?

ใช่ พวกเขาบกพร่องต่อหน้าที่

เช่นนั้นนายท่านจึงต้องการฆ่าพวกเขา ไป๋ฉี่ยอมรับ!

“นายท่าน... ข้าขอโทษ...” ไป๋ฉี่ถอนสายตาออกอย่างอ่อนแรง แกล้งทำเป็นหลับตา

ทว่าในขณะนั้นเอง เขาพบว่าบนพื้นหิมะไม่มีเงาของนายท่านอยู่แล้ว!