ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 785

สาบาน? สาบานกระไรกัน? ชิงหลงไม่นึกว่าเซียวเฉวียนจักให้เขาสาบาน ชิงหลงจึงอึ้งไปครู่หนึ่ง

คนโบราณให้ความสำคัญกับคำสาบาน จึงไม่อาจกล่าวคำสาบานอย่างเลื่อนลอยได้ ยิ่งไปกว่านั้นชิงหลงยังเป็นถึงคุณชายแห่งคุนหลุน หนึ่งวาจาหนักดุจโถทองเก้าชั้น หนึ่งวาจามีค่าดั่งทองคำพันชั่ง!

“ข้าต้องการให้เจ้ากล่าวคำสาบานในนามของคุนหลุน : ทันทีที่ทำลายผนึกสำเร็จ กองทัพของคุนหลุนจะไม่รุกล้ำเข้าไปในต้าเว่ยแม้เพียงครึ่งก้าว!” เสียงของเซียวเฉวียนเยือกเย็นอย่างมาก “หากเจ้าไม่สาบาน ข้าก็จะไม่ทำลายผนึกจูเสิน!”

แม้เซียวเฉวียนจะรีบร้อนในการทำลายผนึกจูเสิน แต่เขารู้ว่าเมื่อผนึกจูเสินถูกทำลาย บนโลกใบนี้ก็อาจจะไม่มีอาวุธใดที่สามารถบีบบังคับชาวคุนหลุนได้อีก

และชาวคุนหลุนก็เป็นนักรบและวีรบุรุษโดยกำเนิด เมื่อชาวคุนหลุนไม่มีสิ่งที่ต้องพะวงแล้ว ความโกรธแค้นที่พวกเขาสะสมมานับพันปีก็จะปะทุในที่สุด และเมื่อชาวคุนหลุนเริ่มก่อสงคราม จักไม่มีประเทศใดที่เป็นปฏิปักษ์ต่อพวกเขาได้!

เซียวเฉวียนเป็นชาวต้าเว่ย เซียวเฉวียนก็ไม่ยอมที่จะเป็นโจรขายชาติ!

คำสาบานนี้... ทำให้ชิงหลงลำบากใจมาก ทั่วใต้หล้านี้ต้าเว่ยมีอาณาเขตกว้างใหญ่และมีทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ที่สุด แน่นอนว่าชิงหลงอยากได้เนื้อชิ้นใหญ่อย่างต้าเว่ย!

ทว่าหากไม่รับปากเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนก็จะไม่ยอมลงมือ เมื่อผนึกจูเสินไม่ถูกทำลาย ชิงหลงก็ไม่ได้ประโยชน์อันใดเลย...

“อย่างไรเล่า เจ้าจะรับปากหรือไม่!” เซียวเฉวียนไม่มีความอดทนมากพอที่จะพูดจู้จี้กับชิงหลง หากเสียเวลาไปนาทีเดียว เสี่ยวเซียนชิวก็จะอันตรายมากขึ้นทุกนาที ทำหรือว่าไม่ทำเป็นคำตอบเดียวของเรื่องนี้ ชิงหลงต้องรีบให้คำตอบแก่เซียวเฉวียน!

“ได้! ข้ารับปากเจ้า!” ชิงหลงนำกริชออกมากลางอากาศ พลางเฉือนไปที่นิ้วชี้ และมีเลือดไหลออกมา

เลือดที่นิ้วชี้ของชิงหลงเหมือนกับถูกดึงดูดโดยพลังแม่เหล็กของท้องฟ้า มันเขียนลงบนอากาศด้วยตัวเอง “ข้าคือชิงหลง องค์ชายแห่งคุนหลุน ข้าขอสาบานในนามของคุนหลุน! นับตั้งแต่วันนี้กองทัพคุนหลุนจักไม่เข้าไปในต้าเว่ยแม้เพียงครึ่งเดียว! หากผิดต่อคำสาบาน คุนหลุนจักต้องพบแต่ความวิบัติสืบไป!”

ทุกตัวอักษรแดงฉานและทรงพลัง!

ชิงหลงกล่าวคำสาบานเสร็จ ก็ลูบที่แผลบนนิ้วชี้เบา ๆ บาดแผลก็หายในทันที

จากนั้นชิงหลงก็โบกมือ คําสาบานเมื่อครู่ก็กลายเป็นประกาศนับหมื่นร้อยพันฉบับ พลางกระจายไปทั่วทุกมุมโลก!

การกระทำของชิงหลง ถือเป็นการประกาศต่อทั่วทั้งโลก! และให้ผู้คนบนเทือกเขาคุนหลุนตายใจที่จะเข้ารุกรานต้าเว่ย!

เทือกเขาคุนหลุนมีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดซึ่งสืบทอดมาจากบรรพบุรุษหลายชั่วอายุคน เมื่อทายาทคุนหลุนสาบานในนามของคุนหลุนแล้ว คุนหลุนจะต้องปฏิบัติตามคําสาบานนี้อย่างเคร่งครัด มิเช่นนั้นจะนำหายนะมาสู่คุนหลุนได้!

คนโบราณเชื่อเรื่องผีและเทพ ยึดมั่นในสัญญา กฎที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้นั้น คนรุ่นหลังพึงปฏิบัติตามโดยไม่มีเงื่อนไข และไม่เคยมีผู้ใดกล้าตั้งคําถาม!

“ใต้เท้าเซียว เช่นนี้ท่านพึงพอใจแล้วใช่หรือไม่?” ชิงหลงรอคำตอบจากเซียวเฉวียน

“ตกลง!” เซียวเฉวียนพูดมาสองคำจากที่ไกล ๆ และเริ่มลงมือจัดการทำลายผนึกจูเสิน

...

...

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้ากำลังเดินอยู่บนพื้นหิมะขาวโพลนอย่างอ่อนล้า โดยลากรอยเท้ายาวสี่สายไว้ข้างหลังพวกเขา

ที่นี่คือที่ใด?

ทุกอย่างดูแปลกตาไปเสียหมด?

ไป๋ฉี่หรี่ตามองรอบด้าน หิมะสะท้อนแสงอย่างรวดเร็วจนเกือบทำให้ดวงตาของพวกเขาพร่ามัว

ยิ่งเดินไปข้างหน้า ก็ยิ่งเหมือนมีอะไรดูดลมปราณของเขาไว้ พวกเขาทั้งคู่รู้สึกเปลืองแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ยังไม่ต้องพูดถึงลมหายใจที่หนักอึ้ง แม้แต่ขาก็หนักขึ้นเช่นกัน

หากนายท่านอยู่ที่นี่ก็คงดี

ไป๋ฉี่ไม่ใช่คนที่คอยพึ่งพิงคนอื่น ทว่าตอนนี้เซียวเฉวียนเป็นเหมือนเสาหลักทางจิตวิญญาณของพวกเขา ทำให้ไป๋ฉี่ต้องกัดฟันสู้และอดทนต่อไป

“ไป๋ฉี่ ฟู่... ฟู่…” เหมิงเอ้ารู้สึกว่าไม่อาจก้าวเท้าออกไปได้ เขาโน้มเอวลง เอามือสองข้างวางไว้บนเข่า และผ่อนลมหายใจหนัก “เดินไม่ไหวแล้ว เวียนหัวไปหมดแล้ว พวกเราจะต้องตายตรงนี้ใช่หรือไม่?”

ไป๋ฉี่ดีเสียกว่าเหมิงเอ้าอยู่นิดหน่อย ไป๋ฉี่พูดเสียงหนัก “ไม่หรอก พวกเราต้องออกไปให้ได้”

เหมิงเอ้าสีหน้าอึ้งทึ้ง สถานที่บ้าบอแห่งนี้ช่างแปลกหูแปลกตา และไม่เคยได้ยินหรือได้เห็นมาก่อนในชีวิต “นายท่านจะรู้หรือไม่ว่าพวกเรามีอันตราย จะมาช่วยพวกเราหรือไม่?”

เดิมทีเหมิงเอ้าอยากจะพูดคุยเพื่อคลายความเหนื่อยล้า ให้สมองปลอดโปร่ง นึกไม่ถึงว่ายิ่งพูดก็ยิ่งเวียนหัว เขาล้มวูบลงบนพื้นหิมะด้วยความไม่ได้สติ

“เหมิงเอ้า! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง!” ไป๋ฉี่ที่กำลังเข้าไปพยุงเขา จู่ ๆ ก็ล้มวูบลงไปบนพื้น