ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 831

เหมิงเอ้าพลันกัดฟัน ในเมื่อหลบไม่พ้น เหมิงเอ้าก็ทำได้แค่ยกดาบจิงหุนขึ้นมาขวางฝ่ามือของชาวยุทธ์แท้เอาไว้!

ชาวยุทธ์แท้รายนั้นเอนร่าง ฝ่ามือรุนแรงเพียงพลิกสะบัด พวกเขาเปลี่ยนทิศทางสับลงมาทางเหมิงเอ้า!

พลังลมฝ่ามือท่าทีรุนแรงดุดัน เหมิงเอ้าคล้ายจะหลบไม่พ้น ทันใดนั้นเขาก็ถูกเหวี่ยงออกมา ก่อนที่ร่างจะกระแทกเข้ากับกำแพงเสียงดัง “พลั่ก” แล้วหยุดลง!

“อึก!”

“พรวด!”

ในยามนี้มีกระแสลมเชี่ยวกรากพัดโบกมา เลือดที่เหมิงเอ้ากระอักนั้นราดรดไปตามใบหน้าของเขา ลูกนัยน์ตาอดที่จะพร่าเลือนขึ้นมาไม่ได้!

ความเจ็บปวดราวฉีกกระชากเส้นเอ็นหัวใจ พาให้เพลิงโทสะภายในใจของเหมิงเอ้าลุกโชนขึ้นมา!

เพียงมองเห็นเงาร่างสะท้อนอันเลือนรางภายในนัยน์ตาของเขาขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เหมิงเอ้าถูกบีบคั้นจนแทบอยากจะลุกขึ้นมา!

ทว่า ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนเพียงใดแต่ก็ไม่สามารถออกแรงได้ ทั้งร่างของเขาอ่อนยวบลงคล้ายถูกสะบั้นเอ็นหักกระดูกก็ไม่ปาน เขานอนอยู่กับพื้นเหมือนโคลนดินเหลว!

ศักดิ์ศรีทั้งหมดสูญสิ้น!

เขาไร้เรี่ยวแรงเป็นที่สุด!

แล้วเหตุใดถึง...

คนผู้นี้ถึงแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าเฮยหลัง?

ไม่ ไม่ใช่ว่าคนผู้นี้แข็งแกร่งกว่าเฮยหลังหรอก

เหมิงเอ้าหัวใจสั่นไหว หรือว่า...ชาวยุทธ์แท้ก็เหมือนไป๋ฉี่เช่นกันที่สามารถเก็บซ่อนพลังที่แท้จริงเอาไว้ได้?

อารมณ์อันแปลกประหลาดสายหนึ่งพลันกระแทกเข้ากลางใจของเหมิงเอ้า หรือว่าครั้งนี้ที่เขาบุกเจ้าจวนเจี้ยนกั๋วเพียงลำพังจะเป็นเรื่องผิดพลาดเสียแล้ว?

“ไม่!”

อารมณ์ประเภทนี้พลันมลายไปอย่างรวดเร็วและถูกเหมิงเอ้าปฏิเสธอย่างเร็วยิ่ง ไม่ ตอนนี้เป็นโอกาสอันดีงามที่สุดแล้วที่จะสังหารเว่ยเชียนชิว

ถูก!

เขายังไม่ได้สังหารเว่ยเชียนชิวเลย!

เหมิงเอ้าต้องใช้ดาบสังหารสุนัขชั่วช้าที่ทำร้ายนายท่านด้วยมือตนเอง!

เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้ว เหมิงเอ้าก็รวบรวมพลังแรง เขาแหงนหน้าขึ้นฟ้าตะโกนเสียงหนึ่ง “อ๊าก!”

เสียงนี้น่าโมโหถึงที่สุด กระทบกับท้องฟ้าทั้งจวนเจี้ยนกั๋วขึ้นมา น้ำเสียงเสียดหูเป็นอย่างมาก ถึงขั้นสั่นสะเทือนแก้วหูได้เลยทีเดียว!

ทุกแห่งที่น้ำเสียงนี้ลอยผ่านไปนั้นคล้ายกับมีพายุไต้ฝุ่นระดับแปดพัดผ่าน พัดจนจวนเจี้ยนกั๋วตกอยู่ในความอลหม่าน คล้ายกับว่ามีเป็นรังแตนที่สั่นไหวใกล้ล้ม!

กระเบื้องทยอยร่วงหล่นแตกลงกับพื้นดัง “พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!”

“อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก!”

เรื่องนี้ทำเอาเหล่าทาสกับทาสีในจวนเจี้ยนกั๋วตกใจจนกรีดร้องไม่หยุด น้ำเสียงยิ่งมายิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ!

พวกเขาพากันอุดหู จากนั้นตัวสั่นงันงกหดตัวอยู่ตามซอกมุม พลางส่งเสียงร้องครวญครางในใจอย่างน่าเวทนา “คนบ้าผู้นี้มาจากที่ใดกัน ข้าไปแหย่ใครมาอย่างนั้นหรือ?”

พวกเขาก็แค่มาทำงานในจวนเจี้ยนกั๋วเท่านั้น เหตุใดชะตาชีวิตของพวกเขาถึงได้แย่ปานนี้? ทุกคนที่จวนเจี้ยนกั๋วถูกโจมตี พวกทาสเช่นพวกเขาถึงต้องมารับโทษทัณฑ์ตามไปด้วยกัน...

ฝีมือของเว่ยเชียนชิวนั้นล้ำลึก เขาไม่จำเป็นต้องอุดหู ทว่าพอได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนในจวนของตนเองแล้ว จิตใจของเขาก็ร้อนรนเป็นอย่างมาก!

จนใจแต่ว่าในตอนนี้ร่างกายของเขาบาดเจ็บ ไม่อาจจะไปปะทะอะไรกับเหมิงเอ้าได้ เขาเพียงแค่เหลือบตามองเพดานห้องอันเป็นหลุมเป็นบ่อครั้งหนึ่ง ยามนี้เหลือเพียงกระเบื้องแหว่งวิ่นไม่กี่ชิ้นที่ยังแขวนตัวอยู่ตามมุมได้!

ส่วนบนพื้นก็เต็มไปด้วยเศษกระเบื้อง!

หากมิใช่ว่าตัวเขาเว่ยเชียนชิวหัวไว รีบให้คนตีไม้กระดานขวางไว้ด้านบนเตียงของเขาเองแล้วละก็ เขาคงจะถูกกระเบื้องที่ร่วงหล่นพวกนี้ทับลงมาจนมีสภาพอนาถเข้า!

ความโมโหขุมหนึ่งพุงทะยานขึ้นมา!

มันแผดเผาจนหัวคิ้วของเว่ยเชียนชิวแทบจะตั้งขึ้นมาได้กระนั้น

ทว่าต่อให้เว่ยเชียนชิวโมโหเพียงใด เขาก็ไม่ได้ออกไป จะออกไปเพื่อผู้อารักขาต่ำต้อยรายหนึ่งเนี่ยนะ จะไปลดระดับตัวเองไปเพื่อ?

“ถ่ายทอดคำสั่งลงไป! ให้คนภายในเรือนตามสังหารเหมิงเอ้าต่อ ส่วนคนที่เหลือตามข้าเข้าไปที่ห้องลับ!”

“ขอรับ!”

เฮยอิ่งรับคำสั่ง จากนั้นเขาก็พลันสั่งการคนใต้บัญชาให้ไปดำเนินเรื่อง ส่วนตัวเขาก็คุ้มครองเว่ยเชียนชิวนำหน้าเข้าไปในห้องลับ!

ทางเข้าห้องลับนั้นก็อยู่ในห้องนอนของเว่ยเชียนชิว กลไกลึกลับซับซ้อนมาก มีเพียงเว่ยเชียนชิวและเฮยอิ่งสองคนเท่านั้นที่รู้

ในยามนี้ จวนเจี้ยนกั๋วนับว่าพังไม่มีชิ้นดี ด้านนอกเหมิงเอ้ากำลังก่อเรื่องโวยวาย และนี่ยังไม่นับรวมเซียวเฉวียนที่อาจจะแอบอยู่ในมุมมืดจับจ้องชีวิตของเว่ยเชียนชิวตาเป็นมัน