ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 832

ในความทึมๆไม่รู้สึกรู้สา ร่างนั้นบางครั้งก็พร่ามัวและบางครั้งก็ชัดเจนในดวงตา

คือนายท่าน...

เหมิงเอ้าอ้าปากเล็กน้อยด้วยความยากลำบาก อยากจะเรียกนายท่านของเขาเหมือนเมื่อก่อน

แต่เขาอ่อนแอมากจนไม่สามารถส่งเสียงใดๆออกมาได้...

อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาสองหยดจากหางตาของเหมิงเอ้าโดยไม่รู้ตัว

ในใจของเขารู้สึกเศร้าที่เขาต้องจบลงแบบนี้ แต่ที่รู้สึกเสียใจมากกว่านั้นคือที่ไม่ฟังคำแนะนำของนายท่านของเขา...

คำพูดของเซียวหยั่งรากเติบโตที่ใจของเฉวียนเหมิงเอ้า!

พลังในของประโยคนั้น ทำให้ใจและวิญญาณของเหมิงเอ้าสั่นสะท้าน!

ในเวลานี้ เขารู้ว่าเขาผิด แต่เขาไม่เข้าใจ เมื่อก่อนนายท่านของเขาบอกเขาอย่างเด็ดขาดว่าเขาคือเทพสงครามในอนาคต แล้วทำไมตอนนี้เขาจึงมาถามว่าเขามีคุณสมบัติที่จะเป็นเทพสงครามหรือไม่ ?

ทำไมตอนนี้เขาถึงไม่มีคุณสมบัตินั้น?

ดวงตาสลัวของเหมิงเอ้า มองไปที่ร่างที่ยืนอยู่ในสายลมด้วยความสงสัย และเขาอยากรู้ว่าทำไม

ในเวลานี้ เสียงของเซียวเฉวียนนั้นทุ้มลึกและมั่นคง: "เจ้ารู้หรือไม่?ผู้ที่เป็นผู้นำกองทัพในสงครามจะต้องกล้าหาญและมีสติปัญญาไหวพริบ ซึ่งทั้งสองอย่างนี้เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้"

ความกล้าหมายถึงกล้าหาญ ผู้กล้าย่อมชนะเมื่อพบกันบนถนนแคบ ถ้าแม่ทัพกล้าหาญกองทัพก็จะเข้มแข็ง ความกล้าหาญสามารถสร้างพลังได้นี่เรียกว่าพลังทหาร!

แสวงหาคือสติปัญญาไหวพริบและกลยุทธ์ หากไม่มีแผน คุณก็จะไม่สามารถเข้าใจจิตใจของผู้คนได้ หากคุณไม่สามารถประเมินสถานการณ์ของผู้อ่อนแอและแข็งแกร่งในโลกได้ ถือเป็นข้อห้ามของทหาร!

การที่เป็นแม่ทัพนั้น หากมีแค่ความกล้าหาญและความหลงใหล แต่ไม่มีสติปัญญา สุดท้ายแล้วก็จะกลายเป็นเพียงแค่คนประมาณสะเพร่า และเป็นเรื่องยากที่จะประสบความสำเร็จ ผู้ที่กล้าหาญและไม่มีแผนมักจะหยิ่งและประมาท ดังนั้นพวกเขาจึงถูกศัตรูดักจับและสังหารได้ง่าย

และสิ่งที่เหมิงเอ้าทำในวันนี้คือการกระทำของทหาร!

ประการที่หนึ่ง เหมิงเอ้ารู้ทั้งรู้ว่าเว่ยเชียนชิวนั้นแข็งแกร่ง แต่ก็ยังกล้าบุกเข้าไปที่จวนเจียนกั๋วเพียงลำพัง ซึ่งหยิ่งผยองและประมาท!

ประการที่สอง เขาไม่ฟังคำแนะนำของไป๋ฉี่ ยิ่งกว่านั้นคือเขาไม่สนใจคำสั่งของเซียวเฉวียน คือการทำตามอำเภอใจ!

ประการที่สาม ในระหว่างการต่อสู้ เห็นได้ชัดว่าคนของในจวนเจียนกั๋วโยนเหมิงเอ้าไปหลายช่วงเส้นทาง เหมิงเอ้าเขาไม่เพียงแต่ไม่รู้สถานการณ์และไม่หยุดทันทีเท่านั้น แต่ยังปฏิเสธที่จะออกไปเมื่อเซียวเฉวียนมาช่วยเขา มันโง่มาก!

ไม่มีแผน!

ขอถามหน่อยว่า ชีวิตของทหารหลายพันคนจะตกไปอยู่ในมือของคนแบบนี้ได้อย่างไร!

คนแบบนี้ จะมีคุณสมบัติในการเป็นผู้นำสงคราม แล้วจะเป็นเทพสงครามได้อย่างไร?

มีความกล้าหาญและสติปัญญาไหวพริบ และสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระเป็นข้อกำหนดพื้นฐานที่สุดสำหรับคนทั่วไป

หยางหยางฮวาเซี่ยประมาณห้าพันปี ในประวัติศาสตร์มีไม่มากนักที่สามารถทำได้จริง แบบอย่างที่ทั่วโลกรู้จัก ได้แก่ หลี่กวั่งแห่งราชวงศ์ฮั่น หลี่จิ้งแห่งราชวงศ์ถัง งักฮุยแห่งราชวงศ์ซ่ง ชี่จี้กวั่งแห่งราชวงศ์หมิง, จั่วจงถังแห่งราชวงศ์ชิงและอื่นๆ

ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า เหมิงเอ้าซึ่งเป็นหนึ่งในสามของราชองครักษ์ของเมืองหลวงในต้าเว่ย ทรงพลังจริงๆ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาไม่ใช่ฮวาเซี่ยเหมิงเอ้า

ตั้งแต่เหมิงเอ้าติดตามเซียวเฉวียน ด้วยพลังแห่งบทกวีอันทรงพลังและผลประโยชน์ของเซียวเฉวียน เขาจึงพัฒนาขึ้นหลายระดับ

ดำเนินชีวิตไปอย่างราบรื่น และฉันไม่ได้รับความสูญเสียใดๆ บวกกับความเยาว์วัยและมีพลัง ความหยิ่งยโสย่อมก่อตัวขึ้นในหัวใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!

ตอนนี้ถูกเซียวเฉวียนเตือนเขาแบบนี้ ในที่สุดเหมิงเอ้าก็ตระหนักได้ว่าเขาผิดมากแค่ไหน ดวงตาสลัวของเขาค่อยๆสว่างขึ้น แล้วก็เห็นร่างนั้นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ในการต่อสู้ครั้งนี้ แม้ว่าเหมิงเอ้าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ถึงขั้นเสียชีวิต เขายอมก้มศีรษะยอมแพ้: "นายท่าน...ข้าทำผิดพลาดครั้งใหญ่"

เซียวเฉวียนยื่นมือออกไป จะพยุงช่วยชายหนุ่มนี้ขึ้นมา: "การชนะหรือพ่ายแพ้เป็นเรื่องปกติของนักรบ ทุกประสบการณ์จะทำให้คุณฉลาด กลับบ้านกัน"

กลับบ้าน.

ดวงตาของเหมิงเอ้าสั่นไหว และมือที่เปื้อนเลือดของเขาจับมือของเซียวเฉวียนไว้

สุดท้าย เซียวเฉวียนเป็นคนนำเหมิงเอ้ากลับจวนเซียวเอง

หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ เหมิงเอ้าเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ขยันฝึกซ้อมมากยิ่งขึ้น

เขาเปลี่ยนจากการพูดพล่ามๆและทัศนคติที่ไม่ระมัดระวังตามปกติ และค่อยๆมั่นคงมากขึ้น

ผลลัพธ์นี้ถือว่าไม่เลว เหมิงเอ้าที่ไปสร้างความวุ่นวายในจวนเจียนกั๋ว แต่โชคดีที่เว่ยเชียนชิวได้รับบาดเจ็บอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจเรื่องวุ่นวายก่อกวนของเหมิงเอ้าเลย นอกจากนี้เขากลัวว่าเซียวเฉวียนจะสังหารชาวยุทธ์แท้ ดังนั้นเรื่องสำคัญก็คือถูกปล่อยทิ้งไว้โดยไม่ได้รับการแก้ไข

เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว หลังจากผ่านไปสิบกว่าวัน เผลอแป๊บเดี๋ยวก็ถึงวันผลออกจากการทดสอบระดับมณฑล

ผลออกจากการทดสอบระดับมณฑลปีนี้ ทำให้ทุกคนสับสน!

ในกระดานไม่มีรายชื่อสักคนเลย!

บนผนังพระราชวังมีกระดาษสีทองแผ่นหนึ่ง ด้านบนมีเพียงคำอักษรไม่กี่คำคือ"รายชื่อฤดูใบไม้ผลิแห่งต้าเว่ย" ติดอยู่ นอกจากนี้ไม่มีอะไรอีกเลย!

นักเรียนและประชาชนผู้คนที่มาดูก็อดตกใจไม่ได้!

ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่คนไหนที่ถามคำถามยุ่งยากเช่นนี้!

แยกย้าย...

แยกย้าย...

นักเรียนทุกคนต่างพากันกลับบ้านด้วยความโมโหและหดหู่ใจ...

สายลับของจวนเจียนกั๋วที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด ก็รีบวิ่งไปที่จวนเจียนกั๋วด้วยสีหน้าที่ไม่น่าเชื่อเช่นกัน

ในเวลานี้ เว่ยเชียนชิวเดินออกมาจากห้องลับแล้ว และเอนตัวลงบนเตียงโดยเอียงตัวลงครึ่งหนึ่ง

หลังจากการพักฟื้นมาระยะหนึ่ง อาการบาดเจ็บของเว่ยเชียนชิวก็ดีขึ้นเล็กน้อย และเขาสามารถลุกขึ้นมานั่งได้แล้ว

พออาการของเขาเริ่มดีขึ้นเขาก็เริ่มอยู่เฉยๆไม่ได้ ก็วันนี้เป็นวันผลออกของการทดสอบระดับมณฑล เขาส่งสายลับไปซ่อนตัวอยู่ที่กำแพงวัง เมื่อผลออกมาเขาจะลอบสังหารลูกครอบครัวยากจนที่อยู่ในรายชื่อโดยเร็วที่สุด

ในเวลานี้เว่ยเชียนชิวดีอกดีใจ เซียวเฉวียนและฮ่องเต้พวกเขาให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับการสอบครั้งนี้ และต้องการส่งเสริมลูกครอบครัวยากจนเพื่อการใช้งานของพวกเขาหรือไม่?

เขาแค่ไม่ปฏิบัติตามความปรารถนาของเซียวเฉวียน!

แค่นึกถึงตอนที่เซียวเฉวียนพวกเขารู้ว่าลูกครอบครัวยากจนที่มีความซื่อสัตย์ถูกฆ่า เว่ยเชียนชิวก็หัวเราะอย่างมีความสุข: "ฮ่าฮ่า!"

แต่เขาดีอกดีใจได้มานานเท่าไหร่นั้น ใบหน้าอันแก่ของเขาก็แดงก่ำทันทีด้วยความโกรธ!

“อะไรนะ! มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?”

เว่ยเชียนชิวคำรามด้วยความโกรธและตื่นเต้นมากจนเขาอยากจะกระโดดขึ้นจากเตียง น่าเสียดายที่เขาได้รับบาดเจ็บ ร่างกายที่แข็งแรงของเขาลุกขึ้นมาเพียงเล็กน้อยก็"ปัง"แล้วเขาก็ล้มลงบนเตียงสั่นสองสามครั้งและดูเหมือนว่าเตียงนั้นไม่สามารถทนต่อความอันแรงกล้าของเขาได้ จึงมีเสียง"คาชา!"และแยกออกเป็นสองส่วน!

เว่ยเชียนชิวผู้ได้รับบาดเจ็บ ไม่ทันระวังตัวและล้มลงกับพื้นอย่างแรง!

ดังสุภาษิตโบราณที่ว่า โชคร้ายไม่เคยมาคนเดียว...

แต่ดันมีก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นอยู่ใต้เตียง มีเสียงของกระดูดหักดังขึ้นมา“ชา!”!

ประสบความเคราะห์ร้ายแล้วก็ยังถูกความเคราะห์ร้ายซ้ำเติมอีก!

อาการบาดเจ็บของเว่ยเชียนชิวที่เพิ่งดีขึ้น การหกล้มครั้งนี้ทำให้บาดเจ็บยิ่งกว่าเดิมอีก บ่าวของเขาพยุงเขาขึ้นมาอย่างระมัดระวัง และวางเขาลงบนเตียงที่เพิ่งปูใหม่

เนื่องจากครั้งนี้ก้นของเขาก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน เว่ยเชียนชิวทำได้เพียงใช้เวลาทั้งวันนอนคว่ำหน้าและคร่ำครวญ!

เขาสัมผัสก้นอันบริสุทธิ์ของ แล้วเขาก็โมโหมาก: "เซียวเฉวียน!ข้าและเจ้าขัดแย้งกัน!"