ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 795

….

…..

ณ เมืองหลวงต้าเว่ย

เขาพาท่านอาจารย์เซียวเฉวียนและศิษย์ผู้ติดตามส่งกลับไปยังพระราชวังต้าเว่ยแล้ว ทันใดก็หุนหันกลับมายังคุนหลุนทันที ได้เวลาทำงานทำการแล้ว เขาคงอยู่ต้าเว่ยนานไม่ได้

ก่อนจะกลับ เขาได้นำกล่องสี่เหลี่ยมผ้าฝ้ายขององค์หญิงต้าถงส่งต่อให้เซียวเฉวียนแล้ว

พระราชวัง เป็นที่ๆเซียวเฉวียนให้ตายก็ไม่คิดจะอยู่ แต่หลังจากท่านหญิงพึ่งสวรรคต เขาต้องกลับบ้านเพื่อมาสะสางหลายๆเรื่อง

เส้นทางจากพระราชวังกลับจวนเซียว เซียวเฉวียนที่มีร่างสูงใหญ่แต่ใจน้อยได้แผ่รังสีเย็นเยือกออกมาจากร่าง รวมถึงสายตาที่ทั้งลุ่มลึกและสว่างสไว ไม่จดจ่ออยู่กับบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาของถนนเส้นนี้แม้แต่น้อย

แต่สาเหตุของความคึกคักนั้นล้วนมาจากการมาเยือนของเซียวเฉวียนทั้งสิ้น!

ชาวบ้านแอบกระซิบกระซาบ

“โอ๊ะ นี่ไม่ใช่เซียวเฉวียนหรือ?”

“เขาไม่ได้ไปทำลายผนึกที่เกาะจูเสินหรอกหรือ? ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้?”

“อ้าว พึ่งได้ยินคำว่าผนึกจูเสินครั้งแรกเลยแฮะ ได้ยินมาว่าเป็นผนึกชั่วกาลนาน ไม่มีผนึกใดที่เทพเซียนทำลายไม่ได้”

“ข้าพึ่งพูดไปนี่ แม้แต่ตัวเขาก็ยังอยากทำลายผนึกจูเสิน แต่เป็นไปไม่ได้หรอก! แบบนี้เขาถึงคอตกกลับมายังไงล่ะ”

“น่าสงสารเสียจริง ปัญหาที่เกิดกับตระกูลเซียวก็มีมาก ได้ข่าวว่าท่านหญิงพึ่งเสียไป ตอนนี้จวนเซียวอันยิ่งใหญ่ก็เหลือแค่ท่านเซียวผู้เดียวแล้ว”

“คนแบบนี้ไม่เจียมตัว แม้แต่ภรรยาของตนก็ปกป้องไว้ไม่ได้ ยังจะไปทำลายผนึกอะไรนั่นให้จนได้”

ชาวบ้านเห็นเซียวเฉวียนที่มาผู้เดียวอย่างโดดเดี่ยว ก็เห็นเขาเป็นไอ้ขี้แพ้ที่อกสั่นขวัญหาย แถมยังหัวเราะเยาะเขาแบบไม่เห็นใครสูงใครต่ำ

ไหนล่ะประมุขแห่งชิงหยวน ราชครูคนนี้น่ะหรือ จะเป็นแบบอย่างให้ใครได้?

ได้ยินที่ชาวบ้านซุบซิบพลันทำให้เซียวเฉวียนใจกระตุก ทำได้เพียงก้าวเร็วกลับเข้าจวนเซียวเท่านั้น ที่ภรรยาเขาเสียเป็นเรื่องที่ปิดไว้มิดมาก พวกเขามาล่วงรู้ได้อย่างไรกัน?

แม้แต่ชาวบ้านยังรู้ นับประสาอะไรกับสายลับของเว่ยเชียนชิวที่มีอยู่ทั่วเมืองหลวง เว่ยเชียนชิวต้องทราบเรื่องนี้แล้วเป็นแน่แท้

ถ้าหากเว่ยเชียนชิวรู้เรื่องนี้แล้ว เขาต้องหาวิธีมาพิสูจน์ว่าภรรยาของข้าเสียไปแล้วจริงๆหรือไม่แน่นอน หากเขาค้นพบร่างของภรรยา ยาเป็นอมตะก็จะถูกพบด้วย ก็จะมีพิรุธขึ้นมา…..

เว่ยเชียนชิวคิดว่าตนถูกเล่นเข้าให้แล้ว ต้องเกลียดตนเข้ากระดูกดำแน่นอน!

ดูจากนิสัยของเว่ยเชียนชิวแล้ว หากเขาหาข้าไม่เจอ ต้องตามไปตัดหัวนายหญิงทิ้งแน่!

ท่านหญิงทุ่มให้เขาหมดใจ แต่เขาไม่ได้ให้อะไรตอบแทนเลย เขาไม่อาจทำให้ท่านหญิงที่แม้เสียไปแล้วก็ยังไม่ได้รับการพักผ่อนอย่างสงบได้!

ระหว่างที่หัวสมองกำลังคิด สองเท้าเซียวเฉวียนดั่งถูกทาด้วยน้ำมัน ลื่นจนเดินเร็วมากกว่าเดิม เพียงไม่นานก็ถึงจวนเซียวอย่างรวดเร็ว

เมื่อคิดมากไปจนจิตใจไม่สงบสุข ก็ไม่ทันได้ระวังตัวกับสายตาที่ถูกลอบมองอยู่ เซียวเฉวียนเมื่อถึงจวนจึงเมินเฉย ไม่ทันมองเห็นสายตาเจือความตื่นเต้นที่แอบจ้องมองอยู่จากมุมมืด สายลับของเว่ยเชียนชิวแอบหลบอยู่ตรงกองฟางไม่ห่างจากประตูใหญ่ของจวนซิว

สายลับเมื่อเห็นเซียวเฉวียนเข้าไปในจวนซิวแล้ว ก็รีบควบม้ากลับจวนเจียนกั๋ว เรียนให้เว่ยเชียนชิวทราบเรื่องที่เซียวเฉวียนหวนกลับจวนอย่างรวดเร็ว

เว่ยเชียนชิวเตรียมการทั้งหมดไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อได้ทราบข่าวเรื่องนี้จากสายลับ ได้เกิดความคิดชั่วช้าขึ้นในจิตใต้สำนึกของตน ก่อนจะรีบควบม้าเข้าไปยังจวนชิวเพียงผู้เดียว

ฝั่งเซียวเฉวียน เมื่อกลับมายังจวนเซียว เขาไม่ทันได้มองบรรยากาศในจวนให้รอบคอบ ดันเร่งรีบเดินเข้ามาในศาลบรรพชนอย่างเดียว

ก่อนที่เขามุ่งหน้าจะไปเกาะจูเสิน ก็ได้จัดวางร่างของแม่เซียวไว้ในโลงศพไม้จันทน์หอมด้านในศาลบรรพชน หลังจากนั้นวานให้เขาสร้างฉากกั้นเพื่อซ่อนโลงศพแม่หญิง เพื่อที่จะปิดกั้นไม่ให้ผู้อื่นพบเห็น

เขาไม่อาจทำให้ผู้อื่นรู้เรื่องที่แม่เซียวเสียชีวิตไปแล้วได้ ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถเก็บความลับเรื่องที่ยาเป็นอมตะของเว่ยเชียนชิวเป็นเรื่องโกหกไว้ได้

คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะโดนคนอื่นล่วงรู้ความลับไปเสียแล้ว

เซียวเฉวียนยืนอยู่ตรงหน้าตำแหน่งที่ตั้งป้ายวิญญาณของท่านพ่อ ยื่นมือแตะลงที่ป้ายข้างๆเบาๆ ร่างของท่านแม่เซียวอยู่ข้างในป้ายนี้นี่เอง

เมื่อได้สัมผัสป้ายวิญญาณที่ด้านในมีร่างไร้ลมหายใจของท่านแม่ กำแพงในใจของเซียวเฉวียนค่อยๆพังทลายลง โลงไม้จันทน์สีแดงเข้มก็ปรากฏขึ้นมาต่อหน้าต่อตาเซียวเฉวียน

ในตอนที่เซียวเฉวียนยื่นมือจะเปิดโลงขึ้นนั้น ประสาทสัมผัสหูอันรวดเร็วของเขาทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงควบม้ากุกกักอย่างรวดเร็วและสม่ำเสมอ เพียงไม่นาน ก็เปลี่ยนเป็นเสียงฝีเท้าที่เดินมาทางเขาอย่างรวดเร็ว

เซียวเฉวียนดึงมือตนกลับ เอ่ยเรียกเสียงเข้ม “เสี่ยวเชียนชิว”

เงาของเชียนชิวเลือนหายไป หล่อนเดินมายืนข้างเซียวเฉวียนแล้วรอคำสั่งจากท่านพ่อ

“เสี่ยวเชียนชิว สร้างฉากกั้นขึ้นเสีย” เซียวเฉวียนพึ่งพูดจบ

“เซียวเฉวียน! ท่านจะโกหกข้าไปถึงเมื่อไหร่!”