ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 823

ท่าทางของเซียวเฉวียนมีความเย็นชามาก!

หยางซูเป็นผู้คิดว่าตัวเองเฉลียวฉลาดนัก!

เขาไม่รู้ว่าแผนในใจถูกเซียวเฉวียนมองด้วยความไร้เมตตา!

หลังจากนี้งั้นรึ?

ชาติหน้าเถอะ!

หยางซูชอบแสดงละครมาก ถ้าอยู่ในฮวาเซี่ย เขาก็คงจะได้รับรางวัลออสการ์ในไม่ช้าเลย

น่าเสียดายที่เขาเกิดผิดยุค!

เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชาว่า: หยางซู! ถ้าเจ้าเต็มใจที่จะคุกเข่าลงและขอโทษแม่นางหยาง ข้าจะพิจารณาให้เจ้าอยู่รอด ช่วยชีวิตเจ้า และเจ้าจะต้องจำไปตลอดชีวิต!"

การปล่อยให้หยางซูรอดชีวิตไม่ใช่ที่ใจของเซียวเฉวียนหวัง แต่เซียวเฉวียนนั้นเข้าใจนางไม่อยากเห็นภาพหยางอวี้หวนตายไปก่อน

ไม่เช่นนั้นก็จะไม่เข้าใจ นางคงไม่เต็มใจที่จะรับข้อหาแทนหยางซู

เซียวเฉวียนไม่สามารถทำอะไรให้หยางอวี้หวนได้ ถ้าหยางซูเข้าใจความผิดพลาดของเขา เขายินดีที่จะทำสิ่งที่หยางอวี้หวนตั้งใจก่อนจะเสียชีวิต

เมื่อหยางซูได้ยิน ตาเขามองเซียวเชินอย่างไม่น่าเชื่อ ใจเขาต่อต้านอย่างมาก เซียวเฉวียนต้องการให้เขาขอโทษที่ผู้หญิงที่น่าเกลียดนั้นหรือ?

ทาสคนหลุนที่ต่ำต้อย?

เซียวเฉวียน นั่นมันเกินไปแล้ว…

แต่หลังจากนั้นไม่นาน หยางซูเสแสร้งทำท่าทางตุ๊มๆต่อมๆ: ‘ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก ยังไงนางก็ไม่ได้ยิน ข้าแทงนางด้วยมีด และเจ้าแทงข้าด้วยมีด เท่ากับเสมอกัน’

ยังมีประโยคที่หยางซูไม่กล้าพูดออกมา หยางซูแทงหยางอวี้หวนด้วยมีด แต่ต้องโทษหยางอวี้หวนด้วยว่าจะต้องมีชีวิตสั้นลง!

หยางซูถูกเซียวเฉวียนแทงด้วยมีด แต่ไม่ตาย นั่นคือถือเป็นโชคดีของหยางซู!

หยางซูสังเกตดูหน้าเซียวเฉวียน เห็นว่าเซียวเฉวียนไม่แสดงอารมณ์ใดๆ หยางซูพยายามเสริมอีกว่า: “หรือว่า เราถอยคนละก้าว และมาดูว่าข้าจะจัดการนางได้ไหม?”

การหาที่ฝังหยางอวี้หวน นั่นคือการยอมรับที่หหยางซูสามารถทำได้!

จะให้หยางซูยอมรับความผิดกับนางหรือ?

ไม่มีทางเป็นไปได้!

เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชาว่า: "อย่าถามข้า ไปถามนางเองเสีย ว่านางเห็นด้วยไหม!

นิ้วของเซียวเฉวียนชี้ไปที่ศพของหยางอวี้หวน

ศพของนางถูกเซียวเฉวียนวางไว้ใกล้ๆกับเขา

ถ้านางตอบคำถามของเจ้า ข้าจะปล่อยเจ้าไป! ถ้าไม่เช่นนั้นเจ้าต้องขอโทษนาง

เสียงของเซียวเฉวียนยังคงพูดน้ำเสียงที่เย็นชาเหมือนเดิม

หยางซูหันหน้ามองไปที่หยางอวี้หวนที่ตายแล้ว ใจเขาเต้นเร็วขึ้น ส่วนเซียวเฉวียนก็ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร สำหรับเขาเรื่องนี้มันจะยากเย็นขนาดนั้นหรือไม่?

คนตายจะพูดได้อย่างไร?

ใบหน้าของหยางซูกระตุกและดูอึดอัดอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม หยางซูพยายามมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ นั่นทำให้เขาโกรธและโมโหมากกว่าเดิม สิ่งนี้ยิ่งทำให้รู้ว่าเซียวเฉวียนไม่สามารถปล่อยให้เขาไป! ความโกรธของหยางซูก็ไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป!

เขาเคลื่อนตัวไปใต้ต้นไม้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแค้น เขาจับต้นไม้เพื่อช่วยพยุงตัวขึ้น!

เมื่อเขายืนขึ้น สายตาที่เขามองเห็นเซียวเฉวียนนั้นดูสง่างาม!

บุคคลที่มีอำนาจสูงสุดที่อยู่ข้างหลังหยางซูและมีครั้งหนึ่งได้ให้สิ่งหนึ่งกับหยางซู

มันคือพลุแฟลร์

คนนั้นเคยกว่าวไว้ว่า ถ้าหยางซูยิงพลุแฟลร์ขึ้นสู่ท้องฟ้า ไม่ว่าหยางซูจะอยู่ที่ใด คนของชายคนนั้นก็จะมาช่วยหยางซูทันที!

แต่เขาก็ย้ำเตือนให้ระวังอีกหลายครั้งว่า ถ้าไม่ใช่เวลาที่เร่งด่วนจริงๆ อย่าใช้มันเด็ดขาด!

เพราะหากใช้แล้ว มันอาจเปิดเผยตัวตนของเขาได้ง่าย และหยางซูมีสัญญาณอันเดียวเท่านั้นในมือ เพราะฉะนั้นหยางซูไม่กล้าเริ่มต้นใช้สัญญาณนี้โดยไม่ระมัดระวัง

แต่ตอนนี้ถ้าไม่ใช้ ชีวิตของหยางซูก็คงจะสิ้นไปและไม่ได้ใช้อีก ทำไมถึงยังต้องเก็บสัญญาณนี้ไว้หล่ะ!

เมื่อคิดแบบนี้หยางซูใช้แรงทั้งหมดพยุงตัวขึ้นมาด้วยต้นไม้ด้วยความเจ็บปวดรุนแรง

เจ็บแผลเหลือเกิน!

หยางซูยิ้มและสูดหายใจขึ้น ไม่ได้รอให้ความรู้สึกสงบลง ดึงปล่องของสัญญาณไฟและชูไปบนฟ้า ‘เปรี๊ยงปั๊ง!’ เสียงดังจนทำให้ท้องฟ้าของเมืองหลงทั้งหมดดังสะท้อนขึ้นไปทั่ว!

นี่ไม่ใช่ดอกไม้ไฟแบบธรรมดางั้นเหรอ?