ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 793

จิตใจของฮ่องเต้และทั้งสามคน เหมือนกับได้ผ่านการนั่งรถไฟเหาะมาแล้ว เมื่อลื่นไหลลงมาจนถึงจุดต่ำสุด ครู่หนึ่งก็พุ่งขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดอีกครั้ง ขึ้นไปค้างอยู่บนที่สูงอีกครั้ง

กระตุ้นจนทำให้พวกเขาตกใจจนหัวใจจะวาย

นอกจากความกังวลของพวกเขาแล้ว ก็เหลือเพียงสายตาที่จ้องมองมา พวกเขาถอยออกห่างออกมาเป็นรอยก้าว ไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้！

คนหนึ่งเป็นผู้ที่กุมอำนาจสูงสุดของต้าเว่ย

อีกคนหนึ่งมีฐานะสูงส่ง เป็นองค์ชายของคุนหลุนที่ทุกคนนับถือ

อีกคนหนึ่งรอบรู้ทุกสิ่ง ดาบวิญญาณที่มีพลังอันแข็งแกร่ง

พวกเขาทั้งหมดเป็นยอดฝีมือแห่งยุค มีพลังอำนาจยิ่งใหญ่สามารถฆ่าคนได้ สามารถเรียกลมเรียกฝนได้

แต่ว่า เมื่ออยู่ต่อหน้าผนึกจูเสิน พวกเขาถึงรู้ว่าตัวเองไม่มีพลังความสามารถพอ การไม่มีพลังความสามารถ ทำให้พวกเขารู้สึกแย่มาก

เมื่ออยู่ต่อหน้าผนึกจูเสิน พวกเขาต้องให้เซียวเฉวียนลูกครอบครัวยากจนคนนี้มาเป็นด่านหน้าสู้รบเพื่อพวกเขา

พวกเขายังได้รับการปกป้องคุ้มครองจากเซียวเฉวียน

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ทั้งสามคนหลับตาแน่น โดยเฉพาะเสี่ยวเซียนชิว น้ำตาไหลออกมา ปากก็ยังขยับพูดอยู่ตลอด：“ท่านพ่อ”

“อื้อ！อื้อ！อื้อ！”

น้ำเสียงของเซียวเฉวียนที่ตอบกลับเสี่ยวเซียนชิวอดทนต่อความเจ็บปวด

น้ำเสียงของเซียวเฉวียนแหบแห้ง

ภายในร่างกายเหมือนถูกไฟไหม้หนักขึ้นเรื่อยๆ เส้นเลือดของเซียวเฉวียนปูดบวม เซียวเฉวียนรู้สึกว่าร่างกายเหมือนถูกไฟไหม้หลอมละลายไปหมดแล้ว

การหลอมละลายก็ไม่ใช่แบบนี้！

ภายในร่างกายถูกไฟแผดเผาจนเซียวเฉวียนรู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว เขาค่อยๆอ้าปากขึ้น ต้องการใช้ปากเพื่อช่วยหายใจ

แต่เมื่อเซียวเฉวียนอ้าปากขึ้น เปลวไฟสีแดงก็พุ่งออกมาจากปากของเขา จนเกือบไปโดนเสี่ยวเซียนชิวและคนอื่นๆ

พวกเขาตกใจถอยห่างออกไป

ถอยห่างออกไปไกลเป็นสิบเมตร

เซียวเฉวียนสบถออกมาในใจ：“บ้าเฮ้ย！”

ตอนนี้ ข้างหูของเซียวเฉวียนได้ยินเสียงที่แหบแห้งของผนึกจูเซินดังขึ้น ：“เซียวเฉวียน เจ้ากลัวแล้วใช่ไหม！”

“ถ้าเจ้ายอมแพ้ต่อข้า ข้าก็จะยอมปล่อยเจ้า！”

“แต่ตั้งแต่นี้ต่อไปเจ้าจะต้องไม่มารบกวนข้าอีก！”

ผนึกจูเสินผ่อนพลังที่โจมตีเซียวเฉวียนให้เบาลงชั่วคราว พลังไฟที่อยู่ภายในร่างกายของเซียวเฉวียนก็ไม่ได้รุนแรงเท่าเมื่อครู่นี้แล้ว เซียวเฉวียนค่อยๆผ่อนคลายลง หายใจได้สะดวกขึ้นกว่าเดิม

กลัว.......จะไม่กลัวได้อย่างไร！

เซียวเฉวียนไม่ได้เป็นเทพพระเจ้ามาจากไหนที่เกิดแล้วจะไม่ตาย！ถนนมีเส้นทางมากมาย แต่ชีวิตมีเพียงแค่ชีวิตเดียว！

แต่สำหรับเซียวเฉวียนแล้วไม่มีคำว่ายอมแพ้！

ไม่ชนะ ！ก็ตาย！

เซียวเฉวียนกัดฟัน ส่งเสียง “เหอะ！” ออกมาหนึ่งคำ：“ต้องการให้เซียวเฉวียนยอมแพ้？ไม่มีทาง！”

“บังอาจ！เจ้าผู้หลบหนีคนนี้！”

ผนึกจูเสินอยู่มามากกว่าพันปี ไม่เคยเจอคนอย่างเซียวเฉวียนที่ไม่รู้จักท้อถอยต่อความยากลำบาก

ให้โอกาสต่อเขาหลายครั้งแล้ว เซียวเฉวียนก็ยังดื้อร้น ไม่ยอมรับโอกาสนี้ ยังคงเดินหน้าเข้ามาท้าทายขีดจำกัดความอดทนของเขา！

“ไม่กลัวตายจริงๆ！” ผนึกจูเสินโมโหอย่างมาก เพิ่มพลังโจมตีมากยิ่งขึ้น！

กำลังภายใน！ราวกับว่าไฟที่ร้อนขึ้นและรุนแรงมากขึ้นระเบิดออกมา！เส้นเลือดของเซียวเฉวียนปูดบวมขึ้นจนแทบจะแตกแล้ว！

“อ่า......”

อุณหภูมิของไฟที่ลุกไหม้นี้ทำให้เซียวเฉวียนเจ็บปวดอย่างมาก เจ็บมากจนส่งเสียงร้องออกมา

เซียวเฉวียนรู้สึกมีควันวนรอบอยู่บนหัวของเขา อากาศหายใจก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ หายใจยากลำบากอย่างมาก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะต้องตายอย่างแน่นอน

ไม่ได้！

ข้าจะตายไม่ได้！

เซียวเฉวียกัดฟัน อดทนต่อความเจ็บปวดที่มีอย่างมาก ในเวลาที่สำคัญอย่างนี้ น้ำเสียงที่แหบแห้งพูดคำกวีบทหนึ่งของหลิวป๋อเวิน《ฝนตกหนักในเดือนห้าวันที่สิบเก้า》：

ลมพัดฝนโปรยลงมา เสียงฟ้าร้องภายใต้ความกดอากาศของเมฆ

ลมฝนพัดไปไม่รู้ทิศทาง กบที่อยู่ในสระน้ำส่งเสียงร้อง

ครั้งนี้คงสามารถทำลายผนึกจูเสินได้จริงๆแล้วใช่ไหม？

พวกเขาดีใจมากกำลังจะเดินเข้าไปหาเซียวเฉวียน แต่เดินได้เพียงแค่สองก้าว ชิงหลงและฮ่องเต้ก็หยุดชะงักลง ยืนอยู่ที่เดิมมองไปรอบๆ

ผนึกจูเสินยังคงดูตื่นตระหนกน่ากลัว ถ้าเกิดโผล่กลับมาอีก ระยะทางใกล้มากจะวิ่งหนีไม่ทัน ทำให้เซียวเฉวียนต้องกังวลจะไม่ค่อยดีนัก

การทำลายผนึกจูเสิน ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถช่วยเซียวเฉวียนได้ แต่ก็ต้องไม่เป็นภาระให้เซียวเฉวียนใช่ไหม？

แต่เสี่ยวเซียนชิวไม่คิดอะไรมาก นางดีใจรีบเดินมุ่งตรงเข้าไปหาเซียวเฉวียน

บางทีเสี่ยวเซียนชิวคงจะดีใจมาก ลืมว่าตัวเองสามารถบินได้ สุดท้ายก็เดินทีละก้าวสองก้าวค่อยๆเข้าไป ไม่บินไป

เสี่ยวเซียนชิวเดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าเซียวเฉวียน ดึงมือของเขามาจับไว้ ดวงตาทั้งสองข้างที่เปล่งประกายมองซ้ายมองขวาไปรอบตัวของเขา เป็นห่วงอย่างมาก ：“ท่านพ่อดีขึ้นแล้วใช่ไหม？”

ในใจของเซียวเฉวียนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย น้ำเสียงที่แหบแห้งพูดตอบกลับไปว่า：“พ่อไม่เป็นอะไร สบายใจได้”

ไม่เป็นอะไร？

จะไม่เป็นอะไรได้อย่างไร？

เซียวเฉวียนจิตใจสงบนิ่ง ตอนนี้ผนึกจูเสินยังไม่ถูกทำลาย แต่ยังอยู่ภายในร่างกายของเขา

เซียวเฉวียนรู้สึกกังวลใจ

“ราชครู！ท่านเป็นอย่างไรบ้าง？จูเสินเป็นอย่างไรแล้ว？”

ฮ่องเต้พุ่งตรงเข้ามา รู้สึกกังวลใจมาก

แต่เซียวเฉวียนไม่กล้าพูดความจริง

เขาไม่กล้าบอกว่าผนึกจูเสินอยู่ในร่างกายของเขา

คนที่มีความสามารถโดดเด่นมักจะโดนอิจฉา เขาไม่กล้าบอกว่าเขาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของผนึกจูเสินแล้ว ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะเห็นเขาเป็นตัวประหลาด

เขาจะต้องแอบจัดการเรื่องนี้เงียบๆ

“ฝ่าบาท ผนึกจูเสิน..........ถูกทำลายแล้ว”

เซียวเฉวียนมองฮ่องเต้ นี่เป็นคำโกหกที่ยิ่งใหญ่มาก