ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 829

เหมิงเอ้าออกจากจวนเซียว และเดินออกไปตามลำพังบนถนนที่มีชีวิตชีวาของเมืองหลวง

ลมกระโชกพัดผ่าน ความโกรธของเหมิงเอ้าก็บรรเทาลงมาก แต่จิตใจของเขายังคงเด็ดเดี่ยว

เจตจำนงที่จะฆ่าเว่ยเชียนชิวยังคงแจ่มเเจ้งชัดเจน!

เหมิงเอ้าเร่งรีบไม่มีเวลามาสนใจความคึกคักของตลาด ในขณะที่เขาเดิน เขาก็มองซ้ายทีขวาที ราวกับว่ากำลังมองหาใครสักคน

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครติดตามเขาจนกระทั่งเขายืนอยู่ที่ประตูจวนเจียนกั๋ว เขาถอนหายใจด้วยความผิดหวัง

ดูเหมือนว่าเจ้านายจะโกรธมากจนไม่มาตามเขากลับไปเลย

ไม่สำคัญว่านายท่านจะมาไม่มา แต่ตาแก่ไป๋ฉี่ก็ไม่มานี้สิ!

มันน่าหงุดหงิดจริงๆ!

เดิมทีเหมิงเอ้าคิดว่าหากเขาวิ่งหนีออกมาด้วยความโกรธเช่นนี้ เซียวเฉวียนกับไป๋ฉี่จะต้องตามมาและร่วมจัดการเว่ยเชียนชิวอย่างแน่นอน

แต่เมื่อเขามาถึงจวนเจียนจั๋ว เขากลับไม่เห็นแม้แต่เงาของสองคนนั้น

ในที่สุดเหมิงเอ้าก็ระงับอารมณ์ของตัวเองและเริ่มลงมือ!

แรงกระตุ้นคือปีศาจ เหมิงเอ้าไม่ได้สังเกตสถานการณ์ภายในด้วยซ้ำ เขากระโดดเข้าไปในจวนเจียนกั๋วด้วยความโกรธ!

เมื่อเห็น ร่างสูงเดินมาอย่างเงียบ ๆ จากระยะไกล เขาก็ขมวดคิ้วและคิดว่า "ช่างบ้าระห่ำจริงๆ!"

คนนี้คือเซียวเฉวียน!

เซียวเฉวียนไม่อนุญาตให้ไป๋ฉี่ตามเขาไป แต่เซียวเฉวียนแอบติดตามมา เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยเหมิงเอ้าออกขากจวนเจียนกั๋วได้ทันเวลา

จวนเจียนกั๋วยังคงพรุนเหมือนรังแตน ไม่สิ เป็นรังแตนที่กำลังซ่อมแซมอยู่

กิ่งไม้บนหลังคาได้หายไปแล้ว แต่ยังคงเหลือร่องลอยรูรั่วที่เห็นได้ชัดบนหลังคา

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ในเวลานี้ไม่มีใครสักคนซ่อมเเซม ด้านหน้ากลับมีแต่องครักษ์ยืนอยู่อย่างเป็นระเบียบ เสาหนึ่งต้นต่อองครักษ์หนึ่งคน และองครักษ์แต่ละคนยืนห่างกันเพียงห้าก้าว

แม้กระทั่งบนหลังคายังมีองครักษ์

นี้ถือเป็นการป้องกันอย่างเข้มงวด

โดยปกติแล้วหากเป็นการปกป้องเจียนกั๋ว พวกเขาจะต้องรู้สถานการณ์ แต่ต้องคอยตรวจตรา

ในตอนนี้ พวกเขาไม่ได้แสดงท่าที เพียงแค่ยื่นนิ่ง ราวกับว่าเมื่อเห็นศัตรูอยู่ต่อหน้าจึงจะสู้

องครักษ์พวกนี้ทำหน้าที่ได้หละหลวม องครักษ์ที่อยู่บนหลังคาไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเหมิงเอ้ากระโดดข้ามกำแพงเข้ามาในจวนเจียนกั๋วแล้ว

ในทางกลับกัน องครักษ์ที่อยู่ด้านล่างกลับได้ยินเสียงฝีเท้าของเหมิงเอ้า เขามองซ้ายขวาแล้วเห็นเหมิงเอ้าที่กำแพง จึงตะโกนเสียงดังสนั่น: “ผู้บุกรุก!”

ทันทีที่ตะโกนออกมา เหล่าองครักษ์ที่เหลือก็กระตือรือร้นและตื่นตัวทันที ทุกคนจ้องมองไปที่เหมิงเอ้า

ถูกจับได้เร็วขนาดนี้เลยหรือ?

เหมิงเอ้ายืนตัวตรงและเงยหน้าขึ้นมอง เพียงเพื่อตระหนักว่ามาตรการป้องกันของจวนเจียนกั๋วนั้นดีมาก!

ไม่อยากจะเชื่อ!

องครักษ์มากอะไรเช่นนี้!

สองสาม...

เหมิงเอ้านับคร่าวๆ และพบว่ามีคนยี่สิบคนที่อยู่ด้านล่าง!

ทั่วทั้งจวนมีองครักษ์เฝ้าอยู่ไม่ต่ำกว่าร้อยคน!

ดูเหมือนว่าหลังจากการต่อสู้ครั้งสุดท้ายในจวนเซียว เว่ยเชียนชิวจะรู้ถึงความแข็งแกร่งของเจ้านายและข้ารับใช้ ว่าไม่ควรมองข้ามทั้งสามคนนี้ และในตอนนี้เว่ยเชียนชิวป่วย เขาก็กลัวว่าจะถูกฆ่าโดยสามคนนี้!

อ่า!

ในเมื่อเหมิงเอ้ากล้ามา เขาก็ไม่กลัว!

เหมิงเอ้าเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเมินเฉย: "ข้าคือคนที่มาปลิดชีวิตของเว่ยเชียนชิว!"

ในเวลานี้ ร่างที่คุ้นเคยกับเหมิงเอ้ายืนอยู่หน้าทางเดิน หมาป่าดำเหลือบมองไปข้างหลังเหมิงเอ้าและพบว่าไม่มีใครอื่น

หมาป่าดำดูน่ากลัวมากและพูดอย่างเย็นชา: "หนวกหูเสียจริง!"

คราวที่แล้วเขากับเหมิงเอ้าเสมอกัน แต่เขาไม่คิดว่าวันนี้เหมิงเอ้าจะกล้ามาที่นี้เพียงลำพัง!

กล้าหาญจริงเชียว!

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะกล้าหาญแค่ไหน หมาป่าดำจะทำให้เขาไม่สามารถกลับไปได้อย่างแน่นอน!

เมื่อผู้มีฝีมือประจันหน้ากัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อีกฝ่ายที่ไม่เป็นมิตร มักจะดุเดือดน่าดู!

แต่หมาป่าดำไม่รู้ และยังคงโจมตีเหมิงเอ้าอย่างรุนแรงขึ้นโดยไม่แม้เเต่จะกระพริบตา

เหมิงอ้าวได้ยินเพียงลมกระโชกแรงพัดผ่านหูของเขา ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงมาจากน่อง จนเขาอดไม่ได้ที่จะอุทาน "ฮึ!"

เหมิงเอ้าเดินโซเซไปสองสามก้าว เขาใช้ดาบจิงหุนพยุงตัวเองขึ้นมาก่อนที่จะยืนไม่ได้!

หมาป่าดำใช้ประโยชน์จากช่องโหว่านี้เข้าเลนงาน เขายกดาบขึ้น และกำลังจะพุ่งมันเข้าไปในร่างของเหมิงเอ้า!

ทันใกนั้น ลูกศรหรือกิ่งไม้ได้แทงทะลุร่างของหมาป่าสีดำจากด้านหลังดัง "ชึก" และดาบที่หมาป่าดำถือไว้สูงก็หล่นลงกับพื้นพร้อมกับเสียง "เคล้ง"!

เขาพยายามหันกลับไปองด้วยความตกใจ พยายามดูว่าใครโจมตี เขาหันศีรษะไปครึ่งทางไม่เห็นอะไรเลย ร่างของเขาล้มลงกับพื้นอย่างแรง ดวงตาเบิกกว้าง เขาต้องการรู้ให้ได้ว่าใครกันที่โจมตีเขาจนตาย!

องครักษ์ที่ปกป้องจวนเจียนกั๋ว ถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นผู้นำของพวกเขาตายอย่างกระทันหัน!

หลังจากตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ในที่สุดพวกเขาก็ดึงสติกลับมาและรีบบุกเข้าไป หวังล้างแค้นให้กับหมาป่าดำ!

ในขณะนี้ มีร่างหนึ่งแวบไปวับมาที่จวนเจียนกั๋วอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ใครจะเห็นรูปร่างหน้าตาชองเขาชัดเจน เขาได้ใช้มือเดียวอุ้มเหมิงเอ้า จากนั้นลอยออกไปจากจวนเจียนกั๋ว!

การเคลื่อนไหวของบุคคลนี้พริ้วไหวเป็นอย่างมาก!

เหมิงเอ้าได้รับการช่วยเหลือโดยที่ไม่เห็นรูปร่างหน้าตาของเขาเลย!

เขาประหลาดใจ มีคนที่เก่งกาจเช่นนี้ในเมืองหลวงด้วยอย่างนั้นหรือ?

“ไม่! ข้าไม่ไป! ข้าจะไม่ไปไหน!”

เท้าของเหมิงเอ้าราวกับกระพือปีก เขาเห็นบุคคลนั้นเข้ามาและต่อสู้อย่างดุเดือด

เซียวเฉวียนที่กำลังอุ้มเหมิงเอ้า ขมวดคิ้ว!

เขาโกรธมากจนหันกลับมาทันทีและโยนเหมิงเอ้าลงไปที่จวนเจียนกั๋ว!

“เหมิงเอ้า! จวนเจียนกั๋วคือสนามรบของเจ้าในวันนี้!”

เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา: "ในเมื่อเจ้ายืนกราน ข้าก็หวังว่าเจ้าจะรอดออกมาได้!"

“ข้าจะไม่ช่วยเจ้าอีกต่อไป”

เซียวเฉวียนหายใจเข้าลึกๆ สะบัดแขนเสื้อและหันหลังกลับไป