ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 791

เซียวเฉวียนฟังเกร็ดความรู้จิตแห่งอักษรจากเสี่ยวเซียนชิวไปพลาง และก็จ้องมองลำแสงสีแดงสองก้อนนั้นปะทะกันอย่างเอาจริงเอาจัง

เห็นได้ชัดว่าผนึกจูเสินเล็กลงจากเมื่อครู่มากนัก สีของจิตแห่งอักษรก็เข้มมากขึ้นกว่าเมื่อครู่เช่นกัน ราวกับเกือบจะเป็นแดงเข้มแล้ว

เซียวเฉวียนไม่ได้สนใจมากนักกับสีของจิตแห่งอักษรที่เข้มขึ้น เขาสรุปเองว่าเพราะจิตแห่งอักษรกำลังเสริมสีเข้าไปถึงได้เปลี่ยนไป

เซียวเฉวียนไตร่ตรองในใจ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ผนึกจูเสินคงใช้เวลาไม่นานก็ถูกจิตแห่งอักษรสลายไปอย่างแน่นอน

แต่ว่าผนึกจูเสินเป็นผนึกเทพพันปีที่มีความแฟนตาซีมากประเภทหนึ่งและมีตัวแปรมากเกินไป มันยังเป็นสิ่งที่ไม่ถูกกันกับเสี่ยวเซียนชิว เสี่ยวเซียนชิวอยู่ที่นี่ต่อไปคงจะไม่ปลอดภัยแน่

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงกล่าวกำชับ “เสี่ยวเซียนชิว เจ้าไปจากที่นี่ก่อน”

“ไม่ เสี่ยวเซียนชิวจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนท่านพ่อ”

“ท่านพ่อ อานุภาพของจิตแห่งอักษรตัดสินจากความสามารถแห่งบทกวีของผู้เป็นเจ้าของของมัน” เสี่ยวเซียนชิวจ้องมองเซียวเฉวียนด้วยใบหน้าเลื่อมใส ท่านพ่อของนางเป็นถึงผู้ที่ครอบครองพลังความสามารถแห่งบทกวีห้าพันปีในฮวาเซี่ย ผนึกจูเสินแค่ผนึกเทพพันปีเท่านั้นเองนับเป็นอะไรได้!

เซียวเฉวียนพยักหน้า สื่อว่าเสี่ยวเซียนชิวพูดมาไม่ผิด และก็ไม่ใช่เพราะเขาหยิ่งโอหัง ใครให้เขาเคยรับการศึกษาภาคบังคับ 9 ปีอันยอดเยี่ยมกันล่ะ

แต่ว่าเซียวเฉวียนก็ไม่อาจให้เสี่ยวเซียนชิวเสี่ยงอยู่ที่นี่ต่อ เซียวเฉวียนกล่าวโน้มน้าว “เจ้าจะอยู่กับพ่อก็ได้ แต่มาที่ระหว่างคิ้วพ่อมา รอจนพ่อทำลายผนึกจูเสินได้แล้ว เจ้าค่อยออกมา”

เสี่ยวเซียนชิวไม่ยินดีเล็กน้อย แต่ก็ยังตอบรับอย่างเชื่อฟัง “ได้ เสี่ยวเซียนชิวฟังท่านพ่อ”

เสี่ยวเซียนชิวกลายเป็นแสง “ชิ้ว” เจาะเข้าไปในระหว่างคิ้วของเซียวเฉวียนทันที

จุดที่ไกลจากนั้น ผนึกจูเสินใหญ่เพียงไข่ไก่แล้ว เซียวเฉวียนเห็นแสงแห่งชัยชนะ ดวงตาก็มีชีวิตชีวาทันที

เหอะ! ก็ความสามารถแค่นี้เท่านั้นเอง!

เสียแรงที่เซียวเฉวียนวางแผนตั้งนาน!

ในเวลานั้นเอง ผนึกจูเสินส่งเสียงแหบแห้งและทุ้มต่ำขึ้น “เซียวเฉวียน…… ข้าเป็นถึงผนึกที่สามารถปราบคนแห่งเขาคุนหลุนได้เชียวนะ!”

เชรด ผนึกจูเสินนี้ยังพูดได้ด้วยเหรอ?

เซียวเฉวียนถูกผนึกจูเสินทำเอาตกใจโดยไม่ทันระวังตัว

เสียงนี้ก็ทุ้มหนักเล็กน้อย

ผนึกจูเสินหมุนวนอยู่ในที่ห่างไกล กล่าวเสียงหนัก “หากไร้ข้า คนแห่งเขาคุนหลุนก็ไร้สิ่งใดให้หวาดกลัว ในเวลานี้ใต้หล้าเกิดเหตุวุ่นวาย ยังมิต้องกล่าวสิ่งอื่นสิ่งใด ก็ขนาดเจ้ายังต้องตายในน้ำมือของคนแห่งเขาคุนหลุน”

เอาความตายมาขู่เขา?

เซียวเฉวียนไม่กลัวตาย!

ผนึกจูเสินเห็นว่าเซียวเฉวียนไร้ปฏิกิริยา ก็กล่าวเสียงทุ้มหนักต่อ “ไม่เชื่อ เจ้าดู”

กล่าวจบ ผนึกจูเสินก็วาดรูปกระจกบานหนึ่งขึ้นมากลางอากาศ

กระจกยักษ์ใหญ่โถมมา เซียวเฉวียนหลบถอยหลังโดยสัญชาตญาณ

ผลสุดท้ายคือกระจกปรากฏขึ้นมาและก็หยุดอย่างรวดเร็ว

เซียวเฉวียนมองไปยังกระจกอย่างสงสัยใคร่รู้

ภายในกระจก

บนเกาะจูเสิน

ผู้เฒ่าผมหงอกสีเงินทั้งหัว 4 คนที่ถือไม้ค้ำรูปทรงต่างกันในมือ เรียกตนเองว่าสี่ผู้อาวุโสแห่งคุนหลุนกำลังล้อมโจมตีเซียวเฉวียนพร้อมกัน

เซียวเฉวียนมีท่าทางอ่อนกำลังลงใกล้พ่ายในเวลานี้ เซียวเฉวียนตั้งรับการโจมตีของทั้งสี่คนพร้อมตะคอกขึ้นมาอย่างโมโห “ข้าทำลายผนึกจูเสินไปแล้ว! ทำไมพวกเจ้าเนรคุณเช่นนี้! ปัจจุบันนี้คุนหลุนของพวกเจ้าก็ผงาดขึ้นมาได้แล้วก็มาล้อมสังหารข้านะหรือ?”

“หยุดพูดไร้สาระ! เอาชีวิตมา!” เวลานี้เองร่างทั้งสี่เคลื่อนไหวกระจายตัวอย่างรวดเร็ว เข้าโจมตีขนาบข้างเซียวเฉวียนทั้งหน้าหลังซ้าย

“อึก!” เซียวเฉวียนต้านรับไม่ได้ชั่วขณะ หลังถูกผู้เฒ่าที่ถือไม้ค้ำรูปกระเรียนเทพในมือโจมตีอย่างรุนแรง เซียวเฉวียนบาดเจ็บภายในอย่างหนัก “พู่!” พ่นเลือดออกมาคำใหญ่

“พู่กันเฉียนคุน!” เซียวเฉวียนตะคอกขึ้นอย่างโมโห

แต่ตั้งแต่การสู้ดำเนินมาถึงตอนนี้ ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะเรียกพู่กันเฉียนคุนอย่างไรก็ไร้การตอบสนองทั้งนั้น

เซียวเฉวียนไม่ทันรอพู่กันเฉียนคุนออกมา เห็นเพียงเงาร่างของผู้เฒ่าทั้งสี่คนเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็วอย่างครั้ง มาอยู่ข้างเซียวเฉวียนราวกับลมผัดผ่านอย่างไรอย่างนั้น

เซียวเฉวียนไม่ทันลงมือ ผู้เฒ่าไม้ค้ำกระเรียนเทพคนนั้นก็โจมตีเข้าที่ท้องของเซียวเฉวียนอย่างหนักหน่วง เซียวเฉวียนกุมท้อง รู้สึกจุดตันเถียนของตนใกล้จะแตกสลายแล้ว เจ็บจบจุกร้องไม่ออก

เซียวเฉวียนสูญเสียจุดสมดุล แข้งขาอ่อนแรงล้มลงไปกองกับพื้นดังตึก!

ทั้งสี่คนยืนอยู่ข้างเซียวเฉวียน จ้องมองเซียวเฉวียนเหมือนผู้ที่อยู่สูงจ้องมองลงต่ำด้วยสีหน้าเฉยชา!