ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 792

ฮ่องเต้กับชิงหลงลองมองให้ละเอียดดูอีกครั้ง ประกายตาทั้งคู่ซึ่งที่ผ่านมาเรืองรองมีชีวิตชีวาของเซียวเฉวียน มาบัดนี้เหลือเพียงความดุดันและเย็นชา

“ราชครู? ท่านราชครู?”

เซียวเฉวียนคล้ายไม่ได้ยินกระทั่งเสียงเรียกของฮ่องเต้กับชิงหลงด้วยซ้ำ กว่าครึ่งครู่ให้หลัง เซียวเฉวียนก็ยังไม่มีท่าทีใดๆ สักนิด

คล้ายกับเขาสูญเสียสตินึกคิดไปกระนั้นละ

ฮ่องเต้กับชิงหลงอดที่จะมองหน้ากันไม่ได้ ความยินดีเมื่อครู่ผ่านพ้นไป เหลือเพียงสีหน้ากังขาก็เท่านั้น ยามนี้เซียวเฉวียนเป็นอะไรไปหรือ?

“ฮู่ว!”

ในเวลานี้เอง ฮ่องเต้กับชิงหลงก็ได้เห็นลำแสงเส้นหนึ่งทะลุผ่านหว่างคิ้วของเซียวเฉวียนออกมา คล้ายกับสายลมพัดโบกผ่านข้างหูของพวกเขาไป มันหมุนวนอยู่ครู่หนึ่ง เสี่ยวเซียนชิวร่อนลงจอดบนพื้นอย่างปลอดภัย พลางทำท่าเดือดดาลขณะปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้และชิงหลง

เมื่อครู่ยามที่อยู่ก้นทะเล ผนึกจูเสินช่างร้ายกาจอย่างแท้จริง!

ยังดีที่นางหายตัวมาได้รวดเร็ว! ไม่อย่างนั้นคงถูกผนึกจูเสินทำลายเป็นผุยผงแน่ๆ!

หลังจากเสี่ยวเซียนชิวหายกลัวแล้วก็มองหาบิดา หว่างคิ้วนัยน์ตาของนางแสดงความกังวลยากระงับ

สีหน้าห่วงกังวลและหน้าตายามหนีพ้นเภทภัยของเสี่ยวเซียนชิวนั้นทำเอาชิงหลงอดหนักใจขึ้นมาไม่ได้ หรือว่าผนึกจูเสินแทรกผ่านร่างกายของเซียวเฉวียนไปได้แล้ว และกำลังต่อสู้ฟาดฟันกับเขาอยู่กัน?

ขณะที่ชิงหลงกำลังคิดจะสอบถามเรื่องราวกับเสี่ยวเซียนชิวให้กระจ่าง ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปาก ดวงตาของเซียวเฉวียนจู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำพาให้คนตกใจ พลางส่งเสียงกรีดร้องทุกข์ทรมาน “อ๊ากกก!”

เสียงร้องนี้สะเทือนเลือนลั่นหู ก้องไปทั่วฟ้าดิน น่าตระหนกจนทำเอาเหล่านกกากระพือปีกออกจากกลางป่าประหนึ่งแมลงวันที่ไร้หัวบินว่อนไปทั่ว ส่วนสัตว์เดินเท้าอบนพื้นนั้นก็วิ่งกันอลหม่าน!

“ท่านพ่อ!” เสี่ยวเซียนชิวตกใจจนกรีดร้องเสียงดัง นางสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดอันแสนสาหัสของบิดา

“ราชครู!”

“ใต้เท้าเซียว!”

ฮ่องเต้กับชิงหลงนั้นพลันอุดหูกันเสียงสะเทือนเลือนลั่นโดยไม่รู้ตัว พวกเขามองไปยังเซียวเฉวียนด้วยความเป็นกังวลและตื่นตะลึงสุดขีด เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้!

พวกเขาถอยหลังกันไปหลายก้าว ดูแล้วผนึกจูเสินท่าจะเข้าสิงร่างของเซียวเฉวียนแล้ว!

ในตอนที่ทุกคนกำลังเป็นห่วงเซียวเฉวียนกันอยู่นั้น เหลือเพียงฉินหลังที่แอบยินดีในความทุกข์ของชาวบ้าน เซียวเฉวียนช่างไม่รู้จักประมาณตนเสียเลย! ตอนนี้รู้หรือยังว่าผนึกจูเสินร้ายกาจแค่ไหน! เหอๆ!

ฉินหลังมองเซียวเฉวียนด้วยความชั่วร้ายสุดขีด ภายในใจคิด กลับกันแล้วตนเองสิ้นหวังในการกลับเมืองหลวงแล้ว เช่นนั้นหากว่าเขาฆ่าเซียวเฉวียนได้ ก็ถือว่าได้แก้แค้นคนที่ทำให้ตนเองถูกเนรเทศมายังเกาะจูเสินด้วยมือตนเอง!

คิดแล้ว ฉินหลังก็อาศัยจังหวะที่ทุกคนทุ่มเทความสนใจไปรวมกับที่ร่างเซียวเฉวียน ค่อยๆ หยิบดาบจิงหุนที่ถูกทิ้งเอาไว้บนพื้นเล่มนั้นขึ้นมาเงียบๆ หลังจากนั้นก็ใช้ความเร็วที่ตนคิดว่าเร็วที่สุดพุ่งตัวไปยังเซียวเฉวียนอย่างคลุ้มคลั่ง!

“เซียวเฉวียน! ตายซะเถอะ!” ฉินหลังตะโกนเสียงดัง ส่วนดาบจิงหุนนั้นแทงทะลุส่วนหน้าท้องของเซียวเฉวียน เลือดสีแดงสดพลันไหลตามดาบจิงหุนออกมา ราดรดทำดาบจิงหุนเป็นสีแดงฉานแล้ว

“ท่านพ่อ!”

“ราชครู! ฉินหลัง! เจ้าทำสิ่งใด!”

“ใต้เท้าเซียว!”

ทั้งสามคนตะโกนด้วยความตกใจ

ทั้งสามคนไม่ได้ระวังว่าฉินหลังจะลงมือเช่นนี้ ขณะที่พวกเขาเห็นฉินหลังถือดาบจิงหุนในมือพลางวิ่งไปเบื้องหน้าเซียวเฉวียน พวกเขาก็พยายามจะหยุดฉินหลังทว่ามันสายไปแล้ว!

เซียวเฉวียนคล้ายไม่ได้ยินเสียงเรียกของพวกเขา ไม่มีปฏิกิริยาเลย

จนกระทั่งดาบนี้ของฉินหลังแทงเข้าไปก็คล้ายเซียวเฉวียนไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด ไม่ส่งเสียงเลยด้วยซ้ำ

ลานสายตาด้านหน้าของเซียวเฉวียนคล้ายมีหมอกขึ้นมากลุ่มหนึ่ง นัยน์ตาของเขาเปลี่ยนเป็นพร่าเลือนมองไม่ชัดเจน ส่วนฉินหลังก็คล้ายจะค่อยๆ กลายร่างเป็นชิงหลงเบื้องหน้าเซียวเฉวียนกระนั้น

“ฮ่าๆ!” ชิงหลงเห็นตัวเองได้โอกาสก็ตื่นเต้นจนใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว หัวเราะคำโตออกมา

“เซียวเฉวียน แกไปตายซะ!” มือของชิงหลงที่ถือดาบจิงหุนอยู่นั้นแทงทะลุหน้าท้องของเซียวเฉวียนมามิดด้าม ชิงหลงขยับกายหลายครั้ง ก่อนจะชักดาบจิงหุนออกจากร่างเซียวเฉวียนด้วยความพอใจยิ่ง

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งออกมา

เซียวเฉวียนตื่นตะลึงมองชิงหลง ร่างกายของเขาค่อยๆ ไถลลงช้าๆ หลังจากนั้นชิงหลงจะพูดสิ่งใด เซียวเฉวียนไม่รู้ด้วยแล้ว