ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 836

ทุกคนโกรธเซียวเฉวียนโดยไม่มีเหตุผล เซียวเฉวียนในฐานะประมุขแห่งชิงหยวน เป็นครูฝึกของพวกเขา

ครูฝึก ก็เหมือนพ่อเถอะ!

เซียวเฉวียนควรวางแผนเพิ่มเติมสำหรับอนาคตของบัณฑิตของเขา หากบัณฑิตโดดเด่น การสอนของเขาคงจะน่ายกย่องใช่หรือไม่?

ย้อนกลับไป เซียวเฉวียนไม่สนใจอนาคตของบัณฑิต พวกเขาไม่มีอะไรจะพูด แต่เซียวเฉวียนไม่ควรโกงพวกเขาด้วยการสุ่มคำถาม ทำลายอนาคตของพวกเขา!

เซียวเฉวียนก็เหมือนกับพวกเขาที่มาจากครอบครัวที่ยากจน เซียวเฉวียนคือผู้ที่เคยประสบกับสิ่งนี้รู้ถึงความยากลำบากอย่างชัดเจน!

เขาทำได้อย่างไรที่สามารถก้าวหน้าได้ในชั่วข้ามคืน แล้วลืมรากเหง้าของตัวเอง มาสร้างความลำบากให้กับเหล่าลูกครอบครัวยากจน?ทางลัดทางสู่ความสำเร็จของพวกเขาหรือ?

ทำไมใจเขาถึงดำมืดขนาดนี้

เหล่าบัณฑิตมองดูเซียวเฉวียนด้วยความขุ่นเคือง และรอคำตอบของเซียวเฉวียน

แต่เซียวเฉวียนยังคงยืนอยู่บนกำแพงด้วยดวงตาของเขาสงบ ไม่พูดอะไร

ไม่ใช่ว่าเซียวเฉวียนไม่ต้องการพูด เพียงแต่ว่าเหล่าบัณฑิตที่โกรธในเวลานี้ ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะพูดอะไรก็คงไม่เกิดผลใด ๆ ยิ่งพยายามปกปิดความจริง ยิ่งจะทำให้ความจริงชัดเจนยิ่งขึ้น ทำให้พวกเขาโกรธมากยิ่งขึ้น

หลังจากรอที่พวกเขาสงบลงแล้ว เซียวเฉวียนก็อธิบายให้พวกเขาฟังอีกครั้ง ด้วยความคิดนี้เซียวเฉวียนจึงกระโดดลงไปในจวนเซียว

แค่ประตูเดียวและกำแพงเดียวคั่น ก็เห็นสองภาพที่ต่างกัน

ด้านใน เซียวเฉวียนนั่งอย่างเย็นชาในเรือน หัวใจของเขาปั่นป่วน

ในอดีต เหล่าบัณฑิตมีการศึกษาดี และเหล่าลูกครอบครัวที่ยากจนมีความกังวลอย่างมากเกี่ยวกับชื่อเสียงและอนาคตของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะล้มเหลว พวกเขาจะสาปแช่ง โกรธแค้น เป็นการส่วนตัวเป็นส่วนใหญ่ และไม่เคยกล้าที่จะขัดแย้งกับขุนนางราชสำนักอย่างเปิดเผยแน่

การทดสอบระดับมณฑลสอบตกยังมีโอกาสสอบใหม่ได้ในปีหน้า เปรียบเสมือนมีภูเขาสีเขียวอยู่ จึงไม่กลัวว่าจะขาดแคลนฟืน

แต่มันแตกต่างออกไปเมื่อไปชนขุนนางราชสำนัก ที่ว่าการจะสืบสวนสอบสวนและลงโทษผู้กระทำผิด หากมีความผิดจริง โทษเบาสุดคือติดคุก โทษหนักสุดคือโทษตัดหัว！

แต่ขุนนางราชสำนักจะไม่อนุญาตให้ผู้ที่มีปัญหาทางกฎหมายเข้าร่วมการทดสอบขุนนางนะ

พูดได้เลยว่า หากบัณฑิตได้ล่วงเกินขุนนางในราชสำนักแล้ว แม้จะไม่ตาย แต่ก็ไม่มีโอกาสพลิกผันได้

ผลที่ตามมาร้ายแรงยิ่งกว่าการทดสอบระดับมณฑลตก!

เหล่าบัณฑิตตระหนักดีถึงกฎของต้าเว่ย หากพวกเขาไม่สิ้นหวังอย่างสุดซึ้ง จะไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้เด็ดขาด!

เหตุการณ์ครั้งนี้ที่เหล่าบัณฑิตก่อความวุ่นวายนั้น จะต้องเป็นเพราะถูกเว่ยเชียนชิวยุยงส่งเสริมอย่างแน่นอน

ดูเหมือนว่า เว่ยเชียนชิวไม่มีทางจัดการกับเซียวเฉวียน ดังนั้นเขาจึงเริ่มใช้เคล็ดลับที่ไม่น่าดูนี้!

เว่ยเชียนชิวมีความสามารถมากไม่ใช่หรือ?

ทำไมถึงเริ่มแสดงอาการเหนื่อยล้าในตอนนี้เล่า?

ริมฝีปากของเซียวเฉวียนเม้มขึ้นด้วยร่องรอยของการเสียดสี: "เว่ยเชียนชิว เรื่องยังอีกยาวไกล เจ้าอย่ายอมแพ้ง่าย ๆ ไป"

ในเวลานี้ มีเสียงตะโกนมาจากนอกประตู: "เซียวเฉวียน เจ้าเต่าหดหัว!ออกมาสิ!ท่านออกมาหาพวกเรา!ท่านต้องรับผิดชอบต่อพวกเรา!" เสียงนั้นโกรธมากพร้อมกับร้องไห้เล็กน้อย และดูเหมือนว่ามันเป็นไปไม่ได้อีก อารมณ์นี้สามารถพังทลายลงได้ด้วยการยั่วยุเพียงเล็กน้อย

หัวใจของเซียวเฉวียนสั่นเล็กน้อย เขาเข้าใจ ความคับข้องใจครั้งใหญ่นี้เป็นอย่างดี

ในอดีตเซียวติ้งเคยถูกเอาเปรียบมาไม่น้อย เซียวเฉวียนแม้ว่าจะตายไปแล้ว แต่ความคับแค้นใจที่ถูกฝังไว้ในกระดูกยังคงอยู่ในร่างนี้

แต่เมื่อเทียบกับการมีชีวิตและความตาย ความคับข้องใจชั่วคราวของบัณฑิตกลับไม่มีอะไรเลย

ตราบใดที่พวกเขาช่วยชีวิตพวกเขาได้ พวกเขาก็มีโอกาสมากมายที่จะกลับมา!ยิ่งไปกว่านั้น เซียวเฉวียนยังมีแผนสำรองสำหรับเส้นทางในอนาคตอีกด้วย

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าบัณฑิตจำนวนมากจะถูกเว่ยเชียนชิวทรมานในระหว่างการสอบขุนนางระดับเคอจี่ทุกปี แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้บัณฑิตกลุ่มนี้ไตร่ตรอง

พวกเขาใส่ใจแต่อนาคตของตนเอง ถือว่าอนาคตของพวกเขาสำคัญกว่าชีวิตของพวกเขา!

ชีวิตก็ไม่มีแล้ว อนาคตจะรุ่งโรจน์แค่ไหนก็ไร้ประโยชน์!

หากพวกเขาเต็มใจที่จะใช้สมองเพียงเล็กน้อย เช่นเดียวกับจ้าวหลานจะสามารถมองเห็นความตั้งใจที่ดีของเซียวเฉวียนได้อย่างง่ายดาย

น่าเสียดายที่พวกเขาเป็นคนหัวโบราณมาก หูเบามาก เหมือนกับหยางซู ถูกคนยุยงไม่กี่คำก็แยกแยะขาวดำไม่ออก!

“เซียวเฉวียน ท่านออกมาหาพวกเรา!”

“ท่านเป็นเต่าขี้อาย ไม่กล้าทำเช่นนั้นหรอก!”

คนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสงบ: "นอกเหนือจากนั้น เจ้าไม่มีทางอื่นที่จะบังคับให้เซียวเฉวียนออกมาใช่หรือไม่?ตราบใดที่เจ้าทำสิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไป เซียวเฉวียนจะไม่สามารถหลบซ่อนได้อีกต่อไป"

คนนี้คือเป้าหมายที่สองของเซียวเฉวียน องค์ชายหมิงเจ๋อแห่งซินเจียง

หลังจากออกจากภูเขาจงหนาน เขาตัดสินใจตั้งถิ่นฐานในเมืองหลวงชั่วคราว หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน

สถานที่ที่อันตรายที่สุดคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด หมิงเจ๋อจึงเข้าสู่เมองหลวงอย่างเงียบ ๆ ยิ่งไปกว่านั้น หมิงเจ๋อต้องการเซียวเฉวียนมากจนเขาตายก็ย่อมได้

ในเวลานี้ บรรยากาศที่น่าสนใจในคำพูดของหมิงเจ๋อ

บัณฑิตอดไม่ได้ที่จะหันไปมองด้วยความสงสัย ก็พบว่าแขนเสื้อมือซ้ายของเขาห้อยว่างเปล่า บัณฑิตก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ เพราะไม่มีแขนซ้าย

แต่บัณฑิตคนนั้นอยู่ที่เมืองหลวงมานานแล้ว ไม่เคยเห็นหรือได้ยินเกี่ยวกับบุคคลนี้มาก่อน เขามองหมิงเจ๋ออย่างสงสัยแล้วถามว่า: "ท่านเป็นใคร ทำไมท่านถึงอยากช่วยพวกเราล่ะ?”

เป็นแค่คนไม่มีตัวตน ไม่สมควรที่จะรู้จักชื่อของข้า!

หมิงเจ๋อมีสีหน้าเคร่งขรึมชั่วขณะบนริมฝีปาก เขากลั้นหายใจแล้วพูดว่า "เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ว่าข้าเป็นใคร เจ้าเพียงจำไว้ว่า ข้าก็ช่วยตัวเองเหมือนกัน"

บัณฑิตก็ตระหนักได้ว่า: "เดิมทีเขาคือศัตรูของเซียวเฉวียน"

ในกรณีนี้ ศัตรูของศัตรูคือมิตร

แต่นี่ทำลายสถานศึกษา...

สถานศึกษาเป็นดินแดนที่ขึ้นตรงต่อราชวงศ์ การทำลายสถานศึกษาก็เท่ากับก่อจลาจลบนอาณาเขตของฮ่องเต้!

หัวไม่กี่หัวไม่เพียงพอที่จะตัด!

หมิงเจ๋อเห็นว่าบัณฑิตคนนั้นลังเล และบัณฑิตคนอื่น ๆ และผู้คนก็หันหลังกลับและจากไป จึงเร่งเร้า: "ถ้าเจ้าไม่ตัดสินใจ พวกเขาจะจากไปหมดนะ"

หมิงเจ๋อไม่ได้คาดหวังว่าบัณฑิตแห่งต้าเว่ยจะโลภมากขนาดนี้ ดังนั้นเขาจึงใช้กลยุทธ์ที่มีไหวพริบและพูดว่า: "เจ้าตะโกนมาที่นี่แล้ว เราจะทำลายสถานศึกษา!สามารถล่อเซียวเฉวียนออกมาได้"

เท่าที่เขารู้ เหวินเจี้ยวหยู้และปีศาจกวีส่งมอบห้องหนังสือชิงหยวนให้กับเซียวเฉวียนเป็นการส่วนตัว และทั้งเหวินเจี้ยวหยู้และปีศาจกวีก็เป็นครูของเซียวเฉวียนดังนั้น ห้องหนังสือชิงหยวนจะต้องมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อเซียวเฉวียน

ทำได้เพียงแตะต้องขีดจำกัดของเขาเท่านั้น จึงจะสามารถบังคับให้เขาปรากฏตัว และสามารถผลักดันให้เขาขึ้นไปถึงจุดสูงสุด!