ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 830

แม้ว่าจะโกรธมากถึงเพียงใด เซียวเฉวียนก็ไม่ได้เดินไปไกล ยืนด้วยสายตาเคร่งขรึมในที่ที่ไม่มีใครมองเห็นเขา ให้ความสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นภายในเจียนกั๋ว

ตราบใดที่เหมิงเอ้ายังอยู่ที่จวนเจียนกั๋ว เซียวเฉวียนก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อชีวิตเขาได้!

ถ้าหากไม่ใชเศียวเฉวียนที่ฆ่าเฮยหลัง ป่านนี้คนที่ตายก็คงเป็นเหมิงเอ้าไปแล้ว

แม้ว่าผู้นำอัศวินดำเฮยหลังจะตายลงไปแล้ว แต่ในจวนเจียนกั๋วก็ยังคงมีชาวยุทธ์แท้อีกมาก ซึ่งชาวยุทธ์แท้เดิมทีมีความกล้าหาญอย่างยิ่งและมีพละกำลังที่ไม่ธรรมดา

ในสถานการณ์ปัจจุบันเว่ยเชียนชิวกำลังฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ ชีวิตของเขาเทียบเท่ากับการอยู่ในมือของชาวยุทธ์แท้เหล่านี้ เขาหวงแหนเท่าชีวิตของเขามากจนต้องเลือกที่ฮึกเหิมเพื่อปกป้องจวนเว่ยกั๋ว!

แน่น่อนว่าการฮึกเหิมเป็นหน้าเป็นตาของชาวยุทธ์แท้อย่างแท้จริง และความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ควรถูกมองข้าม!

อีกทั้งจำนวนนี้มากพอที่จะบดขยี้เหมิงเอ้าให้ราบคาบได้!

แม้แต่เฮยหลังเหมิงเอ้ายังสู้ไม่ได้ แล้วตอนนี้เขาคนเดียวจะต่อสู้ชาวยุทธ์แท้อีกมากโขได้อย่างไร?

ที่เซียวเฉวียนมานั้นก็เพื่อมาช่วย เขาคิดว่าเหมิงเอ้าจะยอมกลับกับเขาไปดี ๆ

โดยไม่คาดคิดเหมิงเอ้าได้โกรธเคือง โดยไม่รู้ถึงความแตกต่างในอำนาจระหว่างศัตรูกับตัวตนเอง และไม่มีความรู้สึกถึงวิกฤตสักนิด

ราวกับเขากินลูกตุ้มแข็งใจไปแล้ว เขาสาบานว่าจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะฆ่าเว่ยเชียนชิวได้!

ในภายภาคหน้าถ้าเมิ่งอ้าวได้กลายเป็นแม่ทัพแล้วยังไม่สามารถแยกแยะสถานการณ์ปัจจุบันได้และยืนกรานที่จะไปตามทางของตัวเอง ทหารนับหมื่นคนที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของเขาจะไม่ถูกผลักเข้าไปในกองดาบและทะเลเพลิงโดยเขาอย่างนั้นหรือ?

แม้ว่าจะเป็นทหาร โชคชะตาของเจ้าก็คือการตายในสนามรบ!

แต่ถ้าแม่ทัพคนหนึ่งทำผิดพลาดและทุกคนถูกฆ่าตาย นั่นถือเป็นความผิดร้ายแรงของแม่ทัพ!

คนที่จะเป็นแม่ทัพแม้ตายก็ไม่เสียดายอ แต่นายทหารที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาช่างไรเดีนงสามากนัก

ในเมื่อเหมิงเอ้าไม่ร้ว่าตนนั้นผิด ก็ควรใช้โอกาสนี้ฝึกฝนเขา ถ้าเขาไม่ทนทุกข์ลำบาก เขาจะไม่สามารถรับผิดชอบที่สำคัญได้ในอนาคต

แต่เหมิงเอาไม่รู้ความลำบากของเซียวเฉวียน เขาแค่รู้สึกเหมือนว่าเขากำลังพลุ่งพล่าน ถ้าหากยังไม่ได้ฆ่าเว่ยเชียนชิวให้สิ้นล่ะก็ นั้นก็ถือว่าเป็นสิ่งที่น่าอัปยศอดสูสิ้นดี!

ความตาย เหมิงเอ้าหาได้กลัวไม่

หากครานี้แพ้ให้กับเฮยหลัง ใจเขาไม่ยอมเป็นแน่!

นอกจากนื้ นายท่านเองก็รู้ว่าเรื่องที่เหมิ้งเอ้าพ่ายแพ้ให้เฮยหลัง แค่นี้เหมิงเอ้าก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว!

ตนไม่อยากให้นายท่านคิดว่าตนแค่มีความกล้าหาญเหมือบกับบุคคลธรรมทั่วไป แต่ไรปราศความสามารถ

ตนอยากจะพิสูจน์ให้เซียวเฉวียนได้รู้ว่า เขามีพลังมากพอที่จะฆ่าเว่ยเชียนชิวด้วยน่ำมือของเขาได้!

เหมิงเอ้าได้ถูกนำตัวซ่อนไปยังลานตำหนัก ชาวยุทธ์แท้ทึ่ยังไม่หายดีตอนนี้ดูสับสนเมื่อเห็นเขากลับมา แต่เขาก็เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าเช่นกัน

จากชาวยุทธ์แท้สิบคนเป็นเป็นหนึ่งกลุ่มรอบล้อมตัวเหมิงเอ้า ดาบของพวกเขาต่างชี้ไปทางเหมิงเอ้า แต่ก็ไม่ได้ริ่มลงมือแต่อย่างใด

สิบคนมองเหมิงเอ้าชั่วร้าย ให้เหมิงเอ้าเกิดความละอายใจที่พวกเขาเป็นนักล่าและเหมิงเอ้าเป็นเหยื่อ!

“ให้ตายเถอะ ข้าจะฆ่าพวกเจ้า!”

เหมิงเอ้าตะคอกเสียงดังอย่างบรรดาโทสะ อารมณ์เต็มไปด้วยความโกรธ!

เขาเพิ่งดาบจิงหุนขึ้นขึ้น โดยอยากจะโจมตีก่อน แต่ในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า ความเจ็บปวดก็มาจากขาที่บาดเจ็บ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง

เหมิงเอ้าเลิ่กคิ้วลงและเหลือบมองบาดแผลที่ยังมีเลือดไหลอยู่ โดยไม่ลังเล เขาฉีกผ้าออกจากร่างกายด้วยมือเดียว ในขณะที่มองดูชาวยุทธ์แท้รอบตัวเขาด้วยความระมัดระวัง เขาก็รีบใช้ผ้าพันรอบบาดแผลสองรอบ หลักจากนั้นใช้พลังพันบาดแผลให้ดี

บาดแผลน่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่นายท่านที่จะได้รับประโยชน์นั้นใหญ่กว่านั้น บาดแผลของเหมิงเอ้าก็ฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว นี่เป็นเหตุผลที่ทำไมเหมิงเอ้าถึงได้จองหองเย่อหยิ่ง!

ลการฟื้นฟูที่รวดเร็วของเขาและไป๋ฉี่ ไม่มีปัญหาในการติดสามอันดับแรกในเมืองหลวง

“มา! ฆ่าจะฆ่าหมารับใช้อย่างพวกเจ้า! แล้วค่อยเอาชีวิตอันไร้ค่าของเว่ยเชียนชิวอีกที!”

เหมิงเอ้าตะคอกเสียงดังอย่างบรรดาโทสะ ยกดาบจิงหุนขึ้นมา เขาฉายแววร่างกายของเขาและกวาดดาบของชาวยุทธ์แท้สิบคนเป็นวงกลม

การโจมตีของเขาช่างรวดเร็วและรุนแรง!

ดาบ "เสียงดังลั่น!" ประกายแวววาวพุ่งออกมาในระหว่างการปะทะกัน ชาวยุทธ์แท้คาดไม่ถึงว่า พลังระเบิดของเหมิงเอ้าจะแข็งแกร่งขนาดนี้ โดยไม่มีการเตรียมตัวใดๆ เลย พวกเขาหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งโดยสัญชาตญาณเพื่อหลีกเลี่ยงแสงดาบ

แต่เหมิงเอ้าได้ใช้โอกาสนี้ ด้วยการสะบัดข้อมือ ดาบจิงหุนก็ถูกแทรกเข้าไปในร่างของชาวยุทธ์แท้ได้สำเร็จ!