ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 821

หยางซูแอบสำรวจสีหน้าของหยางอวี้หวน เห็นเพียงสีหน้าของหยางอวี้หวนทั้งตกตะลึงและเปลี่ยนเป็นซีดขาวเล็กน้อย

เขาพลันเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “แต่ว่า หากว่าตัวเจ้าแขวนคอตายบนต้นไม้ ข้าก็จะใจกว้างสักหน่อย ปล่อยเซียวเฉวียนไป!”

“อึก!”

เซียวเฉวียนแค่นเสียงหัวเราะเย็น ก่อนจะมองหยางซูคล้ายคนโง่คนหนึ่ง “ตัวข้าเซียวเฉวียนต้องให้คนไม่มีแรงกระทั่งมัดไก่เช่นเจ้าอ่อนข้อให้กระนั้นหรือ?”

หยางซูเก่งกาจอยู่แค่นี้ละ เขาเพียงรู้จักการข่มเหงคนอื่น!

แต่เขาไม่รู้ว่าแต่ไหนแต่ไรมาเซียวเฉวียนไม่ตกหลุมพรางนี้!

เขามองหยางอวี้หวนด้วยสายตานิ่งเรียบพลางเอ่ย “อย่าได้ฟังเขา เขาความสามารถสู้ข้าไม่ได้หรอก!”

แม้จะเอ่ยคำพูดเช่นนี้ แต่ว่าหยางอวี้หวนก็เป็นสตรีในห้องหอผู้หนึ่ง พบเห็นมาน้อยแถมยังขี้กลัว จะไม่หวาดหวั่นได้อย่างไร?

นางกลัวจะทำให้เซียวเฉวียนต้องลำบากไปด้วย!

เดิมทีเซียวเฉวียนก็เจตนาดีที่ยังเก็บหยางอวี้หวนได้ ไม่คิดเลยว่าจะมีคนคิดใช้ปะโยชน์ ยุยงให้หยางซูกับเซียวเฉวียนทะเลาะกันเสียได้!

หยางซูบีบคั้นเข้ามาเรื่อยๆ รุกคืบเข้ามาจนเกือบจะถึงแล้ว!

หากว่าเซียวเฉวียนยอมแล้วยอมเล่าแถมยังปกป้องหยางอวี้หวนทุกอย่าง

ทุกสิ่งนี้ล้วนแต่มีเหตุผลเพราะนางทั้งสิ้น!

หยางอวี้หวนต่อให้หวาดกลัวก็ยังรู้สึกผิดเต็มประดา!

เซียวเฉวียนเข้าใจในสิ่งที่หยางอวี้หวนคิดอยู่ เขาเอ่ยเสียงเบา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลย เป็นหยางซูโดนผีเข้าสิงเสียเอง สมองเขามีแต่ขี้เลื่อย!”

คำพูดของเซียวเฉวียนไม่เพียงแต่ปลอบโยนหยางอวี้หวนไม่ได้ แต่กลับทำให้นางรู้สึกผิดหนักขึ้นไปอีก!

หากสะสางเรื่องราวทั้งหมด เซียวเฉวียนนับเป็นผู้บริสุทธิ์ที่สุด

หากมิใช่เพราะนาง เซียวเฉวียนก็ไม่จำต้องรับการกลั่นแกล้งจากหยางซู

หากว่าการตายของนางจะทำให้หยางซูและเซียวเฉวียนหยุดต่อสู้กันได้ เช่นนั้นก็คุ้มค่าแล้ว!

หยางอวี้หวนกำลังขบคิดในใจ นี่คือสิ่งเดียวที่นางจะสามารถทำให้แก่เซียวเฉวียนได้!

นัยน์ตาฉ่ำน้ำประกายแวววาวของนางล้วนมีแต่น้ำตา นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเจ็บปวด “คุณชายเซียว บุญคุณอันยิ่งใหญ่ของท่าน ชาติหน้าข้าจะเกิดเป็นวัวเป็นม้ารับใช้”

“ความผิดใหญ่หลวงของคุณหลายหยางนั้น ทาสจะชดใช้ด้วยชีวิตเป็นอันแน่ คุณชายเซียวโปรดถนอมตัวด้วย!”

เมื่อเป็นเช่นนี้ก็สามารถตอบแทนบุญคุณที่หยางซูเคยช่วยนางหนีพ้นทะเลทุกข์ยามนั้นมาได้ และปกป้องเซียวเฉวียนได้ด้วย!

กล่าวแล้ว หยางอวี้หวนก็ตัดสินใจเด็ดขาดเดินไปใต้ต้นไม้ นางผูกผ้าที่ถูกตัดขาดผืนนั้นเอาไว้ ก่อนจะยืนบนปลายเท้าแล้วยืดส่วนศีรษะเข้าไปในคล้องผ้า หลังจากนั้นนางกระโจนสองขาเพื่อแขวนตัวเองไว้บนกิ่งไม้

ด้านหลังของนางนั้นมีเสียงหยางซูด่าทอลอยออกมา “หยางอวี้หวน! นางคนชั้นต่ำอย่างเจ้า! หากเจ้าจะตายก็รีบเสีย อย่าได้พิรี้พิไรไป ข้าไม่ผิด!”

“ที่ผิดน่ะมันเจ้ากับเซียวเฉวียน!”

“สตรีบุรุษสุนัขคู่นี้!”

“ข้าไม่ได้ผิด!”

“...”

น้ำตาของหยางอวี้หวนร่วงหล่นลงมาแบบไม่ให้สุ้มเสียง นางปิดตาพลางมุ่งหน้าหาที่ตาย ขอเพียงหยางซูสามารถปล่อยราชครูไปได้ นางตายไปก็คุ้มแล้ว

เซียวเฉวียนเหวี่ยงดาบออกมาเล่มหนึ่ง ตัดผ้าแพรผืนนั้นทิ้งอีกครั้ง!

“แม่นางหยาง! ตายเพื่อบุรุษผู้นี้ ไม่คุ้มเอาเสียเลย!” เซียวเฉวียนตะโกนอย่างโมโห “ผนึกจูเสินถูกทำลายไปแล้ว เจ้าก็ไม่ได้มีคุณสมบัติเป็นทาสอีก! เหตุใดต้องหาที่ตายด้วย!”

หยางอวี้หวนผงะไป น้ำตาของนางหลั่งริน พาให้คนเห็นแล้วสงสารเวทนา

ในตอนที่หยางอวี้หวนคล้ายจะคิดออกนั้น หยางซูพลันพุ่งตัวเข้ามาดัง “ฉึบ”!

ดาบในมือของเขาพุ่งเข้าแทงทรวงอกของหยางอวี้หวนลึกรุนแรง!

“อวี้หวน!”

เซียวเฉวียนนัยน์ตาแทบทะลักออกมา

“พรวด!” หยางอวี้หวนมองหยางซูอย่างไม่อยากเชื่อ นางกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง “คุณ...ชาย?”

เพราะอะไร...

เพราะอะไร...

แต่ก็เพียงแค่พริบตาหนึ่ง ประกายตาก็เลือนหาย วิญญาณสะบั้น จากไปตลอดกาล

มือน้อยๆ ของหยางอวี้หวนห้อยตกลงมาเบาๆ เซียวเฉวียนใช้ขาข้างหนึ่งเตะหยางซู “คนเหี้ยๆ อย่างแกนี่มัน!”

เซียวเฉวียนไม่สนใจสายตาของประชาชนแต่กลับประคองนางเอาไว้ในอก “แม่นางหยาง! แม่นางหยาง!”

เซียวเฉวียนถ่ายทอดพลังภายในเข้าสู่ร่างของนาง จนใจแต่ว่าบนโลกใบนี้ไม่อาจฟื้นคนตายให้เป็นคนเป็นได้!

หยางอวี้หวนเป็นหยกสุคนธ์แหลกสลาย เซียวเฉวียนคำรามด้วยความโมโห “อ๊ากกกกกก” หยางอวี้หวนในประเทศจีนนั้นคือกุ้ยเฟยของฮ่องเต้ถังเซวียนจง ได้รับความโปรดปรานจากพระองค์สุดซึ้ง เรียกได้ว่าความรักความโปรดปรานทั่วหล้านั้นมารวมที่ตัวนาง

ไม่คาดคิดเลยว่าความโปรดปรานอันมากเกินจะไปจะกลายเป็นยันต์เรียกความตายให้แก่นางเช่นนี้

แม่ทัพใหญ่แห่งหลงอู เฉินเสวียนหลี่ล้วนเป็นฝีมือของอัครเสนาบดีหยางกั๋วจ้ง จึงคิดสังหารเขา

หยางซูสามารถสัมผัสได้ถึงความกลัวจากการที่ความตายคืบคลานเข้ามาใกล้!

เขาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่เซียวเฉวียนใช้บีบคั้นผู้คน หยางซูผงะไปครู่!

รุนแรงเกินไปแล้ว!

หยางซูไม่เคยสัมผัสได้ถึงจิตสังหารอันรุนแรงปานนี้มาก่อนเลย!

รอจนกระทั่งหยางซูมีปฏิกิริยาได้ทัน ขาทั้งสองข้างของเขาก็อ่อนยวบคุกเข่าลงกับพื้นดัง “พรวด” ร่างกายของเขาสั่นเทาทั้งร่างเผยให้เห็นอาการหวาดกลัวของเขาโดยไม่ไว้หน้า!

ในที่สุดเขาก็รู้จักความกลัวแล้ว เขาวิงวอน “อาจารย์เซียว! ข้าสำนึกผิดแล้ว! ข้าสำนึกผิดแล้วจริงๆ! ขอร้องท่านช่วยปล่อยข้าไปเถอะ!”

ขอร้องอย่างนั้นหรือ?

หยางซูถึงกับขอร้องได้?

นี่ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยสักนิดเดียว

เซียวเฉวียนโมโหจนยากจะระงับ เขายื่นมือไปฟาดแผ่นหลังของหยางซูโดยแรงจนหยางซูกระอักเลือดกองใหญ่ออกมาดัง “พรวด!”

เขาพุ่งตัวไปด้านนอกอย่างทนไม่ได้ พลางนอนพังพาบคล้ายสุนัขตัวหนึ่งข้างถนน กระอักเอาฝุ่นทรายเข้าไปเต็มปอด!

น่าเวทนาเป็นที่สุด!

ทว่า สัญชาตญาณเอาชีวิตรอดของเขาทำให้เขาไม่อาจคะนึงถึงเรื่องพวกนี้ เขาดิ้นรนขยับร่างอย่างลำบาก สองมือกอดเอาขาของเซียวเฉวียนพลางวิงวอน “อาจารย์เซียว! ท่านก็ตีข้าแล้ว! ท่านปล่อยข้าออกไปเถอะ! อีกหน่อยข้าไม่กล้ากลายเป็นศัตรูกับท่านอีกต่อไปแล้วละ!”

“ก็แค่ทาสผู้หนึ่งตายไปก็เท่านั้น! เหตุใดท่านต้องบีบคั้นข้าด้วย!”

สีหน้าของเซียวเฉวียนเย็นชาราวกับน้ำแข็ง เขาเตะมือของหยางซูออกอย่างรังเกียจเป็นที่สุด และไม่เอ่ยวาจาใด

สำนึกผิดอย่างนั้นหรือ?

ตอนนี้มาขอสำนึกผิด?

รีบไปทำตั้งแต่แรกสิ!

อีกทั้งหยางซูก็ยังไม่เคยสำนึกผิดขึ้นมาจริงๆ สักหน่อย เขาวิงวอนก็เพื่อรักษาชีวิตเท่านั้น เพราะสถานการณ์บังคับ!

หากมิเป็นเช่นนั้น แล้วเหตุใดหยางซูคิดว่าเขาสามารถหยิบกริชขึ้นมาอย่างเงียบๆ ในมุมที่เซียวเฉวียนมองไม่เห็น พลางเตรียมตัวจะพุ่งเข้าใส่เซียวเฉวียนด้วยสีหน้าดุร้ายได้กันละ!

แล้วเซียวเฉวียนจะไปยอมให้เขาสมใจได้อย่างไร!

เขาถอยหลังอย่างรวดเร็วสองก้าว พลางแย่งจังหวะก่อนหน้าที่หยางซูจะลงมือ คว้าเอากริชที่หยางซูถือเอาไว้ ก่อนจะใช้แรงบิดมันครั้งหนึ่ง หยิบเอากริชนั้นแทงกลับเข้าไปในทรวงอกของหยางซูลึกแผลหนึ่ง!

ราชครูสังหารคนแล้ว!