ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 828

“เหมิงเอ้า! หุบปาก! เชื่อฟังนายท่าน!”

ไป๋ฉี่นิ่งเงียบมาโดยตลอด เขาไม่รู้วิธีที่จะสอนผู้อื่น เขาจึงตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงที่โมโห

พูดตามตรง เป็นเพราะเหมิงเอ้าแสดงออกในสิ่งที่ไป๋ฉี่เองก็รู้สึกเช่นนั้น ดังนั้นเขาจึงไม่รู้จะโต้แย้งเหมิงเอ้าอย่างไร เขาจึงต้องใช้การตะดกนเพื่อหยุดเหมิงเอ้าไม่ให้พูดหรือกระทำการใดๆลงไป

ไป๋ฉี่ยังจำวันนั้นได้ดีที่เซียวเฉวียนอยู่บนเกาะจูเสินและถูกผนึกจูเสินเล่นงาน หลังจากนั้น ไป๋ฉี่ที่เป็นกังวลใจและห่วงความปลอดภัยของเซียวเฉวียน

ในฐานะผู้อารักขา ไป๋ฉี่บุกเข้าพระราชวังด้วยตัวเองเพียงลำพังโดยไม่ได้รับคำสั่งจากเซียวเฉวียน ทำให้มีองครักษ์ในวังบาดเจ็บหลายร้อยนาย และเขายังจุดไฟเผาพระราชวังอีกด้วย

การก่อเหตุในวังถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรงที่มีโทษถึงขั้นตัดศีรษะ!

โชคดีที่ฮ่องเต้ได้จัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เมื่อเวลาผ่านไปก็ค่อยๆลืมมันไป เซียวเฉวียนจึงไม่ได้เข้าไปพัวพัน และไป๋ฉี่เองก็รอดพ้นมาได้

หลังจากเหตุการณ์จบลง เซียวเฉวียนไม่ได้แสดงความไม่พอใจหรือพูดต่อว่าอะไรใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

แต่อาสิบหกได้ตักเตือนไป๋ฉี่อย่างจริงจังว่าตัวเขาเป็นเพียงผู้อารักขา เขาไม่สามารถทำอะไรโดยที่ยังไม่ได้รับการอนุญาตได้

การปกป้องเจ้านายถือเป็นการปกป้องเกียรติยศ ชีวิต ความเป็นความตายของเจ้านายด้วย ทุกการเคลื่อนไหวของผู้อารักขาแสดงถึงเจตจำนงของคนเป็นเจ้านาย เพราะฉะนั้นการเป็นผู้อารักขาจะต้องไม่ประมาท ไม่เช่นนั้นเจ้านายก็จะตกที่นั่งลำบาก พบเจอหายนะชั่วชีวิต โดยที่ไม่รู้ตัว!

อาสิบหกยังได้พูดอีกว่า ต่อให้เซียวเฉวียนกำลังจะตายต่อหน้า หากเขาไม่ได้สั่งอะไร ก็ต้องยืนอยู่นิ่งๆ

อาสิบหกเตือนไป๋ฉี่ แม้ว่าเซียวเฉวียนจะปฏิบัติต่อเขาราวกับพี่น้อง แต่ไป๋ฉี่ก็ต้องตระหนักว่าเขาเป็นเจ้านาย เราเป็นผู้อารักขา ต้องเชื่อฟังคำสั่งและการตัดสินใจของเซียวเฉวียนอย่างไม่มีข้อกังขา และไว้วางใจเซียวเฉวียน

ไป๋ฉี่ไม่เคยลืมคำพูดของอาสิบหก เพราะเขากลัวว่าตนเองจะนำปัญหามาให้เจ้านายโดยไม่ได้ตั้งใจ

ดังนั้น ไป๋ฉี่จึงเชื่อฟังคำสั่งของเซียวเฉวียน หากเซียวเฉวียนไม่ออกคำสั่ง เขาจะไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม ไม่ทำอะไรโดยพละการ

การปฏิบัติตามคำสั่งถือเป็นสามัญสำนึกพื้นฐานที่ผู้ใต้บังคับบัญชาควรมี

ไป๋ฉี่ตระหนักถึงเรื่องนี้เป็นอย่างดี

แต่เมื่อเหมิงเอ้าโกรธ เขาก็ไม่สนใจว่าหลักความจริงจะเป็นอย่างไร!

เหมิงเอ้าโกรธและพูดด้วยอารมณ์: "ไป๋ฉี่! เจ้ามันขี้ขลาด! เจ้ากล้าดียังไงมาตะโกนใส่ข้า?"

“ข้าพูดผิดอย่างงั้นรึ ตอนนี้เว่ยเชียนชิวกำลังพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ เขากำลังอ่อนแอ โอกาสที่ดีเช่นนี้มาถึง ทำไมไม่รีบคว้าเอาไว้ ทำไมจะต้องทำเหมือนเป็นคนขี้ขลาดด้วย!”

“ ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยต่อสู้กับเว่ยเชียนชิวมาก่อน นายท่านนั้นแข็งแกร่ง การฆ่าเว่ยเชียนชิวจะแก้ปัญหาทุกๆอย่าง!”

เซียวเฉวียนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เหมิงเอ้า และถามอย่างใจเย็น: “หลังจากฆ่าเว่ยเชียนชิวแล้วจะเกิดอะไรขึ้น การฆ่าเขาได้ประโยชน์อะไร?”

ตราบใดที่เว่ยเชียนชิวไม่ถูกควบคุม รากเหง้าทั้งหมดของเขาไม่ถูกกำจัดให้สิ้นซาก ต่อให้เว่ยเชียนชิวจะถูกกำจัด แต่คนของเว่ยเชียนชิวอีกหลานพันคนจะลุกหือขึ้นมา และจะทำให้ชีวิตของผู้คนในต้าเว่ยเป็นทุกข์!

เจ้านนายจะรักษาชีวิตเว่ยเชียนชิวเอาไว้ให้อยู่ต่อ และรอจนกว่าเขาจะไปยังดินแดนตะวันตกเพื่อหามันเทศและปืน เมื่อมีทั้งเสบียงและอาวุธเพียงพอ ควบคู่ไปกับเหล่าคุนหลุน ถึงจะสามารถถอนรากถอนโคนเว่ยเชียนชิวได้!

มันไม่น่าสนุกอย่างนั้นหรือ?

แต่เหมิงเอ้าเป็นนักรบ เขาจึงไมได้คิดให้ถี่ถ้วน เมื่อเขาได้ยินไป๋ฉี่ตะหวาด ความโกรธของเขาจึงทวีเพิ่มขึ้น

หลังจากสังหารไอ้สารเลวเว่ยเชียนชิวให้ตายแล้ว!

หลังจากนั้นจะได้อะไร?

จากนั้น เขาจะได้ไม่สามารถหยุดการไปยังดินแดนตะวันตกของเจ้านายได้อีก!

จากนั้นจะไม่มีใครสู้เจ้านายได้!

โลกก็จะสงบสุข!

เหมิงเอ้าพูดด้วยความโกรธ: "จะได้ไม่มีใครทำอะไรนายท่านได้อีกต่อไป!"

เมื่อเซียวเฉวียนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้ทันทีว่าเซียวเฉวียนโกรธเกินไป: "เอาล่ะ เจ้าเคยเห็นข้าประนีประนอมกับใครเมื่อไหร่?"

เซียวเวียนเคยหวาดกลัวใครเมื่อไหร่กัน

การไม่ฆ่าเว่ยเชียนชิวเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว!

เมื่อเว่ยเชียนชิวเสียชีวิต ทุกอย่างมันจะยากขึ้นสำหรับเซียวเฉวียน

“ในเมื่อเราไม่ฆ่าเว่ยเชียนชิว! เราจะรอจนกว่าเขาหายดีแล้วหาทางมาแก้แค้นเราอย่างนั้นหรือ?” เหมิงเอ้าพูดทั้งที่ยังคงโกรธมาก