ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 794

เซียวเฉวียนยิ้มแหย และลอบมองสีหน้าของฮ่องเต้ที่เปลี่ยนไปแบบไม่วางตา

เพียงเห็นสีหน้าเจือยิ้มของฮ่องเต้ผู้ที่ให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์แต่ไม่มีเวลาดูแลตัวเองมากพอ เขายิ้มตาปิด ปรบมือรัวๆแบบคนตื่นเต้น “จริงหรือ? จริงๆงั้นหรือ? สุดยอด!”

“ดี! เยี่ยม! เยี่ยมสุดๆไปเลย!”

ฮ่องเต้ดีใจจนพูดอะไรไม่ออก มีแต่คำว่าเยี่ยมออกจากปากซ้ำๆ

ขั้นตอนการทำลายผลึกนั้น ทุกคนรู้ว่าเป็นสิ่งที่พูดได้ว่าทำให้คนตกใจจนอกสั่นขวัญแขวนเลยก็ว่าได้!

แต่ว่า ผนึกจูเสินจะแข็งแรงมากเพียงใด ผลึกจะทำลายยากแค่ไหน ล้วนโดนเซียวเฉวียนจัดการทั้งหมด!

ข้าปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง!

เห็นท่าทางฮ่องเต้ที่เหมือนลืมว่าเขาอยู่ตรงนี้ด้วย เซียวเฉวียนก็ชิ่งหายไปแบบจากสายตาฮ่องเต้แบบไร้ร่องรอย ในใจครุ่นคิด ทำไมไม่ถือโอกาสนี้ขอใบผ่านแดนจากฮ่องเต้เสีย?

เดินผ่านหมู่บ้านนี้ไปก็จะหาที่นี่เจอได้ยากแล้ว!

การนี้มิควรล่าช้า เซียวเฉวียนเอ่ยเสียงเข้ม “ฝ่าบาท ไหนๆผนึกจูเสินก็ถูกทำลายแล้ว ข้าขอรางวัลตอบแทนสักอย่างจากท่านได้หรือไม่ ไม่ทราบว่าท่านมีความเห็นว่าอย่างไร?”

ท่านราชครูเอ่ยปากขอรางวัลตอบแทนด้วยตนเองเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เซียวเฉวียนตั้งแต่ได้เป็นราชครู รางวัลตอบแทนที่อยากได้ก็ถือว่าเยอะพอสมควร

ครั้งนี้ท่านราชครูอยากได้ของเล่นอะไรอีกแล้วล่ะ?

“โอ้?” ฮ่องเต้เก็บความปิติยินดีของตนไว้ แล้วทำสีหน้าตกใจมองเซียวเฉวียนก่อนเอ่ยถาม “เชิญท่านราชครูพูดก่อน”

ถึงแม้เขาจะสงสัยว่าเซียวเฉวียนต้องการอะไร ขอเพียงไม่เหนือบ่ากว่าแรง ฮ่องเต้ก็ไม่มีปัญหา

ตำแหน่งที่คนอื่นใฝ่ฝันแต่เป็นไปได้ยากอย่างราชครูนั้น แต่ก่อนเซียวเฉวียนไม่ยินยอมอย่างหนัก ทำทุกวิถีทางที่จะเลื่อนการรับตำแหน่งออกไปให้ได้นานที่สุด ตอนนี้ดันเอ่ยปากขอรางวัลตอบแทนเสียเอง เห็นได้ชัดว่าท่านราชครูค่อยๆเริ่มใกล้ชิดเข้ามาบ้างแล้ว

ฮ่องเต้มีความสุขมาก!

“ข้าขอบัตรผ่านซินเจียงหนึ่งใบจากท่าน” เซียวเฉวียนเอ่ยเสียงเบา

เซียวเฉวียนกระพริบตา เหมือนแมวขอปลาทูกินไม่มีผิด

ฮ่องเต้งงงัน ทำไมจู่ๆเขาก็อารมณ์เสียแล้วล่ะ

ฮ่องเต้ดูเศร้าซึมขึ้นมาทันที เว้นช่วงนานก่อนจะเอ่ยตอบ “นี่……”

บัตรผ่านซินเจียงเป็นธุรกิจการทำงานของคนฝั่งชายแดนต้าเว่ย เช่น การบริการท่องเที่ยวชายแดนหรือการเข้าร่วมท่องเที่ยวชายแดน ที่กล่าวไปข้างต้นสามารถยื่นคำขอบัตรเข้าออกชายแดนได้

เรื่องนี้ที่ฮวาเซี่ยไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก แต่ที่ต้าเว่ยเป็นเรื่องยากที่สุดที่เคยทำไปเลย!

หลังจากต้าเว่ยสถาปนาแผ่นดินขึ้นมา เหล่าผู้มีอำนาจเพื่อที่จะป้องกันไม่ให้มีเรื่องบุคคลเจตนาไม่ดีหวังใช้ประโยชน์จากใบผ่านแดนสมรู้ร่วมคิดกับศัตรูรวมหัวช่วยกันวางแผนก่อกบฏ ได้ตั้งกฎและขั้นตอนการขอใบผ่านแดนขึ้นอย่างเข้มงวด

อันดับแรกต้องส่งเอกสารให้กองกำลังฝ่ายราชการของจวนอัครเสนาบดีเสียก่อน อธิบายเหตุผลรวมถึงจุดประสงค์ของการยื่นขอใบผ่านแดน

ตามหลักแล้ว กองกำลังฝ่ายราชการดูแลเรื่องการเดินทางเข้าออก บัตรผ่านซินเจียงให้พวกเขาอนุมัติออกให้ก็สิ้นเรื่อง

หากแต่ใบผ่านแดนไม่ใช่เรื่องเล่นๆ หากทำเรื่องแย่ๆแม้แต่นิดเดียว ก็อาจนำพาปัญหาไม่รู้จบมาให้ต้าเว่ยได้ ฉะนั้น กองกำลังฝ่ายราชการอนุมัติแล้ว ก็ยังต้องรอฝ่ายอื่นอนุมัติพร้อมกันด้วย เมื่อทั้งหมดอนุมัติผ่านจึงจะเสร็จสมบูรณ์

เพราะเหตุนี้ เมื่อลงมือดำเนินการยื่นขอใบผ่านแดน คนทั่วแคว้นต้าเว่ยล้วนรับรู้ถึงข่าวการขอใบผ่านแดนของเซียวเฉวียน

เมื่อกล่าวถึงพวกคร่ำครึที่อยู่ในเมืองหลวงศาลเฉา เรื่องนี้เป็นเรื่องพลิกฟ้าเลยนะ!

เซียวเฉวียนในสายตาพวกเขาก็เป็นแค่คนที่ไร้พันธนาการ หยิ่งยโสโอหัง ไม่เคารพผู้ใดไม่ว่าจะมีอำนาจเหนือหรือด้อยกว่าตน เป็นคนที่เก่งแต่หาเรื่องใส่ตัว

เพราะฉะนั้น ในใจพวกเขารู้ดีว่าบัตรผ่านซินเจียงจะให้ใครก็ได้ แต่ไม่ใช่เซียวเฉวียน!

หากให้เขาไป ก็เหมือนเป็นการโยนก้อนหินใหญ่ยักษ์ทับเท้าตัวเองก็ไม่ปาน!

ฮ่องเต้ช่วยเซียวเฉวียนขอบัตรผ่านซินเจียงไม่ได้เป็นเรื่องที่ยากเลย แต่ท่านเป็นฮ่องเต้ของต้าเว่ย จะทำอะไรตามอำเภอใจไม่ได้ ไม่ว่าก่อนที่เขาจะทำอะไรต้องปิดปากชาวบ้านไว้ก่อน

คำขอนี้ไม่เหนือบ่ากว่าแรง แต่เกินกำลังที่จะทำให้ไปมาก!

ฮ่องเต้ยอมให้เขาอยู่เหนือกว่าตน และยอมให้ตัวเขาเสียเปรียบได้ แต่เรื่องที่ตกใจคือท่านยอมให้เซียวเฉวียนมองดูการปะทะครั้งนี้แบบนิ่งเงียบอยู่ข้างๆ เปรียบดั่งเป็นผู้ชมก็ไม่ปาน

แรงของเขาจะมีมากเพียงใด เซียวเฉวียนไม่อาจทราบได้ แต่เขามีลางสังหรณ์ว่าในหมู่มวลคนคุนหลุน ความแข็งแรงของเขาล้วนเป็นที่ประจักษ์ต่อทุกคน

ฮ่องเต้จะหายตัวเร็วเพียงใด ก็ไม่อาจเทียบกับเขาที่หายตัวภายในเสี้ยววิได้ ด้วยท่ากังฟูของเขา เพียงแปปเดียวก็ตามจับตัวฮ่องเต้ไว้ได้ทัน ฮ่องเต้มือสั่นพลันพูด “วิ่ง… วิ่งไม่ไหวแล้ว”

เห็นไหมล่ะ ข้าไม่ต้องลงมือก็ทำท่านสิ้นแรงสู้กลับได้ เซียวเฉวียนส่ายหัว

ดูท่าว่าเขาคงประเมินแรงลูกศิษย์ท่านนี้สูงไป เมื่อครู่ยังถือว่าโชคดีอยู่

เป็นอย่างไรล่ะ เซียวเฉวียนพูดกับเขาเสียงเข้ม “ท่านฮ่องเต้ ท่านเชื่อแล้วใช่หรือไม่ว่าผนึกจูเสินทำลายไปแล้ว”

ตอนที่เซียวเฉวียนพูด เขารู้สึกดั่งหัวใจโดนชกเข้าสองครั้ง เพียงแค่สองครั้งเท่านั้น ดั่งกลัวว่าจะถูกฮ่องเต้เปิดโปง

ฮ่องเต้ดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง “เชื่อ! เชื่อ! ข้าเชื่อแล้ว! ท่านเซียว! ท่านคือผู้มีพระคุณของพวกเราประชาชนคุนหลุน! ต่อจากนี้ท่านอยากได้สิ่งใด พวกข้าชาวคุนหลุนพร้อมพลิกแผ่นดินหามาให้ท่าน!”

เขาฉงน มองฮ่องเต้ด้วยสายตาแวววับ “ถ้าอย่างนั้นท่านส่งพวกข้ากลับเมืองหลวงก่อนได้หรือไม่ ขอบคุณมาก”

เอ๊ะ? คราวนี้เซียวเฉวียนจะวานให้เขาไปส่งสิท่า ทำไมจู่ๆก็เกิดเกรงใจขึ้นมาซะงั้น?

เขาเพียงแค่สงสัยนิดหน่อยแต่ก็เลือกที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้ ไหนๆก็ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าการทำลายผลึกจูเสินได้สำเร็จ สักครู่ที่เขาลงมือปะทะกับฮ่องเต้ ผนึกจูเสินก็ไม่ได้รับความเสียหายอันใด เป็นเรื่องที่ดีสุดๆไปเลย!

“ได้อยู่แล้ว! ข้าจะพาท่านกลับเมืองหลวงเอง!” เขาดีใจจนพาเซียวเฉวียนพร้อมพวก “ฟิ้ว” ปราดเดียวก็กลับถึงเมืองหลวง

บนเกาะจูเสิน สัตว์ประหลาดนับร้อยกู่ร้อง นกบินวนเวียนบนฟ้า

“ขอแสดงความยินดีกับเจ้านายของข้า……”

ด้วยเสียงดังหนักแน่น ทว่าน่าเสียดาย ทำอย่างไรเซียวเฉวียนก็ไม่ได้ยินอยู่ดี